Spelbeschrijving

Er is een open vacature als dokter, de kans waar je al een hele tijd op zit te wachten! Nu is het belangrijk om te bewijzen wat je in je mars hebt. Ben je een harde werker? Verzorg de binnenkomende patiënten zo goed mogelijk, dien de juiste medicatie toe en toon dat je geïnteresseerd bent om steeds bij te leren. Maar hou ook je medespelers in de gaten: misschien is één van je concurrenten op een illegale manier punten aan het sprokkelen, kan jij hem/haar betrappen en straffen?

Tijdens de eerste fase zullen alle spelers één voor één een actie kiezen en uitvoeren, de kleur van de actie maakt duidelijk of één of meerdere spelers deze actie kunnen kiezen. De belangrijkste actie is wellicht het verzorgen van patiënten, de eerste keer dat je deze actie kiest kan je een patiënt kiezen om onder jouw hoede te nemen. Tijdens de volgende acties kan je jouw patiënt verzorgen, maar wellicht moet je dan eerst wat medicijnen gaan halen bij de apotheker. Door nachtdiensten te draaien verdien je wat extra centjes. Als je als eerste speler voor zo’n nachtdienst kiest krijg je ‘maar’ 2 euro, maar je krijgt er dan wel de startspelerfiguur bij. De volgende spelers zullen met dezelfde actie 3 of 4 euro verdienen! Je kan ook gaan bijstuderen, maar dat kost natuurlijk geld. 3 euro betaald? Dan kan je één van de vier onderwerpen kiezen, een stage op intensieve zorgen zorgt ervoor dat je voortaan wat sneller werkt en jouw patiënt een extra pleister kan geven. Ook de stages in de apotheek of op de financiële dienst zijn erg nuttig. Als je denkt genoeg gestudeerd te hebben kan je ook een eindexamen afleggen, hoe meer stages je hebt afgelegd, hoe meer punten je zal verdienen: dit kan alleen maar in je voordeel spelen! Naast deze keuzemogelijkheden heb je ook de illegale manieren om te werken, met wat sabotage-technieken kan je medicijnen en/of geld van je concurrenten stelen en met wat omkoperij kan je op een illegale manier punten kopen. En dan maar hopen dat je tegenspelers je niet betrappen, want met de laatste overgebleven actie kunnen zij geld verdienen door dit te doen én worden alle spelers die op een illegale manier gewerkt hebben bestraft!

Nadat alle spelers een eerste actie gekozen en uitgevoerd hebben mogen ze ook hun tweede actiesteen op dezelfde manier benutten. In fase 3 worden alle patiënten gecontroleerd, diegenen die genoeg verzorgd zijn leveren punten op en mogen naar huis. De patiënt die al het langst in de wachtrij ligt heeft het helaas niet overleefd en levert de verzorgende dokter geen punten op. Alle andere patiënten schuiven door naar rechts en er komen nieuwe patiënten binnen. Daarna nemen alle spelers hun actiefiches terug en mag de speler met het startspelerfiguur beginnen aan de volgende ronde ronde. Van zodra minstens één speler de 10 punten heeft bereikt eindigt het spel aan het einde van de ronde. De speler met de meeste punten krijgt de felbegeerde job!

Onze mening

Het spel klinkt leuk bij het lezen van de spelregels. Het is een thema waarover we nog niet veel spellen kennen en springt daardoor toch wel in het oog. Ook lijkt het thematisch helemaal te kloppen waardoor dit eenvoudige spel zowaar nog gemakkelijker wordt om uit te leggen en te spelen. Eens we – vol verwachtingen – aan Hospital Rush begonnen verdween ons enthousiasme steeds meer. Het spel heeft te weinig inhoud om ons echt te kunnen boeien, het lijkt alsof het spel zichzelf speelt want je hebt erg weinig in de hand. Het is zo’n type van spel waarbij je er kan voor kiezen om je concurrenten (wellicht de speler die momenteel vooraan staat) serieus dwars te zitten, maar daar staat dan tegenover dat je zelf zo goed als niets kan opbouwen. Je kan die andere speler dan wel boycotten om er dan uiteindelijk voor te zorgen dat een derde speler wint, want zelf zal je het dan niet kunnen halen. Puur theoretisch zit het echter leuk in elkaar, als je vroeg aan de beurt komt kan je de beste acties uitkiezen, als je later aan de beurt komt kan je er van profiteren om de illegale acties uit te voeren met een kleine kans dat iemand je betrapt, of je kan de spelers die dat wél gedaan hebben nu naar hartelust bestraffen en zelf wat geld bijverdienen. Het gevoel na onze eerste speelsessie was bij iedereen hetzelfde: jammer. We gaven het spel achteraf uiteraard nog een kans, maar ook toen bleven we op onze honger zitten. Het was opvallend dat de winnaar telkens diegene was die niet ging bijstuderen, bovendien won die persoon steeds met heel wat voorsprong op de andere spelers. Het was dan zeker niet zo dat de andere speler haar hebben laten winnen, integendeel. Slecht zouden we het niet noemen, maar het is té middelmatig om er nog bovenuit te kunnen springen in deze tijd.

Conclusie: Een rush naar 10 punten die jammer genoeg niet zo leuk is als hij klinkt.

Met dank aan Pegasus Spiele!

Hospital Rush

Auteurs: T. K. Laursen, K. Storgaard & S. Thomsen
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 3 – 5
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Der 7bte Zwerg, een animatiefilm die eind vorig jaar de Duitse bioscopen onveilig maakte. 7 schattige dwergen die voor heel wat chaos zorgen. Pegasus Spiele bracht een bijpassend dobbelspelletje uit, waarbij je Bubi, Ralphy, Speedy en co wat structuur bijbrengt. Kan jij ze de baas en rangschikken naargelang hun grootte? Veel succes!

De actieve speler neemt het bord en de 7 dobbelstenen voor zich. Vervolgens rolt hij één dobbelsteen naar keuze en geeft hij deze dobbelsteen een plaats op het speelbord. Zo zullen alle dobbelstenen één voor één gekozen en gerold worden en een plaats op het bord aangewezen krijgen. De bedoeling? Alle dobbelstenen (dwergen) te rangschikken van groot naar klein, of van klein naar groot! Bij het plaatsen van je tweede dobbelsteen kies je dus of je in dalende of stijgende richting zult gaan. Ook de andere medespelers kunnen maar beter alle aandacht er bij houden, want na de derde worp zullen zij moeten voorspellen of de actieve speler in zijn opdracht zal slagen of niet. Daarvoor leggen ze hun pinnemuts gedekt op het bord. Als één van de dobbelstenen niet meer op het bord gelegd kan worden moet je hem bij de draak leggen, dat betekent helaas dat je niet in je opdracht bent geslaagd en je dus geen punten zal verdienen. Enkel en alleen als je alle 7 de dobbelstenen op het bord hebt kunnen plaatsen zal je punten kunnen scoren, je krijgt dan al meteen 7 punten als beloning! Als je bovendien nog de juiste dobbelstenen bij de juiste kleur hebt kunnen leggen krijg je nog één bonuspunt per correcte kleur, maar als je de twee uiterste plaatsen van de rij hebt genuttigd kost elk van deze plaatsen je wel twee minpunten. Vervolgens kunnen ook je tegenspelers punten verdienen: drie punten per correcte voorspelling! Op deze manier krijgen alle spelers drie keer de kans om de dwergen te rangschikken, daarna eindigt het spel. De speler met de meeste punten wint.

