Spelbeschrijving

Vrijdag de 13de … Al het ongeluk komt samen op één moment. We spelen een spel, op de kaarten vind je gebroken spiegels, zwarte katers én mensen die onder een ladder lopen. Je zou denken: hoe meer tegenslag, hoe slechter je score… Maar niets is minder waar, je kan er namelijk nog goed onderuit muizen!

Er zijn vier soorten kaarten, rode kaarten met waarde ‘4’ en de drie bovenvermelde soorten ongelukskaarten met verschillende waarden tussen 1 en 7. Aan het begin van de ronde worden de kaarten verdeeld onder de spelers, daarna spelen de spelers elk om beurt één kaart uit. Er is slechts één regel waar je rekening mee moet houden: je speelt een kaart telkens bij de juiste soort. Oranje bij oranje, blauw bij blauw en groen bij groen. De rode kaarten mogen overal aangelegd worden. Na het aanleggen van een kaart zeg je de som van alle kaarten in die kolom luidop. Als die som gelijk of kleiner dan 13 is gebeurt er niets en is de volgende speler aan de beurt. Als die som 14 of hoger is moet je alle eerder gelegde kaarten in die kolom nemen en voor je leggen als strafpunten, de kaart die je zonet speelde blijft liggen en vormt de eerste kaart voor de nieuwe kolom.

Op deze manier wordt er verder gespeeld tot alle spelers hun handkaarten kwijt zijn, daarna volgt de puntentelling. Alle ongelukskaarten zijn 1 minpunt en de rode kaarten zijn 2 minpunten, maar eerst gaan de spelers met elkaar vergelijken wie de meeste kaarten per kleur heeft. De speler die de meeste groene kaarten heeft mag deze allemaal verwijderen, net zoals de speler(s) met de meeste oranje en blauwe kaarten de desbetreffende kaarten ook mogen verwijderen. Bij een gelijke stand moeten beide spelers hun strafpunten houden. De rode kaarten kunnen niet verwijderd worden. Na vier ronden eindigt het spel, diegene met de minste strafpunten wint dit spel!

Onze mening

Friday the 13th is een leuke filler dat hier zeker in de smaak valt! De spelregels zijn heel eenvoudig, je krijgt kaarten op hand en je speelt ze in de juiste kolom. Het feit dat je strafpunten wegvallen als jij de meeste kaarten in een kleur hebt geeft een unieke twist aan het spelletje en maakt het speciaal. Het brengt een vleugje tactiek in deze korte filler, al ben je uiteraard wel wat afhankelijk van de kaarten die je op hand krijgt. Meestal wil je geen kaarten verzamelen, maar door veel kaarten van dezelfde kleur te verzamelen kan je ook met nul minpunten eindigen. Het is dan veel beter dan een medespeler die in elke kleur slechts één kaart verzamelde. Toch is er één spelregel die bij ons op weinig begrip kon rekenen: het feit dat het kan uitkomen dat sommige spelers meer kaarten hebben dan andere. Al onze medespelers hadden hier dan ook commentaar op. Na enkele speelsessies hebben we dan ook beslist om die spelregel achterwege te laten, we delen gewoon totdat iedereen even veel kaarten heeft, de overschot gaat terug in de doos. Het zijn nogal grote, vierkante kaarten die niet heel praktisch zijn om op hand te nemen, maar de illustraties zijn erg leuk.

Conclusie: Friday the 13th is een erg leuke filler met eenvoudige spelregels.

Met dank aan Asmodee België!

Friday the 13th

Auteur: Reiner Knizia
Uitgever: Le Scorpion Masqeé
Aantal spelers: 3 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Vanaf nu behoor je officieel bij de bende van Robin Hood! Liefst van al wil je je promoveren tot de nieuwe rechterhand van Robin, maar dan zal je je uiterste best moeten doen. Wees de eerste om 7 missies van eenzelfde soort te vervullen en je droom wordt werkelijkheid, ben je slim en moedig genoeg om je tegenspelers de loef af te steken?

Elke speler bevindt zich tussen het bos van Sherwood en het kasteel van Nottingham, jouw plaats op deze weg zal aan het begin van je beurt bepalen hoeveel missiekaarten je op hand mag nemen. Dat varieert van nul tot vier. Vervolgens moet je een bijdrage aan de gemeenschap betalen door een kaart naar keuze op de bijdragestapel te leggen, als je dicht tegen het kasteel staat kan dat zelfs oplopen tot twee kaarten. Als je dichter tegen het bos staat kan je aan het begin weinig kaarten op hand nemen, als troostprijs krijgt zo’n arm lid de bovenste kaart van de bijdragestapel. Daarna heb je twee opties: een kaart ruilen met één van je tegenstanders of een speciale missiekaart uitspelen. Met zo’n speciale missiekaart kan je vb. in de handkaarten van een tegenspeler kijken, pionnen van plaats verwisselen, extra kaarten nemen en nog veel meer, maar in de meeste gevallen zal je moeten ruilen omdat je nu eenmaal niet altijd een speciale missiekaart op hand hebt. Je biedt dan één handkaart aan die je zou willen ruilen, je tegenstanders kunnen vervolgens bedenken of ze die kaart graag willen en wat ze daarvoor in de plaats willen geven. De actieve speler kan dan kiezen uit alle aanbiedingen, als er echter maar één speler is die een bod heeft gedaan ben je verplicht dat bod te accepteren. Nadat de ruil heeft plaatsgevonden worden de figuren op het bospad verplaatst, eerst krijgt de speler die zo net ruilde met de actieve speler daar een kans toe. De zonet ontvangen kaart geeft aan hoeveel verschillende figuren één of meer stappen in een bepaalde richting moeten zetten, de speler beslist zelf welke figuren hij daarvoor gebruikt. Daarna doet de actieve speler hetzelfde volgens de pijlen op zijn ontvangen kaart.

