Spelbeschrijving

Wie kent het niet, zelfs in de krant vind je vaak twee tekeningetjes met daarboven ‘Zoek de 7 verschillen’. De maker van Difference heeft dit bekende fenomeen omgezet naar een spel. Diegene die er als eerste in slaagt om de meeste verschillen te vinden zal het spel winnen!

Het spel bevat vier tekeningen waarmee gespeeld kan worden. Het circus en het kasteel zijn de makkelijke kaarten, het meer en de draak zijn voor gevorderde spelers. Aan het begin van het spel moeten de spelers één afbeelding kiezen waarmee het hele spel gespeeld zal worden. Elke speler krijgt vervolgens even veel kaarten met de gekozen afbeelding en er wordt één afbeelding in het midden van de tafel gelegd. De spelers mogen tegelijkertijd beginnen zoeken, er zijn steeds twee verschillen te vinden tussen de kaart op tafel en de bovenste kaart van jouw stapel. Van zodra je de twee verschillen hebt gevonden roep je ‘Verschil!’ en laat je de verschillen zien aan je medespelers. Als het klopt mag je jouw kaart op de huidige referentiekaart leggen en kan je op je volgende kaart beginnen zoeken, als het fout is zal je op deze kaart verder moeten zoeken. Één van de twee verschillen zal steeds gelijk zijn als een verschil uit de vorige ronde, maar het is wel belangrijk dat je de twee verschillen kan aanduiden. Van zodra een speler al zijn kaarten kwijt is eindigt het spel, die speler is de winnaar.

Onze mening

Als kind vonden we zo’n zoekplaatjes erg leuk, we waren dus erg benieuwd hoe dit omgezet werd in een spel en keken er naar uit om het met kinderen te spelen! Toen we het eerst op tafel legden, mét een zesjarige, merkten we al snel dat het niet zo eenvoudig was als het leek. Het spel geeft 6+ aan, maar dat is toch vrij vroeg. We begonnen uiteraard met de ‘eenvoudige’ kaarten, sommige verschillen zie je uiteraard duidelijker dan andere, maar over het algemeen is het best moeilijk. De moeilijke opdrachtkaarten waren ook een hele uitdaging voor volwassenen. De verschillen liggen zo in de details dat je echt op alles gaat letten, soms stel je je dan de vraag of dat ene verschil de bedoeling is, of dat die ene kaart gewoon nét iets anders gedrukt is. Als je met meerdere spelers speelt dan heb je soms de neiging om niet op te letten wanneer iemand de verschillen gevonden heeft, het is echter belangrijk dat je dat wél doet! Die kaart wordt namelijk de volgende referentiekaart, en één van die verschillen zal voor jou dus ook van toepassing worden. Een eenvoudige regel waardoor iedereen steeds aandachtig blijft. Difference is het gemakkelijkste als je recht voor de referentiekaart zit, het is ideaal als twee spelers naast elkaar zitten. Als je met zes speelt kunnen alle spelers de referentiekaart meestal niet even gemakkelijk zien.

Conclusie: Kinderen (of volwassenen) die houden van zoekplaten zullen zich zeker amuseren met Difference!

Met dank aan Gigamic!

Difference

Auteur: Christophe Bœlinger
Uitgever: Gigamic
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

In Tutti Frutti gaan de kinderen elk hun eigen fruitcocktail samenstellen. Zoek snel de andere helft van jouw stukje fruit en leg het correct op je stapel. Wie maakt de hoogste toren zonder fouten?

Aan het begin van het spel worden de 48 dubbelzijdige plaatjes verspreid op tafel gelegd. Alle spelers mogen één fiche nemen om het spel mee te beginnen. Van zodra één speler start roept kan iedereen op tafel beginnen zoeken naar een passend fiche. Je zal dezelfde tekening moeten zoeken als op één van de zijdes van jouw fiche, je moet het nieuwe plaatje vervolgens zo op je vorige stapelen dat de gelijke tekeningen tegen elkaar zitten. Op die manier spelen de spelers, tegelijkertijd, verder in de hoop een zo hoog mogelijke stapel te maken! Als je niet meteen een passend fiche vindt mag je de fiches op tafel uiteraard omdraaien. Als alle plaatjes op tafel op zijn of als geen enkele speler nog verder kan eindigt het spel. De hoogste stapel wordt als eerste gecontroleerd, als alles juist blijkt te zijn dan wint deze speler, anders worden de andere stapels gecontroleerd tot wanneer er een winnaar uit de bus komt.

Onze mening

Tutti Frutti is een kinderspel vanaf 4 jaar. Het zoeken naar de juiste fiches stimuleert het observatievermogen van kleine kinderen, maar met zo’n aantal fiches lijkt dat toch niet zo evident. Daarnaast is het ook het reactievermogen van groot belang, want diegene die de hoogste (én correcte!) stapel kan maken wint het spel. Dit soort spelletjes is goed om kinderen te stimuleren, maar het zijn wel spellen die kinderen onderling moeten spelen, liefst kinderen van dezelfde leeftijd. Een zesjarige is veel sneller dan een vierjarige, en als een achtjarige meedoet vinden de kleinere kinderen het niet meer leuk omdat ze geen schijn van kans maken. Tutti Frutti viel niet echt in de smaak bij de kinderen waar wij het mee gespeeld hebben, aangezien het steeds dezelfde (de oudste) was die won. Misschien is het wel een idee voor in de kleuterklas, waar alle kinderen dezelfde leeftijd hebben en op hetzelfde niveau zitten.