Onze mening

We kennen de film niet maar we hebben altijd interesse in een leuke filler, en dat bleek het uiteindelijk ook te zijn. Gewoon dobbelen, wat geluk hebben, wat gokken en hopen dat alles mee zit. Het is leuk dat je ook buiten je beurt een reden hebt om mee te volgen en je ook punten kan verdienen door het (on)geluk van je tegenspelers! Je zal steeds de juiste keuzes moeten maken, want als je té veel punten wilt scoren en alle kleuren overeenkomstig wilt plaatsen wordt de kans kleiner dat je in je opzet slaagt. Als je niet te veel op de bonuspunten mikt ga je misschien wel met 7 (of meer) punten lopen, uiteraard veel beter dan niets. Meer is er gewoon niet: simpel, leuk en kort. Wel ja, kort… dat hangt wat van het spelersaantal af. De spelregels zeggen dat elke speler drie beurten krijgt, wat met 2 à 3 spelers nog wel te doen is. Maar met 4 heb je al gauw het idee dat het wel genoeg is geweest, met 7 spelers willen we er liefst niet aan beginnen. Dan ben je wellicht een half uur (of langer) aan het dobbelen. Een top filler is het voor ons niet, in tegenstelling tot sommige andere fillers zal je deze geen 5 keer na elkaar spelen. Een leuke filler haalt bij ons erg gemakkelijk 20 speelsessies, deze zal dat niet halen en wellicht verdwijnen in de massa. Moest het tegendeel waar zijn, laten we het zeker nog weten!

Conclusie: Leuk voor een sessie dobbelplezier, lachen gegarandeerd!

Met dank aan Pegasus Spiele!

Der 7bte Zwerg

Auteur: Pegasu
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 1 – 7
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In Roborama heb je maar één doel: je vier robots zo snel mogelijk in je finishvelden krijgen. Om dat als eerste voor elkaar te krijgen zal je echter strategisch te werk moeten gaan, gebruik je robotkaarten om één van je robots te verplaatsen en zorg ervoor dat je die gebruikte robotkaart zo snel mogelijk weer activeert of je kan er niets meer mee doen! Blokkeer de routes van je tegenstander en gebruik de grote Chaosbot om je daarbij te helpen. Het spel bevat drie verschillende niveau’s, genaamd ‘het basissprogramma’, ‘TerraByte’ en ‘YottaByte’.

Aan het begin van het spel plaatsen alle spelers hun vier robots diagonaal rechtover hun eigen finishveld, jouw startlocatie is dus het finishveld van een tegenstander. Je ontvangt vijf robotkaarten met een getalwaarde en één chipkaart. Als je aan de beurt bent gebruik je één van deze vijf kaarten. Een robotkaarten met een getal laat je toe één van je robots exact dat aantal (1 – 5) stappen te verplaatsen in een rechte lijn. Je kan daarbij je eigen robots passeren, maar niet die van je tegenstanders. Het vak waar je eindigt moet bovendien leeg zijn want er kan maar één robot per vak staan. De gebruikte robotkaart schuif je nu naar boven, naar de zogenaamde ‘inactieve’ rij. Deze robotkaart kan je niet meer gebruiken vooraleer je deze weer activeert. Dat activeren kan op verschillende manieren, bijvoorbeeld door je chipkaart te gebruiken. Je verplaatst deze beurt dan géén robot maar je heractiveert een kaart in je inactieve rij. Je kan echter niet zomaar kiezen wélke kaart, je kan enkel kiezen uit die waarden waarop je vier robots momenteel op het spelbord staan. Een snellere manier van heractiveren is meteen na de verplaatsing: als het getal waarop je robot eindigt één van de kaarten in je actieve rij is mag je die meteen naar beneden schuiven, maar je mag op deze manier niet meteen de kaart heractiveren die je voor deze actie hebt gebruikt. Je mag je de finishvelden van andere kleuren niet betreden, ook wanneer je je startpositie hebt verlaten mag je niet meer terugkeren: dat is namelijk een finishveld voor een andere speler! Van zodra een tegenspeler één robot in jouw startveld (zijn finishveld) heeft geplaatst ben je verplicht om al je robots uit je startveld te verplaatsen gedurende je volgende speelbeurten, als je dat niet kan ben je helaas verloren. Op deze manier gaat het basisprogramma verder tot wanneer één speler er in geslaagd is al zijn robots in zijn finishvelden te krijgen. Deze speler wint het spel meteen.

In het tweede programma, TerraByte wordt de achterkant van de robotkaarten gebruikt. Het spel verloopt op exact dezelfde manier, maar nu kunnen al deze robotkaarten éénmalig worden gebruikt voor een speciale actie. Deze actie verschilt van kaart tot kaart, zo kan je de eerste kaart bijvoorbeeld gebruiken om een stap diagonaal te gaan of de tweede om een robot van een andere kleur te passeren. Met andere robotkaarten kan je dan weer halverwege je beweging veranderen van richting of het aantal stappen verdelen onder twee robots. Van zodra je deze actie gebruikt hebt draai je de robotkaart terug naar de voorzijde, de kaart fungeert nu zoals in het basisprogramma. In YottaByte wordt de Chaosbot geïntroduceerd, een grote, machtige robot die het je tegenstanders heel wat lastiger kan maken. Je krijgt aan het begin een aantal kaarten waarmee je deze Chaosbot kan gebruiken, deze kaarten kan je telkens inzetten na je beurt, op voorwaarde dat je niet de speciale actie van een robotkaart hebt gebruikt. Afhankelijk van de gespeelde kaart kan je Chaosbot verplaatsen of laten springen, als hij na een sprong eindigt op een robot dan wordt deze een vak opzij geschoven en neergelegd. Deze robot kan de eigenaar in zijn volgende beurt niet gebruiken, ook niet om (via de chipkaart) een inactieve robotkaart te heractiveren. Na de volgende beurt van de eigenaar wordt deze robot terug recht gezet. Ook door het gebruik van een laserstraal kan je een robot (van een tegenstander) laten neerleggen. Met andere Chaos-bot kaarten kan je andere robots vooruit duwen of zelfs een robot van je tegenstander verplaatsen.

