Spelbeschrijving

Er is een open vacature als dokter, de kans waar je al een hele tijd op zit te wachten! Nu is het belangrijk om te bewijzen wat je in je mars hebt. Ben je een harde werker? Verzorg de binnenkomende patiënten zo goed mogelijk, dien de juiste medicatie toe en toon dat je geïnteresseerd bent om steeds bij te leren. Maar hou ook je medespelers in de gaten: misschien is één van je concurrenten op een illegale manier punten aan het sprokkelen, kan jij hem/haar betrappen en straffen?

Tijdens de eerste fase zullen alle spelers één voor één een actie kiezen en uitvoeren, de kleur van de actie maakt duidelijk of één of meerdere spelers deze actie kunnen kiezen. De belangrijkste actie is wellicht het verzorgen van patiënten, de eerste keer dat je deze actie kiest kan je een patiënt kiezen om onder jouw hoede te nemen. Tijdens de volgende acties kan je jouw patiënt verzorgen, maar wellicht moet je dan eerst wat medicijnen gaan halen bij de apotheker. Door nachtdiensten te draaien verdien je wat extra centjes. Als je als eerste speler voor zo’n nachtdienst kiest krijg je ‘maar’ 2 euro, maar je krijgt er dan wel de startspelerfiguur bij. De volgende spelers zullen met dezelfde actie 3 of 4 euro verdienen! Je kan ook gaan bijstuderen, maar dat kost natuurlijk geld. 3 euro betaald? Dan kan je één van de vier onderwerpen kiezen, een stage op intensieve zorgen zorgt ervoor dat je voortaan wat sneller werkt en jouw patiënt een extra pleister kan geven. Ook de stages in de apotheek of op de financiële dienst zijn erg nuttig. Als je denkt genoeg gestudeerd te hebben kan je ook een eindexamen afleggen, hoe meer stages je hebt afgelegd, hoe meer punten je zal verdienen: dit kan alleen maar in je voordeel spelen! Naast deze keuzemogelijkheden heb je ook de illegale manieren om te werken, met wat sabotage-technieken kan je medicijnen en/of geld van je concurrenten stelen en met wat omkoperij kan je op een illegale manier punten kopen. En dan maar hopen dat je tegenspelers je niet betrappen, want met de laatste overgebleven actie kunnen zij geld verdienen door dit te doen én worden alle spelers die op een illegale manier gewerkt hebben bestraft!

Nadat alle spelers een eerste actie gekozen en uitgevoerd hebben mogen ze ook hun tweede actiesteen op dezelfde manier benutten. In fase 3 worden alle patiënten gecontroleerd, diegenen die genoeg verzorgd zijn leveren punten op en mogen naar huis. De patiënt die al het langst in de wachtrij ligt heeft het helaas niet overleefd en levert de verzorgende dokter geen punten op. Alle andere patiënten schuiven door naar rechts en er komen nieuwe patiënten binnen. Daarna nemen alle spelers hun actiefiches terug en mag de speler met het startspelerfiguur beginnen aan de volgende ronde ronde. Van zodra minstens één speler de 10 punten heeft bereikt eindigt het spel aan het einde van de ronde. De speler met de meeste punten krijgt de felbegeerde job!

Onze mening

Het spel klinkt leuk bij het lezen van de spelregels. Het is een thema waarover we nog niet veel spellen kennen en springt daardoor toch wel in het oog. Ook lijkt het thematisch helemaal te kloppen waardoor dit eenvoudige spel zowaar nog gemakkelijker wordt om uit te leggen en te spelen. Eens we – vol verwachtingen – aan Hospital Rush begonnen verdween ons enthousiasme steeds meer. Het spel heeft te weinig inhoud om ons echt te kunnen boeien, het lijkt alsof het spel zichzelf speelt want je hebt erg weinig in de hand. Het is zo’n type van spel waarbij je er kan voor kiezen om je concurrenten (wellicht de speler die momenteel vooraan staat) serieus dwars te zitten, maar daar staat dan tegenover dat je zelf zo goed als niets kan opbouwen. Je kan die andere speler dan wel boycotten om er dan uiteindelijk voor te zorgen dat een derde speler wint, want zelf zal je het dan niet kunnen halen. Puur theoretisch zit het echter leuk in elkaar, als je vroeg aan de beurt komt kan je de beste acties uitkiezen, als je later aan de beurt komt kan je er van profiteren om de illegale acties uit te voeren met een kleine kans dat iemand je betrapt, of je kan de spelers die dat wél gedaan hebben nu naar hartelust bestraffen en zelf wat geld bijverdienen. Het gevoel na onze eerste speelsessie was bij iedereen hetzelfde: jammer. We gaven het spel achteraf uiteraard nog een kans, maar ook toen bleven we op onze honger zitten. Het was opvallend dat de winnaar telkens diegene was die niet ging bijstuderen, bovendien won die persoon steeds met heel wat voorsprong op de andere spelers. Het was dan zeker niet zo dat de andere speler haar hebben laten winnen, integendeel. Slecht zouden we het niet noemen, maar het is té middelmatig om er nog bovenuit te kunnen springen in deze tijd.

Conclusie: Een rush naar 10 punten die jammer genoeg niet zo leuk is als hij klinkt.

Met dank aan Pegasus Spiele!

Hospital Rush

Auteurs: T. K. Laursen, K. Storgaard & S. Thomsen
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 3 – 5
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

In Roborama heb je maar één doel: je vier robots zo snel mogelijk in je finishvelden krijgen. Om dat als eerste voor elkaar te krijgen zal je echter strategisch te werk moeten gaan, gebruik je robotkaarten om één van je robots te verplaatsen en zorg ervoor dat je die gebruikte robotkaart zo snel mogelijk weer activeert of je kan er niets meer mee doen! Blokkeer de routes van je tegenstander en gebruik de grote Chaosbot om je daarbij te helpen. Het spel bevat drie verschillende niveau’s, genaamd ‘het basissprogramma’, ‘TerraByte’ en ‘YottaByte’.

