SPELLENMOLEN

Spelbeschrijving

Schip ahoi, piraten! Wie plundert er mee op zoek naar de beste elementen om jouw piratenschip uit te bouwen? Verzamel de beste boegtegels en verfraai je schip met vlaggen, piraten en nog veel meer! Je kan echter niet al het werk door je bemanningsleden laten opknappen, de overige elementen in de schatkist worden per opbod van de hand gedaan, het is aan jou om te beslissen hoeveel dubloenen je daaraan wilt spenderen. Maar pas op: gelijke aantallen annuleren elkaar, misschien heb je dus helemaal niets? Leg gauw de onderdelen van je piratenschip klaar, zo kunnen we aan het spel beginnen!

Tijdens een potje Piratoons worden er 8 rondes gespeeld, aan het begin van elke ronde wordt de schatkist bevoorraad zonder dat de spelers kunnen zien wat er in zit: er worden steeds 3 scheepstegels en 6 uitrustingstegels gedekt in de kist gelegd. Vervolgens gaat de kist toe, wordt ze omgedraaid en is het aan de startspeler om de kist te openen. Zo’n schatkist is helemaal niet zo gemakkelijk te openen, dus leg ze waar je wilt, desnoods op je knieën! Nadat de zandloper wordt omgedraaid kunnen de spelers tegelijkertijd hun bemanningsleden naar de schatkist sturen, zet jouw meeples op de tegels die je graag wilt binnenhalen. Maar pas op, misschien hebben je tegenstanders het wel op dezelfde tegels gemunt? Eens je bemanningslid geplaatst is mag je het niet meer verzetten! « STOOOOP! » Oeps, de tijd is om, want één van je collega-piraten heeft stop geroepen. De zandloper geldt daarbij enkel als minimumtijd, jullie mogen zolang met de plundering doorgaan tot één van jullie stop roept. Voor elk bemanningslid dat je nog niet hebt ingezet (en ook niet in je handen hebt) krijg je één dubloen, daarna wordt de buit gedeeld. Gelijke aantallen van bemanningsleden annuleren elkaar, als rood en blauw dus elk twee bemanningsleden hebben ingezet kan groen er met één bemanningslid mee gaan lopen. Als twee honden vechten om een been …

Daarna volgt de opbod fase, alles wat tijdens de plundering is blijven liggen én de uitrustingstegels die vorige ronde niet gekocht werden worden te koop aangeboden. Elke speler kiest in het geheim hoeveel dubloenen hij/zij daaraan wilt geven, hun bod wordt gelijktijdig bekend gemaakt. Alweer: gelijke hoeveelheden annuleren elkaar, als alle spelers 2 dubloenen hebben geboden kan niemand een tegel kopen! Deze spelers kunnen niets kopen, de andere spelers kiezen elk om beurt een tegel uit de schatkist, beginnend met die speler die het meeste heeft betaald. Als je betaald hebt zal je een tegel moeten nemen, ook al had je die tegel liever niet gehad, als er geen tegels meer over zijn mag je je dubloenen gewoon houden. Daarna worden alle overige tegels overboord gegooid, de scheepstegels zinken onmiddellijk en worden uit het spel gehaald, de uitrustingstegels blijven drijven en kunnen in het begin van de volgende opbod fase terug aangekocht worden. Vervolgens puzzelt iedere speler de verkregen tegels aan zijn/haar schip: scheepstegels maken je schip groter, de uitrustingstegels verfraaien je schip. De vlaggen komen uiteraard aan vlaggenmasten en piraten komen op het brugdek, schietgat tegels komen zo op een gesloten schietgat en ook voor patrijspoorten en kwartierposities zijn tegels voorzien.

Op deze manier worden er 8 rondes gespeeld, daarna volgt de puntentelling. De spelers met de meeste vlaggen, dubloenen en tonnen (= het grootste schip) worden beloond met bompenningen, vervolgens krijg je ook twee punten voor elke correcte connectie (= als je schip correct gemonteerd werd), als je verkeerde connecties hebt gemaakt zal je helaas minpunten krijgen. Ook als je nog veel lege plaatsen in je schip hebt krijg je minpunten, en dat voor zowel de brugdekposities, de schietgaten, de kwartieren en de patrijspoorten! Tenslotte vallen er nog heel wat punten te verdienen met setjes, heb jij drie identieke uitrustingstegels kunnen bemachtigen? Dan krijg je 5 bompenningen per reeks! Drie verschillende tegels van hetzelfde type leveren 4 punten op, twee identieke leveren slechts 2 punten op. De speler die daarna de meeste bompenningen heeft verzameld wint het spel.

Onze mening

De spelregels zijn alvast duidelijk en heel thematisch geschreven, elk regeltje wordt verduidelijkt met een leuk piratencitaat. Tijdens het spelen hebben wij enkele regels niet toegepast: volgens de spelregels mag je de schatkist op je schoot openen, iets wat het voor je tegenspelers aan de overkant van de tafel alleen maar minder leuk maakt. Hierdoor kunnen er ook bemanningsleden van de kist vallen, die mogen volgens de spelregels niet meer gebruikt worden. Als je daarbij bemanningsleden van je tegenstander van de kist duwt mag je zelf niet meer meespelen tijdens deze plunderfase. Allemaal mini-regeltjes die niet van toepassing zijn als je de schatkist gewoon in het midden van de tafel legt. Wij vonden het leuker zo en voor de kinderen kan je op deze manier ruzies vermijden, maar uiteraard kiest iedereen zelf hoe hij dit speelt! Het spel zelf was verder een hele verrassing en werd na enkele speelsessies steeds leuker. Het plunderen op het schip begint al leuk, met twee spelers heb je uiteraard minder concurrentie en kan je gemakkelijker nemen wat je wilt, met vier spelers kan het wel eens gebeuren dat je helemaal niets krijgt, maar dat is dan voor iedereen hetzelfde. De spelregel waarbij gelijke aantallen elkaar annuleren maakt deze fase toch wel uniek en spannend. Ook bij de opbod fase is dat het geval, het is moeilijk in te schatten hoeveel je tegenstanders zullen bieden. Soms frustrerend, maar eigenlijk wel hét element dat Piratoons voor ons bijzonder leuk maakt. Het behalen van (veel) punten is niet vanzelfsprekend, je wilt setjes verzamelen, maar je tegenstanders willen dat ook! Je weet wat je wilt, maar soms zal je een tegel moeten nemen die toch niet binnen je planning past. Het materiaal is voorzien van heel mooie illustraties, dat komt het speelplezier alleen maar ten goede. Jammer genoeg zijn er te weinig bompenningen voorzien, zowel met drie als vier spelers kwamen we bompenningen te kort om iedereen punten te geven. Bovendien zijn de kleine bompenningen dubbelzijdig, de ene zijde leveren ze 2 punten op, de andere zijde één minpunt. Wij hadden liever aparte fiches gezien voor de 2 punten en de minpunten, je krijgt een bompenning en voor je het weet heb je enkele penningen per ongeluk omgedraaid… en bij kinderen die niet zo goed tegen hun verlies kunnen gebeurd het misschien niet per ongeluk! Klein minpuntje aan dit spel dat verder goed in de smaak viel.

