Spelbeschrijving

De vakantie begint en ook de kiwi’s willen naar een zonnige bestemming. Klein detail: ze kunnen niet vliegen en moeten dus creatief zijn. Een voedseltransport en een paar katapulten zullen het werk moeten doen, help jij jouw kiwi’s op weg?

Iedereen speelt gelijktijdig, ze hebben namelijk geen tijd te verliezen. Schiet je kiwi’s zo snel mogelijk in het transport met behulp van je katapult. Alle kiwi’s die naast de doos belanden mag je opnieuw afschieten, maar eens ze in de doos liggen mag je ze niet meer aanraken. Als er een andere kiwi bovenop die van jou beland heb je dus pech! En denk eraan: niemand reist graag alleen, ook kiwi’s niet. Probeer ze dicht bij elkaar te laten landen, en liefst in een vierkant!

Het spel eindigt van zodra één speler erin slaagt om met zijn vier kiwi’s een vierkant te maken en wint deze speler het spel. Als niemand daar in slaagt spelen we verder tot alle kiwi’s in de doos liggen, vervolgens neem je alle stapeltjes waar jouw kiwi bovenaan ligt. De speler die daarna de meeste kiwi’s verzameld heeft wint het spel.

Spelbeschrijving

De eerste keer kan je best wat tijd voorzien om het spelletje op te zetten, die katapulten staken hier alvast niet op 1 2 3 in elkaar. Maar eens dat achter de rug is kan je zoveel spelen als je wilt, het spelletje zelf is namelijk wél in 1 2 3 uitgelegd! Als je zonet de spelbeschrijving gelezen hebt kan je het vast al raden: Flying Kiwi’s zorgt voor véél plezier. Enerzijds wil je zo snel mogelijk zijn om een vierkant te maken, maar als dat niet lukt wil je jouw kiwi’s natuurlijk bovenaan een stapeltje met veel andere kiwi’s om op die manier dan alsnog de meeste punten te scoren. Hoe meer spelers, hoe meer fun, dus Flying Kiwi’s is ideaal om jullie gezinsvakantie nét dat tikkeltje extra te geven. En tenslotte: Flying Kiwis is een spel voor alle leeftijden. Een groepje volwassenen kan zich ongetwijfeld amuseren met dit knotsgekke spel, terwijl kinderen dat uiteraard ook fantastisch vinden. Met een beetje assistentie lukt dat zelfs al voor de aangegeven leeftijd.

Flying Kiwis

Met dank aan White Goblin Games!

Auteurs: Marco Teubner & Frank Bebenroth
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 5 jaar

Spelbeschrijving

In Nitro Glyxerol gebruiken de spelers hun speciale laboratoriumflesje om drankjes te brouwen onder tijdsdruk. Je kan elk moment stoppen in een poging de meest waardevolle Glyx-kaaren te bemachtigen, maar als je dan toch een fout gemaakt hebt geef je je tegenspelers een mooi cadeau. Bovendien wordt de snelste speler de volgende ronde gestraft met muizenpoep!

Aan het begin van elke ronde worden er 5 Glyx-kaarten getrokken en in een willekeurige volgorde op tafel gelegd, dit is de volgorde waarin de blokjes in het buisje zouden moeten eindigen. Vervolgens mogen de spelers hun vijf blokjes in een volgorde naar keuze in het startveld van hun laboratoriumflesje leggen. Van zodra het startsignaal gegeven is kunnen alle spelers hun laboratoriumflesje gelijktijdig bewegen, schudden en mixen. Het spreekt voor zich dat je de blokjes op dat moment niet meer met de hand mag aanraken. Als je beslist te stoppen neem je de laagst beschikbare stopkaart, wanneer de zandloper ten einde is moet iedereen verplicht stoppen (en zo snel mogelijk een stopkaart nemen). In deze volgorde worden de Glyx-kaarten uitgedeeld.

Als de snelste speler drie blokjes in de juiste volgorde heeft, krijgt hij de eerste drie Glyx-kaarten. De tweede snelste kan enkel nog een kaart bemachtigen als hij min. de eerste vier blokjes in de juiste volgorde gekregen heeft. Aangezien de eerste drie kaarten dan al weg zijn, krijgt hij de vierde (en eventueel de vijfde). De speler die de eerste stopkaart grabbelde krijgt tenslotte een zwart blokje muizenpoep. Om volgende keer kans te maken op Glyx-kaarten zal de muizenpoep als eerste blokje in de buis terecht moeten komen. De speler die na 7 ronden de meest waardevolle Glyx-kaarten bezit wint het spel!