Onze mening

De spelregels zijn snel gelezen en uitgelegd, je kan dus al heel snel aan het basisprogramma beginnen. Tijdens het spel zul je al snel merken dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt, de spelregels zijn dan wel simpel, maar het is alles behalve simpel om het spel ook te winnen! Vaak komt het op één beurt aan en is het spannend tot het einde wie als eerste zijn vier robots in hun finishvelden kan brengen. Het basisprogramma is een leuk familiespel, eenvoudige spelregels en toch voldoende uitdaging. Als iedereen het onder de knie heeft vormt de ‘TerraByte’-versie een extra uitdaging, de nieuwe mogelijkheden maken het spel alleen maar interessanter. Je kan nu ‘af en toe’ eens een speciale actie doen dat je tegenstanders niet hadden zien aankomen, maar je moet goed overwegen wanneer je die actie uitvoert… dat kan namelijk slechts één keer tijdens het spel! Het derde programma is voor ons geen stapje hoger, integendeel, het voegt naar onze mening heel wat willekeur toe aan het spel. De acties met de Chaosbot zijn dan wel leuk, maar met de 3, 4 of 6 kaarten die je op hand krijgt bestaat de kans dat je er maar weinig mee kan doen. Misschien heb je enkel kaarten om de Chaosbot te bewegen, dan kan je Chaosbot nog wel als blokkage gebruiken voor je tegenstanders, maar als je enkel kaarten hebt om aan te vallen (laserstraal, het vooruitduwen van andere robots) of om Chaosbot zelf een ronde inactief te verklaren moet je hopen dat iemand anders zijn robot (of Chaosbot) mooi klaar zet zodat jij de actie kan uitvoeren. Die Chaosbot ziet er dan wel erg mooi uit, maar op deze manier mag deze voor ons gerust achterwege blijven, er komt meer tactiek bij kijken zonder deze bot. Het spel voorziet wel een variant waarbij je voordien bepaald met welke set kaarten er gespeeld wordt, iedereen krijgt dan diezelfde set. Dat maakt het al heel anders omdat je nu ook weet welke kaarten je tegenspelers (nog) op hand hebben, helaas kan deze variant enkel met 2 of 3 spelers. Voor ons is Roborama een ideaal familiespel, ook met veelspelers kan dit tactisch maar vrij abstracte spel wel eens op tafel komen.

Het materiaal en de illustraties ziet er net als bij de vorige spellen van Playthisone weer super uit, de robotjes zijn leuk en al het materiaal is mooi afgewerkt, met de Chaosbot als uitblinker. Het aantal spelers heeft wel invloed op het spel, maar niet in die mate dat het (minder) leuk is met een bepaald aantal. Met twee spelers staan er uiteraard minder robots op het bord die in je weg kunnen staan, wij hadden er geen problemen mee, maar voor de spelers die dit een nadeel vinden is er alvast een variant voorzien waarbij de ongebruikte kleuren ook op het bord komen. Met drie spelers heeft één speler het geluk dat niemand hem kan verplichten sneller te vertrekken vanuit zijn startvelden aangezien die kleur voor niemand een finishveld is. Maar we hebben niet de indruk dat dat de kans op overwinning voor die speler groter maakt. Roborama is een leuk spel, maar voor ons geen spel dat we heel wat keren na elkaar zouden spelen. Het is leuk om af en toe eens op tafel te leggen.

Conclusie: Roborama is een ideaal familiespel en heeft met drie programma’s voor ieders wat wils.

Met dank aan PLAYthisONE!

Roborama

Auteurs: D. Kirps, G. Pierson & P. Zuidhof
Uitgever: Playthisone
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Klaar om de wereld te veroveren als tovenaar? Begin dan alvast met dit spelletje, je zal snel ondervinden dat de wereld kleiner is dan je dacht en de magische wereld slechts bestaat uit enkele magische lijnen en velden. Er zijn vier grenzen, één voor elk van de vier oerelementen: aarde, vuur, water en lucht. De locaties waar deze lijnen elkaar kruisen zijn de meest invloedrijke punten op aarde, dat zijn de plaatsen waar jij je geesten zal moeten oproepen!

Het speelbord van Dicke Dämonen is variabel en wordt aan het begin van het spel bepaald door de vier touwen die de vier elementen voorstellen, de touwen worden zo op tafel gelegd dat elke lijn 2 of 3 andere lijnen kruist. Vervolgens nemen alle spelers 5 figuren uit de zak zonder deze aan hun medespelers te tonen. Als je aan beurt bent moet je één van deze figuren in het speelbord zetten. De geesten (beschikbaar in de kleuren rood, blauw, geel en groen) kunnen geplaatst worden in de hoeken waar twee lijnen elkaar kruisen, één van die lijnen moet de kleur van je figuur zijn. De plaatsingsregels voor de witte figuren, de zogenaamde demonen zijn iets anders: deze worden in het midden van een veld geplaatst en zorgen er vervolgens voor dat er in dat veld géén andere geesten/demonen meer geplaatst mogen worden. Daarna neem je een figuur uit de zak om je voorraad aan te vullen tot vijf. Op een gegeven moment kan je beslissen om naast het plaatsen van een figuur ook een kleur te bepalen, dat wordt dan de kleur waar jij aan het einde punten mee wil scoren. Daarvoor plaats je deze figuur voor je neer zodat iedereen duidelijk kan zien welke kleur jij gekozen hebt. Vanaf dan heb je echter geen keuze meer in je volgende beurten: je moet op dat moment namelijk al je figuren in de zak doen en je kan in je volgende beurt enkel die pion plaatsen die je op hand hebt… zo geef je je tegenstanders misschien wel ongewild punten! Het spel eindigt als de actieve speler geen figuur in het spel kan plaatsen, daarna volgt de puntentelling.

In elk veld wordt er gecontroleerd welke kleur de meerderheid heeft, bij een gelijke stand krijgen beide kleuren de punten. De waarde van dat veld wordt bepaald door het aantal hoeken en/of knopen, elk daarvan is één punt waard. Uiteraard is het ook mogelijk dat iemand de kleur wit heeft gekozen, deze puntentelling loopt op een iets andere manier: elke witte figuur op het veld is één punt waard. De speler met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Een klein doosje waar het materiaal nipt in past, maar niet meteen de indruk geeft dat je er veel van moet verwachten. Dat het iets heel abstract zou zijn dat was meteen duidelijk, maar na een eerste speelsessie ontdekten we dat het best wel tactisch en leuk kon zijn! Er zit dus meer in dan we aanvankelijk hadden verwacht: je plaatst figuren en je probeert meerderheden te behalen, maar je weet aan het begin nog niet in wélke kleur dat je die meerderheden juist wilt! Het is soms nadelig om al vroeg in het spel een kleur te bepalen, vanaf dan heb je minder in de hand omdat je slechts één figuur op hand hebt. Als je te lang wacht om een kleur te bepalen zijn je tegenstanders misschien al met de meest waardevolle kleuren gaan lopen of eindigt het spel misschien sneller als je tegenspelers geen figuur meer kunnen plaatsen, dat wil je uiteraard voorkomen. Eens je weet wie voor welke kleur gekozen heeft barst de strijd helemaal los, je begint te tellen en te redeneren hoe je kunt voorkomen dat je tegenstanders het spel zomaar winnen. Dankzij de touwen kan je steeds zien waar welke pionnen kunnen geplaatst worden, de witte demonen zijn dan weer erg interessant om te voorkomen dat er nog iets aan de huidige situatie veranderd! Wij vonden het best leuk om dit spel te kunnen spelen, al weten we dat we dat niet bij al onze medespelers op tafel moeten leggen: dit soort abstracte spelletjes valt gewoon niet bij iedereen in de smaak. Het is jammer dat er geen zichtschermen bij horen want het is niet eenvoudig om die 5 figuren op hand te houden zonder dat je medespelers de kleuren kunnen zien. De herspeelbaarheid is niet zo erg groot, je kan de touwen natuurlijk altijd anders leggen waardoor het spel steeds dat tikkeltje anders is, maar het is geen spel dat je gaat blijven spelen. Met twee spelers heb je iets meer in de hand dan met 3 of 4 spelers, maar al bij al heeft het spelersaantal niet zoveel invloed op het verloop van het spel.

