Dé klassieker die vele gezinnen over de hele wereld in de kast staan hebben kwam ook bij ons vaak op tafel! Sinds we ons gespeelde spellen bijhouden (eind 2011) kwam Rummikub nog 26 keer op tafel. De reden dat Rummikub de laatste jaren nog zo vaak op tafel komt ligt eigenlijk bij Meme, mijn grootmoeder. Enkele jaren geleden was dat hun bezigheidstherapie, Meme en Pepe speelde elke dag zo’n 3 uurtjes Rummikub. Telkens we op bezoek kwamen zat er niets anders op dan mee te spelen, het waren telkens heel leuke momenten! Op een dag was het daar ineens gedaan met spelen, Pepe zegt dat hij het niet meer graag doet, Meme zegt dat hij niet tegen zijn verlies kan. Jammer, want sindsdien wordt daar ook niet meer zo vaak gespeeld als wij op bezoek komen.

Daar is ie dan, ons meest gespeelde spelletje in 2014. Linko kwam al heel snel na het verschijnen in onze collectie, zo vroeg zelfs dat het in vele speciaalzaken nog niet te koop was! Op een dag waren we met ons twee in Center Shop (Mol) en stonden – uiteraard – weer eens naar de rekken vol gezelschapsspellen te kijken. Linko stond er opeens tussen, wat we nog nooit eerder gezien hadden! Toen we die avond thuis kwamen postte Eric Martin plots een video-recensie van datzelfde Linko, met de meertalige naam AbluXXen. Meestal kijken we niet graag naar videorecensies, maar deze keer was dat toch anders. Die recensie was zo overtuigend dat het kaartspel meteen bovenaan op onze verlanglijst stond, al was het helaas nog in geen enkele webshop te vinden. Toen Els de volgende dag in Mol moest passeren stopte ze in de winkel en kocht ze het spel als verrassing, al denk ik dat ze het stiekem zelf ook graag wilde! 🙂 Diezelfde week kwam het al meteen vaak op tafel, enkele weken later was Linko het allereerste spel waar we een recensie over schreven. Misschien heeft dat spel dus wel de doorslag gegeven om met deze blog te beginnen? We zijn nu nog steeds enthousiast over Linko, na elk potje hebben we vaak meteen zin om het nog eens te spelen.

Het Verboden Eiland was dan weer het allereerste coöperatieve spel dat we ooit speelden. Het is inmiddels ongeveer drie jaar geleden dat we in Oberonn zaten om nieuwe spelletjes te testen. Het Verboden Eiland was een spel met een aantrekkelijke doos en lay-out en wilden we het dus ook meteen testen, over een ‘coöperatief spel’ hadden we nog nooit gehoord. Ik las de spelregels en begreep er niets van. Er stond iets in de trend van ‘je mag met elkaar overleggen wanneer je aan beurt bent’. Ik zei nog luidop: “Waarom zou ik nu aan jou vragen wat ik moet doen??” Het duurde eventjes vooraleer ik het helemaal besefte, maar wanneer ik de spelregels helemaal gelezen had werd het stilaan duidelijk… we moeten dus samen winnen… of samen verliezen. Dat klonk raar in onze oren en kon ons niet meteen overtuigen, maar oké, we gaven het een kans. We speelden het spel en waren meteen laaiend enthousiast, wat leuk! Gelukkig was ik enkele weken later jarig, het coöperatieve spel kwam meteen op het lijstje en was één van de leukste cadeaus dat ik dat jaar kreeg. We beleefden veel plezier aan het spel, maar dat plezier verminderde toch wel naarmate we het spel beter leerden kennen. We stapten later over naar moeilijkere coöperatieve spellen met een grotere uitdaging, maar Het Verboden Eiland behoudt toch een speciaal plaatsje in onze kast. Inmiddels speelden we dit instapspel al enkele keren met ons 6-jarig neefje en ook hij is heel enthousiast. Benieuwd of het aantal speelsessies hierdoor weer in de hoogte zal vliegen!

Ghost Stories kennen we nog niet zo lang als Het Verboden Eiland maar kwam wel al even vaak op tafel! We speelden het voor de eerste keer in een spellenclub maar het spel kon ons totaal niet bekoren. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat het niet met iedereen leuk is om coöperatieve spellen te spelen, dat ligt dan niet altijd aan het spel, maar aan de medespelers. Sommige spelers leiden het volledige spel en dicteren wat iedereen moet doen, anderen zitten er bij zonder enige interesse. In onze eerste speelsessie van Ghost Stories zaten we – voor dat type spel – wellicht bij de verkeerde spelers. Toch bleef het spel nazinderen, een half jaar later wilde ik het toch nog een kans geven en kwam het op ons verlanglijstje voor Kerstmis. Het kerstcadeautje kwam vervolgens erg vaak op tafel, maar heel moeilijk is het niet om aan 20 speelsessies te geraken: we hadden er meer dan 10 nodig vooraleer we het spel voor de eerste keer konden winnen! Inmiddels kunnen we het spel veel meer appreciëren dan na die eerste speelsessie. Het wordt nu stilaan tijd dat we nog eens een poging wagen om de geesten te verjagen!