 Onze mening

Nitro Glyxerol is een behendigheidsspel, je bent ervoor of niet. In zijn categorie kunnen we het zeker appreciëren, maar het is niet meteen ons ding. Het feit dat de Glyx-kaarten steeds verschillende waarden hebben maakt het meer tactisch dan alleen maar ‘blokjes bewegen en de snelste zijn’. De ene keer wil je vroeger stoppen, de andere keer probeer je net wat langer door te gaan. De meest waardevolle kaarten zijn uiteraard goud waard, maar de vele kleinere kaarten mag je ook niet zomaar negeren. Wij zien het eerder als partyspel, ideaal als je iets luchtigs zoekt en je toch maar met een kleine groep bent.

Conclusie: Een behendigheidsspel voor diegenen met stalen zenuwen.

Met dank aan Zoch Verlag!

Nitro Glyxerol

Auteurs: Luca Borsa & Andrea Mainini
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Het is maar hoe je het noemt… Afval? Kunst? In dit spel bouwen we aan een combinatie van beide, we noemen het Junk Art. In een mum van tijd werd deze nieuwe kunstvorm razend populair en besloten de beste kunstenaars om wereldwijd tentoonstellingen te houden. Wie vergaart de meeste fans?

Aan het begin van het spel worden er willekeurig drie steden bepaald voor de wereldtour. Deze drie steden bepalen de opdrachten tijdens de 3 spelronden. In sommige steden bouwt iedereen gelijktijdig aan een individueel kunstwerk, in andere steden wordt er een gemeenschappelijk kunstwerk gebouwd. Soms probeer je een zo groot mogelijk kunstwerk te bouwen, andere keren is het aantal stuks van belang of probeer je gewoon zo lang mogelijk ‘in het spel’ te blijven door geen blokken te laten vallen. Twaalf steden, 12 totaal verschillende spellen. Bovendien voorziet het spel nog 3 blanco steden om zelf extra opdrachten te verzinnen.

Naast de stads gerelateerde opdrachten zijn er een paar algemene regels. Zo mag je eerder geplaatste blokken niet meer aanraken, tenzij je ze voorzichtig met je huidige blok kan verschuiven. De straf voor gevallen stukken varieert van stad tot stad, net als het aantal fans dat je kan vergaren (en de manier waarop). Raak vooral nooit het kunstwerk van je medespelers aan: het mag er dan wel uitzien als afval, in hun ogen is het kunst! De speler die na drie ronden de meeste fans vergaart heeft wint het spel.

Onze mening

Het mag gezegd worden, Junk Art is voor ons één van de party-toppers van het afgelopen jaar. Of je nu met twee of zes bent, plezier verzekerd van zodra dit stapeltje kunstig afval de tafel bereikt. Het materiaal is van heel goede kwaliteit en de kaarten zijn bovendien voorzien van mooie illustraties. Als we dan toch een klein minpuntje moeten verzinnen: ondanks de vele symbolen op de stadskaarten moet je toch steeds even de spelregels van die betreffende stad lezen. Maar als één iemand gauw even de drie opdrachten leest voor het spel begint dan hoeft dat verder geen spelbreker te zijn. De variatie in dit spel is heel uitgebreid, naast de 12 steden heb je uiteraard ook nog 15 verschillende blokken (in 4 kleuren) die ook op hun beurt voor veel afwisseling en mogelijke combinaties zorgen.

Conclusie: Junk Art is een party spel dat hier nog vaak op tafel mag komen!

Met dank aan Asmodee België!

Junk Art

Auteurs: Jay Cormier & Sen-Foong Lim
Uitgever: Pretzel Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

“3, 2, 1 … Balla Balla!”

De speeldoos wordt verfraaid met een hoog karton met heel wat gaten in. Elke speler krijgt vier balletjes die erg veel weghebben van stressballetjes: een klein, twee middelgrote en één groot. Na het startsein gaat iedereen gelijktijdig aan de slag voor een ultieme poging om zijn vier balletjes in de doos te krijgen. Uiteraard niet door gewoon in de doos te werpen, maar door je balletjes op tafel te stuiteren en zo door de gaten van het karton te krijgen. Alle ballen die ernaast of erover vliegen mag je uiteraard zelf gaan halen voor een volgende poging. De speler die als eerst alle ballen in de doos gekregen heeft stopt de ronde voor een eerste puntentelling. Alle ballen in de doos leveren – afhankelijk van de grootte – 1, 2 of 3 punten op. De volgende ronden verlopen op exact dezelfde manier, de speler die na zes ronden de meeste punten heeft verzameld wint het spel.

Onze mening

We hoeven er geen tekeningetjes bij te maken om uit te leggen dat dit een kinderspel is. Toch stoten we al snel op een probleempje: het karton voor in de doos is niet zo stevig en vereist toch wel een volwassene om het goed te plaatsen. Het spel zelf is leuk, maar toch ook niet zo fantastisch als het klinkt. Je hebt geen zin om dit elke keer opnieuw te spelen, en in tegenstelling tot sommige andere (heel goede) kinderspellen zal je deze als volwassene toch niet snel op tafel leggen. Zes ronden na mekaar is meer dan genoeg, voor ons mocht het na één rondje “als eerste alle balletjes in de doos” ook wel afgelopen zijn.