Conclusie: Dicke Dämonen was een leuke, abstracte verrassing.

Met dank aan Edition Erlkönig!

Dicke Dämonen

Auteur: Heinrich Glumpler
Uitgever: Edition Erlkönig
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

De stadsmuur van het Heilige Jeruzalem werd vernietigd en de inwoners en hun tempels zijn niet langer veilig. Toen dit nieuws tot bij Nehemiah geraakte, reisde hij van Babylonië naar Jerusalem om de belangrijke muur terug op te bouwen. In dit spel nemen de spelers een belangrijke rol op zich: ze worden leider van een Israëlitische stam! Gebruik je grondstoffen nuttig en zend je werkkrachten naar de plaatsen waar nodig is: je hebt mensen nodig om de stadsmuur herop te bouwen, mensen om de stad te verdedigen én mensen om offers te brengen in de tempels. Als je er dan ook nog in slaagt om mee te werken aan de immense stadspoorten ligt de weg naar de overwinning voor je open.

Het speelbord bestaat uit 4/5 kolommen van telkens 4 kaarten, dit zijn de locaties waar je je werkers zal kunnen inzetten. Als je aan beurt bent heb je twee opties: werkers inzetten of eerder geplaatste werkers activeren. Bij het inzetten kan je niet zomaar kiezen uit alle openliggende kaarten, je bent verplicht om de bovenste beschikbare kaart in een kolom naar keuze te nemen. Aan het begin kan je dus enkel een werker plaatsen op de bovenste rij kaarten, van zodra dat er een werker op een kaart staat wordt de onderliggende kaart beschikbaar. Om een werker te activeren kies je willekeurig één van jouw werkers op het veld en leg je deze neer om aan te duiden dat je de actie gedaan hebt. Als er in dezelfde kolom, boven jouw werker andere werkers neerliggen kan je er voor kiezen om ook die acties uit te voeren. Je betaald daarvoor één munt aan de eigenaar van deze werker, of aan de bank als deze van jezelf is. Met die acties kan je o.a. geld of hout verzamelen, maar uiteraard kan je nu ook mensen naar bepaalde regio’s sturen. Zo kan je bijvoorbeeld één van je inwoners aan de stadsmuur laten werken door twee hout te betalen en een blokje op de stadsmuur te leggen. Met andere actiekaarten kan je op een gelijkaardige manier inwoners inzetten om je stad te verdedigen, om offers naar de tempels te brengen of om een immense stadspoort te bouwen.

Nadat de onderste kaart in een kolom geactiveerd werd verdwijnt de hele kolom kaarten onmiddellijk, ook al zijn nog niet alle werkers op de bovenstaande kaarten geactiveerd. De werkers gaan terug naar hun eigenaars en de rij kaarten wordt vervangen door nieuwe kaarten. Wanneer je zo’n rij moet vervangen en er geen kaarten uit het eerste tijdperk meer aanwezig zijn volgt er een korte, tussentijdse telling. Op de drie locaties waar blokjes liggen (de muur, het verdedigen en het offeren aan de tempels) wordt er gecontroleerd welke spelers daar de meerderheid heeft. De spelers met de meeste en tweede meeste blokjes worden daarvoor beloond met puntenfiches. De speler die de meerderheid had moet vervolgens één van zijn blokjes verwijderen op die locatie. Vervolgens worden de kaarten uit het tweede tijdperk gebruikt om de kolom aan te vullen. Later volgt er een identieke puntentelling alvorens de kaarten uit het derde tijdperk gebruikt worden én als alle kaarten op zijn. Na deze laatste telling eindigt het spel en worden alle punten opgeteld: punten die verdiend werden door de tussentijdse tellingen, punten op de verworven stadspoorten en punten voor overgebleven grondstoffen. De speler met de meeste punten wint het spel! Tenslotte is er nog een variant met leider-kaarten, kaarten waar je in het begin van een tijdperk op kan bieden die je dan een bepaald voordeel geven tijdens dat bepaalde tijdperk.

Onze mening

Onze verwachtingen voor Nehemiah waren niet heel groot, maar in zekere zin heeft het spel ons wel verbaasd. Het heeft veel goede elementen. Workerplacement op een variabel bord, zeker aangezien je slechts de eerst beschikbare kaart mag bezetten maakt het spel vrij tactisch. De locatie die jij kiest is niet enkel in je eigen voordeel maar maakt dus ook een andere locatie beschikbaar voor de volgende speler. Is dat wel wat je wilt? Ook het feit dat je werkers van andere spelers kan heractiveren is erg interessant, misschien neem je wel een kaart die je tegenstanders willen, in de hoop daar zelf nog wat aan te verdienen? De meerderheden op de drie locaties zijn steeds spannend, het feit dat er achteraf één blokje verdwijnt brengt alles vaak terug in balans waardoor alles mogelijk blijft. Een spel met verrassend veel potentieel dus, waar het niet dat er ook elementen in zitten die er voor kunnen zorgen dat het spel helemaal niet meer leuk is. Zo mag je dus niet het risico nemen om al je goud op te doen, want dan zou het wel eens kunnen dat je voor de rest van het spel niets nuttig meer kan doen. De kaarten om goud te krijgen zijn vrij zeldzaam, aangezien er maar 4/5 kaarten (afhankelijk van het aantal spelers) beschikbaar zijn moet je al wat geluk hebben om net die kaart te kunnen inpalmen als jij aan de beurt bent, zeker in een spel met 3 of 4 spelers. Een kaart van een tegenstander activeren om goud te verdienen dan maar? Vergeet het maar, want je hebt geen goud om hen te betalen! Het enige wat je dan nog rest is het verzamelen van hout en dat hout vervolgens betalen om mensen naar de stadsmuur te sturen of om stadspoorten te bouwen, maar de kans dat je het spel nog zal winnen wordt beduidend kleiner. Jammer, want dit nadeel maakt het spel opeens heel wat minder interessant en het is een nadeel dat misschien wel vermeden kon worden door een eenvoudige bijkomende regel. (dat je vb. ook hout mag betalen om een gebruikte werker van een tegenstander te activeren).