Aan het einde van je beurt controleer je steeds of je zeven kaarten van éénzelfde missie op hand hebt. Boven elke plaats op het bospad ligt ook een missiefiche dat bij je kaarten kan worden geteld, ook als je dus 6 kaarten met een zwaard hebt én onder het bijhorende missiefiche op het bospad staat kan je aankondigen dat het spel ten einde is. Deze speler wint het spel!

Onze mening

Robin trok een hele tijd geleden al onze aandacht, de supermooie illustraties hebben daar erg veel mee te maken. Het spel bevat interessante elementen: enerzijds wil je dicht naar het kasteel gaan om veel missiekaarten op hand te krijgen, anderzijds kan je door één beweging meteen terug naar het bos gestuurd worden! Dicht tegen het bos staan heeft soms zo zijn voordeel omdat je dan ziet welke kaart de bovenste kaart op de bijdragestapel is, misschien wil je wel nét die kaart? Vaak is de gulden middenweg toch een goede oplossing, maar vergeet niet dat je de plaats op het bospad niet helemaal zelf in de hand hebt… aangezien ook je tegenstander jouw figuur kunnen verplaatsen! Anderzijds ben je heel de tijd bezig met het verzamelen van kaarten, en daar komt toch ook wel wat geluk bij kijken. Heb jij door welke soort je tegenstanders proberen te verzamelen? Probeer daar maar gauw een stokje voor te steken door die kaarten niet meer aan te bieden! Anderzijds kan het spel dan wel wat aanslepen en stroef gaan verlopen, je tegenstanders proberen te voorkomen dat jij de zevende kaart van een soort krijgt én houden je figuur ver weg van de plaats waar jij wilt eindigen. Na onze speelsessies bleek dat het spel niet in de smaak viel bij de veelspelers maar wel geapprecieerd werd bij de gelegenheidsspelers.

In de spelregels staat een variant voor twee spelers, ook die hebben we getest maar kon ons helaas niet overtuigen. Met meerdere spelers wordt Robin steeds leuker, de kans dat je dan een betere ruil kan doen wordt dan ook groter. Met drie (of zelfs vier) spelers kan die keuze soms vrij beperkt zijn en ben je vervolgens verplicht om een ruil te doen dat je eigenlijk niet echt wilt doen. De illustraties en de doos zijn heel mooi, maar de plastic kaarten zijn helaas helemaal niet handig in gebruik. Zelfs een geoefend kaartspeler slaagt er niet in om de kaarten goed te schudden zonder ze ook maar één keer te laten vallen, dit ongemak weegt voor ons niet op tegen de voordelen van de waterdichte en flexibele kaarten.

Conclusie: Robin is een licht kaartspel voor een gelegenheidsspeler!

Met dank aan Fréderic Moyersoen!

Robin

Auteur:  Fréderic Moyersoen
Uitgeverij: Flatlined Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In dit spel zullen de spelers Noah moeten helpen bij het verzamelen van verschillende dieren. Het is jouw taak om de dieren zo te plaatsen dat de roofdieren niet zij aan zij staan met de planteneters. Elke speler neemt een eigen spelersbord en alle dieren worden gedekt in het midden van de tafel gelegd, klaar voor de start?

Van zodra iedereen klaar is beginnen alle spelers gelijktijdig aan de eerste ronde, ze hebben maar één doel voor ogen: 16 dieren gedekt op hun spelersbord plaatsen, en liefst zo veel mogelijk verschillende. Daarbij zijn slechts twee spelregels van toepassing, de spelers mogen namelijk maar één hand gebruiken en de ark moet van links naar rechts gevuld worden. Dierenfiches die je niet wenst blijven open op de tafel liggen, de anderen kan je maar beter snel op je spelersbord leggen. Van zodra één speler 16 dieren in zijn ark heeft liggen draait hij de zandloper om, de andere spelers hebben vanaf dat ogenblik slechts 30 seconden de tijd om verder te spelen. Daarna is de ronde gedaan en volgt de puntentelling. Na drie ronden eindigt het spel en wint diegene met de meeste punten.