Conclusie: Balla Balla is leuk voor een keertje!

Balla Balla

Met dank aan Noris Spiele !

Auteur: Dennis Kirps & Christian Kruchten
Uitgever: Noris Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6  jaar

Spelbeschrijving

Castle Crush kan je op drie verschillende manieren spelen, in de spelregels staat een standaard, een snelle en een bouwvariant. Wij bespreken hier voornamelijk de standaard variant. Dit is de langste variant, voorzien voor 2 tot 4 spelers waarin de spelers waardevolle kastelen zullen bouwen en die van hun tegenstanders willen afbreken.

De standaard variant bestaat uit drie verschillende ronden, in elk ronde heb je een bouwfase, twee aanvalsfasen en een slotfase. De naam zegt het al, in de bouwfase moeten alle spelers de blokken die ze hebben (in het begin hebben alle spelers 5 verschillende blokken) gebruiken om een kasteel te bouwen op hun fundering. Het aantal ramen/deuren op een blok bepaalt hoeveel punten die oplevert als de blok rechtstreeks op de fundering staat, als die blok op minstens één andere blok staat worden die punten verdubbeld, als de blok op twee andere blokken staat worden de punten zelf verdrievoudigd. Naast de blokken moeten alle spelers ook hun twee figuren veilig plaatsen: de koning moet op een andere blok staan/liggen, de generaal moet op de fundering staan. Iedereen telt zijn totaalscore op en duidt deze aan op het scorebord, de speler met de laagste punten mag de aanvalsfase beginnen. In het midden tussen alle kastelen staat een basis van waar de spelers de houten hamer mogen laten vallen, en liefst zo dat die op één van de kastelen van je tegenstanders valt! Elke blok dat hierdoor van de fundering valt levert je even veel punten op als er ramen/deuren op staan. Als de generaal valt krijg je 5 punten, de koning levert zelfs 7 punten op. Nadat alle spelers één aanvalsfase achter de rug hebben volgt er een tweede aanvalsfase. In de slotfase kan je nog punten verdienen op voorwaarde dat jouw generaal en/of koning NIET van je fundering gevallen zijn, ook hier zijn de figuren respectievelijk 5 of 7 punten waard.

Alle blokken die tijdens de vorige ronde van de funderingen gevallen zijn komen in de algemene voorraad, aan het begin van de tweede en derde ronde kunnen alle spelers hier 3 blokken uit kiezen. Na drie ronden eindigt het spel, de speler met de meeste punten is de winnaar. In de snelle variant spelen 2 of 3 spelers tot ze een vooraf bepaald puntenaantal hebben bereikt, de bouwvariant is voor één speler die probeert een zo groot mogelijk kasteel te bouwen.

Onze mening

We begonnen met heel wat twijfels aan onze eerste speelsessie. Die eerste sessie verbaasde ons echter: er zit best wel wat in! Enerzijds wil je veel punten scoren tijdens de bouwfase, maar een kasteel dat veel punten oplevert is niet altijd hetzelfde als een stabiel kasteel… Je wilt voorkomen dat je tegenstanders je generaal en/of koning omgooien, want samen zijn ze je nog 12 punten waard! Sommige gaan toch voor veel punten tijdens de bouwfase, anderen kiezen voor een stevig kasteel. De aanvalsfase is gewoon leuk en zorgt elke speelsessie opnieuw voor veel plezier. Het is een spel dat met kinderen kan gespeeld worden, maar ook wij vonden het wel eens een leuke filler. Ideaal om een spelavond af te sluiten of te beginnen! De herspeelbaarheid is zeker niet oneindig. Er zijn wel verschillende mogelijkheden om te bouwen en je kan verschillende dingen uitproberen, maar na een aantal speelsessies heb je toch de neiging om steeds op dezelfde manier te werk te gaan. Het aantal spelers maakt weinig verschil, wij vonden het zowel met 2 als met 3 spelers leuk. De set blokken voorzien voor de afwezige spelers blijven dan gewoon in de doos. De snelle variant hebben we niet gespeeld omdat we daar geen behoefte aan hadden, wij vonden de standaardmodus niet te lang. Al het materiaal zit veilig opgeborgen in de doos, de makers hebben de ‘kleine’ doos optimaal benut om alles er mooi in te krijgen.

Conclusie: Castle Crush is leuker dan verwacht.

Met dank aan Soso studio!

Castle Crush!

Auteur: Tsai Huei-Chiang
Uitgever: Soso Studio
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In een afgelegen vallei woont een kleine drakenfamilie, énkel de tovenaars hebben weet van dit geheime bestaan. De jongste draken spelen iets verderop het spelletje ‘vuurbal’, maar de knorrige tovenaar Razandar kan daar niet mee lachen. Hij vreest dat die hete lava zijn mooie tovenaarstoren zal beschadigen. Hij is op weg naar de toren en zal de kleine draakjes straffen, wij zijn de enigen die de kleine draakjes nog kunnen reden. We zullen er dus alles aan doen om de familie te herenigen in hun verborgen vallei, anders verliezen we gezamenlijk het spel!