Aan het begin van het spel plaatsen alle spelers hun vier robots diagonaal rechtover hun eigen finishveld, jouw startlocatie is dus het finishveld van een tegenstander. Je ontvangt vijf robotkaarten met een getalwaarde en één chipkaart. Als je aan de beurt bent gebruik je één van deze vijf kaarten. Een robotkaarten met een getal laat je toe één van je robots exact dat aantal (1 – 5) stappen te verplaatsen in een rechte lijn. Je kan daarbij je eigen robots passeren, maar niet die van je tegenstanders. Het vak waar je eindigt moet bovendien leeg zijn want er kan maar één robot per vak staan. De gebruikte robotkaart schuif je nu naar boven, naar de zogenaamde ‘inactieve’ rij. Deze robotkaart kan je niet meer gebruiken vooraleer je deze weer activeert. Dat activeren kan op verschillende manieren, bijvoorbeeld door je chipkaart te gebruiken. Je verplaatst deze beurt dan géén robot maar je heractiveert een kaart in je inactieve rij. Je kan echter niet zomaar kiezen wélke kaart, je kan enkel kiezen uit die waarden waarop je vier robots momenteel op het spelbord staan. Een snellere manier van heractiveren is meteen na de verplaatsing: als het getal waarop je robot eindigt één van de kaarten in je actieve rij is mag je die meteen naar beneden schuiven, maar je mag op deze manier niet meteen de kaart heractiveren die je voor deze actie hebt gebruikt. Je mag je de finishvelden van andere kleuren niet betreden, ook wanneer je je startpositie hebt verlaten mag je niet meer terugkeren: dat is namelijk een finishveld voor een andere speler! Van zodra een tegenspeler één robot in jouw startveld (zijn finishveld) heeft geplaatst ben je verplicht om al je robots uit je startveld te verplaatsen gedurende je volgende speelbeurten, als je dat niet kan ben je helaas verloren. Op deze manier gaat het basisprogramma verder tot wanneer één speler er in geslaagd is al zijn robots in zijn finishvelden te krijgen. Deze speler wint het spel meteen.

In het tweede programma, TerraByte wordt de achterkant van de robotkaarten gebruikt. Het spel verloopt op exact dezelfde manier, maar nu kunnen al deze robotkaarten éénmalig worden gebruikt voor een speciale actie. Deze actie verschilt van kaart tot kaart, zo kan je de eerste kaart bijvoorbeeld gebruiken om een stap diagonaal te gaan of de tweede om een robot van een andere kleur te passeren. Met andere robotkaarten kan je dan weer halverwege je beweging veranderen van richting of het aantal stappen verdelen onder twee robots. Van zodra je deze actie gebruikt hebt draai je de robotkaart terug naar de voorzijde, de kaart fungeert nu zoals in het basisprogramma. In YottaByte wordt de Chaosbot geïntroduceerd, een grote, machtige robot die het je tegenstanders heel wat lastiger kan maken. Je krijgt aan het begin een aantal kaarten waarmee je deze Chaosbot kan gebruiken, deze kaarten kan je telkens inzetten na je beurt, op voorwaarde dat je niet de speciale actie van een robotkaart hebt gebruikt. Afhankelijk van de gespeelde kaart kan je Chaosbot verplaatsen of laten springen, als hij na een sprong eindigt op een robot dan wordt deze een vak opzij geschoven en neergelegd. Deze robot kan de eigenaar in zijn volgende beurt niet gebruiken, ook niet om (via de chipkaart) een inactieve robotkaart te heractiveren. Na de volgende beurt van de eigenaar wordt deze robot terug recht gezet. Ook door het gebruik van een laserstraal kan je een robot (van een tegenstander) laten neerleggen. Met andere Chaos-bot kaarten kan je andere robots vooruit duwen of zelfs een robot van je tegenstander verplaatsen.

Onze mening

De spelregels zijn snel gelezen en uitgelegd, je kan dus al heel snel aan het basisprogramma beginnen. Tijdens het spel zul je al snel merken dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt, de spelregels zijn dan wel simpel, maar het is alles behalve simpel om het spel ook te winnen! Vaak komt het op één beurt aan en is het spannend tot het einde wie als eerste zijn vier robots in hun finishvelden kan brengen. Het basisprogramma is een leuk familiespel, eenvoudige spelregels en toch voldoende uitdaging. Als iedereen het onder de knie heeft vormt de ‘TerraByte’-versie een extra uitdaging, de nieuwe mogelijkheden maken het spel alleen maar interessanter. Je kan nu ‘af en toe’ eens een speciale actie doen dat je tegenstanders niet hadden zien aankomen, maar je moet goed overwegen wanneer je die actie uitvoert… dat kan namelijk slechts één keer tijdens het spel! Het derde programma is voor ons geen stapje hoger, integendeel, het voegt naar onze mening heel wat willekeur toe aan het spel. De acties met de Chaosbot zijn dan wel leuk, maar met de 3, 4 of 6 kaarten die je op hand krijgt bestaat de kans dat je er maar weinig mee kan doen. Misschien heb je enkel kaarten om de Chaosbot te bewegen, dan kan je Chaosbot nog wel als blokkage gebruiken voor je tegenstanders, maar als je enkel kaarten hebt om aan te vallen (laserstraal, het vooruitduwen van andere robots) of om Chaosbot zelf een ronde inactief te verklaren moet je hopen dat iemand anders zijn robot (of Chaosbot) mooi klaar zet zodat jij de actie kan uitvoeren. Die Chaosbot ziet er dan wel erg mooi uit, maar op deze manier mag deze voor ons gerust achterwege blijven, er komt meer tactiek bij kijken zonder deze bot. Het spel voorziet wel een variant waarbij je voordien bepaald met welke set kaarten er gespeeld wordt, iedereen krijgt dan diezelfde set. Dat maakt het al heel anders omdat je nu ook weet welke kaarten je tegenspelers (nog) op hand hebben, helaas kan deze variant enkel met 2 of 3 spelers. Voor ons is Roborama een ideaal familiespel, ook met veelspelers kan dit tactisch maar vrij abstracte spel wel eens op tafel komen.

Het materiaal en de illustraties ziet er net als bij de vorige spellen van Playthisone weer super uit, de robotjes zijn leuk en al het materiaal is mooi afgewerkt, met de Chaosbot als uitblinker. Het aantal spelers heeft wel invloed op het spel, maar niet in die mate dat het (minder) leuk is met een bepaald aantal. Met twee spelers staan er uiteraard minder robots op het bord die in je weg kunnen staan, wij hadden er geen problemen mee, maar voor de spelers die dit een nadeel vinden is er alvast een variant voorzien waarbij de ongebruikte kleuren ook op het bord komen. Met drie spelers heeft één speler het geluk dat niemand hem kan verplichten sneller te vertrekken vanuit zijn startvelden aangezien die kleur voor niemand een finishveld is. Maar we hebben niet de indruk dat dat de kans op overwinning voor die speler groter maakt. Roborama is een leuk spel, maar voor ons geen spel dat we heel wat keren na elkaar zouden spelen. Het is leuk om af en toe eens op tafel te leggen.

Conclusie: Roborama is een ideaal familiespel en heeft met drie programma’s voor ieders wat wils.

Met dank aan PLAYthisONE!