Voor de puntentelling draaien alle spelers hun dierenfiches om zonder de volgorde te veranderen. Er zijn verschillende moeilijkheidsgraden waarbij sommige delen van de puntentelling worden overgeslagen naargelang het niveau van de spelers. Het is mogelijk om te combineren en iedereen een geschikt niveau toe te wijzen. Ten eerste controleren de spelers of er graan is opgegeten door aangrenzende herbivoren, elke verwijderde fiche levert minpunten op. Ook enkele van je dieren kunnen worden opgegeten, want je vleeseters hebben helaas geen medelijden met aangrenzende herbivoren. Bovendien wilt Noah het ark ook in evenwicht, de totale gewicht van de dieren moet aan beide zijden in balans zijn of je krijgt alweer minpunten. In het hoogste niveau telt het gewicht van de buitenste dieren zelfs dubbel! Tenslotte worden alle dubbele dieren nog verwijderd en krijgen de spelers nog een punt voor elk resterend dier. Naast deze standaard puntentelling zijn er ook nog bonuspunten te verdienen voor de snelste speler of voor diegene met de meeste zoogdieren, amfibieën, reptielen en vogels.

Onze mening

 De leeftijdsaanduiding 6+ overtuigde ons om het spel mee te nemen op een speelsessie met enkele jonge kinderen. De jongsten speelden op het gemakkelijkste niveau waarbij de dieren niet gedekt moesten worden, de volwassenen speelden op een hoger niveau. De kinderen (6 en 8) begrepen de spelregels, maar toch zat er voor hen niet veel logica in, ze namen maar wat dieren zonder na te denken. De volwassenen waren door de hogere moeilijkheidsgraad uiteraard verplicht om wél na te denken, maar we slaagden er toch niet in om te winnen tegen de kinderen die zomaar lukraak hun ark vulden. Na afloop waren jong en oud het met elkaar eens: niemand was overtuigd van dit snelle dierenspel. De jongste generatie werd al niet aangetrokken door de lay-out en het spelprincipe, de volwassenen zagen er gewoon weinig of niets in. Wellicht valt het wel in de smaak voor spelers die houden van spellen met tijdsdruk, wat logisch denken en een gezonde portie geluk, maar voor ons hoeft het niet nog een keer.

Conclusie: Ark of Animals kon zowel jong als oud niet overtuigen.

Met dank aan FGH!

Ark of Animals

Auteur: Adam Kwapinski
Uitgever: Fabryka Gier Historycnych
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

De grote octopus bereidt een heuse terugkeer naar de aarde voor, hij communiceert met enkele wezens op aarde en geeft zo zijn instructies door. Jij bent één van de uitverkorenen, deze nacht zullen alle sterren op de juiste locatie staan en zal jij de ingeoefende rituelen moeten uitvoeren om Hem terug machtig te maken. Bij wijze van voorbereiding ga je in de universiteiten op zoek naar jonge tovenaars en enkele benodigdheden, maar je ontdekt al snel dat je niet de enige bent met deze missie. Wie slaagt er in om als eerste de vier benodigdheden te verzamelen?

De spelers zijn steeds samen aan beurt, en elke ronde is steeds onderverdeeld in verschillende fases. Tijdens de eerste fase stellen de spelers hun commando’s op, dat doen ze door de pijlen op hun klok in het geheim naar de gewenste locaties te richten. Hierdoor geven ze aan naar welke locatie ze hun cultist en hun monster deze ronde zullen verplaatsen, terwijl de cultist steeds naar een aangrenzende locatie moet gaan kan het monster steeds overal opduiken! Nadat alle spelers hun keuze hebben bekendgemaakt en de pionnen verplaatst zijn volgen er eventuele conflicten. Op locaties waar slechts één cultist aanwezig is kan die speler een voorwerp van die locatie nemen, als er echter meerdere cultists aanwezig zijn zullen ze samen moeten overleggen. Er zijn drie mogelijkheden: de spelers komen overeen en beslissen dat er niets gebeurt, er wordt beslist dat één speler een voorwerp mag nemen of er kan geen compromis gesloten worden en alle aanwezige spelers verliezen één levenspunt. De monsters dienen dan weer om de kleinere cultists in toom te houden, telkens wanneer er een monster aanwezig is kunnen de aanwezige cultists géén voorwerp nemen. Als de monsters alleen in een locatie zijn gebeurt er helemaal niets. Spelers zijn uiteraard vrij om met elkaar te communiceren en bepaalde doelstellingen uit te leggen, maar ze mogen hun uiteindelijke keuze nooit op voorhand bekend maken.

Door de twee pijlen op hun commandoklok naar éénzelfde locatie te richten kunnen ze hun cultist naar een externe locatie sturen, maar dat betekent wel dat hun monster deze ronde niet gebruikt mag worden. Aan het begin van elke speelsessie (met minstens 4 spelers) wordt er één externe locatie gekozen. Ook daar worden de conflicten zoals normaal afgerond, maar elk van die vier mogelijke locaties heeft bovendien ook nog een speciale eigenschap. Zo kan je in één locatie nieuwe levenspunten bij krijgen en in een andere een voorwerp ruilen met één van je tegenspelers. Na de conflictfase wordt er gecontroleerd of één van de spelers vier verschillende voorwerpen heeft verzameld, als dat het geval is eindigt het spel meteen, anders nemen alle spelers hun monster van het bord en bereiden ze zich voor voor een nieuwe ronde.