Conclusie: Een leuk en eenvoudig party- of familiespel!

Met dank aan BlackRock Games!

Piratoons

Auteur: O. Grégoire & T. Quintens
Uitgever: Black Rock Editions
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Sluip rond met je spion en blokkeer de juiste steegjes in een ultieme poging om je tegenstander dwars te zitten. Van zodra je tegenstander nergens heen kan aan het begin van zijn beurt eindigt het spel en ben jij de verdiende overwinnaar!

Als je aan beurt bent staan je twee dingen te wachten: om te beginnen verplaats je jouw spion zover je zelf wilt, zolang je geen geblokkeerde bruggen oversteekt is alles toegelaten, daarna mag je eender welke doorgang blokkeren. Vervolgens is je tegenstander aan de beurt, ook hij zal zijn pion verplaatsen en een doorgang blokkeren. Het spel gaat op deze manier verder tot wanneer één van de spelers aan het begin van zijn/haar beurt niet meer kan bewegen. Dat kan zijn doordat alle doorgangen geblokkeerd zijn met de blokkages, maar het kan ook gebeuren dat je niet kan passeren omdat je tegenstander in de weg staat!

Onze mening

Dit tweepersoonsspelletje is kort, strategisch en abstract. Er zijn best wel wat mogelijkheden, probeer je tegenstander in de val te lokken zonder dat hij het doorheeft… maar voor je het weet kan je zelf geen kant meer uit! Een speelsessie neemt hoogstens 10 minuutjes in beslag, het spel heeft een hoog vier-op-een-rij gehalte. Het materiaal ziet er niet ontzettend mooi uit maar is wel erg functioneel.

Conclusie: Geen topper, maar zeker degelijk genoeg voor even tussendoor.

Met dank aan Morning Players!

Nowhere to Go

Auteur: Hank Atkins
Uitgever: Educational Insights
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Dit tweepersoonsspel is genoemd naar een fokkerij Long Horn, die op zijn beurt de naam kreeg van een koe afkomstig uit Mexico. Het spel draait echter niet om het houden van een boerderij, want de boeren worden belaagd door vee-dieven. De spelers kruipen in de rol van twee gevreesde boeven: Eagle Perkins en Jessie Artist Byrd. Wat je moet doen? Vee stelen en zien dat je rijk wordt, tiens! Of misschien kan je er gewoon voor zorgen dat je tegenstander gevangen genomen wordt door de Sheriff, dan kan jij rustig je gangetje gaan en win je het spel meteen.

Aan het begin van je beurt ligt de boevenmunt met jouw rol naar boven in één van de 12 grondgebieden. Je neemt al het vee in één bepaalde kleur en waarna je de boevenmunt evenveel stappen verzet als het aantal koeien dat je zonet genomen hebt. Als je drie koeien steelt zal je de munt dus ook drie stappen moeten verplaatsen. Om je beurt te eindigen draai je de boevenmunt om waardoor de spelersfiguur van je tegenstander nu omhoog ligt. Wanneer je het laatste vee op jouw locatie hebt genomen moet je ook het actiekaartje van die locatie uitvoeren, zo’n actie kan zowel positief als negatief uitdraaien. Je kan er bijvoorbeeld puur goud (= punten) mee verdienen, epidemieën mee veroorzaken (waardoor één ras volledig wordt uitgeroeid), hinderlagen vormen en daarmee goud of vee stelen van je tegenspeler. Met een smakelijk elixir kan je nog een beurt uitvoeren maar door de ratelslang zal je enkele van je zuurverdiende koeien weer moeten afgeven. Tenslotte heb je nog het actiekaartje met het symbool van de Sheriff, als er één kaartje is dat je niet wilt nemen, is het dit wel! Van zodra je verplicht bent om dit kaartje te nemen eindigt het spel en wint je tegenspeler.

Slechts 12 van de 19 actiekaartjes doen mee tijdens het spel, het kan dus perfect gebeuren dat je een sessie speelt zonder het actiekaartje van de sheriff, want naast het nemen van de sheriff zijn er ook nog twee andere mogelijkheden om het spel te eindigen. Wanneer een speler er in slaagt om alle 9 koeien uit dezelfde kudde (=kleur) te verzamelen eindigt het spel meteen en is dit de winnaar, maar ook wanneer een speler na het nemen van vee geen geldige verplaatsing meer kan doen (omdat de bestemming al leeggeroofd is) eindigt het spel, dan volgt er een korte puntentelling: de waarde van je gevangen vee hangt af van hetgeen er nog op de boerderij aanwezig is. Als er bv. nog twee witte koeien in Long Horn zijn, dan zijn al jouw witte koeien 200$ waard. Als die kleur niet meer op het erf aanwezig is levert dit vee je helaas ook geen punten op. Daar tel je de verzamelde schatkisten (actiekaartjes) bij op, de speler die daarna het meeste geld verzameld heeft wint het spel.

Onze mening

Een tweepersoonsspel dat ons na de eerste leessessie al intrigeerde en na de eerste speelsessie meteen overtuigde. Heel eenvoudige spelregels en toch zoveel om over na te denken. Je hebt aan het begin zoveel mogelijkheden, probeer je alle koeien van eenzelfde kleur te verzamelen of ga je voor alle kleuren? Hoe meer koeien van het erf gestolen zijn, hoe minder ze dus ook zullen opleveren. Of probeer je je tegenstander in de val te lokken en bij de sheriff te laten eindigen? Het spel is ook elke keer anders: de gebieden kunnen in een andere volgorde liggen en die bepalen hoeveel koeien er op de locaties gelegd worden, er zitten altijd verschillende actiekaartjes in het spel en bovendien liggen die ook steeds op een andere plaats. Na enkele speelsessies zijn we het nog lang niet beu gespeeld, de kans is groot dat het nog vaker op tafel zal komen. De illustraties zijn erg mooi en ook het materiaal is van goede kwaliteit!