Conclusie: Tutti Frutti stimuleert het reactievermogen van de allerkleinste spelers!

Met dank aan Gigamic!

Tutti Frutti

Auteur: Theora Concept
Uitgever: Gigamic
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 4 jaar

Spelbeschrijving

In Lauf rauf proberen alle spelers hun speelfiguren naar de top van de berg te brengen, diegene die daar als eerste in slaagt wint het spel! Makkelijker gezegd dan gedaan. Je tegenspelers en de berggeest kunnen je het knap lastig maken!

Als je aan de beurt bent dobbel je met de drie dobbelstenen: twee witte en één zwarte. Als je een tweede en derde keer dobbelt mag je ook één of twee dobbelstenen laten liggen. Daarna kan je één van de mogelijke acties kiezen, maar in je eerste beurt ben je verplicht om de actie ‘starten’ te kiezen. Om één van je figuren vanuit hun basisplaats in het spel te brengen moet de som van je dobbelstenen 15 of hoger zijn, als dat niet het geval is is je beurt voorbij. In je volgende beurten kan je kiezen uit de acties lopen, klimmen of slagen. Om te lopen maak je de som van twee dobbelstenen naar keuze, vervolgens verplaats je één van je speelfiguren zoveel aantal plaatsen. Wanneer je speelfiguur eindigt op een plaats waar al een figuur staat wordt deze figuur naar voor geschoven, als er meerdere figuren op een rij staan kan het dus gebeuren dat die allemaal een plaats opschuiven. Wanneer je rond bent op één van de verdiepen kan je proberen om een trapje omhoog te gaan, daarvoor zal je eerst een aanloop moeten nemen! Je zal hiervoor twee dobbelstenen nodig hebben: één dobbelsteen met het exact aantal ogen om naar je lanceerplaats te lopen en één dobbelsteen met de waarde één. De laatst mogelijke optie is om een pion van je tegenstander te slaan, al moet je dit beslissen na één keer werpen, je mag hier bovendien enkel de zwarte dobbelsteen voor gebruiken. Het geslagen speelfiguur van je tegenstander wordt hierdoor terug naar zijn basisplaats gestuurd.

Van zodra één of meerdere spelers het bovenste verdiep hebben bereikt komt ook de berggeest in actie. Telkens wanneer er tijdens de eerste worp een zes wordt gegooid met de zwarte dobbelsteen eindigt je beurt onmiddellijk! Je moet de zwarte ring vervolgens rond één van de speelfiguren op het bovenste verdiep leggen, als je daar zelf een speelfiguur hebt staan ben je verplicht de ring rond je eigen figuur te leggen. Dit speelfiguur kan vervolgens niet meer stijgen naar de top van de berg maar kan ook niet ingehaald worden door andere spelers. Van zodra jijzelf of een andere speler weer een zwarte zes dobbelt (tijdens de eerste worp in een beurt) wordt de ring weer verwijderd, ook in die situatie is de beurt van die speler onmiddellijk voorbij. Het spel eindigt van zodra één speler er in geslaagd is al zijn pionnen boven op de berg te krijgen.

Het spel voorziet ook een variant voor gevorderden spelers, in deze variant worden er kaarten toegevoegd. Telkens wanneer je twee dezelfde ogen gooit mag je de bovenste kaart van de stapel trekken en voor je neerleggen. Als je drie dezelfde ogen dobbelt mag je zelfs kaarten blijven trekken tot wanneer je twee dezelfde kaarten hebt. Door een straat te dobbelen kan je een kaart van een medespeler stelen. Deze kaarten laten je o.a. toe om een lanceerplaats van een tegenstander te gebruiken of om een speelfiguur in de tegengestelde richting te slaan. Met andere kaarten kan je vanuit je basisplaats meteen een verdiep overslaan.

Onze mening

Bij het lezen van de spelregels kregen we opeens een ‘Mens erger je niet’-gevoel, dat werd bij het spelen achteraf alleen maar versterkt. Lauf rauf lijkt wel een nieuwe, modernere versie te zijn van die klassieker. Het ziet er in elk geval veel mooier uit, de berg trekt meteen alle aandacht. Het feit dat je een 15 moet dobbelen om te starten kan al wel eens op de zenuwen werken, als je pech hebt heb je enkele beurten nodig voor aleer het spel voor jou kan beginnen. Het is leuk dat je een verschil hebt tussen de actie lopen en slagen, je bent dus niet verplicht om een speelfiguur te slagen. Bovendien moet je daar al erg veel geluk voor hebben, aangezien enkel het dobbelresultaat in je eerste worp daarvoor gebruikt kan worden. Het feit dat pionnen naar voor geschoven worden telkens er op die plaats een nieuwe pion komt is leuk gevonden, hierdoor kan je een tegenstander net op die lanceerplaats duwen waardoor die weer zal moeten rondgaan vooraleer die omhoog kan klimmen.

Het spel kon ons helaas niet boeien, uiteindelijk was het puur de grootste geluksvogel die als eerste de top van de berg kon bereiken. De ring zorgde bovendien voor veel frustratie. Enerzijds zorgt die ervoor dat diegenen die nog beneden zijn de kans krijgen om hun achterstand in te halen, anderzijds wordt het spel daardoor nodeloos lang. De kaarten maakten het spel alvast iets leuker, wij raden iedereen dan ook aan om lauf rauf meteen in de gevorderde variant te spelen!

