Spelbeschrijving

Koning Fedoor, koning van het wondermooie Arkadia, organiseert een toernooi en schenkt de troon aan de moedigste avonturier van het koninkrijk. De vijf finalisten zullen zeven werelden vol verrassingen moeten bewandelen om hun doel te bereiken. Dit wordt al spelend vertaald in een tekenspel, waarbij de spelers goed zullen moeten inschatten hoe ze alle obstakels kunnen vermijden terwijl ze hun doelen trachten te bereiken.

Aan het begin van het spel kiezen de spelers gezamenlijk welke van de 7 werelden ze deze ronde willen spelen. Het is aan te raden om te beginnen met de eerste wereld, het wordt gaandeweg uiteraard moeilijker. Elke speler krijgt een witte ondergrond, een doorzichtig beeldscherm om op te tekenen en een uitwisbare stift. Nadat de eerste opdracht in de doos gelegd werd kan het spel beginnen. Elk level geeft duidelijk aan wat de bedoeling is. Zo moet je de ene keer een lijn tekenen van één locatie naar een andere, onderweg moet je bepaalde dingen aanraken en wil je andere dingen absoluut vermijden. Een andere keer moet je cirkels tekenen of stippen zetten. In de moeilijkste werelden heb je soms maar 30 seconden om een opdracht te vervolledigen.

Als iedereen klaar is met tekenen leggen de spelers elk om beurt hun doorzichtig beeldscherm op de opdrachtplaat om zo te controleren hoeveel punten ze gescoord hebben. Voor alle muntjes (en soms andere objecten) die je geraakt hebt ontvang je punten, maar andere dingen leveren dan weer minpunten op. Je kan ook fiches verzamelen door deze te raken met je lijn. De bonusfiches leveren extra voordelen op, of je kan er een tegenstander mee boycotten. De bommen wil je liefst vermijden, want ze geven je telkens een nadeel voor de volgende ronde. Misschien moet je wel met een gestrekte arm, met je andere hand, of met één oog toe tekenen? De speler die na 6 levels de meeste punten heeft behaald wint het spel.

Onze mening

Loony Quest was één van de spellen die we al heel lang wilden proberen. Het ziet er mooi en leuk uit, we houden van een goede filler én we tekenen graag. Bovendien had het spel eerder dit jaar al een prijs gewonnen, slecht kon het dus niet zijn. Al snel bleek dat Loony Quest ook erg leuk is om te spelen. De opdrachten zijn erg uitdagend, zeker de laatste 3 à 4 werelden. De eerste twee werelden zijn eerder gemakkelijk te noemen, maar zelfs dan is het zeer moeilijk (of zelfs onmogelijk?) om een perfecte score te behalen. Eens je alle werelden gespeeld hebt en het nieuwe er af is komt Loony Quest helaas niet zo veel meer op tafel. Eens je die wereld gedaan hebt hadden wij niet meer de behoefte om eenzelfde wereld opnieuw te spelen, en al onze medespelers waren het daarover eens. Jammer, want ergens verwacht je van een goede filler dat je dat toch meer dan 7 keer wilt spelen. Laat daar nu een aantal weken/maanden tussen, dan komt Loony Quest misschien nog wel eens op tafel, maar niet meteen. Het materiaal is van goede kwaliteit, al zie je na zo’n 10-tal speelsessies wel al gebruikssporen op de plastieken beeldschermen waar je op tekent.

Conclusie: Loony Quest is een uitdagend tekenspel maar heeft een beperkte herspeelbaarheid.

Loony Quest

Auteurs: L. Escoffier & D. Franck
Uitgever: Libellud
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Zzzz… Zzzz… Ken je dat vervelende gezoem? Zzzz… Daar gaat ze weer, die vervelende bromvlieg. Je kan je niet concentreren of je kan de slaap niet vatten, allemaal door die ene, stomme vlieg. Haal gauw die vliegenmepper … *pats* … Ze was me wéér te snel af!

In FLY, het vierde micro spel uit de reeks Pack O Games, gaan we 25 vervelende vliegen te lijf. Je wilt niet alleen zoveel mogelijk vliegen vangen, je wilt ook nog eens verschillende reeksen verzamelen. Het spelbord bestaat uit 27 tafelkaarten, een geruit tafellaken met 25 vliegen. Het doosje, met daarin de luchtkaart, bepaald vanaf welke afstand we onze vliegenmepper kunnen laten vallen. Dat is meteen ook het enigste wat je in je beurt kan doen: de kaart met de mepper vanop de juist hoogte op de tafelkaarten laten vallen. Als je daarbij één of meerdere vliegen volledig kan bedekken mag je die bewuste kaart(en) nemen en aan je eigen collectie toevoegen. De tafelkaarten worden vervolgens dichtgeschoven zodat er geen gaten ontstaan. Wanneer een vlieg niet volledig bedekt is, ook al mis je enkel dat ene pootje, mag je de kaart helaas niet nemen. Het kan dus perfect gebeuren dat je – net zoals in het echte leven – helemaal de mist in slaagt en niets raakt.