Conclusie: Een top spel voor twee spelers verpakt in een compact doosje!

Met dank aan Blue Orange!

Longhorn

Auteur: Bruno Cathala
Uitgever: Blue Orange Games
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Ostfriesenlauf is een turbulente race waar iedereen slechts één doel voor ogen heeft: als eerste over de finish passeren! De laatste in de rij speelt als eerste een instructiekaart, maar pas nadat ook alle andere spelers een instructiekaart gespeeld hebben worden ze één voor één afgehandeld. Misschien verandert de positie van de spelers onverwacht, of blijft alles gewoon zoals het was?

Ook wanneer er minder dan vier spelers deelnemen worden alle spelersfiguren gebruikt, op het ogenblik dat een ongebruikte spelerskleur aan beurt is wordt de bovenste kaart van de bijhorende stapel genomen en bij de instructiekaarten van die ronde gelegd. Er zijn vier verschillende stapels, genummerd van 1 tot 4, die hebben altijd invloed op de speler in de vernoemde positie… Die invloed is echter niet altijd positief maar kan de figuur in kwestie ook verplichten om achterwaarts te gaan. Aangezien de positie van de figuren tijdens de ronde wijzigt kan het perfect gebeuren dat een actie anders loopt dan verwacht: stel dat de laatste (rode) pion eerst zes stappen voorwaarts mag doen en daarbij de derde speler voorbij steekt… als de volgende kaart zegt “de derde speler mag zijn figuur net achter de leider zetten” mag de rode pion alwéér vooruit… die is inmiddels derde geworden en met wat geluk staat die nu plots bij de kopgroep!

De opdrachten op de instructiekaarten zijn steeds verschillend: soms moet je de pion in kwestie voor- of achterwaarts verplaatsen, andere keren mag je de positie ruilen met een andere speler of je voorganger plots voorbijsteken. Sommige kaarten laten je zelfs toe om de finishlijn te verplaatsen, maak je de race een beetje langer of wat korter? Van zodra minstens één speler aan het eind van de ronde de finishlijn overschreden heeft eindigt het spel, het kan dus ook gebeuren dat een speler de finishlijn achterwaarts oversteekt! De speler die de finishlijn als eerste oversteekt wint het spel.

Onze mening

Ostfriesenlauf staat al een tijdje onaangeroerd in de kast, de lay-out roept niet meteen om gespeeld te worden. Dit spel uit 2005 werd vorig jaar in Essen opnieuw uitgebracht, het is niet duidelijk of er in vergelijking met de eerste versie verschillen zijn in de lay-out, maar het lijkt nog steeds op een spel uit de jaren stillekes. Jammer, want het spel zelf mag er best wel zijn. Een partyspel waar je weinig in de hand hebt. Wat geluk, inschatten wat je tegenstanders gaan doen en de juiste kaart op het juiste moment spelen. In een losse sfeer en met de juiste medespelers kan dit het perfecte spel zijn, maar daar komt alweer die lay-out om de hoek piepen: geen enkele medespeler voelt zich geroepen om dit spel te spelen bij het zien van de doos en/of het materiaal… en je kan het hen niet kwalijk nemen. Het basisidee is een spel voor vier spelers, maar toch werkt het ook met andere spelersaantallen erg goed.

Conclusie: Een leuk partyspel in een erbarmelijke lay-out.

Met dank aan Clicker Spiele!

Ostfriesenlauf

Auteur: Stephan Riedel
Uitgever: Clicker Spiele
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

In Mad City neem je de rol van een gehaaste architect op jou, het is een race tegen de tijd om de beste metropolis ter wereld te bouwen. Je wilt niet alleen een mooie en levendige stad oprichten, je wilt het vooral nét dat tikkeltje beter doen dan je concurrenten. Wees snel maar efficiënt en gebruik de middelen die je voor handen krijgt. Waar wacht je nog op? Het is tijd om te beginnen!

Aan het begin van elke ronde nemen alle spelers 9 stadstegels (gedekt) uit de zak, van zodra de zandloper wordt omgedraaid hebben ze maar één doel voor ogen: een stad maken van drie op drie. Daarbij is er geen enkele verplichting, doodlopende straten en verschillende zones door elkaar? Geen probleem, maar als je punten wilt scoren dan kan je toch maar beter wat opletten. Op het einde van de ronde worden de verschillende steden gescoord, om te beginnen krijgt de speler met de langste weg even veel punten als zijn/haar weg lang is. Daarna scoren alle spelers punten naargelang de verschillende zones in hun stad. Het aantal punten dat je krijgt voor een bepaalde zone is afhankelijk van de kleur en het aantal gebouwen in die zone. Zo levert een gele zone met 13 (of meer) gebouwen je 5 punten, terwijl zo’n zone met 6 gebouwen maar één schamel puntje oplevert. Voor vijf blauwe gebouwen in een blauwe zone kan je dan weer 5 punten scoren… je kan al wel vermoeden dat die blauwe gebouwen/zones dan ook iets zeldzamer zijn. Naast deze punten kan je ook nog de parkwachter grijpen, dat is de enige manier om punten te scoren voor de parken en de vijvers in je stad … maar wees snel, want misschien hebben je tegenstanders die ook wel op het oog!

Tot zover de puntentelling in het basisspel. Op die manier speel je verder tot wanneer minstens één speler 150 punten heeft bereikt, de speler met de meeste punten wint het spel. Als je dit goed onder de knie hebt en/of je graag iets meer uitdaging krijgt is er ook de standaardvariant. Hierbij scoor je niet ‘zomaar’ punten voor al je zones maar zal je deze eerste moeten ontgrendelen. Om punten te scoren met een grote gele zone (meer dan 13 gebouwen) zal je minstens twee keer zo’n zone moeten maken, pas vanaf de derde keer scoor je effectief 5 punten. Hetzelfde geldt voor (bijna) alle andere zones, waarbij je sommige zones al na één keer kunt ontgrendelen en anderen pas na vijf keer! Ook de werking van de parkwachter is nu verschillend: je mag die enkel nemen als je klaar bent met bouwen en dus niets meer aan je stad wilt veranderen. De langste weg wordt nu niet meer gescoord, al kan je er wel voor kiezen om je persoonlijk score-token voor de langste weg te nemen. Als achteraf blijkt dat je effectief de langste weg hebt krijg je 3 punten, als je het token genomen hebt maar toch niet de langste weg hebt gemaakt verlies je 2 punten! Op dezelfde manier zijn er nu ook tokens voor de grootste zones. Ook in het standaard spel worden er verschillende ronden gespeeld, maar nu eindigt het spel van zodra minstens één speler 100 punten verzameld heeft.