Onze mening

La Nuit du Grand Poulpe viel ons op door de mooie illustraties. De doos en het materiaal sprak ons meteen aan. Na het lezen van de spelregels was de interesse al wat gezakt en na de eerste speelsessie bleef er van het enthousiasme nog maar weinig over. Het is allemaal wel heel simplistisch: de klok instellen, pionnen verplaatsen en eventuele conflicten afronden. Uiteraard hebben we geen probleem met simpele spelregels, maar het is vooral jammer dat er zo weinig achter schuilt. Je kan hier en daar wel proberen inschatten naar welke locaties je tegenstanders willen gaan, of je kan proberen overleggen en samen proberen de koploper te boycotten. Er zijn mogelijkheden, maar ze zijn vrij beperkt en konden ons en onze medespelers niet voldoende overtuigen. Daarnaast vallen de spelregels van de externe locaties weg als je slechts met drie spelers bent, waardoor het spel eigenlijk pas vanaf 4 spelers compleet is. Een volgende speelsessie met dit mooie spel kon ons helaas nog steeds niet overtuigen, jammer.

Conclusie: La Nuit du Grand Poulpe is een spel met mooi materiaal maar weinig inhoud.

Met dank aan Asmodee België!

La Nuit du Grand Poulpe

Auteur: Frédéric Morard
Uitgever: IELLO
Aantal spelers: 3 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In deze ‘Fische und Steine’ proberen alle spelers de grootste vangst met vissen te scoren. Leg je eigen kat op een geniepige plaats, doe een strategische zet en onthul daarna je geheime plaats… En? Een mooie visvangst gedaan? Of toch bot gevangen?

Aan het begin van elke ronde worden er 9 kaarten opengelegd op tafel, en dat in een vierkant van 3 op 3. Vervolgens leggen alle spelers hun drie kaarten aan hun zijde naast de vijver. Één van die kaarten bevat de kat met vishengel, de andere kaarten zijn blanco. Daarna kunnen alle spelers, beginnend met de startspeler, één kaart/stapel in de visvijver verleggen. Ze mogen dus één kaart opnemen en op een aangrenzende kaart leggen. Pas daarna maakt de startspeler bekend op welk van de drie kaarten zijn kat staat, de speler is verplicht om één kaart/stapel uit die rij te nemen. Je wilt uiteraard zo veel mogelijk vissen nemen, maar misschien hadden je tegenspelers je wel door en hebben ze de beste kaarten alvast verplaatst. Elke vis zal aan het einde één punt opleveren terwijl elke steen dan weer een minpunt geeft. Tenslotte maken ook de andere spelers elk om beurt bekend waar hun kat verstopt zat, zolang er minstens één kaart/stapel in het verlengde van de kat ligt zijn ze verplicht een stapel te nemen.

Aan het begin van de tweede ronde worden er weer 9 kaarten opengelegd, maar deze keer over de kaarten die nog op tafel lagen. Als je in de komende rondes dus een kaart wilt verplaatsen en/of vangen ben je verplicht om de hele stapel te nemen. Je kan dus maar best proberen te onthouden wat er lag. Na vier ronden eindigt het spel, alle spelers tellen hun vangst en diegene met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Aanvankelijk hadden we van Fish ‘n’ Stones een kinderspel verwacht, de leeftijdsaanduiding 7+ én de illustraties lieten dan ook niets anders vermoeden. Een eerste speelsessie overtuigde ons echter meteen dat het meer was dan alleen een kinderspel: in dit kaartspel komt heel wat strategie aan te pas! Eerst de beslissing waar je je kat legt, die vaak te maken heeft met de beurtvolgorde… je moet er namelijk rekening mee houden dat de kaarten in die volgorde bekend worden gemaakt. Ook het verleggen van de kaarten is vervolgens van groot belang. Je kan een afleidingsmanoeuvre doen in de hoop dat je tegenspelers niet doorhebben waar je kat ligt, of je kan er voor kiezen dat jouw mogelijke buit alleen maar groter wordt. Helaas hebben de andere spelers die kans ook, en wat zijn zij van plan? Het bekendmaken van de kaarten is telkens opnieuw spannend. In de volgende drie rondes komt er ook het geheugenaspect bij, de kaart die bovenaan ligt ziet er misschien (on)aantrekkelijk uit, maar wie weet nog wat eronder zat? Misschien is dat – ondanks die twee stenen – misschien wel een hele mooie vangst?