Roborama

Auteurs: D. Kirps, G. Pierson & P. Zuidhof
Uitgever: Playthisone
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

De grote octopus bereidt een heuse terugkeer naar de aarde voor, hij communiceert met enkele wezens op aarde en geeft zo zijn instructies door. Jij bent één van de uitverkorenen, deze nacht zullen alle sterren op de juiste locatie staan en zal jij de ingeoefende rituelen moeten uitvoeren om Hem terug machtig te maken. Bij wijze van voorbereiding ga je in de universiteiten op zoek naar jonge tovenaars en enkele benodigdheden, maar je ontdekt al snel dat je niet de enige bent met deze missie. Wie slaagt er in om als eerste de vier benodigdheden te verzamelen?

De spelers zijn steeds samen aan beurt, en elke ronde is steeds onderverdeeld in verschillende fases. Tijdens de eerste fase stellen de spelers hun commando’s op, dat doen ze door de pijlen op hun klok in het geheim naar de gewenste locaties te richten. Hierdoor geven ze aan naar welke locatie ze hun cultist en hun monster deze ronde zullen verplaatsen, terwijl de cultist steeds naar een aangrenzende locatie moet gaan kan het monster steeds overal opduiken! Nadat alle spelers hun keuze hebben bekendgemaakt en de pionnen verplaatst zijn volgen er eventuele conflicten. Op locaties waar slechts één cultist aanwezig is kan die speler een voorwerp van die locatie nemen, als er echter meerdere cultists aanwezig zijn zullen ze samen moeten overleggen. Er zijn drie mogelijkheden: de spelers komen overeen en beslissen dat er niets gebeurt, er wordt beslist dat één speler een voorwerp mag nemen of er kan geen compromis gesloten worden en alle aanwezige spelers verliezen één levenspunt. De monsters dienen dan weer om de kleinere cultists in toom te houden, telkens wanneer er een monster aanwezig is kunnen de aanwezige cultists géén voorwerp nemen. Als de monsters alleen in een locatie zijn gebeurt er helemaal niets. Spelers zijn uiteraard vrij om met elkaar te communiceren en bepaalde doelstellingen uit te leggen, maar ze mogen hun uiteindelijke keuze nooit op voorhand bekend maken.

Door de twee pijlen op hun commandoklok naar éénzelfde locatie te richten kunnen ze hun cultist naar een externe locatie sturen, maar dat betekent wel dat hun monster deze ronde niet gebruikt mag worden. Aan het begin van elke speelsessie (met minstens 4 spelers) wordt er één externe locatie gekozen. Ook daar worden de conflicten zoals normaal afgerond, maar elk van die vier mogelijke locaties heeft bovendien ook nog een speciale eigenschap. Zo kan je in één locatie nieuwe levenspunten bij krijgen en in een andere een voorwerp ruilen met één van je tegenspelers. Na de conflictfase wordt er gecontroleerd of één van de spelers vier verschillende voorwerpen heeft verzameld, als dat het geval is eindigt het spel meteen, anders nemen alle spelers hun monster van het bord en bereiden ze zich voor voor een nieuwe ronde.

Onze mening

La Nuit du Grand Poulpe viel ons op door de mooie illustraties. De doos en het materiaal sprak ons meteen aan. Na het lezen van de spelregels was de interesse al wat gezakt en na de eerste speelsessie bleef er van het enthousiasme nog maar weinig over. Het is allemaal wel heel simplistisch: de klok instellen, pionnen verplaatsen en eventuele conflicten afronden. Uiteraard hebben we geen probleem met simpele spelregels, maar het is vooral jammer dat er zo weinig achter schuilt. Je kan hier en daar wel proberen inschatten naar welke locaties je tegenstanders willen gaan, of je kan proberen overleggen en samen proberen de koploper te boycotten. Er zijn mogelijkheden, maar ze zijn vrij beperkt en konden ons en onze medespelers niet voldoende overtuigen. Daarnaast vallen de spelregels van de externe locaties weg als je slechts met drie spelers bent, waardoor het spel eigenlijk pas vanaf 4 spelers compleet is. Een volgende speelsessie met dit mooie spel kon ons helaas nog steeds niet overtuigen, jammer.

Conclusie: La Nuit du Grand Poulpe is een spel met mooi materiaal maar weinig inhoud.

Met dank aan Asmodee België!

La Nuit du Grand Poulpe

Auteur: Frédéric Morard
Uitgever: IELLO
Aantal spelers: 3 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

7 Wonders: Babel is de derde uitbreiding op de bekende klassieker “7 Wonders”. 7 Wonders: Babel bestaat uit twee uitbreidingen die je zowel afzonderlijk als samen aan het basisspel kan toevoegen. Enerzijds heb je ‘De Toren van Babel’, waarbij de spelers samen zullen bouwen aan een gemeenschappelijke toren. Elke tegel zal invloed hebben op alle spelers, zowel positief als negatief! Ook in de tweede uitbreiding, genaamd ‘De Grote Projecten van Babel’, zullen de spelers samen aan eenzelfde project bouwen. Als het project slaagt worden alle helpers beloond, als het niet slaagt worden diegenen gestraft die niet wilden helpen!

Aan het begin van het spel wordt het bord van de ‘Toren van Babel’ op tafel gelegd. Nadat de spelers hun wonder hebben gekregen krijgen ze elk drie tegels. De spelers kiezen één van die tegels en geven de andere twee door aan hun rechterbuur. Ook hun tweede tegel wordt op deze manier gekozen, de laatste tegel waarmee jij het spel zal moeten doorkomen krijg je daarna van je linkerbuur. Tijdens het spel kan je een kaart nu ook op de aflegstapel leggen om één van je tegels te bouwen aan de toren. Hierdoor heb je nu vier mogelijkheden elke beurt: een kaart uitspelen, aan je wonder bouwen, een kaart afleggen voor 3 munten of een kaart afleggen om aan de toren te bouwen! Als meerdere spelers tegelijkertijd een tegel uitspelen bepaalt het nummer op de tegel in welke volgorde ze rond de toren gelegd worden. Het effect van alle zichtbare tegels (afhankelijk van het spelersaantal 3 of 4) is steeds van toepassing op alle spelers. Dat effect kan betekenen dat alle kaarten in een bepaalde kleur duurder of goedkoper worden of dat je nu meer/minder zal moeten betalen om grondstoffen van je buren te kopen. Met wat geluk krijg je dankzij zo’n tegel een (tijdelijke) extra grondstof of krijg je wat extra geld als je een gilde bouwt. Aan het einde van het spel krijg je 2, 5 of 10 extra punten naar gelang het aantal tegels dat je hebt uitgespeeld.