Onze mening

We begonnen met gemengde gevoelens aan dit puzzelspel: we zijn wel voor abstracte spellen maar houden totaal niet van spellen met tijdsdruk. Mad City was in dat opzicht zeker een meevaller, al zal het ook nooit tot ons favorieten behoren. Er zijn heel wat dingen waar je rekening mee wilt houden en tegelijkertijd kan je niets verkeerd doen. In eerste instantie wil je vooral grote zones vormen, na enkele ronden wordt je er steeds beter in en ga je sneller uittellen, twee zones van 7 gebouwen leveren namelijk meer punten op dan één zone met 14 gebouwen. Enkel de werking parkwachter was in het basisspel vrij bizar, het is daarbij niet verplicht om deze pas aan het einde te pakken, dan grijp je toch meteen naar die parkwachter van zodra de tijd gestart is? Ook het feit dat diegene met de langste weg dat volledig aantal punten kreeg was vrij doorslaggevend. Ondanks deze minpuntjes konden we het basisspel toch appreciëren. De standaardvariant werd alleen maar beter aangezien de minpuntjes van de parkwachter en de langste weg inmiddels weggeholpen waren. Nu kan je de parkwachter pas nemen als je klaar bent met bouwen en is het een risico om de langste weg te scoren, je kan er ‘maar’ drie punten mee winnen maar je kan er nu ook punten mee verliezen! Ook het principe om de puntentelling eerst te ontgrendelen is erg speciaal in deze versie, het brengt toch een klein tikkeltje strategie in het spel: probeer je steeds dezelfde zones te maken en daar veel mee te scoren? Of probeer je alles te ontgrendelen zodat je in de laatste ronden steeds punten scoort? Of ga je voor de bonussen voor de langste weg of grootste zone(s)? Heel wat om over na te denken, en dat op een minuut tijd! Één nadeel ondervonden we helaas in beide varianten: als je één of twee ronden slechter gespeeld hebt is het haast onmogelijk om je tegenspeler(s) nog in te halen.

Conclusie: Mad City is een puzzelspel met tijdsdruk en je hebt heel wat om over na te denken.

Met dank aan Mayfair Games!

Mad City

Auteur: Kane Klenko
Uitgever: Mayfair Games
Aantal spelers: 1 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

De bedoeling is simpel: werk samen met je medespelers en orden de 100 kaarten op vier stapels waarbij twee stapels enkel in stijgende richting gaan en de twee anderen in dalende richting. Makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je niet mag weten welke kaarten je tegenspelers op hand hebben.

Nadat de vier richtingkaarten op tafel werden gelegd krijgen alle spelers zes kaarten op hand (7 met twee spelers) en kan het spel beginnen. Als je aan beurt bent heb je maar één opdracht: minstens twee kaarten op de stapels leggen, meer mag maar hoeft niet. De inleiding heeft alles al verklapt, twee van de stapels zullen steeds in stijgende lijn moeten gaan, de andere twee omgekeerd. Daar is één uitzondering op, want als je een kaart kan aanleggen die exact 10 lager/hoger is dan mag je voor die ene kaart zondigen aan het reglement. Uiteraard is het toegelaten om met elkaar te praten, maar het is wel strikt verboden om daarbij concrete getallen uit te spreken! Je kan je tegenstanders wel afraden om op een bepaalde stapel verder te gaan of je kan vragen om geen te grote sprongen te doen. De communicatie loopt wel los naarmate het spel vordert. Aan het einde van je speelbeurt vul je je hand opnieuw aan tot zes kaarten en is de volgende speler aan de beurt.

Wanneer de stapel kaarten op is is het niet meer verplicht om twee kaarten tijdens je beurt te spelen, één kaart is vanaf nu voldoende. Van zodra een speler tijdens zijn beurt niet kan voldoen aan het minimum aantal te spelen kaarten eindigt het spel meteen. Als je er in geslaagd bent om alle kaarten op de stapels te spelen ben je allemaal samen gewonnen, als dat niet gelukt is worden de strafpunten opgeteld. Elke overblijvende handkaart en eventueel overgebleven kaarten in de stapel leveren één strafpunt op. Elke score waarbij je minder dan 10 strafpunten hebt wordt door de spelregels gezien als excellent. Als je dit eenmaal onder de knie hebt kan je de moeilijkheidsgraad verhogen door het aantal verplicht te spelen kaarten op te trekken naar drie of door het aantal handkaarten te verlagen.

Onze mening

Het doosje en de lay-out van de kaarten sprak ons eerlijk gezegd niet meteen aan, maar na het lezen van de spelregels konden we er niet snel genoeg aan beginnen. Ten eerste spelen we graag coöperatieve spellen, ten tweede deed het ons wat denken aan Hanabi, nog steeds één van onze favoriete coöperatieve spellen. Na een eerste speelsessie waren niet alleen wij maar ook onze medespelers enthousiast, dat smaakt naar meer. Met 8 strafpunten hadden we dat niet slecht gedaan, maar het is zo’n spelletje waarbij je steeds meer en steeds beter wilt presteren! Enerzijds vinden we het jammer dat je bij dit coöperatief spel geen afgebakende lijn hebt tussen winst en verlies, anderzijds zorgen de (straf)punten net voor die verslavende factor waardoor je het spel steeds opnieuw wilt spelen. De communicatie met je medespelers is top in dit spel, je mag geen concrete getallen zeggen, maar door te zeggen dat niemand nog een kaart mag leggen op één bepaalde stapel is het soms best wel duidelijk. We slaagden er twee keer in om alle kaarten uit te spelen en dus een perfecte score te halen, één keer met twee spelers, één keer met vijf spelers. Het werd daarbij duidelijk dat je maar best van die sprongen (10 omhoog/omlaag in de andere richting) gebruik kan maken, al is ook dat weer gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het aantal spelers heeft duidelijk invloed op het spel, met 2 spelers heb je maar 12 kaarten in het spel en met 5 spelers 30, de kans dat je dan al is terug omhoog kan springen is in dat laatste geval ook groter, al loopt de communicatie met zoveel spelers toch heel anders dan met twee. We slaagden er nog niet in om het spel te winnen op een hogere moeilijkheidsgraad, maar het is zeker een pluspunt dat die optie bestaat. Dit coöperatieve kaartspel komt hier wellicht nog vaak op tafel!