Het spel eindigt van zodra alle vliegen van de tafel verdwenen zijn en dus enkel de twee tafelkaarten zonder vliegen overblijven. Daarna volgt de puntentelling, waarbij een vlieg pas een punt oplevert als het een reeks vormt met minimum twee andere vliegen. Twee blauwe vliegen leveren vb. geen punten op, van zodra je er drie hebt levert élke blauwe vlieg één punt op. De vliegen hebben niet alleen een kleur maar ook een symbool, je kan vanzelfsprekend ook reeksen vormen op basis van deze symbolen. Een vlieg levert nooit meer dan één punt op, ook al behoort het tot meerdere reeksen. De vlieg telt echter wél mee bij de twee reeksen, waardoor andere vliegenkaarten nu misschien ook punten opbrengen.

Onze mening

FLY is – samen met TKO – één van de twee kaartspelletjes uit de reeks met niveau één. Na het lezen van de spelregels konden we al voorspellen dat dit niet meteen ons favoriete filler zou worden, de volgenden speelsessies konden dat alleen maar bevestigen. Valt er veel op aan te merken? Nee, je laat gewoon kaartjes vallen… Je probeert wat te mikken, soms lukt het, soms niet. Het feit dat je reeksen moet maken brengt nog enigszins wat ‘tactiek’ in dit geluksspelletje. Je kan zien welke reeksen je tegenstander aan het vormen is, kan jij de vlieg vangen die je tegenstanders liefst aan hun collectie wilden toevoegen? Met meerdere spelers wordt het uiteraard al moeilijker om dit in de gaten te houden, maar het is het idee dat telt: het is niet omdat je die ene vlieg wilt vangen dat het ook nog lukt! Slecht is het misschien niet, maar het is in ieder geval niet aan ons besteed. Het doosje is – net zoals alle doosjes uit de reeks trouwens – op exacte grootte gemaakt. Dat maakt dat de luchtkaart heel goed in de doos blijft steken en het dus ook écht werkt zoals het hoort.

Conclusie: Ken je dat frustrerende gevoel dat je die stomme vlieg niet kan vangen? Wel, zo gaat FLY ook.

Met dank aan Perplext!

FLY

Auteur: Chris Handy
Uitgever: Perplext
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In GEM, het derde micro-spelletje uit de reeks Pack O Game, kruipen twee tot vier spelers in de huid van een juwelier. Eerst en vooral zal je nieuwe, ruwe diamanten moeten inkopen. Helaas zijn er meerdere juweliers in je dorp, de groothandelaar verkoopt uiteraard aan diegene met het hoogste bod. Hoeveel wil jij besteden aan een nieuw set diamanten? Je wilt liefst nog wat budget overhouden, je hebt achteraf nog kosten om die diamanten te polijsten, anders zullen ze niks opbrengen.

Een speelsessie bestaat uit zes ronden. Tijdens elke ronde zullen er drie diamantkaarten geveild worden, enkel in de eerste en laatste ronde zijn dat er respectievelijk vier en twee. De startspeler brengt een bod uit van nul of meer, alle andere spelers hebben vervolgens één kans om een hoger bod uit te brengen of te passen. De speler die het hoogste bod uit bracht mag vervolgens één van de beschikbare diamantkaarten kiezen en met de rode kant naar boven in zijn gebied leggen. Het is perfect mogelijk om een bod te winnen terwijl je ‘nul’ hebt geboden: als alle tegenspelers passen omdat ze er geen geld aan willen geven. De speler naast de hoogste bieder (in klokwijzerzin) mag vervolgens een nieuwe veiling starten door opnieuw een startbod uit te brengen, waarbij trouwens nooit gezegd wordt wélk van de aangeboden kaarten hij graag zou nemen.

Nadat alle beschikbare kaarten per opbod werden verdeeld volgt de herinvesteringsfase. In deze fase kunnen alle juweliers hun aangekochte diamanten polijsten. De kostprijs staat vermeld in het rode gedeelte van de kaart, nadat je dit betaald hebt kan je de diamantkaart omdraaien met de groene zijde naar boven. Deze diamant(en) zijn vanaf nu geld waard, je kan ze dus ook gebruiken om te betalen in een volgende veilingsfase! Elke soort diamant die je doorheen het spel gebruikt om te betalen verliest in waarde en moet in een volgende herinvesteringsfase opnieuw gepolijst worden. Ter voorbereiding van de volgende ronde worden de nieuwe diamantkaarten open gedraaid en krijgen alle spelers hun geldkaarten terug ter beschikking. Tijdens de puntentelling zullen enkel de diamantkaarten met de groene zijde naar boven meetellen. Elk van die kaarten levert om te beginnen één punt op, daarnaast worden er per diamantsoort (= kleur) ook drie punten uitgedeeld aan de speler met de meerderheid. Bij een gelijke stand krijgen beide spelers twee punten. De speler die daarna de meeste punten heeft verzameld wint het spel.

Onze mening

Tot zover hebben we reeds een meevaller en een tegenvaller gehad in deze Pack O Game-reeks. GEM hoort ongetwijfeld bij de meevallers. Het is merkwaardig hoe zo’n klein (kauwgum-)doosje zo’n doordacht spel kan bevatten, want GEM bevat veel meer dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Een biedspel is steeds heel verschillend naar gelang de medespelers, en dat is uiteraard ook bij dit spel het geval. Sommige spelers bieden erg hoog, anderen erg laag. Je kan steeds controleren hoeveel kapitaal je medespelers nog ter beschikking hebben, maar hoeveel willen ze besteden aan een nieuwe diamantkaart? En vooral: hoeveel wil jij eraan besteden? Het gaat overigens niet alleen over het geld en over het polijsten, je wilt ook nog eens de meerderheid in zoveel mogelijk kleuren verzamelen. Misschien wil je wel een kaart kopen dat je niet meer zal kunnen polijsten, puur en alleen om te voorkomen dat een tegenstander een meerderheid haalt? Naarmate je het spelletje een paar keer gespeeld hebt wordt het alleen maar beter, als alle deelnemers weten hoeveel diamanten er van elke kleur in het spel zitten wordt het nog meer strategisch. De meeste biedspellen zijn niet goed met twee spelers, dat kunnen we over GEM niet zeggen. Het is wel heel anders dan met drie of vier spelers, maar daarom zeker niet slechter.