Conclusie: Lauf rauf is een spel met hoge geluksfactor dat doet denken aan een klassieker.

Met dank aan Ravensburger!

Lauf rauf!

Auteur: Rüdiger Koltze
Uitgever: Ravensburger
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In Urban Panic gaan alle spelers aan de slag om de stad van hun dromen op te bouwen. Ze ondervinden al snel dat dat niet zo eenvoudig is en dat er veel zaken zijn waar je rekening mee moet houden. Zo zal je stad genoeg werkgelegenheid moeten voorzien en kan je je best wat aan de begroting houden, daarnaast moet je ook wat rekening houden met het milieu en zorg je er best voor dat de bewoners zich goed kunnen vermaken in je stad. Tenslotte zal alles in verbinding moeten staan met het stadscentrum zodat alle inwoners kunnen deelnemen aan het verenigingsleven!

Als je aan de beurt bent kan je drie acties uitvoeren, de architect-actie is daarbij verplicht, de andere twee kan je vrij kiezen. Als architect neem je één van de vier beschikbare bouwtegels om in je voorraad te leggen. Met een andere actie kan je vervolgens een tegel uit je voorraad in je stad leggen, die moet op dat moment niet grenzen aan andere tegels, maar zorg er wel voor dat ze tegen het einde van het spel allemaal verbonden zijn met het stadscentrum! Elk gebouw dat in je stad wordt opgericht heeft zo zijn eigen effecten, zo hebben fabrieken een negatieve invloed op het milieu, terwijl je dat weer in evenwicht kan brengen door wat later groene gedeelten in je stad te brengen. Andere gebouwen zorgen dan weer voor werkgelegenheden of amusement, … Al deze factoren worden gecontroleerd op het gemeenschappelijke speelbord, hou deze sporen goed in de gaten! Met de ingenieur kan je twee tegels in je stad van plaats verwisselen en als burgemeester kan je de beschikbare bouwtegels vernieuwen. In de variant voor gevorderden wordt er nog een vijfde optie beschikbaar, je kan met de spion-actie (die dan wel 2 actiepunten kost) een gebouw uit de voorraad van een medespeler stelen om die vervolgens meteen in je eigen stad op te richten.

Van zodra één speler er in geslaagd is zijn/haar speelbord volledig te bezetten met bouwtegels of wanneer er niet genoeg tegels zijn om het centrale bord aan te vullen eindigt het spel. Op dat moment wordt er gecontroleerd of alle plaatsen in je stad verbonden zijn met het stadscentrum, als dat niet het geval is worden de betreffende tegels verwijderd. De voordelen van die tegels gaan dan uiteraard verloren. Vervolgens wordt er gecontroleerd of de werkloosheid overeenkomt met het aantal beschikbare banen in je stad, als dat niet het geval is verlies je punten! Tenslotte worden de punten op alle ontwikkelingssporen bij elkaar opgeteld en krijgen de spelers één minpunt per onbebouwd gebied in hun stad, diegene die daarna de meeste punten heeft wint het spel. De gevorderde variant voegt overigens ook doelkaarten toe waarmee extra punten te verdienen zijn. Er worden enkele kaarten open gelegd aan het begin van het spel, diegene die aan het einde het best voldoet aan de opdracht kan hiermee 10 bonuspunten verdienen.

Het spel voorziet ook een party-variant waarbij de spelers tegelijkertijd tegels uitzoeken (die weliswaar met de rugzijde naar boven op tafel liggen) om hun stad op te bouwen.

 Onze mening

Urban Panic was voor ons helaas een teleurstelling. Het begon met de spelregels die toch best wat vragen oproepen, vooral dan wat betreft de verbinding met het stadscentrum. De grootste vraag is wellicht wat de auteur ‘verbonden’ noemt en wat niet, voor ons zouden de twee tegels een opening moeten hebben om verbonden te zijn, maar in dat geval klopt de bijhorende tekening in de spelregels helemaal niet. De vraag werd ook op BoardGameGeek gesteld, maar het antwoord erop gaf ons geen uitsluitsel. We bepaalden dus maar zelf wat voor ons verbonden is en wat niet, maar het blijft jammer. Daarnaast voelt het spel heel abstract en komt het thema amper naar boven, ook al is het verhaal erachter iets wat best wel potentieel heeft. De sporen waar de verschillende aspecten worden bijgehouden zijn ook allesbehalve handig, zoveel blokjes op vijf sporen die zo dicht bij elkaar staan. Het had gemakkelijker geweest als elke speler die sporen op zijn eigen spelersbord had, dan heb je niet alleen een beter overzicht maar is het ook niet zo’n gedoe met al die blokjes. De gevorderde variant is voor ons een must, je hebt op die manier een doel en de concurrentie tussen de spelers wordt daarbij iets groter. Iedereen probeert aan zoveel mogelijk doelkaarten te voldoen waardoor iedereen vaak hetzelfde type van gebouwen wilt bemachtigen. Het wordt dus spannender om de juiste tegels te verzamelen, alles in evenwicht te houden en in de gaten te houden dat je tegenspelers er niet met jouw tegels vandoor gaan! De gevorderde variant is wel eens leuk, maar Urban Panic heeft voor ons helaas té veel minpunten en zal daarom nog maar zelden op tafel verschijnen.

Conclusie: Urban Panic is een spel met potentieel maar kon ons niet overtuigen.

Met dank aan G3!