Conclusie: Alweer veel speelplezier in een klein doosje.

Met dank aan White Goblin Games!

The Game: Spiel … so lang du kannst!

Auteur: Steffen Benndorf
Uitgever: Nürnberger Spieleverlag & White Goblin Games
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Dit dierenset is een uitzondering op de andere spellen hier op onze website. In tegenstelling tot alle andere gezelschapsspellen moet je met dit dierenset helemaal alleen spelen, je krijgt opdrachten om de dieren te voederen of te verzorgen, of je krijgt opdrachtjes van de boer. Misschien moet je wel op zoek naar alle vogels of kan je een quiz doen om je kennis over de dieren wat bij te schaven. Niet veel ruimte om te spelen vandaag? Neem dan gewoon de speelfiguren, de tiptoi-pen en het kleine kartonnen besturingspaneel mee en je kan gewoon verder spelen.

In de doos vind je alles wat te maken heeft met het leven op de boerderij: het erf van de boer, een grote stal, een voederbak, voederfiches, strobalen, afsluitingen en uiteraard de drie dieren waar alles om draait: de koe Louisa, het veulen Junior en het varkentje Finn. Net zoals bij alle andere tiptoi-spellen kan je ook hier de modi ontdekken, weten en vertellen kiezen, maar wij testen uiteraard voornamelijk de vierde modus ‘spelen’. Je hebt deze keer keuze uit drie verschillende spellen: de rode, groene of blauwe ster. De rode ster brengt je een zoekspel, je zal heel de boerderij moeten uitkammen op zoek naar bepaalde voorwerpen. Voor één van de opdrachten zal je 10 vogels moeten zoeken en aanduiden, maar elke keer je het spel speelt zal je wellicht iets anders moeten zoeken! Achter de groene ster schuilen zorgspelletjes, je kiest met welk dier je wilt spelen en de pen zal vervolgens vertellen wat er nodig is. Misschien is je dier wel gewond? Dan zal de pen je vragen om eerst de verbandkoffer te halen in de stal en het dier vervolgens in de stal te verzorgen. Andere keren heeft een dier dorst, ga dan eerst op zoek naar de emmer, vind de tuinslang en vraag aan de boerin of ze even wilt helpen om de emmer te vullen! Telkens je dit spel kiest zal je een andere opdracht voorgeschoteld krijgen. Tenslotte heb je de blauwe ster voor de geluidenquiz, je tipt zoveel dieren aan als je wilt, je kan buiten de drie dieren in dit set namelijk ook nog extra dieren bij aanschaffen. De pen laat je nu de geluiden van de dieren horen, kan jij ze achteraf in de correcte volgorde weer aanduiden? Als dat goed lukt kan het uiteraard ook nog moeilijker, want soms laat de pen ook geluiden horen van dieren die deze keer niet meespelen, aan jou om goed te onthouden in welke volgorde de wél meespelende dieren aan bod kwamen!

Je kan ook met de speelfiguren apart spelen, en ook nu heb je keuze uit verschillende spellen. Misschien laat de pen je wel een hele tekening maken: heb je papier, potlood en kleurtjes bij de hand? De boer verteld wat er allemaal te zien is, laat je fantasie de vrije loop en tip op het dier als je klaar bent met tekenen, dan gaat de boer gewoon verder met tips van dingen die je nog aan de tekening kan toevoegen. Een ander spel laat je gedichtjes verzinnen, de pen leest twee regels uit een gedichtje voor, weet jij welke zin daar het beste achter past? Je kan uiteraard ook steeds een quiz doen over het bepaalde dier, de pen stelt een vraag en jij laat via het kartonnen besturingspaneel weten of het 1e of 2e antwoord correct is. De opdrachten zijn steeds verschillend, klaar om op ontdekking te gaan?

Onze mening

Dit spel hoort niet meteen bij het gamma van spellen dat we gewoonlijk testen, al vonden onze kleine neefjes het uiteraard wel heel leuk om met de boerderij te spelen. Het is alvast een spel waar de kinderen alleen en rustig mee bezig kunnen zijn, zeker een pluspunt! Anderzijds kan je bij het woordje ‘alleen’ toch wel wat vraagtekens plaatsen. Je speelt een spel, je krijgt een opdracht en als je alles gedaan hebt is het plots stil en weten de kinderen niet wat doen. “Wat moet ik nu doen?” De pen zegt niet eens dat het spel is afgelopen en je een nieuw spel kan beginnen, dat moet je dan maar zelf weten. Bovendien zijn de spelletjes zodanig kort, je moet 2 à 3 dingen aanduiden op de boerderij om vb. een dier te verzorgen en dan plots is het gedaan. Het had leuker geweest als de opdrachten elkaar zouden opvolgen en je het dier meteen kon gaan wassen of eten geven nadat je de wonde had verzorgd. Aangezien je steeds opnieuw een spel moet kiezen zijn ze het sneller beu. Bovendien kregen we de indruk dat de technologie voor dit spel nog niet 100% op punt staat, vaak werd het juiste antwoord gegeven en gaf de pen toch aan dat het fout was, of omgekeerd. Bovendien zou het leuk zijn als je er een uitleg bij krijgt, het antwoord op de quizvraag is fout, maar dan weet een kind nog niet waarom of welk antwoord het dan wél is. De dieren zijn van heel goede kwaliteit en spreken tot de verbeelding van de kinderen, zo spelen de kleinsten al erg graag met de mooie dieren, zelfs zonder de pen en alle opdrachten. Het kartonnen boerderij-gedeelte is dan weer minder, de stal valt gemakkelijk omver en wanneer ze het dan zelf weer willen recht zetten of de voederbak weer in elkaar willen knutselen beschadigen ze het karton ongewild. De hek-delen kunnen ook gebruikt worden als horden voor een springparcours, maar dat kan je beter niet doen met jonge kinderen want van zodra je de horde wilt opnemen vallen de twee kleine opzetters eraf. Je kan de kinderen toch moeilijk verbieden de horde op te nemen?