Conclusie: Een klein doosje vol strategie!

Met dank aan Perplext!

GEM

Auteur: Chris Handy
Uitgever: Perplext
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 12 jaar

In augustus 2014 verscheen er op onze website een interview met Chris Handy. Hij vertelde ons over zijn nieuwste serie mini-spellen: Pack O Game. Acht kaartspelletjes in een doosje dat zo groot is als een pakje kauwgum. Vandaag bespreken we het eerste spel uit de reeks: HUE.

Spelbeschrijving

De vertaling van het woordje HUE doet alvast vermoeden dat dit kaartspel over kleurtinten zal gaan. In dit spel gaan twee tot vijf spelers samen aan de slag om een gebied met vele kleuren op te bouwen. Kies in het geheim welke drie kleuren je wilt scoren, werk die kleurgebieden zo goed mogelijk uit en probeer te ontcijferen wat je tegenstanders van plan zijn. Zo kan je hun plannen misschien nog boycotten!

Drie willekeurige startkaarten bepalen hoe het speelgebied er uit ziet aan het begin. Alle spelers krijgen vijf of zes handkaarten (afhankelijk van het aantal spelers), waaronder één speciale kaart met daarop een doodskop. Het spelverloop is heel eenvoudig: als je aan de beurt bent leg je één kaart in het speelgebied. De kaart die je tenslotte overhoudt is je scorekaart. Wanneer je een kaart aanlegt moet er steeds één volledig vierkant grenzen aan een eerder gelegde kaart, het maakt daarbij niet uit of je de kaart horizontaal of verticaal legt. Het is ook toegelaten om een eerder gelegde kaart gedeeltelijk te overlappen, in dat geval mag exact één derde (= vierkant) van je kaart overlappen.

Je kiest doorheen het spel zelf welke kaart je wilt houden als scorekaart, pas bij je allerlaatste beurt is die beslissing definitief. De drie kleuren op je gekozen kaart bepalen vervolgens voor welke kleuren je punten zal scoren. Het aantal punten wordt bepaald door het grootste gebied van die bepaalde kleur. Een smal vakje telt daarbij als één punt, een vierkant vakje telt voor drie punten. Gebieden met een doodskop worden herleid tot nul punten en tellen dus niet mee voor de puntentelling. De middelste kleur van je scorekaart is bovendien dubbel zoveel punten waard. De speler die daarna de meeste punten heeft wint het spel.

Onze mening

Om te beginnen waren we vooral verrast door de omvang van het doosje. De acht spellen samen zijn ongeveer even groot als een regulier kaartspel, de vergelijking met een pakje kauwgum is dus niet gelogen. Dat maakt dat de spelletjes alvast heel gemakkelijk mee te nemen zijn, het past overal in: in je jaszak, in de handtas, in een rugzak, … Ideaal om bij elke gelegenheid een spel tevoorschijn te toveren. Maar zijn ze dan ook goed? HUE deed ons alvast verbazen, dit abstracte (tegel-)legspel is niet alleen uniek qua vorm van de kaarten, maar ook het principe waarbij je zelf je scorekaart kiest is erg leuk gevonden. Op amper tien minuutjes tijd moet je heel wat beslissingen maken: welke kaart wil je houden als scorekaart? Hoe probeer je die kleurgebieden uit te werken? Welke kleuren zijn je tegenstanders aan het uitwerken en hoe kan je dat voorkomen? De kaart met de doodskop is vast en zeker een groot pluspunt in dit spelletje. Naarmate het aantal spelers toeneemt heb je uiteraard minder in de hand: het speelgebied kan er plots heel anders uit zien als vier andere spelers plots ook een kaart hebben toegevoegd. Toch wordt het spel daarom niet minder leuk, je kan soms ook mee profiteren van het werk van je tegenspelers. Of HUE hier nu plots één van de populairste fillers zal worden? Nee, zeker niet. Maar het is zeker geslaagd in zijn opzet: een klein en degelijk spelletje dat overal mee naartoe kan. Zo’n begin maakt ons alvast nieuwsgierig voor de komende zeven spellen uit de reeks.

Conclusie: Compact, abstract, snel, eenvoudig en leuk.

Met dank aan Perplext!

HUE

Auteur: Chris Handy
Uitgever: Perplext
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Verzamel zakken vol geld en ga er vandoor met een overwinning… het had kunnen kloppen, maar of er effectief geld in de afgebeelde zakken zit kom je nooit te weten. Laat ons dan maar zeggen: verzamel zo veel mogelijk kaarten! Wees je tegenspelers te snel af en ga er met de meest waardevolle kaarten vandoor, maar pas op: voor je het weet is die reeks van zeven verdwenen naar de puntenstapel van je tegenstanders!