Als je aan beurt bent dobbel je met de witte dobbelsteen, het resultaat daarvan zal bepalen welke actie er wordt uitgevoerd. Als je een drakenjong hebt gedobbeld beginnen we aan de magie, trek één van de drakenjongen uit de zwarte zak en zet deze bovenaan op de tovenaarstoren. Elk drakenjong moet door twee spelers verplaatst worden naar de drakenvallei, wélke spelers dat moeten doen werd aan het begin van het spel bepaald d.m.v. gekleurde kaarten. Alle spelers zullen met elk van hun medespelers eens moeten samenwerken. De kleur van het drakenjong bepaalt dus welke spelers het jong zullen moeten redden, deze spelers maken zich dus klaar voor hun toverspreuk en nemen hun toverstok alvast klaar. Door aan twee zijden met de toverstokken tegen het draakje te duwen kunnen de spelers de draak samen opnemen en naar de vallei brengen. Als de twee spelers daar in slagen is de vlucht gelukt en is de volgende speler aan beurt, in het andere geval wordt de zwarte dobbelsteen gegooid en komt Razandar een stapje dichter bij zijn toren. Ook met de witte dobbelsteen kan je pech hebben, als je Razandar dobbelt moet je hem meteen een stap laten naderen. Als je een zon dobbelt heb je geluk en gaat Razandar terug enkele stappen achteruit, hij gaat helemaal terug naar zijn tovenaarshuis! Tenslotte kan je ook nog een drakenjong met een lavasteen dobbelen, dat maakt jouw spreuk eens zo moeilijk, je moet het drakenjong dan namelijk samen met die lavasteen vervoeren! Als de spelers er in geslaagd zijn om alle drakenjongen terug in hun vallei te brengen winnen de spelers samen het spel. Als Razandar echter aan de toren arriveert terwijl er nog jonge draakjes aanwezig zijn verliezen de spelers het spel gezamenlijk.

Voor de jongste spelers zijn grotere toverstokken voorzien, bovendien kan er beslist worden om de toren dan iets dichter bij de vallei te plaatsen. Voor de gevorderde tovenaars is er dan weer een variant waarbij de drakenjongen in het midden van de vallei (tussen de bomen) moeten geplaatst worden, je zal dus zeer accuraat moeten zijn! Bovendien zijn er ook nog tovenaarstegels die het verplaatsen van de drakenjongen nog moeilijker maakt, zo mag je de toverstok vb. maar met twee vingers vasthouden. Ook als je die met je verkeerde hand – of zelfs met twee handen – moet vasthouden is het moeilijker, om dan maar te zwijgen van de kaartjes die je verplichten om de actie blind of met één gesloten oog uit te voeren!

Onze mening

Dragon Valley sprak ons wel aan dankzij de mooie illustraties, bovendien zijn we grote voorstanders van coöperatieve kinderspellen. Na het lezen van de spelregels hadden we onze vragen bij de moeilijkheid, het verplaatsen van die draken is niet zo eenvoudig, laat staan met de leeftijdsaanduiding 6+. Ons zesjarig neefje overtuigde ons echter van het tegendeel, aangezien hij het spelletje graag en goed meespeelde, weliswaar met de toverstokken voor jonge spelers. Het verplaatsen met de kleine toverstokken (voor volwassen spelers) is best moeilijk. Het kan aan ons liggen, maar we kwamen niet aan de variant voor gevorderden spelers met die tovenaarstegels. Dat is wellicht voor iemand met een vaste hand! Het spel is van een mooie kwaliteit, het oogt altijd mooi als een doos op zo’n manier genuttigd wordt. Dragon Valley is dus een leuk kinderspel dat met alle spelersaantallen even goed werkt, maar we hebben wel onze vraag bij de herspeelbaarheid. Het is wel eens leuk om te oefenen, maar naar ons idee gaan kinderen die niet goed zijn in zo’n zaken niet meteen zin hebben om het spel te herspelen. Kinderen die het wel goed kunnen hebben het na enkele keren wellicht ook wel gehad.

Conclusie: Dragon Valley is een spel voor stressbestendige kinderen met een vaste hand!

Met dank aan Asmodee België!

Dragon Valley

Auteurs: Julien Gupta & Johannes Berger
Uitgever: Queen Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

In Bucket King 3D zullen de spelers hun piramide met kleurrijke bekertjes moeten beschermen tegen de dieren. Bouw je piramide strategisch op, speel je kaarten zodanig in de hoop de piramides van je tegenspelers af te breken en probeer jouw bekers zo goed mogelijk te beschermen om het spel te winnen!