Conclusie: Een boerderij waar kinderen alleen mee kunnen spelen maar ons toch niet volledig kon overtuigen.

Met dank aan Ravensburger!

Dierenset Boerderij

Auteurs: Benjamin Schreuder & Max Jung
Uitgever: Ravensburger
Aantal spelers: 1
Tijdsduur: ± 5 min.
Vanaf 4 jaar

Spelbeschrijving

De kinderen in de klas krijgen vandaag bezoek, zuster Sara komt langs en zal hen alles leren over het menselijke lichaam! De kinderen zullen haar meerdere vragen stellen, over de spieren, de ogen, de oren, de tanden en nog veel meer. Zuster Sara zal alle vragen met plezier beantwoorden en verduidelijken met afbeeldingen, bovendien heeft ze voor jullie heel wat oefeningen voorzien om al die theorie beter te begrijpen.

Aan het begin kiezen alle spelers een spelerskleur en één van de drie niveaus, het is perfect mogelijk dat de kinderen op een gemakkelijker niveau spelen en de volwassenen het expertniveau kiezen. Vervolgens is zuster Sara aan het woord en legt ze uit wat er gaat gebeuren… het meisje met de bril daar achteraan, had je een vraag? Één van de 14 verschillende leerlingen stelt vervolgens een vraag, waarna zuster Sara vol enthousiasme uitlegt hoe alles in z’n werk gaat. Je vroeg je af waarom sommige mensen beter kunnen zien dan anderen? Het zou zuster Sara niet geweest zijn als ze daar geen oefening voor voorzien had, zet het testkaartje tegen de muur en ga allemaal op een lijn staan. “Speler rood, staat er op de gele lijn een maan, of niet?” Voor de leerling die een vraag had over de spieren heeft ze een zoek- en reactiespel voorzien: verspreid de gekleurde fiches over de ruimte, zuster Sara zegt een kleur en jij moet zo snel mogelijk naar dat fiche lopen en het aantikken: zo gebruik je vast en zeker heel wat spieren! De gevorderden onder jullie mogen op zoek naar de spieren, kan jij de buikspieren aanduiden? En de quadriceps? Ook als het over de botten gaat worden de gevorderden vast en zeker op de proef gesteld, weet je het jukbeen en de ellepijp te vinden op het skelet? Zuster Sara leert de kinderen ook hoe belangrijk het is om de tanden te poetsen, weet jij het verschil tussen de snijtanden en de kiezen? Bewijzen maar!

Voor elke opdracht krijgen de leerlingen punten, aan het einde van de dag kan je maximaal 10 punten verdiend hebben. Hoeveel punten heeft iedereen behaald en wie is uiteindelijk de beste leerling van de klas? Zuster Sara zal het aan het einde wel vertellen, maar… meedoen is belangrijker dan winnen, toch? Geen enkel onderwerp blijft geheim, maar op één schooldag kan je uiteraard niet alles over het menselijke lichaam leren. De volgende keer dat je naar school komt (= het spel opnieuw speelt) krijg je vast en zeker nieuwe onderwerpen voorgeschoteld, want ook over de smaak, de voedingspiramide, gevoelens, virussen en nog veel meer heeft zuster Sara leuke lessen voorbereid.

Onze mening

Na de speelsessies van De monsterlijke muziekschool waren wij en onze kleine testspelers erg enthousiast over het tiptoi-gebeuren en keken we er dus naar uit om nog meer van deze spellen te proberen. Tijdens een speelsessie van ‘Mijn Lichaam’ kan je kiezen tussen een lange variant met vragen van de kinderen en veel uitleg, of een korte variant. De eerste keer kozen we helaas voor de lange variant, maar daar kregen we later spijt van. In deze variant lijkt het wel alsof je langer zit te luisteren naar wat theorie dan dat je eigenlijk aan het spelen bent, de vragen en de uitleg zijn dan wel heel leerrijk maar het draait tenslotte wel om het spel. Dit had tot gevolg dat onze kleine testspeler zijn aandacht er maar erg moeilijk bij kon houden en de conclusie was duidelijk: wat een saai spel. Het verbaast je dus niet dat hij vervolgens liever andere spellen uit de kast zocht en ‘Mijn lichaam’ links liet liggen? De volgende keren speelden we het lichaam dan maar met ons twee om het verder uit te testen, en wat bleek? De korte variant is ontzettend veel leuker, dan pas heb je echt het gevoel dat je een spel speelt, ook al leer je terwijl bij over het lichaam. De vragen en de overbodige theorie blijven nu achterwege, enkel de oefeningen schieten over. De ene oefening is al wat leuker dan de andere, ook de moeilijkheidsgraad verschilt. Bovendien krijg je steeds andere oefeningen. We raden iedereen dan ook aan om gewoon meteen die korte variant te spelen om te vermijden dat de kinderen het spel bestempelen als een saai spel, want het kan dus ook anders.

Aan het einde worden alle punten luidop gezegd, je hoort bijvoorbeeld luidop dat de ene spelers slechts 2 punten scoorde en de anderen 7 en 8. Dat zorgt voor een kleine domper op het verhaal, wij hadden liever enkel de winnaar gehoord zonder punten… het is tenslotte toch een spel en geen échte school? Het materiaal laat het deze keer helaas ook afweten: de 14 plaatjes met kinderen en oefeningen zijn van erg dun materiaal. Onze ervaring met dit (en de andere tiptoi-spellen) leert ons dat de kinderen erg hard op de tiptoi pen duwen, maar terwijl dit met de andere spellen geen kwaad kan laat de pen op deze dunne briefjes een serieuze deuk achter. Na één speelsessie kan je perfect zien welke oefeningen gedaan zijn en welke niet. Jammer dat er al zo snel beschadiging is van het materiaal, en dat terwijl er volwassenen meespeelden, wat moet dat zijn als je de kinderen alleen met dit spel laat spelen? De leeftijdsaanduiding “4 – 7” vormt ook bij dit tiptoi-spel een groot vraagteken. Voor een 6 à 7-jarige gaat het goed op het gemakkelijkste niveau, dankzij de verschillende niveaus kunnen ook oudere kinderen hier plezier aan beleven, maar wij zullen het zeker niet op tafel leggen met een 4-jarige.