Voor de tweede uitbreiding wordt er aan het begin van elke eeuw een groot project op tafel gelegd, het aantal deelnamefiches bedraagt één minder dan het aantal spelers. De kost om aan het project deel te nemen staat links bovenaan het project vermeld. Als je een kaart uitspeelt in dezelfde kleur als het project kan je vervolgens een extra kost (in munten en/of grondstoffen) betalen om een deelnamefiche te ontvangen. Aan het einde van de eeuw wordt er gecontroleerd of het project vervolledigd is of niet. Als alle deelnamefiches van het project verdwenen zijn is het afgewerkt en krijgen de deelnemers een bijhorend voordeel. Deze beloning kan bestaan uit geld, militaire fiches of puntenfiches, maar ook uit fiches die je in één van de volgende eeuwen kan inzetten om een gratis kaart uit te spelen! Als het project niet vervolledigd is krijgen de deelnemers niets maar worden diegenen die niet geholpen hebben gestraft! Hierdoor kan het zijn dat je munten of militaire puntenfiches moeten afleggen, maar met wat pech moet je misschien wel één van je grondstofkaarten verwijderen!

Onze mening

Aangezien we 7 Wonders nog steeds graag op tafel leggen waren we erg benieuwd naar deze nieuwe uitbreiding, en het is misschien wel de beste uitbreiding tot nu toe. De toren van Babel brengt iets heel nieuws in het spel: de tegel die jij uitspeelt heeft ook invloed op al je tegenstanders! Als je tegel een positief effect heeft dan probeer je er voor te zorgen dat je zelf ten volle van dat voordeel kan genieten zonder dat je medespelers daar te veel van kunnen profiteren. Een tegel met een negatief effect creëert min of meer hetzelfde effect, je probeert dat je zelf zo min mogelijk last hebt van dat nadeel. Het heeft wel nut om je tegels te bouwen, de punten die je er op het einde mee kan verdienen zouden wel eens de doorslag kunnen geven! Ook de uitbreiding met de grote projecten is heel nieuw in het spel. Doe je mee of niet? De straf die er bij hoort wil je meestal vermijden want die kan nogal zwaar doorwegen, maar misschien wil je de kost van dat project helemaal niet betalen. Het zorgt voor vele extra beslissingen. Het materiaal is van degelijke kwaliteit maar het is helaas nogal veel materiaal om gemakkelijk in de doos te krijgen.

Conclusie: 7 Wonders Babel is een uitbreiding dat 7 Wonders nieuw leven inblaast!

Met dank aan Asmodee België!

7 Wonders: Babel

Auteur: Antoine Bauza
Uitgever: Repos Productions
Aantal spelers: 2 – 7
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Abraca… what? is een deductie spel over toverspreuken. Probeer met wat logica en geluk te ontcijferen welke toverspreuken je kan uitspreken op je medespelers. Probeer de beste tovenaar van het dorp te worden, maar pas op dat je geen verkeerde spreuken probeert uit te voeren, dat is alleen in je eigen nadeel!

Elke speler krijgt 5 blokken met daarin één van de acht verschillende toverspreuken, op het speelbord worden vier blokken op zij gelegd. Je kan zien welke toverspreuken je tegenstanders bezitten maar je weet helaas niet wat er voor je staat. Het enige dat je weet is hoe vaak elke toverspreuk voorkomt in het spel; de spreuk met waarde 1 zit er maar één keer in, die met waarde 2 twee keer enz. Als je aan beurt bent zal je moeten raden welke toverspreuk voor je staat, je denkt logisch na en zegt vervolgens een getal van één tot acht. Je linkerbuur zal je vervolgens vertellen of het al dan niet klopt. Als je de juiste toverspreuk hebt uitgesproken verdwijnt die blok en komt deze op het speelbord te staan, alle spelers kunnen dus steeds controleren hoeveel blokken er al uit het spel zijn. Het effect van de uitgesproken spreuk gaat vervolgens in werking, meestal verliest één van je buren daardoor een leven, soms je twee buren en soms zelf alle andere spelers! Met andere spreuken kan je één of meerdere levens terugwinnen of één van de vier geheime blokken op het bord nemen, enkel jij weet dus wélke blok dat is! De volgende spreuk die je uitvoert moet een gelijke of hogere waarde hebben, wanneer ook die spreuk correct blijkt te zijn wordt het effect uitgevoerd en krijg je nog een kans. Van zodra je een verkeerde spreuk toepast eindigt je beurt, je bent een leven kwijt en je voorraad blokken wordt aangevuld tot vijf.

Het spel gaat op deze manier verder tot één van de spelers erin geslaagd is al zijn spreuken te raden of een andere speler van zijn laatste leven te beroven. Deze winnaar ontvangt drie punten, alle andere spelers met nog minstens één leven ontvangen één punt. Elke blok die je d.m.v. een spreuk voor je op tafel kon leggen is tenslotte nog een extra punt waard. Alle blokken worden daarna geschud en opnieuw verdeeld voor een volgende ronde. Het spel eindigt wanneer één speler minstens acht punten haalde, dat is de beste tovenaar aan tafel!

Onze mening

Abraca… what? stond voor Essen toch al op ons lijstje. Het werd voorgesteld als een nieuwe variant op Hanabi, een spel dat bij ons wel in de smaak valt. Buiten het feit dat je je eigen blokken niet kan zien heeft het echter weinig gemeen met Hanabi. Deductie is een element dat hier wel in de smaak valt, en zeker op de manier waarop het in dit spel verweven zit. Het is een vrij eenvoudige deductie dat zelfs kinderen vanaf 8 jaar kunnen meespelen. Vooral in het begin van het spel is het nog wat gokken, er liggen namelijk nog wat tegels gedekt op tafel waarvan je niets weet. Naarmate het spel vordert kan je alle andere blokken zien, behalve de vier gedekte op het speelbord (tenzij je er in slaagt om zo’n blokken te bemachtigen). Zolang je die blokken niet kent ben je uiteraard nooit 100% zeker, maar dat maakt het eens zo spannend wanneer je probeert uit te spelen. De blokken zelf worden niet door iedereen even handig beschouwd, zeker met meer spelers is het wel eens lastig om de blokken van je medespelers goed te kunnen zien. Je kan je blokken best steeds draaien naar de speler die aan beurt is. Door de dikke rand is het niet altijd even vanzelfsprekend om het getal te lezen. De bijgevoegde kaartjes met de effecten van alle spreuken zijn erg handig.