Het spel bevat ook een variant voor twee spelers, en die is best goed gevonden! Beide spelers spelen nu met twee kleuren, maar één van die kleuren dient enkel en alleen om locaties op het veld te ‘blokkeren’. Telkens wanneer je een werker inzet zal je nu ook een werker in je andere kleur moeten neerleggen op een beschikbaar veld. Zo hoef je niet echt met twee kleuren te spelen maar heb je toch het gevoel dat het bord vrij vol geraakt. Ook de variant met leiderkaarten is leuk, al moet je wel opletten dat je niet te veel geld biedt, anders kan je dus in de problemen komen. De tekenstijl is niet helemaal ons ding maar past wel goed bij het thema, de doos had wel veel kleiner gekund.

Conclusie: Nehemiah is een spel met veel potentieel maar met een groot minpunt!

Met dank aan Gry Leonardo!

Nehemiah

Auteur: Lukasz Wozniak
Uitgever: Gry Leonardo
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Castle Crush kan je op drie verschillende manieren spelen, in de spelregels staat een standaard, een snelle en een bouwvariant. Wij bespreken hier voornamelijk de standaard variant. Dit is de langste variant, voorzien voor 2 tot 4 spelers waarin de spelers waardevolle kastelen zullen bouwen en die van hun tegenstanders willen afbreken.

De standaard variant bestaat uit drie verschillende ronden, in elk ronde heb je een bouwfase, twee aanvalsfasen en een slotfase. De naam zegt het al, in de bouwfase moeten alle spelers de blokken die ze hebben (in het begin hebben alle spelers 5 verschillende blokken) gebruiken om een kasteel te bouwen op hun fundering. Het aantal ramen/deuren op een blok bepaalt hoeveel punten die oplevert als de blok rechtstreeks op de fundering staat, als die blok op minstens één andere blok staat worden die punten verdubbeld, als de blok op twee andere blokken staat worden de punten zelf verdrievoudigd. Naast de blokken moeten alle spelers ook hun twee figuren veilig plaatsen: de koning moet op een andere blok staan/liggen, de generaal moet op de fundering staan. Iedereen telt zijn totaalscore op en duidt deze aan op het scorebord, de speler met de laagste punten mag de aanvalsfase beginnen. In het midden tussen alle kastelen staat een basis van waar de spelers de houten hamer mogen laten vallen, en liefst zo dat die op één van de kastelen van je tegenstanders valt! Elke blok dat hierdoor van de fundering valt levert je even veel punten op als er ramen/deuren op staan. Als de generaal valt krijg je 5 punten, de koning levert zelfs 7 punten op. Nadat alle spelers één aanvalsfase achter de rug hebben volgt er een tweede aanvalsfase. In de slotfase kan je nog punten verdienen op voorwaarde dat jouw generaal en/of koning NIET van je fundering gevallen zijn, ook hier zijn de figuren respectievelijk 5 of 7 punten waard.

Alle blokken die tijdens de vorige ronde van de funderingen gevallen zijn komen in de algemene voorraad, aan het begin van de tweede en derde ronde kunnen alle spelers hier 3 blokken uit kiezen. Na drie ronden eindigt het spel, de speler met de meeste punten is de winnaar. In de snelle variant spelen 2 of 3 spelers tot ze een vooraf bepaald puntenaantal hebben bereikt, de bouwvariant is voor één speler die probeert een zo groot mogelijk kasteel te bouwen.

Onze mening

We begonnen met heel wat twijfels aan onze eerste speelsessie. Die eerste sessie verbaasde ons echter: er zit best wel wat in! Enerzijds wil je veel punten scoren tijdens de bouwfase, maar een kasteel dat veel punten oplevert is niet altijd hetzelfde als een stabiel kasteel… Je wilt voorkomen dat je tegenstanders je generaal en/of koning omgooien, want samen zijn ze je nog 12 punten waard! Sommige gaan toch voor veel punten tijdens de bouwfase, anderen kiezen voor een stevig kasteel. De aanvalsfase is gewoon leuk en zorgt elke speelsessie opnieuw voor veel plezier. Het is een spel dat met kinderen kan gespeeld worden, maar ook wij vonden het wel eens een leuke filler. Ideaal om een spelavond af te sluiten of te beginnen! De herspeelbaarheid is zeker niet oneindig. Er zijn wel verschillende mogelijkheden om te bouwen en je kan verschillende dingen uitproberen, maar na een aantal speelsessies heb je toch de neiging om steeds op dezelfde manier te werk te gaan. Het aantal spelers maakt weinig verschil, wij vonden het zowel met 2 als met 3 spelers leuk. De set blokken voorzien voor de afwezige spelers blijven dan gewoon in de doos. De snelle variant hebben we niet gespeeld omdat we daar geen behoefte aan hadden, wij vonden de standaardmodus niet te lang. Al het materiaal zit veilig opgeborgen in de doos, de makers hebben de ‘kleine’ doos optimaal benut om alles er mooi in te krijgen.

Conclusie: Castle Crush is leuker dan verwacht.

Met dank aan Soso studio!

Castle Crush!

Auteur: Tsai Huei-Chiang
Uitgever: Soso Studio
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In Yardmaster Express krijgen de spelers slechts enkele ronden de tijd om een waardevolle trein te construeren. Kies de beste wagons voor jezelf en geef de rest door aan je linkerbuur. Niet alleen de wagons van hoge kwaliteit, maar ook veel wagons in éénzelfde kleur kunnen je punten opleveren. Wie weet kan je tenslotte nog extra punten verdienen door aan de voorwaarde van de ‘Caboose’-kaart te voldoen!

De startspeler krijgt de houten trein en evenveel handkaarten als er spelers zijn, de rest krijgt voorlopig niets. Als je aan de beurt bent (en dus kaarten op hand hebt) neem je één extra kaart op hand, vervolgens koppel je één van deze kaarten aan je trein en tenslotte geef je de overige kaarten door aan je linkerbuur. Om een nieuwe treinkaart aan je trein toe te voegen moet de nieuwe wagon ofwel dezelfde waarde, ofwel dezelfde kleur hebben als de (voorlopig) laatste wagon van je trein. Als je dit niet kan of wilt doen kan je er ook voor kiezen om een treinkaart gedekt aan je trein te koppelen, de waarde van je wagons is dan slechts twee.  Het voordeel van de grijze achterkant is dat je in een volgende beurt eender welke wagonkaart aan je trein kan koppelen, het grijs functioneert namelijk als joker waardoor elke kleur is toegestaan. Op deze manier gaat het spel steeds verder, de kaarten worden rondgegeven en elke speler voegt wagonkaarten toe aan zijn of haar eigen trein. Na 4-7 ronden (afhankelijk van het spelersaantal) eindigt het spel en volgt de puntentelling.

De zichtbare punten op de treinkaarten worden opgeteld, daarnaast krijgt de speler met de meeste aaneensluitende wagons van eenzelfde kleur bonuspunten. Hoe meer wagons in die rij, hoe meer punten. Tenslotte heb je nog de Caboose-uitbreidingen, 16 kaarten waar je elke speelsessie slechts één van gebruikt. Die kaart wordt aan het begin bekend gemaakt en geeft de spelers een extra opdracht om naartoe te werken. Die opdracht kan te maken hebben met de kleuren van de wagons (vb. zo weinig mogelijk verschillende kleuren), maar ook met de waarden (vb. dat je moet eindigen 2, 2, 2, 3, 2) en zelfs met de punten (vb. scoor de minste punten). Het is niet verplicht om aan de opdracht te voldoen, maar als dat wél het geval is kan je extra bonuspunten verdienen en die kunnen zelfs oplopen tot 8 punten! Wie na deze puntentelling de meeste punten heeft wint het spel.