Urban Panic

Auteur: Krzysztof Matusik
Uitgever: G3
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 40 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Het is marktdag, alle spelers maken zich klaar en willen de beste plaatsen veroveren om hun marktkramen te installeren. De klanten verkiezen heel verse producten, hoe dichter je kraam dus bij de leverancier staat, hoe beter! Reserveer je plaatsen tijdig, en dan maar hopen dat het niet té druk wordt en je geen plaatsen verliest. De marktplaats wordt drukker en drukker, naast de marktkramen van je tegenspelers komen er ook veel markttafels te staan… Die kunnen je doorgang wel eens blokkeren!

Als je aan de beurt bent kan je kiezen uit twee mogelijke acties: een plaats reserveren of een tegel trekken. Om een plaats te reserveren plaats je één van je overige schijfjes op het bord, een nieuw schijfje moet steeds aan een pad of ander schijfje grenzen. Als je denkt genoeg plaatsen gereserveerd te hebben kan je een tegel trekken. Als het een markttafel is zal je die moeten plaatsen op één van de plaatsen die je gereserveerd hebt, als het een marktkraam is moet die geveild worden. Alle spelers mogen in het geheim een bod voorbereiden, diegene die het meest bied mag zijn marktkraam op een door hem gereserveerde plaats zetten. Bij een gelijke stand gaat het voordeel naar de actieve speler (of diegene die daar het dichtste bij zit). Enkel deze speler verliest het ingezette bedrag. Wanneer je een marktkraam installeert moet je ook rekening houden met de stroomvoorzieningen. De stroomkringen op het bord geven aan hoeveel marktkramen er op bepaalde plaatsen kunnen staan. Als een stroomkring vb. aangeeft dat er maar één kraam geplaatst kan worden, dan worden de andere plaatsen in die kring meteen bedekt met paden van zodra er één marktkraam komt te staan. Hierdoor kan het gebeuren dat andere spelers hun schijfje terug krijgen doordat jij een marktkraam zet. Op deze manier gaat het spel verder, de spelers proberen elk van hun vier marktkramen zo dicht mogelijk bij de leverancier te plaatsen. Het spel eindigt meteen van zodra de laatste kaart van de stapel werd getrokken, daarna is er van elke soort marktkraam nog één over, sommige spelers zullen dus nog één of meerdere marktkramen over hebben. In een vooraf bepaalde volgorde worden deze marktkramen gratis uitgedeeld aan de spelers die nog geen kraam in die soort hebben geïnstalleerd, dit mogen ze net als tijdens het spel op een gereserveerde locatie plaatsen.

Daarna volgt de puntentelling, elke speler berekent voor elk van zijn vier marktkramen de kortste weg naar de bijhorende leverancier. Al deze waarden worden opgeteld, diegene die in totaal de kortste weg (de laagste score) heeft wint het spel. Bij een gelijke stand wint de speler die het meeste geld heeft overgehouden.

Onze mening

Fresh Fish was één van de spellen waar we naar uitkeken in Essen, maar het heeft onze verwachtingen niet helemaal kunnen inlossen. De kleurrijke illustraties vinden we wel oké, maar ze geven sommigen blijkbaar de indruk dat het een kinderspel is. Fresh Fish is een familiespel met eenvoudige spelregels maar wel enige diepgang. Je probeert aan het begin zo veel mogelijk plaatsen te reserveren, zodat je ook een overbodige markttafel kwijt kan op een plaats dat je niet stoort. Met die markttafels kan je je tegenstanders dan weer goed dwarszitten, die kunnen je doorgang goed blokkeren waardoor je helemaal rond moet gaan om de leverancier te bereiken! Ook de stroomkringen brengen wat strategie in het spel, je ziet duidelijk hoeveel kramen er in elke kring kunnen staan en je kan hierdoor (gunstige) schijfjes van je tegenstanders verwijderen… of speel je op veilig en reserveer je meerdere plaatsen binnen hetzelfde circuit, om te voorkomen dat je tegenstanders met jouw stroom gaan lopen? Het aantal schijfjes is echter beperkt, je zal dus goed moeten opletten wat je doet.

De startopstelling verschilt naar gelang het aantal spelers, hierdoor voelt het spel in alle situaties ongeveer hetzelfde aan. De verschillende borden kan je steeds anders leggen, je kan ook steeds andere gebruiken (tenzij je telkens met de volle bezetting van vijf spelers speelt), waardoor het telkens nét iets anders voelt. Desondanks is de herspeelbaarheid van Fresh Fish toch niet zo heel groot, na enkele speelsessies probeer je steeds weer op dezelfde manier te werk te gaan. Over het algemeen hebben we een middelmatig gevoel over Fresh Fish, het is een leuk spel voor eens op tafel te leggen, maar ook niet meer dan dat.

Conclusie: Fresh Fish is een spel met eenvoudige spelregels en een vleugje strategie.

Met dank aan 2F-Spiele!

Fresh Fish

Auteur: Friedemann Friese
Uitgever: 2F- Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 12 jaar

Spelbeschrijving

De AquaSphere is een diepzee-onderzoeksstation waarin de spelers aan de slag gaan om de nieuwe kristalsoort en de bodem te onderzoeken. Je hebt niet veel tijd en zal dus efficiënt moeten werken als je alles in de verschillende sectoren van het station grondig wilt uitvoeren, gelukkig beschik je over de allernieuwste onderzoeksrobots! Het komt er dus alleen op neer om die robots zo goed mogelijk te programmeren en de octopussen te verwijderen, die zouden het werk van je robots anders serieus in de war kunnen brengen!