Nadat alle speelkaarten verdeeld zijn onder de medespelers neemt iedereen drie kaarten van zijn stapel op hand. Als je aan de beurt bent mag je één, twee of drie kaarten neerleggen op tafel. Alle kaarten op tafel worden gesorteerd per nummer. Als er een compleet set wordt gevormd door de kaarten die jij gelegd hebt mag je de volledige set aan je puntenstapel toevoegen. Het kan perfect gebeuren dat je meerdere sets in één beurt vervolledigd. Een set is compleet van zodra er even veel kaarten liggen als het nummer op die kaarten, vb. drie kaarten met nummer drie, of zes kaarten met nummer zes. Aan het einde van je beurt vul je je hand aan tot drie kaarten.

Wanneer de stapel én de handkaarten van één van de spelers op zijn eindigt het spel meteen. De spelers tellen alle kaarten in hun puntenstapel, diegene met de meeste kaarten wint het spel.

Onze mening

De spelregels van Afzakker zijn werkelijk heel eenvoudig. Je kan dit spel in enkele minuten aan iedereen aanleren, jong of oud, ervaren of niet: je legt maximum drie kaarten en je probeert een set te vervolledigen. Meer komt er niet bij kijken. Je hebt weinig in de hand, je kan er voor kiezen om minder kaarten te spelen in de hoop twee of zelfs drie dezelfde kaarten op hand te krijgen en daarmee gemakkelijker een set te vervolledigen, maar ook dat is uiteraard geen garantie. Uiteindelijk komt het er op neer dat de grootste geluksvogel het spel wint, je moet gewoon op de juiste moment de juiste kaarten op hand nemen. De ene keer heb je alle pech en neemt je tegenstander telkens de mooiste sets voor je neus weg, de andere keer ben je zelf de geluksvogel en ga je er vandoor met de sets die je tegenstanders begonnen zijn. Een doorsnee gezin of spelers die graag een geluksspelletje spelen maken er alvast geen probleem van. Ook wij konden Afzakker wel eens smaken, al zal het nooit ons favoriete kaartspelletje worden. De geluksfactor is voor ons net iets te hoog om Afzakker vaak op tafel te leggen. De speelkaarten bevatten leuke en vooral kleurrijke illustraties. Het aantal spelers heeft weinig invloed op het spel, de herspeelbaarheid is – door de geluksfactor – bij ons niet zo erg groot.

Conclusie:  Een vlot kaartspel voor geluksvogels!

Met dank aan 999 Games!

Afzakker

Auteurs: Leo Colovini & Dario de Toffoli
Uitgever: 999 Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

De titel zegt het al, in dit snelle kaartspel gaan we allemaal hamsteren! Verzamel kaarten en probeer punten te scoren door series te maken. Met vele handkaarten is de kans groot dat je veel series zal kunnen neerleggen, maar je neemt dan wel het risico om afgestraft te worden door je tegenspelers. Voor je het weet ben je de helft van je kaarten kwijt en liggen jouw series op de puntenstapels van je tegenspelers!

Elke speler krijgt twee kaarten op hand, op tafel liggen 8 kaarten in een cirkel. Wanneer je aan de beurt bent mag je twee acties uitvoeren. Er zijn daarvoor drie mogelijkheden: hamsteren, series afleggen of scoren. Hamsteren is heel eenvoudig: je neemt één van de kaarten/rijen op tafel en vult de cirkel aan. Je legt daarbij een kaart op de plaats waar je zonet één hebt weggenomen én op de twee kaarten/rijen daarnaast in klokwijzerszin. Op deze manier ontstaan er rijen en kan je met één hamster-actie meerdere kaarten op hand nemen. Wanneer je series op hand hebt kan je er voor kiezen een serie af te leggen op je persoonlijke, open stapel. Een serie bestaat uit vier kaarten met waarde 4, drie kaarten met waarde 3 enz.. Je kan meerdere series afleggen tijdens één actie op voorwaarde dat alle series compleet én van dezelfde soort zijn. Met de laatste mogelijke actie kan je je open stapel scoren, je draait je open stapel in dit geval gewoon op je gedekte punten stapel. De bovenste kaart van je open stapel – net voor je de stapel omdraait – bepaalt hoeveel kaarten je krijgt van de speler die de meeste kaarten op hand heeft. Als er dus een vier bovenop je stapel ligt zal iemand jou vier kaarten moeten geven, die mag je rechtstreeks op je puntenstapel leggen. Als je zelf de meeste kaarten op hand hebt moet je dus zelf vier kaarten afgeven.

Nadat je twee acties naar keuze hebt uitgevoerd is de volgende speler aan beurt. Wanneer de trekstapel leeg is speel je gewoon verder zonder de rijen aan te vullen na de hamster-actie. Van zodra er slechts drie rijen overblijven eindigt het spel. De spelers tellen alle kaarten in hun puntenstapel en krijgen minpunten voor alle kaarten die ze nog op hand hebben. De speler die daarna de meeste punten overhoudt wint het spel.