Het aantal spelers heeft in deze filler vooral invloed op het strategische element: met twee spelers heb je het iets meer in de hand dan met vier spelers. Soms wordt het onverwacht een leuk, strategisch en zelfs venijnig spelletje. Het speelt met alle spelersaantallen leuk, maar wij spelen Fish ‘n’ Stones het liefst met twee of drie spelers. De illustraties zijn mooi maar zorgen voor het kinderlijke uiterlijk. Het kan zeker met jonge kinderen gespeeld worden, maar ook de volwassenen kunnen deze filler wel eens smaken. We vinden het wel jammer dat de blanco kaarten helemaal blanco zijn, een eenvoudige illustratie kon ook weergeven dat de kat daar niet was…

Conclusie: Fish ‘n’ Stones is een leuke filler met meer diepgang dan je zou verwachten!

Fish ‘n’ Stones

Auteurs: Dennis Kirps & Jean-Claude Pellin

Met dank aan Logis!

Uitgever: LOGIS
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Helvetia is een land dat nog in de ontwikkelingsfase zit, vier regio’s sturen elk vier troepen naar de magische poort. Maar telkens je een troep uit een andere regio tegenkomt vindt er een heuse battle plaats, de verliezer verliest één of zelfs twee levens en wordt dus alsmaar zwakker. Wie slaagt er in om de meeste eenheden tot aan de magische poort te brengen?

Aan het begin van het spel krijgen alle spelers 16 dobbelstenen in hun spelerskleur, ze worden met de rode (= hoogste) waarde naar boven gelegd. Tijdens de eerste fase van het spel zullen deze dobbelstenen op het speelbord geplaatst worden in vier troepen van elk vier eenheden (= dobbelstenen). Elke speler legt om de beurt twee dobbelstenen op het bord, er kunnen in deze fase nog geen gevechten ontstaan. Nadat alle eenheden op bord werden geplaatst begint fase twee, of eerder: het echte spel. Als je aan de beurt bent moet je verplicht drie verplaatsingsacties uitvoeren, met welke van je troepen je dat doet is niet van belang. Je kan er dus voor kiezen om één troep drie plaatsen naar voor te schuiven, maar je kan gerust ook drie verschillende troepen verplaatsen. Wanneer je jouw troep op een actietegel zet kost dit twee acties, deze tegels werden tijdens de opstelling op het bord gelegd. Van zodra je troep een vijandige troep passeert vindt er een battle plaats: de dobbelstenen die elkaar raken nemen het tegen elkaar op. De hoogste waarde wint, waardoor de dobbelsteen van de tegenstander die hieraan grenst één eenheid verliest. Daarna is er een afwisseling van de wacht, de frontlijn (de dobbelstenen die zonet een battle hebben afgewerkt) gaat naar achter, de achterste dobbelstenen liggen nu vooraan. Op deze manier gaat het spel verder, waarbij alle spelers proberen hun troepen zo compleet mogelijk tot aan de magische poort te brengen. Telkens wanneer één van je troepen op een actietegel staat kan je er voor kiezen om die bekend te maken. Zo’n actietegel kan effect hebben op een battle, waardoor de verdediger sterker wordt en de aanvaller zwakker… of omgekeerd. Naast deze twee standaard tegels heeft elke regio ook een eigen actietegel, zo kan de groene speler een gevecht weigeren of kan de rode speler weer levens bij krijgen. Geel kan een dobbelsteen van één eenheid als vijf eenheden laten tellen en blauw kan de plaatsing van zijn eenheden veranderen. Maar uiteraard kunnen deze voordelen slechts één keer per troep gebruikt worden, en dat enkel op de moment dat die troep op deze tegel staat.

Daarnaast zijn er nog bonuskaarten voorzien, elke speler krijgt drie bonuskaarten met elk hun eigen mogelijkheden. Je zal slechts één van deze kaarten kunnen spelen, welke je speelt dat kies je zelf. Van zodra alle troepen de magische poort bereikt hebben eindigt het spel en tellen alle spelers hoeveel eenheden ze nog over hebben. Diegene met de meeste eenheden wint het spel!