Onze mening

Yardmaster Express is een vlotte filler met heel eenvoudige spelregels en toch dat tikkeltje diepgang dat het zo leuk maakt. De spelregels zijn duidelijk geschreven en snel uitgelegd, de kaart waaruit je trein vertrekt bevat bovendien nog een samenvatting van de spelregels en een duidelijk overzicht van hoeveel rondes er worden gespeeld bij elk spelersaantal. Het is dus niet nodig om steeds terug te grijpen naar de spelregels. Enerzijds denk je aan je eigen trein: ga je voor waardevolle wagons? Dan riskeer je dat het in de volgende ronde moeilijk wordt om een passende wagon aan te koppelen. Het kan ook interessant zijn om veel wagons van eenzelfde kleur na elkaar te plaatsen, die bonuspunten zijn dan mooi meegenomen. Anderzijds wil je wellicht ook wat rekening houden met de opdracht van de caboose-kaart én probeer je ervoor te zorgen dat je de beste kaarten niet doorgeeft aan je tegenstander. Je hebt dus wel wat dingen in de hand, maar er is toch ook wel een geluksfactor, want elke speler neemt één extra kaart op hand en je kan natuurlijk nooit voorspellen welke kaart dat zal zijn. Die geluksfactor stoorde ons helemaal niet. Het spel is leuk met alle spelersaantallen, maar vooral met twee spelers leggen wij het erg graag op tafel. Je hebt dan alles net iets beter in de hand aangezien je nu ook kan redeneren welke kaarten er terug bij jou zullen komen. Zelfs na een tiental speelsessies beleven wij nog steeds veel plezier aan Yardmaster Express, ook grotendeels door de caboose-kaart die steeds anders is. Benieuwd of deze het zal maken tot onze reeks Tafelporselein!

Conclusie: Yardmaster Express is subliem in zijn eenvoud.

Yardmaster Express

Auteur: David Short
Uitgever: Crash Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 5 min.
Vanaf 13 jaar

Spelbeschrijving

Beeld je eens in: je vergezelt Henry VI op zijn reis doorheen Europa en brengt zo bezoeken aan de vele gebieden die eigendom zijn van de familie Staufer. Je maakt gretig gebruik van deze reis en je helpt je gezanten en edellieden naar de machtsvolle posities in de zes regio’s.  Wie staat er na vijf rondes op de beste positie?

In het midden van het spelbord staan de familieleden van alle deelnemers, deze zullen steeds bepalen wie er aan de beurt is. De speler wiens familielid bovenaan staat is eerst aan de beurt en kan kiezen tussen twee mogelijke acties: nieuwe figuren uit de voorraad halen of figuren op het speelbord plaatsen. Afhankelijk van de gekozen actie plaats je je familielid aan de juiste kant. Om figuren uit de voorraad te halen kies je één van de 4/5 verschillende mogelijkheden (afhankelijk van het spelersaantal): één nobele, twee gezanten, een gezant en een nobele, … Onder elk van deze opties ligt aan het begin ook een schatkist, als die daar nog steeds ligt mag je dus ook die schatkist er bij nemen! De andere optie is om één van je figuren op het speelbord te plaatsen, de kosten die daaraan verbonden zijn moet je ook betalen met figuren. Enerzijds heb je de reiskosten: daar waar Henry VI aanwezig is valt die kost weg, maar hoe verder je uit zijn buurt gaat, hoe meer figuren je zal moeten betalen. Vervolgens heb je ook de plaatsingskost, die aangegeven staat bij elke positie. Die prijs kan oplopen van 3 tot 7, waarbij de duurdere plaatsen doorgaans meer invloed zullen hebben. Alle figuren die betaald moeten worden zullen in een welbepaalde volgorde in de betaalregio’s komen te liggen. Ook wanneer je een figuur op het speelbord zet kan je de schatkist nemen die onder de ingenomen plaats lag. Sommige schatkisten leveren punten op aan het einde van het spel, anderen geven je dan weer voordelen in de vorm van goedkopere reis- of plaatsingskosten. De paarse kisten kan je omruilen tegen een prestigekaart, en die kaarten kunnen in elk spel anders zijn. Nadat elke speler drie keer aan de beurt is geweest eindigt de eerste ronde en volgt er een puntentelling in één of twee steden. Één van die steden werd aan het begin van het spel bepaald, de andere hangt af van verschillende factoren (vb. met de minst overgebleven schatkisten of met de meeste figuren). In elk van deze steden wordt de meerderheid gecontroleerd en ontvangen de betrokken spelers overwinningspunten en eventueel andere voordelen. Daarna verdwijnen de figuren in deze steden weer naar de voorraad. De schatkisten worden aangevuld en Henry VI wordt verplaatst, de figuren in de betaalregio’s die Henry passeert gaan terug naar hun eigenaars. Vervolgens wordt de beurtvolgorde voor de volgende ronde bepaald: eerst komen alle familieleden die in de vorige ronde figuren uit de voorraad hebben gehaald, daarna de anderen.

Na vijf ronden worden de figuren in de gewaardeerde regio’s niet verwijderd, ze zijn echter nog van belang voor de eindtelling. Elke speler kreeg aan het begin van het spel namelijk drie kaarten die hem/haar extra punten kunnen opleveren aan het einde. Één kaart levert je 12 op als je de meerderheid hebt in de vernoemde stad, met een tweede plaats kan je alsnog 6 punten verdienen. De andere kaarten leveren nog bonuspunten op naar gelang de plaats en de kostprijs van de figuren die op dat moment nog op het speelbord staan. Ook de ongebruikte schatkisten leveren nog punten op. De speler die daarna de meeste punten heeft wint het spel.

Onze mening

Die Staufer was een spel waar we al lang naar uit keken, er was voor Spiel 2014 weinig over bekend, maar toch sprak het ons aan. Het lezen en uitleggen van de spelregels ging traag aangezien het gewoon erg veel kleine regeltjes zijn die je moet kennen. Gelukkig zijn de spelregels erg duidelijk geschreven. Het spel zelf speelt dan weer heel vlot, eens je het allemaal door hebt lijkt het spel héél snel te gaan. Je bent dan ook maar 15 keer aan de beurt en het spel is al gedaan. In die 15 beurten heb je het gevoel dat je erg veel kan doen, maar elke keer opnieuw zal je keuzes moeten maken. Er is erg veel interactie en je kan vaak pas tijdens jouw beurt bepalen wat je gaat doen, want misschien heeft je voorganger net die plaats ingenomen die jij op het oog had! De manier waarop de beurtvolgorde wordt bepaald zit ingenieus in elkaar en maakt de beslissing die je neemt soms nog belangrijker: wil je in een volgende ronde als eerste of als laatste aan beurt komen? Als eerste kan soms interessant zijn omdat je dan snel de beste plaatsen kan innemen, maar de laatste speler heeft soms in de hand in welke regio er gewaardeerd zal worden.