Onze mening

De spelregels van Hamsteren zijn duidelijk geschreven en gemakkelijk uitgelegd, je kan dus meteen beginnen. Je begrijpt al snel waarom het spelletje de titel ‘hamsteren’ heeft gekregen, de eerste paar speelbeurten kan je namelijk niet anders dan kaarten verzamelen. Eens je op dreef bent wordt Hamsteren er alleen maar leuker op, er schuilt best wat strategie achter die eenvoudige spelregels! Je kan in het oog houden welke kaarten je medespelers op hand nemen en vervolgens je series op de juiste momenten uitspelen. Als jij namelijk een set met de donkergroene drieën bovenaan hebt liggen mag niemand anders zo’n set uitspelen! Bovendien is ook het moment waarop je je kaarten omdraait van belang. Met een vier bovenaan kan je gemakkelijk extra punten verdienen. Enerzijds is één van je tegenstanders dan vier handkaarten kwijt en is de kans misschien minder groot dat hij/zij in de volgende beurt een waardevolle serie kan neerleggen, anderzijds zijn je handkaarten aan het einde ook minpunten. Op het einde van het spel zijn ze misschien blij als ze de kaarten aan jou kwijt geraken! Zoals het doosje vermeld is Hamsteren inderdaad ideaal om met drie of vier spelers te spelen. Dit kaartspel is voor ons een ideale filler: eenvoudige spelregels, korte speelduur en toch wat tactische mogelijkheden. De nodige portie geluk voor een filler is uiteraard ook aanwezig. Toch kan dit spel ook perfect dienen voor families, je kan alle tactiek perfect achterwege laten en gewoon op het gevoel spelen. Hamsteren blijft even leuk.

Conclusie: Hamsteren is een leuke, snelle, eenvoudige maar tactische filler!

Met dank aan 999 Games!

Hamsteren

Auteur: Francesco Berardi
Uitgever: 999 Games
Aantal spelers: 3 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Het overbekende, geniale bordspel heeft er een nieuw familielid bij gekregen: Genius Fun & Go. Een snelle variant die gebaseerd is op dezelfde zes symbolen als het originele spel. Ook deze keer is het belangrijk om je aandacht te verdelen over de zes kleuren, het is een echte race om als eerste zes volledige reeksen te vormen!

Aan het begin van het spel worden alle tegeltjes gedekt op tafel gelegd, drie willekeurige tegels worden in het midden van de tafel gelegd. Als je aan de beurt bent neem je een tegel uit de voorraad en leg je deze in jouw speelgebied. Ligt deze kleur niet in het midden van de tafel? Jammer, dan is je beurt alweer voorbij. Je legt alle tegels uit jouw speelgebied in het midden. Als deze kleur wél in het midden ligt dan heb je de keuze: Waag je het erop om nog een tegel te trekken, met het risico om alles uit deze beurt kwijt te spelen? Of speel je liever op veilig en ga je jouw tegels scoren? Om te scoren neem je alle tegels uit je speelgebied én de tegels uit het midden die daarmee overeenkomen. Je beurt is nu voorbij, maar de gescoorde tegels nemen ze jou alvast niet meer af. Op deze manier speel je steeds verder. Buiten een tegel te trekken die niet in het midden van de tafel ligt kan je ook kapot spelen door een tegel te trekken die je eerder in je beurt al getrokken had. Ook dan is je beurt meteen afgelopen en leg je alle verzamelde tegels in het midden. Wanneer je exact één zwakste kleur hebt (= de kleur waar je het minst aantal tegels van bezit) én er ligt toevallig een tegel in deze kleur in het midden dan kan je er ook voor kiezen om zo één tegel te nemen in plaats van je beurt op de gebruikelijke manier uit te voeren.

Van zodra je er in geslaagd bent om 5, 6 of 7 – afhankelijk van het spelersaantal – tegels van éénzelfde kleur te scoren verdien je een extra spelersbeurt. Je kan vanaf nu geen tegels in deze spelerskleur meer scoren, als je dat toch doet gaan ze gewoon naar de algemene voorraad. Op deze manier probeer je als eerste zes verschillende, volledige reeksen te vormen. Als je daar in slaagt ben je de winnaar van Genius Fun & Go. De rangschikking van de overige spelers wordt bepaald aan de hand van hun zwakste kleur.

Onze mening

De naam Genius wekt alvast een zekere verwachting op, het is een abstracte klassieker die we erg kunnen appreciëren. Als je Genius Fun & Go op tafel legt kan je maar beter iets heel anders verwachten, want het tactische element dat we in het bordspel zo graag terugzien is hier helemaal verdwenen. Deze versie werd gereduceerd tot een eenvoudig push-your-luck spelletje. Je neemt een tegeltje en met wat geluk kan je daarna kiezen of je er nog ééntje (of zelfs meer) durft te trekken of niet. Als je een foute tegel trekt dan maak je het alleen maar interessanter voor de volgende speler: met meerdere tegels in het midden is de kans alleen maar groter dat hij wél iets nuttig zal kunnen doen. Dat is wellicht hetgeen waar die “Fun” uit de titel op slaagt, gewoon tegeltjes trekken tot de grootste geluksvogel er met de overwinning vandoor gaat. Onze favoriete filler zal het helaas niet worden. De “Go” variant had voor ons verder mogen gaan: steek alle tegeltjes in een stoffen zakje en je hebt een ideaal, snel en eenvoudig spelletje om mee op reis te nemen. Bovendien speelt zo’n stoffen zakje veel leuker dan een grote berg voorraad op tafel. Daarnaast is de speelervaring met alle spelersaantallen hetzelfde. Met twee spelers moet je een series van 7 tegels maken, met vier spelers volstaan 5 tegels. Daardoor duurt het spel steeds ongeveer even lang. De herspeelbaarheid roept bij ons wel wat vraagtekens op, wij zullen het in ieder geval geen vijf keer na elkaar op tafel leggen.