Als je aan de beurt bent heb je drie opties: een robot programmeren, een geprogrammeerde robot aan het werk zetten of passen. Om een robot te programmeren verzet je je ingenieur in het hoofdkwartier (rond bord) volgens de witte pijlen. De plaats waar je ingenieur eindigt bepaalt vervolgens in welk programma je een robot mag programmeren. De programmasymbolen zullen elke ronde anders liggen. Één keer in elke ronde kan je er ook voor kiezen om drie tijdfiches te betalen om een robot naar keuze te programmeren. Een geprogrammeerde robot kan je vervolgens (in een volgende beurt) inzetten om de bijhorende actie uit te voeren. De plaats van je wetenschapper bepaalt in welke sector dat gebeurd, maar je kan je wetenschapper uiteraard eerst verplaatsen door de gevraagde tijdsfiches te betalen. Het programma bepaalt vervolgens wélke van de zeven mogelijke acties die robot zal uitvoeren. Zo kan je met de groene actie je eigen lab uitbreiden waardoor je een grotere capaciteit krijgt en meer materiaal kan bewaren. Dat kan handig zijn wanneer je later met een andere acties tijdfiches of kristallen wilt nemen, maar zelfs bij het vangen van octopussen bepaalt je lab hoeveel je er kan vangen! Het vangen van octopussen levert je meteen punten op, hoe meer octopussen je tegelijkertijd kan vangen, hoe meer punten. Ook door het plaatsen van duikboten verdien je punten, hoe later in het spel je dat doet, hoe meer punten het oplevert. Maar hoe meer boten er al in die sector aanwezig zijn hoe meer tijdsfiches je ervoor zal moeten betalen! Een onderzoekskaart nemen levert niet alleen punten op maar ook een voordeel. Soms is dat een éénmalig voordeel, andere keren kan je er tot aan het einde gebruik van maken. Als je geen acties meer kan of wil uitvoeren kan je passen, van zodra alle spelers gepast hebben eindigt de ronde en volgt er een korte puntentelling. Diegene die de meeste controlekamers bezit (het laatst een actie heeft uitgevoerd in een controlekamer OF zijn robot er heeft kunnen plaatsen dankzij een lab-uitbreiding) krijgt 6 punten, daarnaast krijgen alle spelers ook punten naar gelang het aantal robots die werden ingezet (en nog op het bord staan van vorige ronden) en het aantal kristallen in hun voorraad. Achtergebleven octopussen in de sectoren waar jouw robots actief zijn zorgen helaas voor minpunten. Het totaal wordt opgeteld en aangeduid op het scorespoor rond het hoofdkwartier, telkens je figuur daardoor een rode lijn passeert zal je een kristal moeten inleveren of een geprogrammeerde robot moeten inactief maken, als je dat niet kan blijf je achter de lijn staan en verlies je de overige punten. De tweede, derde en vierde ronde verlopen op exact dezelfde manier, maar de kans wordt nu groter dat er robots terug naar je spelersbord gestuurd worden. Er kunnen namelijk maar x-aantal robots in de laadstations blijven staan, van zodra dat aantal overschreden wordt (vb. wanneer er een actie wordt uitgevoerd) gaan alle robots terug weg, op één na per speler.

Na de vierde puntentelling volgt nog een laatste eindtelling, hierbij hoef je geen kristallen meer in te leveren om rode lijnen te passeren. Je krijgt nog punten naar gelang het aantal verschillende letters in je lab. Elke tijdsfiche is nog één punt waard en daarnaast zijn er nog twee bonussen (t.w.v. 6 punten) te verdienen voor diegenen die al hun duikboten hebben ingezet en/of een compleet lab gevormd hebben. De speler die daarna de meeste punten heeft verzameld wint het spel.

Onze mening

Aquasphere is zoals vele expertspellen eventjes wennen als je het voor de eerste keer speelt. De spelregels zijn in principe eenvoudig: je programmeert een robot of je voert een geprogrammeerde actie uit. Toch zijn er vele kleine regeltjes waar je rekening mee moet houden, die maken het vooral in het begin wel wat ingewikkeld. Iedereen begrijpt het spel, maar niemand weet juist wát hij gaat doen. Na één ronde ben je er wel helemaal mee weg en vallen alle puzzeldeeltjes plots samen. Dat is het moment waarop je Aquasphere begint te appreciëren, je ziet de vele mogelijkheden en beseft dat er zoveel dingen zijn die je nog wilt doen, maar je er helaas zo weinig tijd voor hebt! Een spelletje Aquasphere neemt dan wel zo’n 100 minuten in beslag, maar vier ronden lijkt erg weinig en je krijgt nooit alles gedaan wat je wel zou willen doen. Hét kenmerk voor een goed spel, want dat maakt dat je het een volgende keer misschien net iets anders gaat aanpakken. De herspeelbaarheid wordt ook vergroot door de vele verschillende kaarten en lab-uitbreidingen. Al die dingen, in combinatie met je beginpositie, zullen er voor zorgen dat je steeds iets anders probeert! Stefan Feld heeft ook in dit spel elementen uit verschillende andere spellen samengevoegd, de spelersbordjes en inkomsten/punten die afhangen van het aantal ingezette robots doen denken aan Terra Mystica (ook al is dit geen Feld), terwijl de bonussen die je kan verdienen ons aan Bora Bora herinnerden, ook in dit spel kan je op veel verschillende manieren punten scoren. Ondanks die elementen uit verschillende spellen én het feit dat je wel degelijk voelt dat het een spel van de hand van Stefan Feld is kon Aquasphere ons zeer zeker overtuigen. Het is een succesvol samenraapsel van elementen die samen toch een nieuwe ervaring brengen.