Het spel speelt op zijn best met 4 of 5 spelers. Met 2 en 3 spelers worden er vooraf al enkele blokken op het speelbord geplaatst om te vermijden dat het begin van het spel één grote gok wordt, dat wordt op die manier mooi opgelost. De effecten van de spreuken hebben met 2/3 spelers hebben minder effect, je wordt (bijna) bij elke spreuk van je tegenstander benadeeld. Zeker met twee spelers worden de begrippen linkerbuur, rechterbuur of alle andere spelers overbodig, het is steeds dezelfde persoon die de dupe is. Uiteraard is dat ook omgekeerd het geval, maar het neemt toch de charmes weg van die leuke spel. Dit korte familiespel hopen wij zeker nog te spelen in de toekomst, maar wellicht enkel als we met 4 of 5 zijn. Het doosje en de blokken zijn daarnaast van een goede kwaliteit.

Conclusie: Abraca… what? is een eenvoudig en leuk deductie spel voor 4 of 5 spelers!

Met dank aan Korea Boardgames!

Abraca… what?

Auteur: Gary Kim
Uitgever: Korea Boardgames
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In Lauf rauf proberen alle spelers hun speelfiguren naar de top van de berg te brengen, diegene die daar als eerste in slaagt wint het spel! Makkelijker gezegd dan gedaan. Je tegenspelers en de berggeest kunnen je het knap lastig maken!

Als je aan de beurt bent dobbel je met de drie dobbelstenen: twee witte en één zwarte. Als je een tweede en derde keer dobbelt mag je ook één of twee dobbelstenen laten liggen. Daarna kan je één van de mogelijke acties kiezen, maar in je eerste beurt ben je verplicht om de actie ‘starten’ te kiezen. Om één van je figuren vanuit hun basisplaats in het spel te brengen moet de som van je dobbelstenen 15 of hoger zijn, als dat niet het geval is is je beurt voorbij. In je volgende beurten kan je kiezen uit de acties lopen, klimmen of slagen. Om te lopen maak je de som van twee dobbelstenen naar keuze, vervolgens verplaats je één van je speelfiguren zoveel aantal plaatsen. Wanneer je speelfiguur eindigt op een plaats waar al een figuur staat wordt deze figuur naar voor geschoven, als er meerdere figuren op een rij staan kan het dus gebeuren dat die allemaal een plaats opschuiven. Wanneer je rond bent op één van de verdiepen kan je proberen om een trapje omhoog te gaan, daarvoor zal je eerst een aanloop moeten nemen! Je zal hiervoor twee dobbelstenen nodig hebben: één dobbelsteen met het exact aantal ogen om naar je lanceerplaats te lopen en één dobbelsteen met de waarde één. De laatst mogelijke optie is om een pion van je tegenstander te slaan, al moet je dit beslissen na één keer werpen, je mag hier bovendien enkel de zwarte dobbelsteen voor gebruiken. Het geslagen speelfiguur van je tegenstander wordt hierdoor terug naar zijn basisplaats gestuurd.

Van zodra één of meerdere spelers het bovenste verdiep hebben bereikt komt ook de berggeest in actie. Telkens wanneer er tijdens de eerste worp een zes wordt gegooid met de zwarte dobbelsteen eindigt je beurt onmiddellijk! Je moet de zwarte ring vervolgens rond één van de speelfiguren op het bovenste verdiep leggen, als je daar zelf een speelfiguur hebt staan ben je verplicht de ring rond je eigen figuur te leggen. Dit speelfiguur kan vervolgens niet meer stijgen naar de top van de berg maar kan ook niet ingehaald worden door andere spelers. Van zodra jijzelf of een andere speler weer een zwarte zes dobbelt (tijdens de eerste worp in een beurt) wordt de ring weer verwijderd, ook in die situatie is de beurt van die speler onmiddellijk voorbij. Het spel eindigt van zodra één speler er in geslaagd is al zijn pionnen boven op de berg te krijgen.

Het spel voorziet ook een variant voor gevorderden spelers, in deze variant worden er kaarten toegevoegd. Telkens wanneer je twee dezelfde ogen gooit mag je de bovenste kaart van de stapel trekken en voor je neerleggen. Als je drie dezelfde ogen dobbelt mag je zelfs kaarten blijven trekken tot wanneer je twee dezelfde kaarten hebt. Door een straat te dobbelen kan je een kaart van een medespeler stelen. Deze kaarten laten je o.a. toe om een lanceerplaats van een tegenstander te gebruiken of om een speelfiguur in de tegengestelde richting te slaan. Met andere kaarten kan je vanuit je basisplaats meteen een verdiep overslaan.

Onze mening

Bij het lezen van de spelregels kregen we opeens een ‘Mens erger je niet’-gevoel, dat werd bij het spelen achteraf alleen maar versterkt. Lauf rauf lijkt wel een nieuwe, modernere versie te zijn van die klassieker. Het ziet er in elk geval veel mooier uit, de berg trekt meteen alle aandacht. Het feit dat je een 15 moet dobbelen om te starten kan al wel eens op de zenuwen werken, als je pech hebt heb je enkele beurten nodig voor aleer het spel voor jou kan beginnen. Het is leuk dat je een verschil hebt tussen de actie lopen en slagen, je bent dus niet verplicht om een speelfiguur te slagen. Bovendien moet je daar al erg veel geluk voor hebben, aangezien enkel het dobbelresultaat in je eerste worp daarvoor gebruikt kan worden. Het feit dat pionnen naar voor geschoven worden telkens er op die plaats een nieuwe pion komt is leuk gevonden, hierdoor kan je een tegenstander net op die lanceerplaats duwen waardoor die weer zal moeten rondgaan vooraleer die omhoog kan klimmen.

Het spel kon ons helaas niet boeien, uiteindelijk was het puur de grootste geluksvogel die als eerste de top van de berg kon bereiken. De ring zorgde bovendien voor veel frustratie. Enerzijds zorgt die ervoor dat diegenen die nog beneden zijn de kans krijgen om hun achterstand in te halen, anderzijds wordt het spel daardoor nodeloos lang. De kaarten maakten het spel alvast iets leuker, wij raden iedereen dan ook aan om lauf rauf meteen in de gevorderde variant te spelen!

Conclusie: Lauf rauf is een spel met hoge geluksfactor dat doet denken aan een klassieker.

Met dank aan Ravensburger!

Lauf rauf!

Auteur: Rüdiger Koltze
Uitgever: Ravensburger
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Het is marktdag, alle spelers maken zich klaar en willen de beste plaatsen veroveren om hun marktkramen te installeren. De klanten verkiezen heel verse producten, hoe dichter je kraam dus bij de leverancier staat, hoe beter! Reserveer je plaatsen tijdig, en dan maar hopen dat het niet té druk wordt en je geen plaatsen verliest. De marktplaats wordt drukker en drukker, naast de marktkramen van je tegenspelers komen er ook veel markttafels te staan… Die kunnen je doorgang wel eens blokkeren!