Conclusie: Genius Fun & Go is snel en eenvoudig, maar iets minder geniaal dan het bordspel.

Met dank aan White Goblin Games!

Genius Fun & Go

Auteur: Reiner Knizia
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In Empire Engine zal je jouw twee machines zo goed mogelijk moeten benutten. De tandwielkaarten zullen bepalen hoe je machine wordt geactiveerd en welke acties je zal kunnen uitvoeren. Vooruitplannen is dus de grootste boodschap. Stel de tandwielen in en maak ze gelijktijdig met die van je medespelers bekend, daarna kan je afhankelijk van de gekozen acties grondstoffen, soldaten of uitvindingen verzamelen. Of misschien heb jij er wel voor gekozen om je buren aan te vallen of om je actieblokjes in punten om te zetten?

Beginnend met de startspeler legt elke speler één machine gedekt voor zich neer, nadat iedereen ook het tweede machine (in omgekeerde volgorde) heeft gekozen maakt iedereen zijn/haar keuze gelijktijdig bekend. Meteen daarna worden alle acties die bovenaan de machines staan uitgevoerd. Alle ronde acties dienen om grondstoffen te verzamelen, afhankelijk van de kleur kan je twee rode of twee gele blokjes in je actiegebied leggen. Met de blauwe symbool kan je één blauw blokje nemen, dat gaat meteen naar je waarderingsgebied en is alvast één overwinningspunt. Met de driehoekige acties kan je je naburige medespelers aanvallen, met het aanvalssymbool op je linkse machine val je uiteraard je linker buur aan en met het rechtse machine je rechter buur. Om deze actie uit te voeren moet je een rood blokje – een zogenaamde soldaat – inleveren, in ruil daarvan kan je een blokje stelen uit het actiegebied van je slachtoffer, dat blokje gaat rechtstreeks naar jouw waarderingsgebied. Gelukkig kan je je ook beschermen tegen zo’n aanval, en dat door je machine in te stellen op het grijze verdedigings-driehoekje. Je bent deze ronde beschermd tegen maximaal één aanval, als de verdediging succesvol is krijg je er bovendien nog een punt voor ook! Tenslotte heb je de twee vierkante acties, belangrijk is dat je deze enkel kan uitvoeren wanneer je niet bent aangevallen (of succesvol verdedigd hebt). Met de ene actie kan je al jouw gele blokjes – je goederen – naar je waarderingsgebied transporteren, met de andere actie kan je van elke kleur één blokje uit de voorraad nemen om rechtstreeks in je waarderingsgebied te leggen. Nadat al de gekozen acties zijn uitgevoerd start de volgende startspeler met één van zijn tandwielen neer te leggen. Het tandwiel bepaalt of je jouw machine 1 of 2 keer zal draaien, je kan dus niet elke keer ‘zomaar’ een actie kiezen. Als je een geel blokje betaalt kan je ook de kleine waarden op je tandwielen (0 of 3) kiezen.

Het aantal blokjes is gelimiteerd, wanneer één bepaalde kleur uitgeput is moeten alle spelers even veel blokjes in die kleur inleveren totdat er terug voldoende blokjes zijn. Na 8/9 ronden – afhankelijk van het aantal spelers – eindigt het spel. Alle blokjes in je waarderingsgebied tellen voor één punt, daarbovenop krijgen de speler(s) met de meeste blokjes in een bepaalde kleur nog twee bonuspunten. De speler die daarna de meeste punten heeft wint het spel. Het spel voorziet ook een variant waarbij elke speler vanaf het begin een bepaalde eigenschap heeft waarmee hij/zij voordelen heeft bij één bepaalde actie.

Onze mening

Tijdens onze eerste speelsessies was vooral het fenomeen van de startspeler een groot vraagteken. We zagen het nut er niet van in om elk om beurt onze machines ‘gedekt’ in te stellen om ze dan toch gelijktijdig bekend te maken. We speelden het dan ook meestal zo dat iedereen gelijktijdig een keuze maakte. De startspeler is enkel van belang wanneer spelers gele blokjes zouden betalen, zo weet je dat die speler zijn machine 0 of 3 keren zal draaien in plaats van 1 of 2. Tijdens onze eerste sessie kozen alle spelers dezelfde beginpositie, toen we ook tijdens de tweede en derde beurt alledrie dezelfde keuze maakte werd het al snel saai. In de volgende beurten/speelsessies was dat gelukkig minder vaak het geval. Vooral de eigenschappen zijn daar van groot belang, je probeert je voordeel in dat geval zo goed mogelijk te benutten waardoor iedereen plots op een andere manier begint te spelen. Enerzijds wil je zelf zo veel mogelijk punten halen, anderzijds is het ook belangrijk om je tegenstanders goed in de gaten te houden. De doelloze en saaie filler van weleer krijgt door die variant plots meer perspectief. Toch is het geen tussendoortje dat eruit springt, het is wel oké om een keer op tafel te leggen, maar de kans dat het de tafel nog vaak zal bereiken is vrij klein. Niet omdat het slecht is, maar gewoon omdat het nét niet goed genoeg is. De herspeelbaarheid is beperkt, hoe je het ook draait of keert. Het aantal spelers heeft weinig invloed op het spel, al gaat de voorraad aan blokjes er met 3, maar vooral met 4 spelers, wel erg snel door. De regel waarbij iedereen dan een blokje moet inleveren is helemaal te gek voor woorden.