Het thema en de uitleg schrikt sommige spelers wel eens af, maar het is de moeite waard om toch even door te bijten. Je zal snel merken dat dit echt een heel goed spel is! Het materiaal is van een goede kwaliteit en de illustraties van Dennis Lohausen kunnen we zoals altijd wel smaken, al geven ze in het begin toch een zeer ‘drukke’ indruk. De opstelling verschilt naar gelang het aantal spelers, zo zal ook de bevoorrading aan het begin van elke ronde daarvan afhangen. Je moet aan het begin van het spel dus goed nakijken dat je het juiste materiaal gebruikt, maar het zorgt er wel voor dat Aquasphere zowel met twee, drie als vier spelers even goed tot zijn recht komt. Top!

Conclusie: Aquasphere behoort voor ons bij één van de betere spellen van Stefan Feld!

Met dank aan Quined Games!

Aquasphere

Auteur: Stefan Feld
Uitgever: Quined Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 100 min.
Vanaf 12 jaar

Spelbeschrijving

Dit populaire eiland in de Seychellen is ook zeer geliefd bij schildpadden, ze bezoeken Mahé en leggen er hun eieren. Elke speler zal in dit spel één of meerdere schildpadden rond het eiland bewegen, telkens het strandgedeelte gepasseerd wordt zullen de schildpadden eieren leggen. Hoe meer eieren, hoe beter!

Als je aan beurt bent dobbel je met één dobbelsteen, daarna kan je ook beslissen om een tweede en eventueel zelfs een derde dobbelsteen te werpen! De enige voorwaarde voor een geslaagde bewegingsactie: de totale waarde van de drie dobbelstenen mag niet groter zijn dan 7! De som van de dobbelstenen wordt vervolgens vermenigvuldigd met het aantal gebruikte dobbelstenen, in het beste geval kan je dus 21 plaatsen vooruit gaan (7×3). Wanneer je het strandgedeelte bereikt of passeert kan je de bovenste kaart van de stapel nemen, dat zijn het aantal eieren dat je deze ronde gelegd hebt. Wanneer je beweging eindigt op een locatie waar al een schildpad staat plaats je jouw schildpad er gewoon bovenop, jij kan in de volgende beurt profiteren van de beweging van die schildpad! Wanneer je schildpad één of meerdere schildpadden op zijn rug draagt zal je die allemaal meenemen, het is zelfs zo dat de eigenaar van het bovenste schildpad zal beslissen of je een tweede en/of derde dobbelsteen moet werpen of niet! Beter nog: wanneer een stapel schildpadden het strandgedeelte passeert mag enkel de bovenste schildpad een broedkaart nemen. Nadat de 20 broedkaarten uitgeput zijn is het einde in zicht, de speler die er als eerste in slaagt om het strandgedeelte nogmaals te bereiken mag zijn schildpad op de broedplaats zetten en verdient daarmee 7 bonus eieren. Alle spelers tellen vervolgens de eieren op de verdiende broedkaarten, diegene met de meeste eieren wint het spel!

In de spelregels staat ook een variant beschreven waarbij de verdiende broedkaarten kunnen gebruikt worden als tweede en derde dobbelsteen, je kan daarbij dus een broedkaart opofferen om het dobbelresultaat naar je hand te zetten.

Onze mening

Mahé is een heel leuk spelletje voor tussendoor, gebaseerd op het gekende press-your-luck principe. Neem je het risico om nog een dobbelsteen te dobbelen met de kans om je beweging te verdrievoudigen of toch maar niet? Als je er in slaagt om 7 te dobbelen met de drie dobbelstenen kan je meteen 21 plaatsen vooruit, daarmee ben je het bord rond en ben je zeker dat je een broedkaart krijgt. Maar misschien is de bovenste broedkaart toch niet zo ideaal en wacht je liever een rondje in de hoop meer eieren te verzamelen? Het is ook erg interessant om op een andere schildpad te landen en mee te profiteren, zeker als je daardoor het strandgedeelte kan passeren en enkel jij een nieuwe broedkaart krijgt! De illustraties zijn erg mooi, het spel bevat zelfs een dubbelzijdig speelbord. Enerzijds heb je het eiland met felle kleuren, de andere zijde kan je het eiland ‘s nachts bezoeken.

Hoe meer spelers, hoe meer vreugd. Met 5, 6 en 7 spelers is het spel op zijn best aangezien je dan veel schildpadden hebt en er dus regelmatig stapels gevormd worden, plezier gegarandeerd. Met vier spelers kan uiteraard ook, maar met drie is het zowaar nog leuker! Elke speler speelt dan met twee schildpadden, wat het misschien een beetje verwarrend maakt in het begin, maar die zes schildpadden maken het dan weer erg leuk. Ook met twee spelers spelen beide spelers met twee schildpadden. Het kan met twee en liefhebbers van het spel zullen het wellicht ook leuk vinden, al zullen wij in die situatie toch naar een ander spel grijpen. Mahé is bovendien het ideale spel om kinderen de eerste maaltafels te leren, ze spelen een leuk spel en oefenen zonder het te beseffen op het vermenigvuldigen.

Conclusie: Mahé is een leuke filler dat zeker nog op tafel zal verschijnen!

Met dank aan Franjos Spieleverlag!