Een ander groot voordeel is de herspeelbaarheid: de volgorde waarin de regio’s gewaardeerd worden is elke keer anders, alsook de punten die te winnen zijn. Daarnaast hebben de schatkisten (die ook steeds anders liggen) ook een grote invloed op wat je wilt doen en kan je tijdens elke speelsessie andere prestigekaarten nemen. Ook die maken het spel telkens heel verschillend, waardoor wij het alvast graag nog eens op tafel leggen. Met twee spelers kon het spel ons helaas minder overtuigen, maar met drie en vier spelers was het voor ons echt top. Het materiaal is mooi en door de lichte illustraties geeft het drukke bord toch geen overweldigende indruk.

Conclusie: Die Staufer is een verborgen parel die dreigt te verdwijnen in de massa.

Met dank aan Hans im Glück!

Die Staufer

Auteur: Andreas Steding
Uitgever: Hans im Glück
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

In Monster Hero Academy kruipen alle spelers in de huid van een leerkracht, zoek je een goede student uit en zorg ervoor dat hij goede resultaten behaalt op de grote test! Zijn goede prestatie komt jou alleen maar ten goede, want misschien word jij dan wel “leerkracht van het jaar”!

De speler met de monitor badge is de startspeler, hij verwijdert één willekeurige kaart uit de studentenstapel en kiest vervolgens één student die hij deze ronde zal opleiden. De overige kaarten worden doorgegeven aan de volgende speler zodat ook die een student kan uitkiezen. De gekozen studentenkaart koppel je vervolgens aan één van je vijf lerarenkaarten. De waarde van je lerarenkaart (1 t.e.m. 5) in combinatie met de vaardigheden van de student zullen bepalen hoeveel je later kan scoren op de tests. De vaardigheden van de student zijn verdeeld over drie verschillende vakken: bestrijden, tovenarij of deugenieterij. Nadat de spelers hun combinatie gekozen hebben, maar voor aleer deze bekend worden gemaakt komen ook de slechteriken nog op de proppen. Beginnend met de laatste speler trekt elke speler één rode kaart en geeft deze aan een speler naar keuze. Nadat iedereen een rode kaart heeft gekregen worden alle kaarten bekend gemaakt, beginnend met de klasmonitor. De tekst op de gekozen studentenkaart is nu van toepassing en laat je toe om eventueel kaarten te ruilen met een tegenspeler of om de monitorbadge te nemen, sommige studenten zorgen er zelfs voor dat jij als leerkracht extra reputatiepunten krijgt. Ook het effect van je slechterik is nu van toepassing, waardoor het o.a. kan gebeuren dat je als leerkracht reputatiepunten krijgt als je student niet voldoende scoort op één van de vakken. Nadat iedereen zijn kaarten heeft bekend gemaakt is het eindelijk zover: dé grote test. De klasmonitor draait de eerste kaart om, waar op staat in welke discipline de studenten getest worden: bestrijding, tovenarij of deugenieterij! De leerkracht wiens student hier het best op scoort krijgt de aangegeven reputatie punten. Daarna wordt de monitorbadge doorgegeven, worden de gespeelde leerkrachtenkaarten uit het spel verwijderd en worden alle andere kaarten weer verzameld. De spelers kunnen nu aan de tweede ronde beginnen. Na vier ronden eindigt het spel, de speler die dan de meeste reputatiepunten heeft wint het spel, bij gelijke stand wint diegene die de hoogste lerarenkaart over heeft.

Onze mening

Het wordt moeilijk om iets positief te schrijven over Monster Hero Academy, maar laat ons beginnen met het thema. Voor zover we weten wordt dit thema niet zo vaak gebruikt, en het zoeken van combinaties van  leraar- en studentenkaarten klonk aanvankelijk interessant. Een concept waar misschien wel potentieel in zat, waar het niet dat je in dit spel helemaal niets in de hand hebt. Eerst kies je een studentenkaart die je koppelt aan een leerkracht, de slechterik die je vervolgens toegestopt krijgt kan alvast roet in het water gooien. Daar komt nog eens bij dat er zoveel kaarten kunnen geruild worden, zo kan een medespeler jouw (goede) lerarenkaart stelen of neemt iemand je brave student voor je neus mee! Ook de lerarenkaarten die je niet gekozen hebt maar wilde opsparen voor een volgend seizoen zijn niet veilig en kunnen met één van de kaarten weggenomen worden. Waarom moet je dan nog moeite doen om kaarten te kiezen, als die toch altijd worden gewisseld? Hetgeen je uiteindelijk voor je hebt liggen tijdens de test is bijna volledig willekeurig. De test is al niet veel beter, je zou denken: met een goede leerkracht én een goede student kan je niet slecht scoren? Vergeet het maar, voor één van die testen krijgt de beste leerkracht 2 punten en kan je met een 2de en 3de plaats meer reputatie verdienen. Tja, laat het dan maar zijn. De illustraties zijn niet onze smaak en de drukkwaliteit is bedroevend, maar het is wél het eerste spelletje waar een echte badge deel uitmaakt van het spelmateriaal!

Conclusie: Monster Hero Academy is té willekeurig en valt niet in de smaak.

Met dank aan Blue Mana Games!

Monster Hero Academy

Auteur: Abdul Rahman Ibrahim
Uitgever: Blue Mana Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

De Russische stad ‘Sint Petersburg’ werd in 1703 opgericht en kreeg al snel naam en faam voor de vele bekende gebouwen die vandaag de dag nog steeds de vele bezoekers fascineren. Als je ergens wilt geraken dan moet je beginnen met werkkrachten in dienst te nemen. Zij leveren geld op dat je dan weer kan spenderen aan gebouwen. Vergeet de invloed van de edelmannen echter niet, want ook zij zijn belangrijk voor een goede leiding! Je stad zal alsmaar uitgroeien, het geld stroomt binnen, misschien breek je één van je marktkramen wel af om een heus paleis in de plaats te bouwen?

Sankt Petersburg verloopt over verschillende ronden, elke ronde bestaat uit vier fases. Aan het begin van zo’n fase worden er kaarten van de bijhorende fase opengedraaid (werkkrachten – gebouwen – edellieden – upgrades), vervolgens krijgen alle spelers elk om beurt de kans om één van de openliggende kaarten aan te kopen, dat kan dus ook een kaart zijn dat er al uit een vorige fase/ronde lag. De kostprijs (vermeld op de kaart) wordt aan de bank betaald en de kaart komt in jouw stad te liggen. Je kan er ook voor kiezen om een kaart op hand te nemen, die kan je dan later in het spel nog bouwen. Je kan passen als je geen kaart wilt/kan kopen, maar als het de volgende keer terug aan jou is kan je gerust terug meespelen als je dat wenst. Nadat alle spelers achter elkaar hebben gepast eindigt de fase en krijgen alle spelers inkomsten. In de eerste fase (werkkrachten) leveren alle groene kaarten geld en/of punten op. Tijdens de volgende fasen worden er steeds kaarten bij opengedraaid tot er 10 kaarten op het bord liggen, hoe meer er dus de vorige ronden gekocht werd, hoe meer kaarten er nu worden opengelegd. Verder verlopen alle fases op exact dezelfde manier, waarbij de gebouwen elke ronde punten en de edellieden geld en/of punten opleveren. Met de kaarten in de laatste fase kan je bestaande gebouwen/werkkrachten upgraden, je betaalt dan een bijkomende kost om een bestaande kaart te vervangen door een betere.