Het spel bevat 80 kaarten, in elk van de vijf kleuren vind je twee sets met waarden 1 tot 8. Nadat elke speler 10 kaarten heeft ontvangen kunnen de spelers elk hun eigen piramide strategisch opbouwen. Als je veel (hoge) kaarten hebt in een bepaalde kleur kan je deze bekers onderaan de piramide plaatsen en omgekeerd. De startspeler speelt daarna een kaart en kiest in welke richting er deze ronde gespeeld wordt. De volgende speler staat dan voor de keuze: kaarten spelen of een beker uit zijn piramide duwen! Je kan één tot drie kaarten spelen in de kleur dat de startspeler is uitgekomen, de totale waarde moet hoger zijn dan die van de startspeler. Het is dus toegelaten om meer dan één kaart te spelen, maar je mag achteraf wel maar één kaart op hand nemen. Vanaf dat moment heb jij dus een kaart minder op hand dan je tegenspelers. De volgende speler die aan beurt is staat dan weer voor dezelfde keuze, maar zal boven de laatst gespeelde waarde moeten gaan. Als je terug aan beurt bent en niemand heeft bekers moeten verwijderen kan je je bod verhogen door kaarten bij te leggen. Als een speler op een gegeven moment geen kaarten wil of kan spelen moet hij met één vinger een bekertje verwijderen in de kleur van de kaarten dat momenteel gespeeld worden. Alle bekers die hierdoor uit de piramide vallen worden ook verwijderd.

De speler die zonet bekers heeft verloren mag een nieuwe ronde beginnen. Hij speelt één (of meerdere) kaarten en kiest in welke richting er gespeeld wordt. Het spel gaat door totdat één speler zijn laatste beker verliest, diegene die op dat moment nog de meeste bekers in zijn piramide heeft wint het spel.

Het spel bevat ook een variant voor gevorderden. In deze variant kan je een kaart van een andere kleur bijspelen telkens je een één speelt. Als de huidige ronde vb. in blauw wordt gespeeld en jij hebt een blauwe één, dan kan je er een andere kleur kaart bij spelen in de hoop een hogere waarde te halen. Hierna kan je uitzonderlijk twee nieuwe kaarten op hand nemen.

Onze mening

Bucket King 3D ziet er uit als een kinderspel, maar het is toch niet zo eenvoudig als het lijkt. De spelregels zitten erg leuk in elkaar en je probeert best wel wat logica te gebruiken bij het opbouwen van je piramide. Al bij het begin van het spel wordt duidelijk dat iedereen dat op een andere manier probeert te doen. Sommige zetten alle bekers wirwar door elkaar, andere groeperen alle bekers van dezelfde kleur. Het feit dat de startspeler de speelrichting kiest is ook belangrijk, zeker naarmate het spel vordert! We beleefden met dit spel erg leuke speelsessies die we niet snel zullen vergeten. Alles kan soms heel snel veranderen en dat maakt toch wel de charme van deze filler. Soms lijkt het alsof je grandioos aan het winnen bent en nog vrij veel bekers staan hebt, tot één speler er in slaagt de kaarten zo te spelen dat je nét die beker in het midden onderaan je piramide moet wegtikken. Hilarische momenten. De variant voor gevorderden maakt het spelletje nog leuker. Bucket King 3D is niet het spel dat we als filler zullen boven halen op een doorsnee spelavond. Het is wel een ideaal en leuk spelletje voor met vrienden of familie in een losse sfeer.

Conclusie: Plezier verzekerd met Bucket King 3D!

Met dank aan Jolly Thinkers!

Bucket King 3D

Auteur: Stefan Dorra
Uitgever: Jolly Thinkers
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Wie zet de vuilnis buiten vanavond? Niemand? Het vuilnis wordt altijd maar hoger en hoger gestapeld, je wordt er alsmaar beter in om zo’n hoge toren te bouwen! Maar op een keer is het net één ding te veel en stort heel die nauwkeurig opgezette stapel afval naar beneden… er zit niets anders op dan het vuilnis buiten te zetten zeker?

Afhankelijk van het aantal spelers worden er alvast enkele afvalstukken in het kartonnen vuilbakje gegooid. Elke speler krijgt een stapel kaarten in zijn spelerskleur, met daarop de nummers 1 t.e.m. 10. De kaarten worden goed geschud en als stapel voor je gelegd, de drie bovenste kaarten neem je op hand. Daarna kan het spel beginnen en kiest iedereen in het geheim één van zijn drie handkaarten, deze worden gelijktijdig bekend gemaakt. Diegene met het laagste getal mag als eerste zijn afval in de vuilnisbak gooien. Je bent verplicht even veel afvalstukken weg te gooien als het getal aangegeven op je gespeelde kaart, bovendien ben je daarbij verplicht allemaal afval van dezelfde soort te nemen, tenzij er niet genoeg aanwezig is, dan is het toegestaan om over te schakelen naar een andere afvalsoort. Hierbij moet je rekening houden met enkele logische regels, zo mag je maar één hand gebruiken om het afval in de vuilnisbak te doen en moet je elk stuk afval er één voor één inzetten. Je mag met je afval andere afvalstukken in de vuilnisbak verschuiven maar je mag deze niet aanraken! Nadat alle spelers hun afval in de vuilnisbak hebben gegooid nemen ze een nieuwe kaart op handen en begint de nieuwe ronde op exact dezelfde manier.