Mahé

Auteur: Alex Randolph
Uitgever: Franjos Spiele
Aantal spelers: 2 – 7
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In Coconuts Duo gebruikt elke speler zijn eigen aapje om kokosnoten in de bekertjes te schieten. Verras je tegenspeler met de speciale toverkaarten en verzamel als eerste zes bekertjes om het spel te winnen! Coconuts Duo kan gebruikt worden als uitbreiding voor het basisspel ‘Coconuts’, hierdoor kan je het spel nu ook met 5 of 6 spelers spelen. Je kan Coconuts Duo ook als stand-alone versie spelen, met twee spelers.

Elke speler heeft een eigen aap, een voorraad aan kokosnoten en een bord om de verzamelde bekers te stapelen, tussen de twee spelers staan 7 gele bekers en onder twee van die bekers staat ook nog een rode beker. Elk om beurt mogen de spelers met behulp van hun aapje een kokosnoot wegschieten, in de hoop dat deze kokosnoot in één van de bekers belandt. Schiet je ernaast of springt hij er terug uit? Dan heb je pech! Maar als je kokosnoot in een beker blijft liggen mag je die beker meteen opeisen en op je eigen bord plaatsen. Als je in een rode beker schiet mag je niet alleen die beker nemen maar krijg je meteen ook een extra beurt. Je kan een kokosnoot in een beker op tafel schieten, maar dat kan ook in een beker dat je tegenstander reeds verzameld heeft! In dat geval mag je de beker van je tegenstander nemen en op jouw bord plaatsen. De drie eerste bekers dat je verzamelt zet je naast elkaar, vanaf de vierde beker moet je beginnen stapelen. Als één van de spelers er in slaagt om zes bekers te verzamelen stopt het spel meteen en wordt die speler de winnaar. In het andere geval wordt er verder gespeeld tot alle kokosnoten op zijn, kokosnoten die op tafel beland zijn kunnen opnieuw gebruikt worden, maar ze worden nooit uit de bekers gehaald. In dat geval wint de speler die op dat moment de meeste bekers aan zijn/haar kant heeft.

Het spel bevat ook 10 nieuwe toverkaarten die je kan inzetten om je tegenspeler te hinderen of jezelf meer voordelen te geven. De kaart met de scheidsrechter laat je toe een succesvol schot van je tegenstander ongedaan te verklaren: “De scheidsrechter heeft het niet gezien!”. Met de rode bril maak je alle bekertjes die ronde rood, zolang je raak schiet kan je dus aan beurt blijven! Een andere kaart geeft aan dat je tegenstander zijn vinger heeft bezeerd, hij zal de volgende ronde dus met zijn elleboog moeten schieten! Andere kaarten verplichten je tegenstander blind te schieten, beschermen één van je bekers voor één ronde of laten je toe je tegenstander af te leiden door wind te maken.

Onze mening

Coconuts Duo is wellicht één van de leukste kinderspellen dat we ooit gespeeld hebben! We schrijven wel dat het een kinderspel is, maar eerlijk gezegd hebben we er zelf ook ontzettend veel plezier aan beleefd. Het is gewoon een ontzettend leuk spelletje met zeer mooi en kwalitatief materiaal. De kokosnoten zijn van rubber waardoor ze soms toch nog in een beker kunnen belanden nadat ze op tafel zijn gebotst, maar dat betekent dat ze er uiteraard ook weer kunnen uit springen! De aapjes zijn van goede kwaliteit en de kaarten hebben ontzettend leuke en passende illustraties. Coconuts Duo is een erg leuk spel waar vele kinderen lang plezier zullen aan beleven, ongeacht hun leeftijd! Hou wel rekening met wegspringende kokosnoten, ook hier vloog er wel eens ééntje onder de kast.

Het spel is daarnaast ook heel verslavend, bij ons duurde zo’n spelletje maar enkele minuten (kinderen zullen er wellicht langer over doen), waardoor het al snel opnieuw werd gespeeld. Zo zat het hier in een mum van tijd al aan 10 speelbeurten, het lijkt niet lang te duren alvorens we een nieuw spel hebben om onze reeks Tafelporselein te vervoegen. Het spel is volgens ons geschikt op (familie)feestjes, we hebben al meteen enkele niet-spelers in gedachten die een saai feestje graag nieuw leven zullen inblazen met dit spelletje. Coconuts Duo heeft ons dus overtuigt dat we het spel ook met meerdere spelers willen spelen, de kans dat het basisspel aan onze collectie zal worden toegevoegd is dus zeer realistisch!

Met dank aan Korea Boardgames!

Conclusie: Coconuts Duo is hét spel dat vele kinderen (en volwassenen) een onvergetelijke tijd zal bezorgen!

Coconuts Duo

Auteur: Walter Schneider
Uitgeverij: Korea Boardgames co.
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

De Gloobz zijn de kleine, schattige wezentjes die in het midden van de belangstelling staan in dit korte reactiespel. Wie is er het snelst en grijpt de juiste Gloobz?

De speler die aan de beurt is draait de bovenste kaart van de stapel om en roept tegelijkertijd ‘de meeste’ of  ‘de minste’. De spelers proberen dan zo snel mogelijk én met één hand de bijpassende gloobz te nemen, de gloobz die dus het meest of het minst aanwezig zijn op de gedraaide kaart. Een Gloobz wordt voorgesteld door zijn vorm (witte figuren) én een verfpot die de kleur zal bepalen, er zijn dus altijd minstens twee figuren die een punt zullen opleveren! Het is niet toegelaten om figuren terug te plaatsen wanneer je beseft dat je fout bent, elke juiste figuur levert je een punt op, elke foute figuur kost je één strafpunt. De punten worden aangeduid op scoretellers.