Na deze laatste fase worden alle kaarten naar onder geschoven, deze kunnen in de komende ronde aangekocht worden met een korting van 1 roebel. Deze kaarten tellen echter wél mee in het totaal van 10 kaarten dat op het bord mag liggen, dus ook nu: hoe meer er gekocht werd in de vorige ronde/fase, hoe meer kaarten er worden aangevuld. Het spel eindigt aan het eind van de ronde waarin één van de stapels kaarten leeg is. Naast de punten die de spelers tijdens het spel verzamelden krijgen ze nog punten naargelang het aantal verschillende edellieden dat ze in hun stad hebben, dat kan oplopen tot 55 punten! Tenslotte krijgen de spelers nog 5 minpunten voor elke kaart die ze nog op handen hebben en 1 pluspunt per 10 roebel in hun bezit.

Wat is er nieuw in de tweede editie?

De achterkant van het bord kan je gebruiken voor het “nieuwe” Sint-Petersburg, waarin een nieuwe – gele – fase wordt geïntroduceerd met marktkaarten. Bij aankoop van zo’n marktkraam krijg je bepaalde voedingswaren, het aantal voedingswaren dat je hebt wordt in een tabel op het bord bijgehouden. Aan het einde van de fase krijg je niet alleen geld zoals aangegeven op je gele kaarten, maar ook punten naar gelang het aantal voedingswaren je bezit. Voor elk van de zes voedingswaren krijgen de spelers met de meeste voedingswaren punten, die punten worden elke ronde meer en meer. Daarnaast bevat deze editie ook 6 aparte modulen die je aan het spel kan toevoegen. De eerste module bevat paarse kaarten, kaarten die je op hand moet nemen en in een latere beurt kan uitspelen. Ze laten je toe om vb. een gebouw van een tegenstander te kopiëren of om een gebouw uit de aflegstapel te zoeken, maar ook om twee keer na elkaar aan beurt te komen en nog veel meer. Een tweede module voegt extra kaarten toe aan de bestaande decks en de derde module geeft elke speler een bepaalde assistent. Dankzij deze assistent kan de speler gedurende het hele spel korting krijgen op één bepaald type van kaarten. De gebeurteniskaarten uit de vierde module worden naast het bord gelegd en kan je voordat je je beurt uitvoert gebruiken, je kan er je handlimiet mee verhogen of 6 roebel mee verdienen, maar je kan ook een kaart aan het speelbord toevoegen of een andere kaart uit de aflegstapel zoeken. De vijfde en zesde module voegen tenslotte opdrachten en obstakels toe. Wat de opdrachten betreft: je krijgt er drie en je kiest aan het einde van het spel zelf welk van de drie je wilt inzetten om extra punten te verdienen. De meeste kaarten leveren punten op naargelang de kaarten in je stad, maar je kan ook extra punten verdienen als je het meeste geld of veel voedingswaren bezit. De obstakels worden aan het begin van het spel aan het scorespoor gelegd bij de waarden 10, 20, 35, 50 en 70. Drie van deze obstakels zullen je geld/punten opleveren bij het passeren, het aantal geld of punten dat je ontvangt is afhankelijk van de kaarten in je stad. Bij de twee andere obstakels zal je moeten voldoen aan de voorwaarden vooraleer je mag verdergaan. Zolang je niet aan de opdracht voldoet gaan de punten die je op dat moment verdient verloren, je moet namelijk blijven staan. Van zodra je wél aan de voorwaarde voldoet (vb. x-aantal rode/blauwe/gele/groene kaarten bezitten) krijg je een kleine beloning en kan je opnieuw punten verdienen.

Onze mening

 Wij kenden het klassieke spel nog niet, maar we speelden het spel eerst zonder, en daarna met de nieuwe modulen. Over het algemeen kunnen we alvast zeggen dat deze klassieker ons aangenaam verrast heeft, een spel met vrij eenvoudige spelregels en toch heel wat diepgang en keuzes. Het feit dat de edellieden wat uit balans waren en wel héél doorslaggevend waren bij de eindtelling wordt in het nieuwe Sint-Petersburg beter gecontroleerd door de invoering van de extra marktfase. Maar toch blijven de edellieden wel heel doorslaggevend en kan je best proberen voorkomen dat één van je medespelers er in slaagt om heel wat verschillende edellieden aan te kopen. Dankzij speciale marktkaarten kan je tot vier voedingswaren per type verzamelen, maar deze marktkramen kosten je elke ronde opnieuw een hele som geld waardoor je nauwelijks nog op andere dingen kan spelen. Op die manier kan je dan wel ontzettend veel punten verdienen tijdens het spel, maar die grote voorsprong werd bij ons nog wel ingehaald door een speler met veel verschillende edellieden. De balans is dus beter, maar de edellieden blijven nu eenmaal kaarten die je niet over het hoofd mag zien, met of zonder de marktkramen. Ook de toevoeging van de zes modules is leuk, de één al wat meer dan de andere. Vooral de laatste module, met de obstakels, vonden wij een erg leuke toevoeging. Die zorgt ook meteen voor een bepaalde balans in het spel: elke speler is verplicht x-aantal (verschillende) gebouwen in eenzelfde kleur te hebben vooraleer die weer punten kan bijverdienen, het voorkomt dus ook dat één speler zich gaat focussen op één type van kaarten. Wij zullen het spel vanaf nu steeds mét deze obstakels spelen, een echte aanrader! Ook de paarse kaarten uit module één zorgen voor een leuke toevoeging, en de opdrachten zijn een leuk extraatje waar je rekening mee kan houden. De korting van de assistenten is mooi meegenomen maar maakt geen groot verschil, maar de gebeurteniskaarten werden bij ons steevast over het hoofd gezien. De illustraties zijn naar ons mening wel mooier dan de klassieke versie, maar neigen zo nét iets te veel naar een foto, maar dat is uiteraard een kwestie van smaak. De spelregels staan duidelijk beschreven zodat zowel spelers die het nog niet als diegenen die het klassieke spel wél kenden vlot kunnen lezen. Met twee spelers kon het spel ons totaal niet overtuigen, het begon leuk maar werd gewoon veel te langdradig aangezien de decks even dik waren. Het duurt met twee spelers dus veel te lang vooraleer je door zo’n stapel heen bent en het spel eindigt. Met meerdere spelers is het een spel dat we graag nog eens op tafel leggen.

Conclusie: Een klassieker opgetild naar een hoger niveau!

Met dank aan White Goblin Games!

Sankt Petersburg

Auteur: Bernd Brunnhofer & Karl-Heinz Schmiel
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 10 jaar