Valt er afval uit de vuilnisbak tijdens je actie? Pech, dan moet je het bovenste puntenfiche nemen en met de minpunten naar boven leggen. In het begin is dat nog niet zo heel erg, want dan krijg je maar 1 minpunt, later in het spel loopt het op tot 6 minpunten. Ben je er in geslaagd om het allerlaatste stuk afval in de vuilnisbak te puzzelen zonder dat er ook maar iets is uitgevallen? Dan kan je het eerstvolgende puntenfiche omdraaien naar de groene zijde en verdien je dus pluspunten. Telkens nadat er een puntenfiche werd uitgedeeld wordt de vuilbak opnieuw geleegd, de ronde gaat daarna gewoon verder.

Het spel eindigt na tien ronden, wanneer iedereen dus zijn 10 kaarten heeft gespeeld, maar kan ook vroeger eindigen indien de zes puntenfiches zijn uitgedeeld. De punten worden opgeteld en diegene met de meeste punten is de winnaar!

Onze mening

Ab in die Tonne is vooral een grappig behendigheidsspel. Elke ronde opnieuw moet je kiezen welke kaart je gaat spelen: met een laag cijfer ben je vrij zeker dat je vroeg aan de beurt komt en is de kans misschien klein dat er iets uit de bak valt, maar misschien kan je juist een hoog getal spelen in de hoop dat de afval valt tijdens de beurt van één van je tegenspelers, want dan ben jij wel van je hoge kaart vanaf! Soms wil je misschien juist als laatste aan beurt zijn, want als je het allerlaatste stukje afval in de vuilnisbak kan puzzelen krijg je pluspunten. Het vergaren van de pluspunten tijdens het spel lukt trouwens maar zelden, je moet best een fijne motoriek hebben en wat stressbestendig zijn, maar in onze speelsessies hebben we gezien dat het kan! Ook de soort afvalstukken dat je neemt kan een belangrijke keuze zijn, want eens je met één soort begint ben je verplicht deze verder te blijven gebruiken. Soms zijn de kleine afvalstukken gemakkelijk ertussen te duwen, maar de grotere brikken en blikken kan je dan weer gemakkelijker stapelen. Om makkelijk te stapelen moet je dan weer een stevige basis hebben en ook dat is niet altijd evident. Er zit dus wel wat tactiek in, maar je bent uiteraard erg afhankelijk van de kaarten van je medespelers.

Een behendigheidsspel is meestal niet ons ding, we zullen dit dan ook niet zo vaak uit de kast halen, maar toch intrigeert het wel. Vanaf 6 jaar lijkt ons een ideale leeftijdsaanduiding, het is voor de kinderen een goede oefening voor hun fijne motoriek. Zo waren wij toch best verbaasd van de stapeltechnieken van ons kleine neefje. Tot onze verbazing speelde het spel even goed met alle spelersaantallen, dankzij het aantal afvalstukken dat je in de vuilbak moet gooien nadat die werd leeggemaakt heb je telkens hetzelfde spannende gevoel. De doos is best wel aan de grote kant voor het aanwezige materiaal maar is verder wel mooie geïllustreerd.

De mening van de jeugd

“Het spelletje is niet zo moeilijk maar je moet wel goed kunnen stapelen. Op de doos staan ook wel bananenschillen, maar die zitten er niet bij, hoor!” (Sebbe)

Conclusie: Ab in die Tonne is een leuk behendigheidsspel voor kinderen.

Met dank aan ABACUSSPIELE!

Ab in die Tonne

Auteur: Carlo A. Rossi
Uitgeverij: Abacusspiele
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

In Dimension proberen alle spelers hun kogels op hun spelersbord te plaatsen en daarbij te voldoen aan de 6 opdrachtkaarten. Hoe meer kogels je kan plaatsen, hoe meer punten! Maar heb je gezondigd aan één of meerdere opdrachtkaarten? Dan verlies je punten! Als je wel aan alle opdrachten voldoet maak je kans om bonusfiches te verdienen…

Het spel bestaat uit 6 ronden en aan het begin van elke ronde worden 6 opdrachtkaarten open gedraaid. Dit zijn de 6 regels waar je je deze ronde aan moet houden, althans: als je geen minpunten wilt! Een opdrachtkaart kan vb. zeggen hoeveel kogels van een bepaalde kleur gebruikt moeten worden (exact!), maar ook van welke kleur je meer kogels moet gebruiken in vergelijking met een andere kleur. Sommige opdrachten bepalen ook dat kogels van twee verschillende kleuren elkaar MOETEN aanraken (op voorwaarde dat je beide kleuren gebruikt) of juist het omgekeerd: dat die twee kleuren elkaar niet mogen aanraken. Tenslotte kunnen de opdrachtkaarten ook de positie bepalen door aan te geven dat een bepaalde kleur kogels niet op of onder andere kogels geplaatst mogen worden. De zes opdrachtkaarten worden willekeurig getrokken, je kan dus perfect meerdere opdrachten van hetzelfde type hebben. Alle spelers hebben daarna één minuut de tijd om 1 tot 11 kogels op hun spelersbord te plaatsen, daarna volgt een korte puntentelling.