Onze mening

Unita is een zeer abstract spel, het is dus zeker niet voor alle spelers weggelegd. De eerste fase, waarin de dobbelstenen op het bord worden gelegd, is erg moeilijk in te schatten. Af en toe kan je misschien een strategische opstelling kiezen aan de hand van de dobbelstenen die je tegenstanders hebben gelegd, maar het blijft grotendeels gokken… zeker als je het spel voor de eerste keer speelt. De tweede fase is zeer abstract en strategisch. Welke troep verplaats je wanneer? Hoe kan je er voor zorgen dat je tegenstanders veel eenheden verliezen en jij zo weinig mogelijk? Je kan je tegenstanders soms wel in de val lokken, zodat ze jou moeten passeren en enkel zichzelf benadelen. Maar voor je het weet hebben ze jou hetzelfde gelapt! Unita is dus zeker geen slecht spel, met de juiste spelers kan het heel interessant zijn. Tegelijkertijd is het een spel dat zeker niet voor iedereen is weggelegd. Het speelbord heeft twee zijden: de ene zijde voor 2 of 4 spelers, de andere in driehoekige vorm voor 3 spelers. Een leuke oplossing waardoor het spel zowel met 3 als met 4 spelers erg goed speelt! Met twee spelers is dat helaas niet het geval, dé oplossing voor twee spelers is hier dat je met twee kleuren moet spelen: de ene keer met kleur A, tijdens je volgende beurt met kleur B. Zo kan je natuurlijk elk vier-speler-spel met twee spelen! Het speelbord is helaas iets té druk, te veel (mooie) details die het onoverzichtelijk maken, waardoor je soms maar moeilijk kan zien welk nu juist jouw route is. Op bepaalde plaatsen op je route kan je één actiepunt spenderen om je eenheden binnen een bepaalde troep te herschikken, helaas wordt dit vaak vergeten aangezien het symbooltje gewoon verstopt zit onder de dobbelstenen. De actietegels hebben min of meer hetzelfde probleem, als er een troep op staat wordt er snel vergeten dat er een actietegel onder zat, laat staan wélke tegel, want dat kan je al helemaal niet zien! Je moet dus steeds opnieuw die dobbelstenen opnemen om te zien welke actietegel er ligt. Het is toch altijd een heel gedoe. Het opnemen en verplaatsen van de dobbelstenen kan soms ook wel op de zenuwen van de spelers werken, als er veel troepen vlakbij elkaar staan moet je al fijne vingers hebben om de juiste dobbelstenen te verplaatsen.

Conclusie: Unita is een goed, abstract en strategisch spel dat niet voor iedereen is weggelegd.

Met dank aan Helvetia Games

Unita

Auteur: Steve Brück
Uitgever: Helvetia Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 13 jaar

Spelbeschrijving

In Kuhlorado proberen beide spelers de meest gelukkige kudde koeien op te stellen. Aan de rand van de weide hebben ze een goed uitzicht en zijn ze alvast erg gelukkig, maar als ze dan ook nog eens vlakbij een drinkbak staan kan hun geluk niet op. Zet ze dan nog allemaal dicht tegen elkaar en wie weet word jij de winnaar van Kuhlorado!

Als je aan de beurt bent dobbel je met de twee dobbelstenen. Indien gewenst kan je de dobbelstenen (of één ervan) opnieuw werpen, maar je hebt slechts twee kansen! De ene speler speelt met cirkels, de andere met kruizen. Je dobbelresultaat zal aangeven wat jij in deze beurt zal mogen aanduiden. Als je twee koeien hebt gedobbeld mag je twee koeien op het speelveld aanduiden met jouw symbool. Met twee getallen als dobbelresultaat mag je slechts één van die getallen aanduiden, je zal dus moeten kiezen. Dobbel je echter een koe én een getal, dan mag je ze allebei aanduiden, maar wel op voorwaarde dat er exact één veld tussen de twee aangeduide vakjes is.

Het spel eindigt van zodra alle koeien op het veld zijn aangeduid of wanneer er in totaal slechts vijf vrije getallen overschieten, daarna volgt de puntentelling. Voor elk symbool dat je aangeduid hebt aan de donkergroene rand van de weide ontvang je 3 punten. Een symbool naast een drinkbak levert ook nog eens 2 of 4 punten op, afhankelijk van de grootte van die bak. Tenslotte worden er ook punten uitgedeeld naar gelang de grootte van je kudde(s), een kudde van 5 koeien (symbolen) levert 2 punten op, maar dat kan oplopen tot 20 punten als die kudde 20 dieren bevat! Diegene met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Dit dobbelspel heeft erg veel gemeen met Kuh Vadis, een ander spel uit deze reeks. De geluksfactor is hier toch wel wat minder, je kan met elke worp wel iets nuttig aanduiden. Of toch in het begin van het spel. Naar het einde toe zijn de waardevolle plaatsen uiteraard beperkt en wordt de geluksfactor groter. De scores liggen aan het einde altijd erg dicht bij elkaar, met een verschil van amper enkele puntjes. Maar toch maakt dit het spel niet spannender, aangezien je tijdens het spelen niet goed kan inschatten hoeveel punten je zal hebben. Ook bij dit spel geldt: het is leuk om eens gespeeld te hebben, maar helaas niet meer dan dat. Ook hier is de voorkant van de doos weer leuker dan de inhoud, daar komt dan nog eens bij dat het handige score overzicht gewoon het bovenste blaadje van de scoreblok is. Dat mocht voor ons wel iets steviger zijn.

Conclusie: Ook deze Kuhlorado kon ons niet overtuigen.

Met dank aan Nürnberger Spielkarten Verlag

Kuhlorado

Auteur: Reinhard Staupe
Uitgever: Nürnberger Spielkarten Verlag
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In dit dobbelspel proberen beide spelers om hun startsymbolen met elkaar te verbinden. De ene speler speelt met cirkels, de andere met kruizen. Het speelveld is elke keer anders en je dobbelresultaat zal bepalen wat je kan aanduiden, met een goed worp kan je misschien wel twee keer na elkaar.