Als je aan de beurt bent kan je kiezen uit twee mogelijke acties: een plaats reserveren of een tegel trekken. Om een plaats te reserveren plaats je één van je overige schijfjes op het bord, een nieuw schijfje moet steeds aan een pad of ander schijfje grenzen. Als je denkt genoeg plaatsen gereserveerd te hebben kan je een tegel trekken. Als het een markttafel is zal je die moeten plaatsen op één van de plaatsen die je gereserveerd hebt, als het een marktkraam is moet die geveild worden. Alle spelers mogen in het geheim een bod voorbereiden, diegene die het meest bied mag zijn marktkraam op een door hem gereserveerde plaats zetten. Bij een gelijke stand gaat het voordeel naar de actieve speler (of diegene die daar het dichtste bij zit). Enkel deze speler verliest het ingezette bedrag. Wanneer je een marktkraam installeert moet je ook rekening houden met de stroomvoorzieningen. De stroomkringen op het bord geven aan hoeveel marktkramen er op bepaalde plaatsen kunnen staan. Als een stroomkring vb. aangeeft dat er maar één kraam geplaatst kan worden, dan worden de andere plaatsen in die kring meteen bedekt met paden van zodra er één marktkraam komt te staan. Hierdoor kan het gebeuren dat andere spelers hun schijfje terug krijgen doordat jij een marktkraam zet. Op deze manier gaat het spel verder, de spelers proberen elk van hun vier marktkramen zo dicht mogelijk bij de leverancier te plaatsen. Het spel eindigt meteen van zodra de laatste kaart van de stapel werd getrokken, daarna is er van elke soort marktkraam nog één over, sommige spelers zullen dus nog één of meerdere marktkramen over hebben. In een vooraf bepaalde volgorde worden deze marktkramen gratis uitgedeeld aan de spelers die nog geen kraam in die soort hebben geïnstalleerd, dit mogen ze net als tijdens het spel op een gereserveerde locatie plaatsen.

Daarna volgt de puntentelling, elke speler berekent voor elk van zijn vier marktkramen de kortste weg naar de bijhorende leverancier. Al deze waarden worden opgeteld, diegene die in totaal de kortste weg (de laagste score) heeft wint het spel. Bij een gelijke stand wint de speler die het meeste geld heeft overgehouden.

Onze mening

Fresh Fish was één van de spellen waar we naar uitkeken in Essen, maar het heeft onze verwachtingen niet helemaal kunnen inlossen. De kleurrijke illustraties vinden we wel oké, maar ze geven sommigen blijkbaar de indruk dat het een kinderspel is. Fresh Fish is een familiespel met eenvoudige spelregels maar wel enige diepgang. Je probeert aan het begin zo veel mogelijk plaatsen te reserveren, zodat je ook een overbodige markttafel kwijt kan op een plaats dat je niet stoort. Met die markttafels kan je je tegenstanders dan weer goed dwarszitten, die kunnen je doorgang goed blokkeren waardoor je helemaal rond moet gaan om de leverancier te bereiken! Ook de stroomkringen brengen wat strategie in het spel, je ziet duidelijk hoeveel kramen er in elke kring kunnen staan en je kan hierdoor (gunstige) schijfjes van je tegenstanders verwijderen… of speel je op veilig en reserveer je meerdere plaatsen binnen hetzelfde circuit, om te voorkomen dat je tegenstanders met jouw stroom gaan lopen? Het aantal schijfjes is echter beperkt, je zal dus goed moeten opletten wat je doet.

De startopstelling verschilt naar gelang het aantal spelers, hierdoor voelt het spel in alle situaties ongeveer hetzelfde aan. De verschillende borden kan je steeds anders leggen, je kan ook steeds andere gebruiken (tenzij je telkens met de volle bezetting van vijf spelers speelt), waardoor het telkens nét iets anders voelt. Desondanks is de herspeelbaarheid van Fresh Fish toch niet zo heel groot, na enkele speelsessies probeer je steeds weer op dezelfde manier te werk te gaan. Over het algemeen hebben we een middelmatig gevoel over Fresh Fish, het is een leuk spel voor eens op tafel te leggen, maar ook niet meer dan dat.

Conclusie: Fresh Fish is een spel met eenvoudige spelregels en een vleugje strategie.

Met dank aan 2F-Spiele!

Fresh Fish

Auteur: Friedemann Friese
Uitgever: 2F- Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 12 jaar

In mei 2014 verscheen op onze blog een preview van Essen The Game – SPIEL 2013. De spelbeschrijving en onze mening hoeven we niet nog een keer neer te schrijven want die is grotendeels hetzelfde gebleven t.o.v. het prototype. In dit korte verslag gaan we in op wat er wel/niet veranderd is, hoe onze mening over dit spel geëvolueerd is en de kwaliteit van het uiteindelijke resultaat!

Qua spelregels zijn er geen grote veranderingen toegepast, er zijn wel enkele dingen toegevoegd. Zo is er nu een laatste-beurt tegel, een extra tegel die verborgen blijft tot de laatste ronde en dan een bepaald effect geeft. Zo kan het gebeuren dat een bepaald genre in de laatste ronde extra punten oplevert of dat je overal 10 euro extra korting krijgt! De Essen-promo bevatte zelf zo’n tegel met het symbool ‘brandalarm’, het spel eindigt meteen en er is geen zevende ronde meer. Die laatste kan bij ons op weinig appreciatie rekenen. Dankzij het toevoegen van zo’n tegel is het nu duidelijk wanneer de laatste rond van start gaat, alles staat duidelijk(er) aangeduid op het bord, wat bij het prototype nog niet het geval was.

In het prototype was er voor elke speler een eigen spelersbord voorzien, daarop vond je de actievelden én je kofferbak. Die actievelden vind je nu op de rand van het bord en het spelersbord werd vervangen door een leuke kofferbak. Aan de lay-out zijn vele kleine dingen veranderd die het alleen maar beter en overzichtelijker maken, op het scorespoor na. De daarvoor voorziene schijfjes zijn net iets te groot, waardoor het wel eens vervelend wordt als alle spelers net één punt met elkaar verschillen. Al is dat maar een klein detail.

Zelf zijn we nog steeds even enthousiast over Essen The Game, we beleven er na 7 speelsessies nog steeds veel plezier mee. Enerzijds heb je wel het logisch denken, het uittellen wat je wél of niet kan doen is toch een belangrijke factor in dit spel, iets wat niet door iedereen gesmaakt wordt. Ook de interactie met je medespelers is aanwezig, wie koopt de spellen op de gemeenschappelijke verlanglijst en wie koopt dat waardevolle spel als eerste? Anderzijds blijft het thema ons fascineren, het blijft boeiend om die leuke Essen-tijd te herbeleven en verhalen boven te halen. Het stoort ons (totaal) niet dat het titels zijn uit 2013, het zorgt daarentegen juist voor nieuwe gesprekken over de afgebeelde spellen. Veel van onze medespelers waren net als ons enthousiast, maar we konden er zeker niet iedereen mee overtuigen. Wij spelen het met veel plezier nog eens opnieuw!