Om te beginnen krijgt elke speler één punt per gebruikte kogel, je kan hier dus maximum 11 punten mee scoren. Daarna worden er 2 punten afgetrokken voor elke opdrachtkaart waar je niet aan voldoet. Als je aan alle opdrachtkaarten voldoet maak je kans op 1 of 2 bonusfiches: je kan een bonusfiche verdienen als je alle kleuren minstens één keer gebruikt hebt en/of als je minder kogels gebruikt hebt dan de speler die de meeste kogels plaatste. Bonusfiches leveren aan het einde van het spel (min)punten op: als je minder dan 4 bonusfiches hebt verlies je punten, als je meer dan 4 bonusfiches hebt krijg je pluspunten.

In de spelregels staan ook enkele varianten waarmee je het spel meer naar je hand kan zetten. Je kan het makkelijker maken door minder dan 6 opdrachtkaarten te gebruiken, maar ook moeilijker door er 8 te gebruiken. Je kan met je medespelers overleggen om opdrachten die elkaar tegenspreken te vervangen of gewoon bepaalde types opdrachtkaarten uit het spel laten waardoor ze elkaar zelden zullen tegenspreken.

Onze mening

Het verbaasde ons niets dat Dimension ontworpen werd door een architect, want dat gevoel heb je echt tijdens het spelen. Het spel is eigenlijk een puzzel die iedereen op zijn eigen manier probeert op te lossen. Of je het spel alleen speelt of met meerdere spelers maakt nauwelijks verschil, behalve dan voor een bonusfiche, want daarvoor probeer je vaak minder kogels te gebruiken dan je tegenstanders. Wat die bonusfiches betreft komen we meteen bij een minpunt: het is jammer dat de punten die je kan verdienen/verliezen met die bonusfiches nergens genoteerd staan en je dus elke keer de spelregels er bij moet halen. Dat terwijl er voor elke speler wel een (Duits) overzichtskaartje voorzien is met de uitleg van de opdrachtkaarten.

In het begin denk je vaak dat het onmogelijk is, zeker wanneer opdrachten elkaar tegenspreken. Echter zijn er vaak wel oplossingen te vinden. Als één kaart aangeeft dat blauw en wit elkaar moeten aanraken en een andere kaart zegt het tegenovergestelde, kan het een oplossing zijn om maar 1 of zelfs geen van die kleuren te gebruiken. Al gebeurd het wel eens dat er echt geen oplossing te vinden is en je dus wel moet zondigen, dan probeer je zo veel mogelijk kogels te gebruiken om het puntenverlies te beperken. Het is een keuze dat je elke keer moet maken: ga je voor de 11 punten door alle kogels te gebruiken? Of probeer je er minder dan je tegenstanders te gebruiken en voor de bonusfiches te gaan? De bonusfiches zijn niet altijd makkelijk te halen en leveren in verhouding niet veel punten op, de meeste spelers proberen vaak 4 bonusfiches te halen om geen minpunten te hebben. Er is een zekere groeimarge aanwezig in dit spel. Toen wij het de eerste keer speelden zaten we ook nog met de handen in het haar, maar na enkele ronden/spellen word je er alsmaar beter in. Spelers die het spel al vaker gespeeld hebben hebben dus een groot voordeel tegenover andere spelers.

Als je niet van puzzelen onder tijdsdruk houdt is dit spel zeker niets voor jou. Bij ons zijn de meningen deze keer verschillend, ook al houden we alle twee wel van dit soort spellen. Els vindt het een leuk concept maar kan zich niet vinden in het feit dat opdrachtkaarten elkaar soms tegenspreken, al kan je er uiteraard voor kiezen om die te vervangen. Ik kan me zeker wel eens amuseren met dit spelletje, maar beschouw het eerder als een puzzel. Want of ik het nu alleen, met twee of met meer zou spelen maakt eigenlijk geen verschil.

Conclusie: Dimension is iets voor de puzzelaars die bestand zijn tegen wat tijdsdruk!

Met dank aan KOSMOS!