Conclusie: De korte spelvariant is erg leuk en bovendien ook leerzaam.

Met dank aan Ravensburger!

Mijn lichaam

Auteurs: Inka & Markus Brand
Uitgever: Ravensburger
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 4 jaar

In deze rubriek schrijven we iets kort over onze meest gespeelde spellen, of meer bepaald over alle spellen dat we minimum 20 keer speelden doorheen de jaren. De titel ‘tafelporselein’ is dan ook gebaseerd op een porseleinen jubileum, wat staat voor 20 jaar. Vaak zullen het fillers zijn, maar er staan zeker ook grotere spellen in het lijstje. Bovendien is er ook een gezonde mix van klassiekers en nieuwere spellen. We zullen geregeld schrijven over de manier waarop we het spel leerden kennen en hoe onze mening over dat spel evolueerde doorheen de speelsessies, maar ook leuke anekdotes zullen de revue passeren! In elk deel van deze rubriek zullen we 4 spellen toelichten.

Café International

Café International is één van de oudste spellen in onze collectie, het spel is uit * oei * … 1989. Laten we concluderen dat we dus vooral veel recente spellen spelen, en geen klassiekers :-). Ik ontdekte Café International een tiental jaar geleden op Brettspielwelt (link), een site waar ik verzeild was geraakt op zoek naar medespelers voor Boonanza, al speelde ik er dus ook wel eens andere spellen. Café International was één van mijn favoriete spellen waardoor ik op zoek ging naar de echte versie. Ik bestelde het kaartspel online en dat was toch wel een vrij grote teleurstelling, al werd het bij gebrek aan beter toch wel regelmatig gespeeld. Heel wat jaren later verzeilden we samen in deze hobby en zagen we reclame voor de 20-jarige jubileumeditie van het bordspel, we speelden het nog enkele keren online en plaatsten het op ons verlanglijstje. Kort daarna kreeg ik van mijn schoonouders dit mooie cadeau, het bordspel maakte deel uit van onze snelgroeiende collectie  en viel wél in de smaak, het kwam in 2012 zo’n 15 keer op tafel. De jaren daarop werd het steeds minder gespeeld. Je ziet aan het materiaal en het artwork dat het een ouder spel is dan de anderen in onze collectie, maar toch is het een spel waar we nooit nee op zullen zeggen!

Las Vegas

We speelden las Vegas voor het eerst in 2013, tijdens ons eerste bezoek aan de spellenclub ‘Prettig gescoord’ in Aalst, nog zo’n avond om nooit te vergeten. We kwamen samen met ons (schoon)mama voor het eerst in de club en wilden graag Terra Mystica spelen, de vaste clubleden dachten allemaal dat we beginners waren en we ons wel erg zouden vergissen. Ze waren mooi mis, “die meisjes met die mama” waren een kleine twee uur later klaar met hun eerste potje Terra Mystica en zochten nog iets kleins om de avond mee af te sluiten. In de voorraad van de club vonden we Las Vegas, waarvan we eerst dachten dat het een ouder spel was, al bleek het achteraf nog vrij recent te zijn. Ons verdict: leuk, maar niet bijzonder. Iets later kwam het spel weer op tafel bij vrienden en toen we een half jaar later naar de BBQ van de spellenclub gingen alweer. Stilaan begonnen we het spel meer en meer te appreciëren, want het kwam op ons verlanglijstje en kregen het cadeau met Kerstmis. Met ons twee werd het nooit heel vaak gespeeld, maar telkens we bezoek kregen was Las Vegas één van de fillers die regelmatig op tafel kwam. Net toen dat enthousiasme wat begon te doven ontdekten we de uitbreiding en kreeg het de boost dat Las Vegas nodig had om in onze reeks Tafelporselein te geraken. Of het nu nog vaak gespeeld zal worden blijft nog afwachten.

Kingdom Builder

Kingdom Builder was zo’n spel waarover we vanaf de eerste speelsessie héél enthousiast waren. Ken je het, het idee dat er geen enkel spel leuker is dan dat? Raar maar waar, dat had ik ooit na die eerste speelsessie op BSM.CON in 2013. Mijn enthousiasme was zo groot dat ik het een kleine twee weken later al cadeau kreeg voor mijn verjaardag. Het werd die maand ons meest gespeelde spel, maar de grote crush verdween langzaam. De uitbreidingen voegden later nog leuke elementen aan dit spel toe waardoor het spel in juli 2014 de kaap van 20 plays bereikte. Helaas kwam het daarna amper nog op tafel, we vinden Kingdom Builder nog steeds een leuk spel, maar het behoort niet meer tot onze favorieten.

Moddervarkens

Onze eerste sessie Moddervarkens was eerder per ongeluk: op Zuiderspel 2013 waren we bij de eerste aanwezigen en liepen we al snel naar de stand van White Goblin Games. Nee, niet om moddervarkens te testen, maar in de hoop om Qin te kunnen spelen! Helaas waren andere spelers ons al voor en stonden we daar maar wat te draaien, waarop een enthousiaste demoër vroeg of we een spelletje Moddervarkens wilden spelen. “Oei, een kinderspel” dachten we. Achja, dan zitten we tenminste in de buurt als die mensen klaar zijn met Qin, dus waarom niet. Een andere dame vergezelde ons en het was best leuk, een aangename verrassing om de dag mee te beginnen. Inmiddels staat Moddervarkens hier in onze reeks Tafelporselein en is het nog niet duidelijk of Qin dat ooit zal halen! Het heeft het ons al heel wat leuke spelmomenten bezorgd. In tegenstelling tot sommige andere spellen in deze reeks hebben we nooit zo’n periode gehad waarin Moddervarkens extreem veel gespeeld werd. Het kwam vooral op tafel met vrienden en gelegenheidsspelers, we konden er zelfs enkele niet-spelers helemaal van overtuigen. Ook ons klein neefje speelde moddervarkens al eens mee, dan pas besef je dat het spel echt niet zo eenvoudig is als het lijkt. Sinds die laatste speelsessie is hij inmiddels al weer twee jaar ouder, tijd om het nog eens te proberen!