Spelbeschrijving

Na vele jaren van verval is er besloten om samen te werken en deze oude stad herop te bouwen. De spelers zullen mooie paleizen oprichten, handelswegen bouwen en de stad omringen met indrukwekkende stadsmuren! Op een gegeven moment zal elke speler zijn slag moeten slaan en één van de paleizen opeisen, wie claimt de meest waardevolle paleizen en eindigt het spel met het meeste roem?

Wanneer je aan beurt bent krijg je een simpele opdracht: plaats twee houten onderdelen op het bord. Op deze manier gaat het spel verder tot alle spelers al hun houten blokken kwijt zijn. Elk onderdeel heeft wel zijn eigen bouwregels, zo ben je verplicht om elk gebouwdeel aan een onafgewerkt paleis in dezelfde kleur te bouwen. Indien er (nog) geen paleis in die kleur bestaat kan je uiteraard kiezen waar het geplaatst wordt, rekening houdend met het feit dat er tussen elk gebouw ruimte blijft zodat de bevolking door de straten kan wandelen. Daken worden geplaatst op onafgewerkte paleizen, van zodra er een dak geplaatst wordt is het paleis eigendom van die speler, maar het paleis kan vanaf dat moment niet meer uitgebreid worden. De stal is daar de enige uitzondering op, die kan namelijk tegen elk gebouwdeel gebouwd worden. Een andere mogelijkheid is het bouwen aan de stadsmuur, grenzend aan één van de torens of aan een eerder geplaatste muur. Wanneer een toren (d.m.v. een muur) verbonden wordt met een afgewerkt paleis (of omgekeerd) verdient de eigenaar de bijhorende torenfiche en eventuele extra handelaars, dat zijn meteen de laatste figuren die je op het bord kan plaatsen. De handelaren vormen een lange handelsroute doorheen het centrum, elke handelaar zal dus aan een andere handelaar moeten grenzen.

Door een paars paleis te claimen ontvang je theefiches, de eerste speler krijgt er drie, de volgende spelers krijgen er steeds minder! Een theefiche kan je gebruiken om een halve ronde te passen en dus maar één blok te plaatsen. Torenfiches gaan naar diegene die als laatste een eigendom verbond met de bijhorende toren, paleisfiches worden opgeëist door de spelers die de grootste paleizen in de bijhorende kleur bezitten. Nadat alle spelers hun blokken kwijt zijn eindigt het spel en volgt de puntentelling. De spelers krijgen punten voor elk van hun vier paleizen, één in elke kleur. Elk gebouwdeel levert één punt op, maar ook aangrenzende stallen, handelaren en muurdelen leveren punten op! Uiteraard zijn er punten te verdienen met de gewonnen paleis- en torenfiches, en tenslotte worden de spelers vlakbij de bron nog beloond! Diegene die daarna de meeste punten heeft wint Medina!

Onze mening

Medina is een spel uit 2001, White Goblin Games komt nu met een nieuwe editie! In deze editie vind je voor het eerst een dubbelzijdig speelbord, waarvan één zijde speciaal is voorzien voor twee spelers. Ook de bron en de theefiches zijn nieuw. Medina is een spel met héél eenvoudige spelregels, er zijn weinig spellen met zo veel diepgang die je op zo’n korte tijd kan uitleggen. Het meest belangrijke is het bouwen van paleizen. Bouw je verder aan een paleis of waag je het niet en zet je er toch maar je eigen dak op? Je kan echter maar één paleis per kleur bezitten én je zal de andere bouwblokken in die kleur ook moeten inzetten, je wilt vermijden dat je je tegenspelers daar later mee moet helpen! Misschien plaats je wel een bouwblok op een plaats waar je tegenspelers onmogelijk ver kunnen uitbreiden, je verplicht ze min of meer om een klein paleis te claimen… of zien ze toch een uitweg die jij over het hoofd zag? Soms is het goed om een paleis aan het begin van het spel te claimen, omdat er op het einde te weinig plaats is om een groot paleis op te richten, of gewoon omdat het een waardevol paleis is. Andere keren is het verstandig om te wachten tot het einde, misschien zijn je tegenstanders dan wel verplicht om jou te helpen aan een groter paleis! Het plaatsen van de stadsmuren is ook belangrijk, iedereen wilt zijn paleizen als laatste verbinden met de torens om die begeerde torenfiches te bezitten aan het einde, …

De eerste keer dat we Medina speelden zagen we potentieel maar waren we niet overtuigd. Is het spel zó goed dat je het na zo’n tijd terug moet uitbrengen? Een dubbel gevoel. Onze volgende sessie was alvast interessanter, en hoe vaker je het speelt, hoe meer inzicht je krijgt in dit drukke, abstracte spel. Met al die elementen is het soms wel moeilijk om alles goed te zien, maar dat moet je er maar bijnemen bij dit spel. Elke speler krijgt een huisje om alle blokken achter te verstoppen, maar de verhouding tussen het huisje en de blokken lijkt wat uit proportie. Om alle figuren op het bord te plaatsen moet je ook al fijne vingers hebben, zeker naarmate het spel vordert en het bord dus drukker wordt. Met drie en vier spelers is het erg leuk, maar we waren uiteraard ook benieuwd naar het nieuwe bord voor twee spelers. En daar zijn we unaniem over: die is super! Alle strategische keuzes komen hier tot hun recht, het leek eventjes alsof het spel speciaal voor twee spelers werd ontworpen. Het is dus zéér geschikt voor twee spelers!

Conclusie: Medina is een tactisch en strategisch bouwspel met eenvoudige spelregels maar met veel mogelijkheden!

Met dank aan White Goblin Games!

Medina

Auteur: Stefan Dorra
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Elke speler staat aan het hoofd van een eigen kroeg, als goede kroegbaas proberen ze veel bier op te slaan in hun kelder. Als het even kan willen ze zoveel mogelijk bier tappen van dezelfde soort, dat maakt de kroeg namelijk gezellig en lokt veel stieren. Beslis telkens hoeveel bier je wilt tappen en denk daarbij goed na! Je zal genoeg moeten tappen om stieren te lokken, maar alles wat getapt is en niet geserveerd kan worden ben je kwijt en verdwijnt door de gootsteen.