De speler die aan beurt is dobbelt de vijf dobbelstenen, vervolgens heeft hij 3 keer de kans om bepaalde dobbelstenen opnieuw te gooien. Na de derde worp (of wanneer je eerder beslist om te stoppen) bepaalt het dobbelresultaat wat je deze beurt mag aanduiden. Van zodra je 2 koeien of 3 gelijke getallen dobbelde heb je alvast geluk en kan je respectievelijk een koe of dat bepaalde getal aanduiden met jouw symbool (cirkel of kruis). Hetgeen je aanduidt hoeft niet te grenzen aan een eerder aangeduid veld! Als je er in slaagt om vier gelijke symbolen te dobbelen heb je meer geluk. Hetgeen je aanduidt (alweer: een koe of het gedobbelde getal) moet deze keer wél grenzen aan een eerder aangeduid veld maar je mag daarna meteen opnieuw dobbelen. Zo ben je dus twee keer (of meer) na elkaar aan beurt.

Het spel eindigt van zodra één speler er in geslaagd is om de drie startsymbolen met elkaar te verbinden, deze speler wint het spel.

Onze mening

Het eerste spelletje uit deze reeks (Zum Kuhkuck) viel beter mee dan verwacht, met die ingesteldheid begonnen we dan ook aan deze Kuh Vadis. Helaas viel deze minder in de smaak. Het is leuk om een keertje gespeeld te hebben, als je echt niets anders voor handen hebt kan het best wel eens leuk zijn. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het lijkt een combinatie tussen een dobbelspel en ‘vier op een rij’: de meest voor de hand liggende wegen worden al snel geblokkeerd door je tegenstander, diegene die er in slaagt om onopgemerkt een weg te zoeken én dan nog eens het geluk aan zijn kant heeft wint. De tekening op de voorkant van de doos ziet er leuker uit dan de inhoud, maar gelukkig hebben ze wel een redelijk dikke scoreblok voorzien. Elke opgave is anders, je kan het dus gerust heel wat keren spelen.

Conclusie: Een abstract dobbelspel dat ons niet kon overtuigen.

Met dank aan Nürnberger Spielkarten Verlag

Kuh Vadis

Auteur: Reinhard Staupe
Uitgever: Nürnberger Spielkarten Verlag
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Achter de Franse titel (of in het Engels: The Hare and the Tortoise) schuilt de fabel ‘Haas en schildpad’. Je weet wel, over de haas die denkt gemakkelijk te kunnen winnen en onderweg een dutje doet. Wanneer de haas wakker wordt heeft de schildpad de eindmeet echter al bereikt en wint die laatste de race. Die bewuste race gaan we in dit spel naspelen, wie kan voorspellen hoe het podium er achteraf zal uit zien?

Aan het begin krijgt elke speler één startkaart en 7 handkaarten. De startkaart geeft alvast aan welk dier jij liefst als eerste over de finish ziet lopen. Uit je handkaarten kan je nog een extra dier kiezen waarop je gokt, of misschien gok jij wel twee keer op hetzelfde dier? Beide kaarten liggen gedekt voor je neer en blijven geheim tot het einde van het spel. Telkens je aan beurt bent kan je één tot vier kaarten van eenzelfde diersoort uitspelen, daarbij moet je slechts met twee regels rekening houden: er mogen in totaal niet meer dan 8 kaarten op tafel liggen (de kaarten die de andere spelers gespeeld hebben tellen dus mee) én er mogen maximum 4 kaarten liggen per diersoort. Nadat alle spelers kaarten hebben uitgespeeld worden de dieren in een bepaalde volgorde bewogen. De haas vertrekt eerst en zet twee stappen, op voorwaarde dat er minstens één kaart met een haas is gespeeld. De schildpad beweegt vervolgens één stapje, zelfs als er géén schildpad-kaart gespeeld is. Als er in totaal 4 kaarten met schildpadden gespeeld zijn gaat de schildpad 2 stapjes vooruit. Afhankelijk van de gespeelde kaarten kan de wolf één tot drie stappen vooruit gaan. Als één van de gespeelde kaarten een huilende wolf bevat beweegt alleen de wolf deze ronde, de anderen staan verstijfd van de schrik. De vos doet even veel stappen als het aantal gespeelde kaarten, het schaap doet zelfs één stap meer.

Nadat de vijf dieren al dan niet verplaatst zijn worden alle gespeelde kaarten op de aflegstapel gelegd en vullen de spelers hun hand aan tot zes kaarten. Op deze manier gaat het spel verder tot de eerste drie dieren de finish hebben overschreden, de podiumplaatsen zijn gekend en de puntentelling kan beginnen. Alle spelers maken nu bekend op welke twee dieren ze aan het begin gegokt hebben. Het dier dat op de eerste plaats is geëindigd levert 5 punten op, voor een tweede of derde plaats kan je nog 3 of 2 punten sprokkelen. Diegene die in totaal de meeste punten heeft wint het spel!