Conclusie: Empire Engine is een oké filler die er net niet genoeg uitspringt.

Met dank aan Pegasus Spiele!

Empire Engine

Auteurs: Chris Marling & Matthew Dunstan
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

In dit gloednieuwe spel nemen twee teams het tegen elkaar op. Één spion zal proberen nuttige tips te geven in de hoop dat zijn of haar agenten de juiste woorden zullen aanduiden. Het team dat er als eerste in slaagt om alle correcte woorden te vinden wint het spel, de woorden van je tegenstanders wil je liever niet aanduiden zodat ze de punten niet zomaar cadeau krijgen.

Aan het begin van het spel (met 4 spelers of meer) worden er twee teams bepaald. Elk team kiest vervolgens één spion, beide spionnen gaan samen aan de overkant van de tafel zitten. Daarna worden er 25 kaarten open op tafel gelegd, op elke kaart staat één woord. De spionnen krijgen een sleutelkaart te zien, die kaart bepaalt niet alleen welk team zal moeten beginnen maar ook welke woordkaarten bij welk team behoren! Het team dat mag starten zal 9 woorden moeten raden, het andere team 8. Één van de overgebleven woorden is het slachtoffer (= als iemand dit woord raadt eindigt het spel meteen en is dat team verloren), de andere woorden zijn neutraal.

De spion geeft vervolgens één aanwijzing. Zo’n tip bestaat uit exact één woord, gevolgd door één getal. Het getal geeft aan op hoeveel te raden woorden jouw tip van toepassing is. Stel dat je teamgenoten o.a. de woorden “vliegtuig”, “uil” en “fluit” moeten raden. Je tip zou kunnen zijn: “hoog, 3“. Een vliegtuig en een uil vliegen hoog in de lucht, een fluit produceert hoge muziektonen. De teamgenoten (= agenten) van deze spion mogen nu overleggen en duiden daarna één woord aan. De spion onthult daarna de kleur van dat woord. Indien de agenten een woord in hun spelerskleur hebben geraden mogen ze opnieuw raden, anders eindigt hun beurt en is de spion van het andere team aan de beurt. Het spreekt voor zich dat de spion op geen enkele andere manier contact mag zoeken om zijn/haar teamgenoten te helpen.

Het spel voorziet ook een versie voor twee of drie spelers. In het tweepersoonsspel spelen beide spelers in hetzelfde team en wordt Codenames zowaar omgetoverd tot een coöperatief spel. Één speler is de spion, de andere speler is de agent en zal moeten raden. Telkens wanneer het andere team aan beurt zou zijn moet de spion één van de kaarten van de andere speler afdekken. In een sessie met drie spelers heb je de keuze: je kan ook nu coöperatief spelen waarbij twee agenten samen kunnen overleggen. Je kan ook in twee teams spelen met één gemeenschappelijke spion. De spion geeft dan om de beurt een tip voor het blauwe of het rode team. Het team dat er als eerste in slaagt om alle woorden te vinden wint het spel.

Onze mening

Het enthousiasme over dit gloednieuwe partyspel is erg aanstekelijk, toch begonnen we met gemengde gevoelens aan Codenames. Als we heel eerlijk zijn: we hebben het over het algemeen niet zo voor woordspellen, maar al helemaal niet voor partyspellen. Laat staan een combinatie van beide? Het lezen van de spelregels maakte ons alvast nieuwsgierig en na één beurt hadden we de smaak te pakken. Het spel kwam de eerste dag meteen vijf keer op tafel en iedereen was het er over eens: Codenames is een topper. Een tip vinden die over één woord gaat is vrij gemakkelijk, maar je wilt liefst van al een tip geven waarmee je agenten meerdere woorden kunnen vinden. Het is en blijft een race waarbij je als eerste acht of negen woordjes wilt raden. Je gaat op een andere manier nadenken over woorden. Je denkt al gauw dat er geen mogelijke link is tussen twee woorden, maar even ‘out-of-the-box’ denken doet wonderen. Nadat je Codenames enkele keren gespeeld hebt wordt het er alleen maar beter op en leer je nieuwe strategieën. Dat is meteen ook de reden waarom Codenames zo verslavend werkt: je wilt die ‘race’ niet alleen winnen, het is ook gewoon heel leuk om op zoek te gaan naar goede tips en/of om de tips van je tegenstander te raden. Het spelersaantal bepaalt voornamelijk de sfeer, daarnaast zijn er weinig spellen die zowel met twee als met een grotere groep écht goed zijn. Met twee spelers geniet je gewoon van het concept, met vier spelers doe je exact hetzelfde maar is alles iets meer competitief. Van zodra je team bestaat uit meerdere agenten (vanaf 5 spelers, maar ook in de coöperatieve variant met 3 spelers) krijgt het spel weer een andere dimensie. Je hoort de agenten communiceren en plots denken ze aan woorden die jij als spion helemaal niet in gedachten had. Best grappig om te horen hoe zij over al die tips denken.  Het spreekt voor zich dat de spion op geen enkel ogenblik extra tips mag geven, want dan valt heel de magie van dit spel in het water. De herspeelbaarheid is erg groot, het spel bevat maar liefst 200 kaartjes die dubbelzijdig bedrukt zijn met woorden. Je hebt dus altijd een andere combinatie van 25 woorden open liggen en bovendien is ook de sleutelkaart steeds verschillend. We hopen Codenames toch nog erg vaak te spelen, het is gewoon een heel goed spel. Het speelt snel, is eenvoudig uit te leggen en werkt vooral verslavend. Het zou ons niets verbazen als Codenames een echte hit wordt!