Spelbeschrijving

Klaar om door de grot vol hindernissen en aanvallende tegenspelers te vliegen? Bereid je vliegtuig goed voor aan de ingang en koop goede upgrades om je te kunnen verweren. Kies de juiste weg en zorg ervoor dat je zo weinig mogelijk schade opdoet en veilig aan het einde van de grot geraakt. Mayday, mayday … Ben je daar nog?

Aan het begin van het spel krijgen alle spelers een spelersbord met verschillende plaatsen om opwaardeerkaarten te leggen, op deze manier kunnen ze hun vliegtuig doorheen het spel steeds verbeteren. Bovendien krijgt elke speler enkele grotkaarten op hand, de spelers zullen de grot dus zelf moeten samenstellen en proberen zo de beste weg te zoeken. Aan het begin van je beurt leg je dan ook één van deze grotkaarten aan één van de twee zijden van de grot, vanaf nu weet je wat er je te wachten staan en waar je je maar beter kan op voorbereiden. Na het ontvangen van wat inkomsten kan je meteen verder bewegen in de grot en acties uitvoeren. De uitdaging van de grot moet je onmiddellijk aangaan, concreet wilt dat zeggen dat je gewapend moet zijn tegen hetgeen vermeld staat op de kaart, zo zal je op sommige locaties voldoende schilden moeten hebben en op andere dan weer wapens of één van de andere vele opwaarderingen die je aan je vliegtuig kon uitvoeren. Sommige grotten zijn zelfs zo indrukwekkend dat ze ook invloed hebben op je tegenspelers die in de buurt rondzwerven! Door zo’n uitdaging te winnen kan je punten verdienen, maar als je verliest ziet het er niet zo goed uit en wordt je vliegtuig verzwakt. Gelukkig kan je maar vanaf de derde beurt zo’n uitdaging aangaan en kom je op de eerste kaarten enkel het woordje ‘Upgrade’ tegen. Je kan wellicht al vermoeden dat je op deze locaties je vliegtuig kan opwaarderen en voorbereiden op de reis doorheen de grot: kies één of meerdere kaarten uit de grote bazaar, betaal de kostprijs en leg ze op je spelersbord. Op sommige locaties kan je bovendien nog extra booster kaarten kopen, deze kaarten kunnen je in je volgende beurten nog heel wat voordeel opleveren. Vervolgens wordt de bazaar bijgewerkt, kan je bijbetalen voor extra acties, krijg je een nieuwe grotkaart op hand en is de volgende speler aan de beurt. Op deze manier gaan de spelers verder, ze bouwen dus zelf de grot en kiezen vervolgens in welke richting ze verder vliegen.

Afhankelijk van het speltype (kort, standaard of lang) en het aantal spelers zal de grot langer of korter zijn. Op een gegeven moment zijn alle grotkaarten afgelegd en vervalt deze fase tijdens je beurt, je zal voortaan enkel nog vliegen, grotten afhandelen, upgrades uitvoeren en andere acties uitvoeren. De speler die als eerste het einde van de grot bereikt krijgt (afhankelijk van de lengte van de grot) enkele bonuspunten maar is daarom nog niet zeker van de overwinning. Het is minstens even belangrijk om tijdens het spel voldoende punten te verdienen, want enkel de speler die het einde van de grot levend bereikt én de meeste punten scoorde wint het spel.

Onze mening

We ontvingen een netjes afgewerkt prototype voorzien van mooie illustraties, ons enthousiasme werd alvast gewekt. Het lezen van de spelregels was echter een hele karwei, Engelstalige spelregels die ons uren bezig hielden maar geen duidelijkheid schepten. De Nederlandse spelregels op hun website maakten het vervolgens nog ingewikkelder. Logisch, want achteraf bleek dat de auteurs nog volop aan het testen waren en de spelregels (en met gevolg ook de kaarten) online alweer een nieuwe versie waren dan die dat wij hadden gekregen. Het feit dat de auteurs nog zoveel testen en hun spel dus tot in de puntjes willen verfijnen kan alleen maar goed zijn. Een speelsessie met de auteurs schepte eindelijk duidelijkheid. Al bij al zijn het heel eenvoudige regels en een ingenieus spelprincipe die gewoon erg ingewikkeld stonden neergeschreven. Enig denkwerk is tijdens dit spel wel vereist, als je het spel de eerste keren speelt kan het goed gebeuren dat geen enkele speler de helft van de grot bereikt: de volgorde waarin je de grotkaarten legt zijn van groot belang. Je zal een grot moeten bouwen waar je je voldoende kan op voorbereiden en waarvoor je dus upgrades kan kopen in de bazaar. Liefst van al probeer je dan nog de beste upgrades voor jezelf te kopen en met wat geluk kan je tegenstander van dat type niets meer kopen om zich op deze kaart voor te bereiden. Je kan je tegenstander dus min of meer verplichten om een andere weg te kiezen.

Enerzijds zijn we best wel positief over dit spel, met eenvoudige regels creëren ze toch een spel met heel wat diepgang. Bovendien heb je de keuze uit drie verschillende speltypes (kort, standaard of lang), elk type heeft zo een eigen karakter. Een kort spel is ideaal om de spelregels te leren kennen, je hoeft niet al te veel upgrades te doen om het einde van de grot te bereiken. Bij een standaard spel wordt het al wat belangrijker om je goed voor te bereiden en bij een lang spel (dat we niet konden testen) is dat wellicht nog belangrijker. Anderzijds vinden we de geluksfactor in dit spel toch ook meer dan aanwezig, het grote aantal grotkaarten zorgt niet alleen voor variatie maar kan er ook voor zorgen dat je weinig mogelijkheden hebt: als je een grot hebt met weinig upgrade-mogelijkheden kan je onmogelijk nog naar de bazaar om je voor te bereiden op wat er komt. Bovendien is het niet ongewoon als je halverwege het spel al min of meer weet wie er zal winnen en je weinig kan doen om dat te voorkomen. Momenteel heerst bij ons het gevoel dat er in Cave Pilot 55 veel potentieel schuilt maar het ons nog niet helemaal kon overtuigen.

Conclusie: Cave Pilot 55 is voor ons een spel met eenvoudige spelregels, veel diepgang en iets te veel geluk.

Cave Pilot 55

Auteurs: Martijn & Suzanne Weterings
Uitgever: Kwatta Games
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: 10 – 100 min.
Vanaf 14 jaar

Opgelet: deze preview ging over een prototype, de Kickstarter-campagne loopt nog tot 30 april 2015: Cave Pilot 55 on Kickstarter!