Onze mening

Om te beginnen zijn we al fan van deze reeks, na het eerste mooie doosje van The Three Little Pigs waren we ook erg benieuwd naar het derde spel in deze reeks. Ook hier krijg je weer een mooie boekvorm met heel mooie illustraties. Beide spellen zijn erg vergelijkbaar qua moeilijkheid en diepgang. Ook ‘Le Lièvre et la Tortue’ geeft de indruk een kinderspel te zijn, maar het heeft dan toch een zekere diepgang waardoor ook volwassenen het wel eens als filler kunnen smaken. Liefst wil je uiteraard kaarten uitspelen in je eigen voordeel, de dieren waar jij op gegokt hebt wil je uiteraard als eerste over de finish zien komen! Helaas zal dat niet altijd lukken en wil je ook niet te doorzichtig spelen, niet iedereen hoeft te weten dat je de haas zo graag ziet winnen. Maar welke kaarten speel je dan? Hoe meer kaarten je speelt, hoe meer nieuwe kaarten je op hand kan nemen. Ideaal om je hand te verversen in de hoop betere kaarten te krijgen. Of speel je de huilende wolf? Dan hebben je medespelers misschien hun goede kaarten verspeeld zonder enig effect.

Elk dier beweegt op zijn eigen manier, maar dankzij een handig samenvattingskaartje kan iedereen meteen van in het begin goed volgen. De doos is mooi maar de inleg past nét niet waardoor alles telkens weer door elkaar vliegt, een klein minpuntje. Wij en onze medespelers beleefden steeds veel plezier aan deze filler. Of het veel op tafel zal komen? Na enkele keren heb je het misschien wel gehad, maar toch vinden we het leuk. Het spel voelt met alle spelersaantallen anders. Zo is het met twee spelers perfect mogelijk om elk vier kaarten uit te spelen en is de kans met vijf spelers erg groot dat je geen kaarten meer zal kunnen spelen als je laatst aan beurt bent. Met twee of vijf spelers is het spel dus ook leuk, maar geef ons toch maar de gulden middenweg, wij zullen het liefst met 3 of 4 spelers op tafel leggen.

Conclusie: Le Lièvre & la Tortue is een leuke en eenvoudige filler!

Met dank aan Asmodee België!

Le Lièvre & la Tortue

Auteur: Gary Kim
Uitgever: Purple Brain Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Een dobbelspelletje over piraten die strijden op de Caraïbische zee. Piraten overvallen de rijke handelsschepen maar moeten telkens een deel afgeven aan de koning. Of ben jij gemeen genoeg en ga je er met de buit van een andere piraat vandoor? Of ben je zelfs zó sluw dat je de koning zijn hele rijkdom in één keer probeert mee te jatten?

In jouw beurt gooi je de 5 dobbelstenen, daarna mag je eventueel beslissen om één of meerdere dobbelstenen een tweede en/of derde keer te werpen. Het resultaat van je laatste worp beslist welke acties je mag uitvoeren. Als je een kanon kan combineren met een dobbelsteen met munten kan je het weergegeven aantal munten uit de schatkamer grabbelen, de koning krijgt onmiddellijk hetzelfde aantal munten. Een andere combinatie laat je dan weer toe om een aantal munten van één van je tegenspelers te stelen. Als je veel lef hebt kan je ook voor één van de moeilijkere combinaties gaan, daarbij probeer je ervoor te zorgen dat alle vijf de dobbelstenen hetzelfde symbool hebben. Als op al je dobbelstenen munten staan afgebeeld mag je namelijk alle munten van de koning nemen! Op die manier kan je met 5 doodshoofden alle munten van een tegenstander jatten en met 5 kanonnen alle resterende munten uit de schatkamer halen. Van zodra alle munten in de schatkamer (de doos) op zijn eindigt het spel onmiddellijk. Diegene met de grootste buit wint het spel!

Onze mening

King’s Gold is een eenvoudig maar leuk dobbelspelletje. Je bent uiteraard volledig afhankelijk van je dobbelsteenworp. Durf je het aan om te gaan voor een set van vijf dezelfde symbolen? Als het lukt maak je meteen een grote buit, maar als het mislukt bestaat de kans dat je helemaal niets hebt. Door vijf kanonnen te gooien eindigt het spel meteen, maar dat is bij ons nog maar zelden gebeurd. Als dat gebeurt is het spel meestal bijna op zijn einde en is die buit dus niet zo heel groot. De kans dat je de schatten van de koning kan stelen is iets groter, maar dat maakt dit korte dobbelspelletje juist spannend. Het ziet er leuk uit en is van mooi materiaal. Bovendien zijn de spelregels zo eenvoudig dat je het echt met iedereen kan spelen. Een leuke filler! Het aantal spelers heeft niet zo veel invloed op het spel, al kan je bij meerdere spelers uiteraard kiezen van wie je gaat stelen.

Conclusie: King’s Gold is een korte en spannende filler met hoge geluksfactor.

Met dank aan Blue Orange!

King’s Gold

Auteur: Stéphane Maurel
Uitgever: Blue Orange Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 8 jaar