Aan het begin van elke ronde worden er twee of drie stieren open gelegd, afhankelijk van het aantal spelers. Er zijn vier verschillende soorten stieren: Pietje Pils, Bennie Blond, Bruno De Bruyne en Ozzy Oerstier. Elke stier lust slechts één soort bier (pils, witbier, bruinbier of oerbier). Afhankelijk van hoe zwaar het bier is zijn de stieren sneller tevreden. Vervolgens krijgen alle spelers zes bierkaarten op hand. Twee daarvan zullen ze gedekt in hun bierkelder bewaren, de andere vier kaarten worden doorgegeven aan hun linkerbuur. Dit proces wordt nogmaals herhaald waardoor je elke ronde 4 kaarten aan je bierkelder kan toevoegen. De kaarten in je bierkelder worden op elkaar gelegd, maar helaas kan je maar vijf kaarten opslaan in je kelder. Als je in de komende ronde nog bier wilt bewaren komen die in je open biervoorraad en zijn die kaarten voor iedereen zichtbaar. Daarna begint de bierbaas (startspeler) met het tappen van bier, hij zal in zijn beurt moeten beslissen hoeveel bier hij wilt tappen en kan dit achteraf niet meer wijzigen! Om bier te tappen leg je de bovenste kaart uit je biervoorraad open, wat je laatst hebt toegevoegd zal dus eerst over de toonbank gaan. Je mag daarbij steeds kijken naar de eerstvolgende bierkaart in zijn kelder. Nadat ook alle andere spelers bier getapt hebben wordt er gecontroleerd wie het meeste bier in dezelfde biersoort heeft geserveerd, die speler wordt bierbaas in de volgende ronde en mag als eerste één van de openliggende stieren kiezen. Wanneer verschillende spelers evenveel bier getapt hebben wordt de rangorde belangrijk: oerbier verzadigt het meest, gevolgd door bruinbier, witbier en pils. Als het dan nog steeds gelijkspel is wint diegene die het dichtst bij de huidige bierbaas zit. Vervolgens kunnen ook de spelers die daarna het meest getapt hebben een stier kiezen. Om de ronde te beëindigen kunnen alle spelers één bierkaart serveren aan elke stier in hun kroeg, dus niet enkel de zonet verkregen stier maar ook de stieren die al langer in je kroeg verblijven. Je kan twee stieren ook samen laten drinken door een nieuwe stier bij een eerder verkregen stier te schuiven. Deze stieren moeten uiteraard hetzelfde bier lusten, maar leveren je wel dubbele punten op aan het einde van het spel!

Op deze manier worden er 7 rondes gespeeld, daarna volgt nog een korte bonusronde waarbij spelers het bier dat nog in hun kelder schuilt serveren aan hun vaste klanten. Maar ook hier geldt nog dat je maximum één bierkaart per stier mag serveren. Daarna volgt de puntentelling. Elke stier levert punten op afhankelijk van hoeveel bier je hem hebt kunnen serveren tijdens het spel. Diegene die daarna de meeste punten heeft is de beste kroegbaas en wint het spel!

Onze mening

Stier zoekt bier is een leuk kaartspel dat ons positief heeft verrast. Ten eerste is het spel vrij thematisch, alles klopt en zit heel logisch in elkaar. Je slaagt bier op in je kelder en probeert veel klanten binnen te halen die je vervolgens veel bier serveert, alles wat teveel getapt is verdwijnt door de gootsteen en kan je niet meer gebruiken. Hoe meer tevreden klanten, hoe meer punten! Alcohol en bier kunnen ons niet boeien, maar dit kaartspel wel. Het thema zal daarnaast nog helpen om veel, volwassen niet-spelers toch rond tafel te krijgen voor dit eenvoudige maar tactische spelletje. Toch willen we Stier zoekt Bier niet enkel bestempelen als een spel voor beginners, het bevat namelijk meer diepgang dan je op het eerste zicht zou verwachten. Dat begint al bij het opslaan van bier, je bent uiteraard afhankelijk van de kaarten die je op hand krijgt, maar toch: in welke volgorde ga je de bierkaarten leggen? Spaar je allemaal bier van dezelfde soort of ga je voor verschillende biersoorten om ook je eerder verkregen stieren te kunnen serveren? Ook bij het tappen van bieren moet je weer beslissingen maken. Als bierbaas (startspeler) kan je niet goed inschatten hoeveel je tegenstanders gaan tappen, tenzij er veel bier in hun open voorraad ligt, maar dan nog. Tap je veel of neem je geen risico dat er teveel verkwist wordt? De laatste speler weet dan wel wat er in de andere kroegen wordt aangeboden, maar je bent dan uiteraard wat afhankelijk van het bier in je kelder. Vervolgens probeer je de beste stieren eruit te kiezen, stieren die je denkt veel te kunnen serveren.

Het viel ons wel op dat Stier zoekt Bier anders aanvoelt naar gelang het aantal spelers, zo kwam het met drie spelers veel beter tot zijn recht dan met vier spelers. Met vier spelers worden er slechts twee stieren open gelegd, waardoor er telkens twee spelers geen stier ontvangen. Soms heb je gewoon de verkeerde beslissing gemaakt, maar je kan ook gewoon pech hebben dat je niet de juiste bierkaarten op handen krijgt en dus niet genoeg van hetzelfde bier kan tappen om een stier te bemachtigen. Het spelletje ging wat slepen en sommige spelers konden niets nuttig doen. Aangezien ze niet de juiste kaarten op hand kregen konden ze geen nieuwe stier aantrekken én geen bier serveren aan hun huidige klanten. Na enkele rondes was het zo dat al onze huidige klanten verzadigd waren en je hen niets meer kon serveren, als je op dat moment niet de juiste bierkaarten krijgt om nieuwe stieren aan te trekken wordt het spel een beetje doelloos. Een wereld van verschil met ons spel met drie spelers, waar ook twee stieren werden open gelegd. Iedereen had meteen meer mogelijkheden, als je dan geen nieuwe stier kon aantrekken kon je toch nog iets nuttig doen door je andere stieren iets te serveren. Het spel verliep véél vlotter en was aangenamer om te spelen. We konden het helaas nog niet testen met vijf spelers, in dat geval liggen er drie stierkaarten open. Daarnaast willen we ook de leuke illustraties nog even vermelden, de stieren zijn erg mooi getekend en de bijhorende namen zijn ontzettend leuk!

Conclusie: Stier zoekt Bier is een leuk en eenvoudig kaartspel met een lage instapdrempel en toch de nodige diepgang!

Met dank aan The Game Master!

Stier zoekt Bier

Auteur: Hans van Tol
Uitgeverij: The Game Master
Aantal spelers: 3 – 5
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 8 jaar