Om wat meer variatie in het spel te brengen zijn er ook enkele speciale kaarten. Zo heb je Megagloobz, een speciale, veelkleurige figuur. Telkens wanneer Megagloobz op de kaart staat (onafhankelijk van het aantal keer of de grootte!) is er maar één juiste oplossing: Megagloobz! Diegene die er als eerste in slaagt om de juiste figuur te nemen ontvangt deze keer drie punten. Wanneer er op de gedraaide kaart een vergrootglas is afgebeeld begint de jacht op de Gloobz en probeer je zo veel mogelijk figuren te nemen! De vorm en de kleur zijn dan niet meer van belang, élk figuurtje levert je één punt op.

Van zodra één speler het gevraagde aantal punten heeft verzameld eindigt het spel en is dit de winnaar. Dat aantal punten varieert van 18 tot 36, afhankelijk van het aantal spelers.

Onze mening

Gloobz is een erg leuk kinderspel dat bij iedereen in de smaak viel, zelfs bij de kinderen die er eigenlijk niet zo goed in waren. Om te beginnen ziet het er gewoon heel leuk uit: leuke figuren, mooie en schattige tekeningen en vooral heel kleurrijk. Het spel kan worden aangepast aan het niveau van de kinderen, met de jongste kinderen kan je best de variant spelen waarin enkel de meest afgebeelde Gloobz genomen worden, je kan er ook voor kiezen om het vergrootglas en Megagloobz uit het spel te halen. Het afwisselen tussen meest/minst zorgt voor wat verwarring bij de kinderen, maar dat maakt Gloobz juist een leuk partyspel voor volwassenen. Toen we Gloobz speelden met enkele kinderen werd al snel duidelijk hoe zij in hun snelheid erg hard op die figuren duwen, daar hebben ze zeker rekening mee gehouden want de kwaliteit van de figuren is zeer goed! De scoretellers zien er leuk uit maar veranderen iets té gemakkelijk van getal. Zo zou je wel eens kunnen vals spelen zonder dat je het zelf beseft. Het spel speelt met alle spelersaantallen even leuk, of je nu met 2 bent of met 6, het blijft spannend! Het was een leuke ervaring om te merken dat de meeste kinderen zo enthousiast waren over Gloobz. Een achtjarige noemde het een ‘stress-spel’, maar speelde het wel heel graag!

Conclusie: Gloobz is een leuk, mooi en spannend reactiespel!

Met dank aan Gigamic!

Gloobz

Auteur: Alexandre Droit
Uitgever: Gigamic
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6 jaar

In mei 2014 verscheen op onze blog een preview van Essen The Game – SPIEL 2013. De spelbeschrijving en onze mening hoeven we niet nog een keer neer te schrijven want die is grotendeels hetzelfde gebleven t.o.v. het prototype. In dit korte verslag gaan we in op wat er wel/niet veranderd is, hoe onze mening over dit spel geëvolueerd is en de kwaliteit van het uiteindelijke resultaat!

Qua spelregels zijn er geen grote veranderingen toegepast, er zijn wel enkele dingen toegevoegd. Zo is er nu een laatste-beurt tegel, een extra tegel die verborgen blijft tot de laatste ronde en dan een bepaald effect geeft. Zo kan het gebeuren dat een bepaald genre in de laatste ronde extra punten oplevert of dat je overal 10 euro extra korting krijgt! De Essen-promo bevatte zelf zo’n tegel met het symbool ‘brandalarm’, het spel eindigt meteen en er is geen zevende ronde meer. Die laatste kan bij ons op weinig appreciatie rekenen. Dankzij het toevoegen van zo’n tegel is het nu duidelijk wanneer de laatste rond van start gaat, alles staat duidelijk(er) aangeduid op het bord, wat bij het prototype nog niet het geval was.

In het prototype was er voor elke speler een eigen spelersbord voorzien, daarop vond je de actievelden én je kofferbak. Die actievelden vind je nu op de rand van het bord en het spelersbord werd vervangen door een leuke kofferbak. Aan de lay-out zijn vele kleine dingen veranderd die het alleen maar beter en overzichtelijker maken, op het scorespoor na. De daarvoor voorziene schijfjes zijn net iets te groot, waardoor het wel eens vervelend wordt als alle spelers net één punt met elkaar verschillen. Al is dat maar een klein detail.

Zelf zijn we nog steeds even enthousiast over Essen The Game, we beleven er na 7 speelsessies nog steeds veel plezier mee. Enerzijds heb je wel het logisch denken, het uittellen wat je wél of niet kan doen is toch een belangrijke factor in dit spel, iets wat niet door iedereen gesmaakt wordt. Ook de interactie met je medespelers is aanwezig, wie koopt de spellen op de gemeenschappelijke verlanglijst en wie koopt dat waardevolle spel als eerste? Anderzijds blijft het thema ons fascineren, het blijft boeiend om die leuke Essen-tijd te herbeleven en verhalen boven te halen. Het stoort ons (totaal) niet dat het titels zijn uit 2013, het zorgt daarentegen juist voor nieuwe gesprekken over de afgebeelde spellen. Veel van onze medespelers waren net als ons enthousiast, maar we konden er zeker niet iedereen mee overtuigen. Wij spelen het met veel plezier nog eens opnieuw!