Dimension

Auteur: Lauge Luchau
Uitgeverij: KOSMOS
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

De titel van het spel, La Boca, verwijst naar een wijk in het Argentijnse Buenos Aires. Deze wijk staat vooral gekend voor zijn kleurrijke huizen, en die inspireerden Markus en Inka Brand tot het ontwerpen van dit abstracte spel. Belangrijk: een huis bouw je niet alleen! Je zal dus nauw moeten samenwerken in afwisselende duo’s, maar uiteindelijk zal er één winnaar zijn die onder het gejuich van het Argentijnse publiek wordt onthaald!

Tijdens het spel zal je met élk van je medespelers twee keer een team moeten vormen om samen een bouwwerk te vervolledigen. Aan het begin van het spel krijgt iedereen naast een grote fiche met zijn eigen spelerskleur dan ook een kleine fiche voor de kleuren van zijn tegenstanders. Als je aan de beurt bent draai je één van je fiches om, die bepaalt met wie je deze ronde zal spelen. Beide spelers van het team gaan tegenover elkaar zitten en plaatsen de doos tussen hen op tafel. Nadat een kaart in de voorziene gleuf werd geschoven en iemand op START heeft geduwd kunnen beide spelers beginnen bouwen. Op de kaart zien ze hoe het bouwwerk er langs die zijde uit zal moeten zien, ze mogen met elkaar praten en overleggen maar niet aan de andere zijde gaan kijken. Tijdens het bouwen moeten alle bovenliggende blokken steunen op blokken daaronder, er mogen dus geen gaten ontstaan, ook al blijft de blok liggen. Bovendien moeten alle blokken gebruikt worden, blokken die niemand ziet zullen dus in het midden verstopt moeten worden. Wanneer beide spelers tevreden zijn over het eindresultaat duwt één van hen op STOP. Daarna krijgen ze allebei even veel punten, afhankelijk van de tijd die ze nodig hadden om het bouwwerk te vervolledigen. Het spel gaat op deze manier voort tot wanneer alle spelers hun fiches hebben omgedraaid. De spelers tellen dan hun punten op, diegene met de meeste punten wint het spel.

Er zijn twee moeilijkheidsgraden en je kan aan het begin van het spel kiezen of je met de gemakkelijke (licht blauwe) of moeilijke (donker blauwe) kaarten speelt. Bij de gemakkelijke opdrachten wordt de rode blok niet gebruikt.

Onze mening

Het voornaamste bij La Boca is dat we ontzettend veel plezier beleefden aan al onze speelsessies! La Boca is het ideale partyspel of de ideale filler voor diegenen die houden van dit soort abstracte puzzelspellen. De gemakkelijke opdracht kaarten waren erg gemakkelijk, we haalden daarbij ook meestal tussen de 7 en 10 punten (minder dan 30″). Maar die zijn wellicht ideaal voor jongeren of voor mensen die het spel een eerste keer spelen. De moeilijkere opdrachten vormden meer uitdaging en de punten hier lagen dan ook heel uiteenlopend, in sommige gevallen werden er zelf geen punten toegekend omdat we langer dan 2 minuten nodig hadden om het bouwwerk te vervolledigen. Bij dit soort spellen is het, net als bij Ubongo, belangrijk of je het meteen ziet of niet. Je kan erg goed beginnen zodat alles klopt en je heel snel klaar bent. Andere keren zie je het gewoon niet, begin je helemaal verkeerd en voor je het weet zijn die twee minuten voorbij. Daarom is de ene opdracht nog niet moeilijker dan de andere. Het toeval bepaalt dat je soms enkele keren na elkaar aan beurt bent en daarna een tijdje zit toe te kijken, echter stoorde dat hier helemaal niet. Als je toekijkt is het eens zo spannend en moet je op je tanden bijten om niet mee te helpen, ook al zie je precies wat de spelers fout aan het doen zijn. Uiteraard wordt die ‘downtime’ langer naarmate je met meer spelers speelt, we hebben La Boca tot hiertoe slechts met 3 en 4 spelers gespeeld en daar ben je dan ook erg vaak aan de beurt.

Het spel voelt als een combinatie van Ubongo 3D met Gepakt en Gezakt, maar dan met het semi-coöperatieve element erbij. Het materiaal is erg kwalitatief en alles past bovendien netjes in de doos. De bijgevoegde timer werkt op batterijen, we hebben uiteraard geen idee hoe lang die meegaan. Als het spel lang in de kast staat zou het dus wel eens kunnen dat je het opeens niet meer kan spelen wegens een platte batterij, en dat type batterijen (LR 44) hebben de meeste mensen dan ook niet standaard in huis. Maar laat ons hopen dat dat niet te snel gebeurd, want bij ons mag het op familiefeestjes en met vrienden nog geregeld uit de kast komen als afsluiter!

Conclusie: La Boca is een abstract, semi-coöperatief spel dat hier alvast erg in de smaak valt!

Met dank aan KOSMOS!

La Boca

Auteurs: Inka & Markus Brand
Uitgeverij: KOSMOS
Aantal spelers: 3 – 6
Tijdsduur: ± 40 min.
Vanaf 8 jaar