Conclusie: Codenames is het eerste partyspel ooit dat ons zo kon overtuigen, een topper!

Met dank aan Czech Games Edition!

Codenames

Auteur: Vlaada Chvátil
Uitgever: Czech Games Edition, White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 8+
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 14 jaar

Spelbeschrijving

In Doodle City kruipt elke speler in de huid van stratenlegger. Teken nieuwe wegen in je dorp en hou daarbij rekening met de huidige voorschriften, want het resultaat van de dobbelstenen zal bepalen wat wel en niet kan. Vergaar punten door drukke wegen via hotels te leiden en winkels goed bereikbaar te maken voor alle inwoners. Als de taxi’s goed bereikbaar zijn wordt het er alleen maar beter op, maar probeer vooral ook milieubewust te zijn en zo weinig mogelijk bomen te kappen!

Als je aan de beurt bent werp je alle dobbelstenen. De blauwe dobbelsteen zal bepalen in welke kolom jij én je medespelers deze beurt een weg moeten tekenen. De actieve speler heeft als eerste de keuze uit alle witte dobbelstenen, deze bepalen in welke rij je een weg moet tekenen. De combinatie van beide dobbelstenen geeft dus aan in welk gebied je zal tekenen. Daar kan je twee zijden met elkaar verbinden door een rechte lijn of een bocht te tekenen. Het is niet verboden om doodlopende straten te creëren, al is dat uiteraard ook niet aan te raden. In bepaalde gebieden kan je geen straten tekenen (aangezien die bij de voorbereiding al werden vastgelegd), daar kan je wel huisjes doorkruisen om aan te geven dat er nieuwe bewoners zijn ingetrokken. Indien je geen weg kan tekenen – omdat alle mogelijke gebieden reeds een weg bezitten – doe je aan milieuvervuiling en moet je één van de weinige bomen in jouw dorp doorkruisen. De dobbelsteen die jij gekozen hebt is uiteraard niet meer beschikbaar voor de andere spelers, zij zullen moeten kiezen uit de overige dobbelstenen. Nadat elke speler één dobbelsteen gekozen heeft neemt de volgende speler alle dobbelstenen voor het begin van zijn beurt.

Tijdens het tekenen kan je uiteraard ook punten verdienen. Zo krijg je meteen punten van zodra je een weg langs een hotel tekent: hoe langer de weg, hoe meer punten! Ook bij het passeren van een winkelcentrum kan je punten verdienen, je telt daarvoor het aantal bewoonde (= doorkruiste) huisjes: hoe meer inwoners, hoe beter! Bovendien kan je nog bonussen verdienen door de eerste te zijn met zo’n goed draaiende winkelcentra. Van zodra één speler er in slaagt om 7 bomen te doorkruisen, een hotel t.w.v. 15 punten of een winkelcentrum t.w.v. 10 punten te scoren eindigt het spel. Alle punten worden opgeteld, de spelers met de meeste en minste gekapte bomen krijgen daarvoor (min)punten en taxi’s die met elkaar verbonden zijn leveren ook nog extra’s op. De speler die daarna de meeste punten bezit wint het spel.

Onze mening

De spelregels van Doodle City zijn heel eenvoudig: je kiest een dobbelsteen en je tekent een lijntje. De naam is alvast goed gekozen! Wij spelen erg graag een goede filler als afsluiter van een avond, of als tussendoortje tussen het zwaardere werk. Doodle City behoort voortaan zeker bij dat groepje ‘goede fillers’ dat we graag eens op tafel leggen. Het heeft alles wat wij in een filler verwachten: het is eenvoudig, het speelt heel vlot en je moet wat puzzelen om puntjes te sprokkelen. Anderzijds moet je toch een paar (kleine) keuzes maken: wil je wat opbouwen om straks lange, druk bewoonde wegen te hebben? Of kies je aan het begin voor vele kleintjes? Alles hangt er vanaf hoe het spel zal eindigen, de ene keer win je grandioos door wat op te bouwen, de andere keer is het spel plots gedaan terwijl jij nog aan het opbouwen bent en gaat een tegenstander met de overwinning lopen door al die kleine puntjes te sprokkelen. Het puzzel-gehalte waarbij je steeds moet kiezen in welke richting je de wegen tekent, de variatie – en tevens het geluk – van de dobbelstenen spreken ons erg aan in deze snelle filler. Net die elementen spraken sommige van onze medespelers niet aan: als je niet houdt van wat puzzel- of tekenwerk en het geluk van de dobbelstenen is voor jou te bepalend dan kan je Doodle City beter aan de kant laten liggen. Bij ons wordt het alvast één van de fillers waarvan de blaadjes dringend geplastificeerd moeten worden. Al kunnen we niet klagen: de uitgever voorzag alvast een dikke bloc voor veel tekenplezier! Het aantal spelers heeft bij Doodle City geen invloed op het spel (buiten dan dat je als actieve speler in het begin meer keuze hebt door het grotere aantal dobbelstenen), de speelduur is meestal heel wat korter dan de aangegeven 30 minuten.

Met dank aan 999 Games!

Doodle City

Auteur: Eilif Svensson & Kristian A. Østby
Uitgever: 999 Games
Aantal spelers: 1 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar