SPELLENMOLEN

Spelbeschrijving

Het overbekende, geniale bordspel heeft er een nieuw familielid bij gekregen: Genius Fun & Go. Een snelle variant die gebaseerd is op dezelfde zes symbolen als het originele spel. Ook deze keer is het belangrijk om je aandacht te verdelen over de zes kleuren, het is een echte race om als eerste zes volledige reeksen te vormen!

Aan het begin van het spel worden alle tegeltjes gedekt op tafel gelegd, drie willekeurige tegels worden in het midden van de tafel gelegd. Als je aan de beurt bent neem je een tegel uit de voorraad en leg je deze in jouw speelgebied. Ligt deze kleur niet in het midden van de tafel? Jammer, dan is je beurt alweer voorbij. Je legt alle tegels uit jouw speelgebied in het midden. Als deze kleur wél in het midden ligt dan heb je de keuze: Waag je het erop om nog een tegel te trekken, met het risico om alles uit deze beurt kwijt te spelen? Of speel je liever op veilig en ga je jouw tegels scoren? Om te scoren neem je alle tegels uit je speelgebied én de tegels uit het midden die daarmee overeenkomen. Je beurt is nu voorbij, maar de gescoorde tegels nemen ze jou alvast niet meer af. Op deze manier speel je steeds verder. Buiten een tegel te trekken die niet in het midden van de tafel ligt kan je ook kapot spelen door een tegel te trekken die je eerder in je beurt al getrokken had. Ook dan is je beurt meteen afgelopen en leg je alle verzamelde tegels in het midden. Wanneer je exact één zwakste kleur hebt (= de kleur waar je het minst aantal tegels van bezit) én er ligt toevallig een tegel in deze kleur in het midden dan kan je er ook voor kiezen om zo één tegel te nemen in plaats van je beurt op de gebruikelijke manier uit te voeren.

Van zodra je er in geslaagd bent om 5, 6 of 7 – afhankelijk van het spelersaantal – tegels van éénzelfde kleur te scoren verdien je een extra spelersbeurt. Je kan vanaf nu geen tegels in deze spelerskleur meer scoren, als je dat toch doet gaan ze gewoon naar de algemene voorraad. Op deze manier probeer je als eerste zes verschillende, volledige reeksen te vormen. Als je daar in slaagt ben je de winnaar van Genius Fun & Go. De rangschikking van de overige spelers wordt bepaald aan de hand van hun zwakste kleur.

Onze mening

De naam Genius wekt alvast een zekere verwachting op, het is een abstracte klassieker die we erg kunnen appreciëren. Als je Genius Fun & Go op tafel legt kan je maar beter iets heel anders verwachten, want het tactische element dat we in het bordspel zo graag terugzien is hier helemaal verdwenen. Deze versie werd gereduceerd tot een eenvoudig push-your-luck spelletje. Je neemt een tegeltje en met wat geluk kan je daarna kiezen of je er nog ééntje (of zelfs meer) durft te trekken of niet. Als je een foute tegel trekt dan maak je het alleen maar interessanter voor de volgende speler: met meerdere tegels in het midden is de kans alleen maar groter dat hij wél iets nuttig zal kunnen doen. Dat is wellicht hetgeen waar die “Fun” uit de titel op slaagt, gewoon tegeltjes trekken tot de grootste geluksvogel er met de overwinning vandoor gaat. Onze favoriete filler zal het helaas niet worden. De “Go” variant had voor ons verder mogen gaan: steek alle tegeltjes in een stoffen zakje en je hebt een ideaal, snel en eenvoudig spelletje om mee op reis te nemen. Bovendien speelt zo’n stoffen zakje veel leuker dan een grote berg voorraad op tafel. Daarnaast is de speelervaring met alle spelersaantallen hetzelfde. Met twee spelers moet je een series van 7 tegels maken, met vier spelers volstaan 5 tegels. Daardoor duurt het spel steeds ongeveer even lang. De herspeelbaarheid roept bij ons wel wat vraagtekens op, wij zullen het in ieder geval geen vijf keer na elkaar op tafel leggen.

Conclusie: Genius Fun & Go is snel en eenvoudig, maar iets minder geniaal dan het bordspel.

Met dank aan White Goblin Games!

Genius Fun & Go

Auteur: Reiner Knizia
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In Empire Engine zal je jouw twee machines zo goed mogelijk moeten benutten. De tandwielkaarten zullen bepalen hoe je machine wordt geactiveerd en welke acties je zal kunnen uitvoeren. Vooruitplannen is dus de grootste boodschap. Stel de tandwielen in en maak ze gelijktijdig met die van je medespelers bekend, daarna kan je afhankelijk van de gekozen acties grondstoffen, soldaten of uitvindingen verzamelen. Of misschien heb jij er wel voor gekozen om je buren aan te vallen of om je actieblokjes in punten om te zetten?

Beginnend met de startspeler legt elke speler één machine gedekt voor zich neer, nadat iedereen ook het tweede machine (in omgekeerde volgorde) heeft gekozen maakt iedereen zijn/haar keuze gelijktijdig bekend. Meteen daarna worden alle acties die bovenaan de machines staan uitgevoerd. Alle ronde acties dienen om grondstoffen te verzamelen, afhankelijk van de kleur kan je twee rode of twee gele blokjes in je actiegebied leggen. Met de blauwe symbool kan je één blauw blokje nemen, dat gaat meteen naar je waarderingsgebied en is alvast één overwinningspunt. Met de driehoekige acties kan je je naburige medespelers aanvallen, met het aanvalssymbool op je linkse machine val je uiteraard je linker buur aan en met het rechtse machine je rechter buur. Om deze actie uit te voeren moet je een rood blokje – een zogenaamde soldaat – inleveren, in ruil daarvan kan je een blokje stelen uit het actiegebied van je slachtoffer, dat blokje gaat rechtstreeks naar jouw waarderingsgebied. Gelukkig kan je je ook beschermen tegen zo’n aanval, en dat door je machine in te stellen op het grijze verdedigings-driehoekje. Je bent deze ronde beschermd tegen maximaal één aanval, als de verdediging succesvol is krijg je er bovendien nog een punt voor ook! Tenslotte heb je de twee vierkante acties, belangrijk is dat je deze enkel kan uitvoeren wanneer je niet bent aangevallen (of succesvol verdedigd hebt). Met de ene actie kan je al jouw gele blokjes – je goederen – naar je waarderingsgebied transporteren, met de andere actie kan je van elke kleur één blokje uit de voorraad nemen om rechtstreeks in je waarderingsgebied te leggen. Nadat al de gekozen acties zijn uitgevoerd start de volgende startspeler met één van zijn tandwielen neer te leggen. Het tandwiel bepaalt of je jouw machine 1 of 2 keer zal draaien, je kan dus niet elke keer ‘zomaar’ een actie kiezen. Als je een geel blokje betaalt kan je ook de kleine waarden op je tandwielen (0 of 3) kiezen.

Het aantal blokjes is gelimiteerd, wanneer één bepaalde kleur uitgeput is moeten alle spelers even veel blokjes in die kleur inleveren totdat er terug voldoende blokjes zijn. Na 8/9 ronden – afhankelijk van het aantal spelers – eindigt het spel. Alle blokjes in je waarderingsgebied tellen voor één punt, daarbovenop krijgen de speler(s) met de meeste blokjes in een bepaalde kleur nog twee bonuspunten. De speler die daarna de meeste punten heeft wint het spel. Het spel voorziet ook een variant waarbij elke speler vanaf het begin een bepaalde eigenschap heeft waarmee hij/zij voordelen heeft bij één bepaalde actie.

Onze mening

Tijdens onze eerste speelsessies was vooral het fenomeen van de startspeler een groot vraagteken. We zagen het nut er niet van in om elk om beurt onze machines ‘gedekt’ in te stellen om ze dan toch gelijktijdig bekend te maken. We speelden het dan ook meestal zo dat iedereen gelijktijdig een keuze maakte. De startspeler is enkel van belang wanneer spelers gele blokjes zouden betalen, zo weet je dat die speler zijn machine 0 of 3 keren zal draaien in plaats van 1 of 2. Tijdens onze eerste sessie kozen alle spelers dezelfde beginpositie, toen we ook tijdens de tweede en derde beurt alledrie dezelfde keuze maakte werd het al snel saai. In de volgende beurten/speelsessies was dat gelukkig minder vaak het geval. Vooral de eigenschappen zijn daar van groot belang, je probeert je voordeel in dat geval zo goed mogelijk te benutten waardoor iedereen plots op een andere manier begint te spelen. Enerzijds wil je zelf zo veel mogelijk punten halen, anderzijds is het ook belangrijk om je tegenstanders goed in de gaten te houden. De doelloze en saaie filler van weleer krijgt door die variant plots meer perspectief. Toch is het geen tussendoortje dat eruit springt, het is wel oké om een keer op tafel te leggen, maar de kans dat het de tafel nog vaak zal bereiken is vrij klein. Niet omdat het slecht is, maar gewoon omdat het nét niet goed genoeg is. De herspeelbaarheid is beperkt, hoe je het ook draait of keert. Het aantal spelers heeft weinig invloed op het spel, al gaat de voorraad aan blokjes er met 3, maar vooral met 4 spelers, wel erg snel door. De regel waarbij iedereen dan een blokje moet inleveren is helemaal te gek voor woorden.

Conclusie: Empire Engine is een oké filler die er net niet genoeg uitspringt.

Met dank aan Pegasus Spiele!

Empire Engine

Auteurs: Chris Marling & Matthew Dunstan
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Op het legendarische eiland “Einde van de Wereld” leven acht verschillende stammen. Bij elke zonsverduistering vindt er een heuse stammenstrijd plaats genaamd “The Tribal Rumble”. Het is bijna zover en alle stammen zijn in volle voorbereiding voor deze belangrijke wedstrijd. Elke stam stuurt zijn Ultieme krijger naar de arena, vanaf nu is het ieder voor zich, slechts één krijger zal de arena levend verlaten.

Aan het begin kiezen alle spelers één stam, in oplopende grootte worden alle krijgers (één van elke speler) in de arena geplaatst. Elke speler krijgt de levenspunten en acht actiekaarten en die bij zijn/haar krijger horen, daarna kan de strijd losbarsten. Elke speler kiest nu in het geheim één actiekaart en legt deze gedekt voor zich neer. Er wordt luid afgeteld: ACHT, ZEVEN, ZES, … Van zodra jouw initiatiefwaarde (vermeld op de gekozen kaart) afgeroepen wordt draai je jouw actiekaart om en voer je je beurt meteen uit, indien meerdere spelers hetzelfde initiatief hebben krijgt de kleinste voorrang. Tijdens je beurt moet je alle acties die vermeld staan op je kaart uitvoeren in een volgorde naar keuze. Met de bewegingsactie moet je vanzelfsprekend het aantal stappen bewegen dat op de kaart vermeld staat, het is daarbij verboden om terug te keren naar de plaats waar je je beurt bent begonnen. De twee andere acties zijn om te vechten, waarbij het hand-tot-hand gevecht met een speler in jouw zone plaatsvindt en de schietactie op een verder liggende zone. Het aantal dat vermeld staat naast het gevecht symbool bepaalt hoeveel dobbelstenen je mag gebruiken tijdens het gevecht. De waarde van elke dobbelsteen wordt vergeleken met de verdedigingswaarde van het slachtoffer (vermeld op zijn laatst gespeelde actiekaart), voor élke dobbelsteen die hoger is dan die waarde verliest het slachtoffer één levenspunt per waarde die hoger is. De verloren levensfiches worden aan de aanvaller gegeven en leveren aan het einde punten op, het eerste leven is bovendien meer punten waard dan al de rest.

Van zodra een speler al zijn levens verloren is wordt hij geëlimineerd, de hiervoor verantwoordelijke speler neemt die spelersfiguur als trofee, want deze kan doorslaggevend zijn bij een eventuele gelijke stand. Wanneer een speler geëlimineerd wordt in één van de eerste drie ronden is het publiek niet tevreden en worden er stenen naar de aanvaller gegooid. Voor elke steen (afhankelijk van de ronde) wordt er één dobbelsteen gegooid, dit gevecht werkt op dezelfde manier als de gevechten tussen de spelers onderling. Het spel eindigt nadat de voorlaatste krijger de arena verlaten heeft, de enige overblijvende krijger wint het spel. In het geval dat er na 7 ronden nog meer dan één krijger in leven is worden alle punten opgeteld. De spelers met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Het eerste wat opvalt bij deze Ultimate WarriorZ is ongetwijfeld het materiaal: een mooie doos die omgetoverd wordt tot een mooie arena. Ook de kaarten zijn mooi geïllustreerd en van mooie kwaliteit. Het spel zelf kon ons echter totaal niet boeien, en dat heeft niet alleen te maken met het feit dat we geen fans zijn van dit soort vechtspelletjes. We vinden het namelijk ook erg jammer dat het kan gebeuren dat één of meerdere spelers al na één of twee ronden het spel moeten verlaten en er vanaf dan voor spek en bonen bij zitten. Als je met twee of drie spelers bent is het uiteraard veel sneller gedaan, je kan amper kiezen wie je aanvalt en je haalt zelden het einde van de zevende ronde. Het spel voorziet ook een mogelijkheid om in teams te spelen, in deze variant heeft elke speler een team van 2 of meerdere krijgers en moet je proberen alle krijgers van je tegenstander te elimineren om het spel te winnen. Met deze variant heb je iets meer variatie, er zijn meerdere krijgers in de arena waardoor je ook meer keuze hebt om je aanval op te richten. Je hebt het gevoel van een spel met 6, 7 of 8 spelers zonder dat je het nadeel hebt dat je niet meer mag meespelen als één van je teamleden het al in de eerste ronde begeeft. Elke krijger heeft verschillende eigenschappen, zo heeft de ene meer levenspunten en heeft de andere lagere verdedigingswaarden. Bovendien hebben ze allemaal twee actiekaarten met een unieke eigenschap. Ondanks de grote verschillen lijken de personages wel met elkaar in balans, maar als je in de eerste ronde meerdere spelers over je heen krijgt is er weinig dat je kan doen om de derde ronde alsnog te halen.

Conclusie: Ultimate WarriorZ valt misschien in de smaak bij jongens die volledig opgaan in dit soort gevechtsspelletjes, maar ons kon het helemaal niet overtuigen.

Met dank aan Asmodee België!

Ultimate WarriorZ

Auteur: Guillaume Blossier
Uitgever: Matagot
Aantal spelers: 2 – 8
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Vier gekleurde sets kaarten met waarden één tot tien, meer heb je niet nodig voor een spelletje Primiera. Aan het begin van een ronde heb je geen idee met wie je zal samenwerken… speel je deze ronde met één van je medespelers? Maar met welke medespeler zal je dan moeten samenwerken? Of wordt het deze keer toch een rondje alleen en ga je volop voor de dubbele punten? Het kan allemaal, en dat alles met één doel voor ogen: de eerste speler zijn om 21 punten te verzamelen.

Primiera is ontwikkeld voor vier spelers, in de varianten voor twee of drie spelers speelt iedereen steeds voor zichzelf en worden er geen teams gevormd. In het originele spel (voor vier spelers) krijgt iedereen aan het begin één Herald uitgedeeld, dat zijn de vier kaarten met waarde één. De minst goede kaart zou je denken, maar het is wel een Herald die zal bepalen met wie jij deze ronde zal samenwerken. Nadat elke speler één Herald ontvangen heeft worden ook de overige 36 kaarten verdeeld tot alle spelers tien kaarten hebben. Elke speler kiest daarna één kaart (géén Herald) om in het midden van de tafel te leggen, dit worden de startkaarten. Vervolgens begint de startspeler aan zijn eerste beurt, waarin je telkens één kaart speelt en daarmee probeert andere kaarten te verkrijgen. Wanneer je een kaart neemt en er op tafel al een kaart met dezelfde waarde ligt moet je deze kaart nemen. Als je bv. een rode 5 op tafel ligt zal de eerstvolgende speler die een andere vijf (groen, blauw of geel) speelt deze kaart mogen nemen. Wanneer er meerdere passende kaarten liggen mag je één kaart kiezen. Wanneer er geen passende kaart ligt kan je in het beste geval twee (of zelfs meer) kaarten nemen waarvan de som gelijk is aan je zonet gespeelde kaart. De kaarten die je op deze manier verzameld komen op een aparte stapel te liggen en zullen van belang zijn voor de volgende puntentelling. De eerste speler die zijn/haar Herald uitspeelt zal bepalen met wie hij/zij in het team zal zitten, de pijl op de kaart toont aan of je alleen, met je linker, rechter of overbuur in het team zit. De volgende Heralds die gespeeld worden hebben geen effect meer. Nadat alle spelers hun kaarten hebben uitgespeeld volgt de puntentelling, er zijn elke ronde vier punten te verdienen: één voor het team met de meeste kaarten, één voor de meeste gele kaarten, één voor de meeste kaarten met een 7 en één voor het team dat de beste Primiera score kan maken. De Primiera score wordt gemaakt uit maximum vier kaarten van een verschillende kleur. Diegene die er tijdens het spel in slaagt om alle kaarten van tafel te namen krijgt een extra bonuspunt. Alle spelers van het team krijgen even veel punten, daarna worden de kaarten opnieuw gedeeld voor de volgende ronde. De kans is groot dat je de volgende ronde met een andere speler in het team zit. De speler die er als eerste in slaagt om 21 punten te halen wint het spel.

Onze mening

Primiera is één van de vele kaartspelletjes die elk jaar op de markt verschijnen. Qua regels leek ook deze weer een unieke draai aan een klassiek getint spel te geven. De spelregels zijn eenvoudig: kaartje weggooien om een ander kaartje met exact dezelfde waarde op je puntenstapel te leggen. Als dat niet kan ben je gelukkig, want dan kan je misschien wel twee of drie kaarten nemen… of misschien heb je gewone brute pech en krijg je er niets voor in de plaats. Met twee of drie spelers komt er ook niet meer bij kijken en kan je er dan ook niets meer in zien dan een ordinair kaartspel, misschien krijg je de fervente kaartspelers er nog mee aan tafel. Hetgeen Primiera wel bijzonder maakt zijn die Herald kaarten, het feit dat je soms alleen speelt en andere keren in een team zit is best leuk gevonden. Soms duurt het lang vooraleer er een Herald gespeeld wordt, andere keren niet. Misschien wil je jouw Herald juist niet als eerste uitspelen omdat de speler waar jouw kaart naar wijst nog niet veel soeps heeft gedaan tijdens deze ronde? Dan maar hopen dat een andere speler een betere Herald uitspeelt. Ook met deze kaarten erbij blijft Primiera een kaartspel dat niet voldoende kan overtuigen om nog op tafel te komen. Het grootste nadeel is wellicht dat het heel lang duurt vooraleer één speler 21 punten heeft, het is zeker geen uitzondering als je 45 minuten aan een stuk kaartjes op tafel zit te leggen voor er een winnaar bekend is.

Conclusie: Primiera is een kaartspel waar weinig op aan te merken valt maar gewoon niet genoeg kan boeien om regelmatig op tafel te komen.

Met dank aan Kaleidos Games!

Primiera

Auteur: Spartaco Albertarelli
Uitgever: Kaleidos Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 14 jaar

Spelbeschrijving

Het leven in een snackbar: zagende klanten omdat ze te lang op hun eten moeten wachten, klanten die voortdurend van menu veranderen, personeel dat niet vlot genoeg werkt. Er zit niets anders op: sneller werken! Bedien je klanten zo snel mogelijk en blijf hopen dat alles goed komt en ze niet wéér van gedacht veranderen. Waar zijn die frietjes? En is die pizza nu al klaar? Ben jij de eerste chef in het dorp die er in slaagt om 5 toques te halen?

Veel voorbereiding heb je niet nodig voor dit tweepersoonsspel, de stapel met maaltijdkaarten goed schudden en het spel kan beginnen. Beide spelers zijn gelijktijdig aan het spelen, het enige wat je doet tijdens een spelletje Speed Snacks is kaarten van de gemeenschappelijke trekstapel nemen. Je kiest daarna of je de getrokken kaart open in het midden van de tafel of gesloten voor je neer legt. Zowel voor je als midden in de tafel kunnen vijf stapels met kaarten komen te liggen, het spreekt voor zich dat de stapels in het midden gemeenschappelijk zijn. Het kan tijdens dit spel perfect gebeuren dat je tegenstander 5 kaarten heeft neergelegd in de tijd dat jij één kaart hebt gekozen.  Wanneer je een “Hurry up”- kaart trekt heb je geen keuze, deze moet in het midden van de tafel op één van de stapels komen te liggen. Vanaf dat moment mag er geen enkele kaart meer op deze stapel gelegd worden. Van zodra er vier zo’n kaarten getrokken zijn – en dus vier stapels gesloten zijn – eindigt de ronde. De spelers draaien de bovenste kaarten van hun vijf persoonlijke stapels om en tellen de punten. Hoe meer keer jouw maaltijden ook in het midden van de tafel zichtbaar liggen, hoe meer punten ze waard zijn. Als er vb. drie pizza’s in het midden van de tafel liggen zijn al jouw pizza’s drie punten waard enz. Alle spelers tellen op deze manier hun punten, de speler met de meeste punten wint een toque. Daarna begint de volgende ronde. De speler die er als eerste in slaagt om vijf toques te behalen wint het spel.

Het spel voorziet ook vijf varianten. Je kan ze allemaal tegelijk toevoegen, maar ze raden in de spelregels aan om elke variant één voor één toe te voegen en het spel op deze manier uit te breiden. De eerste module voegt sprinkhanen toe aan de stapel maaltijdkaarten, je bent dan ook verplicht deze sprinkhanen in je persoonlijke, gedekte stapels te leggen. Aan het einde van de ronde, maar voor de puntentelling, kies je één stapel van je tegenstander. Elke sprinkhaan in deze stapel levert hem/haar één minpunt op. Een tweede module bevat extra kaarten die aan de kant van de tafel worden gelegd. Tijdens de ronde kan je één van deze kaarten nemen, dat is jouw maaltijd van de dag. Voor elke afgebeelde maaltijd dat je aan het einde bovenaan hebt liggen krijg je nu één extra punt. Met de XXL-module krijg je extra opdrachten: je kan nu ingrediënten op deze opdrachtkaart leggen om 3 extra punten te verdienen. Maar let op: als je opdracht niet compleet is verlies je drie punten! De laatste module voegt menu’s toe op een heel andere manier: de twee afgebeelde ingrediënten moeten aan het einde bovenop je stapels liggen om het menu te vervullen. Vervolledigde menukaarten kan je vanaf dan inzetten tijdens het spel. Zo kan je met één kaart een extra punt verdienen, maar met twee kaarten kan je een maaltijdkaart veranderen! In ruil voor drie menukaarten kan je tenslotte meteen een extra toque nemen.

Onze mening

Laat ons beginnen bij de modules. Speed Snacks heeft heel eenvoudige spelregels, waardoor een geoefende speler zonder problemen alle modules aan zijn eerste speelbeurt kan toevoegen. Toch gaat – volgens ons – dan een deel van de magie verloren. Het gaat niet enkel over ‘moeilijk of gemakkelijk’, maar het is gewoon leuk als een spel op die manier kan groeien. Wij vonden het telkens spannend om tijdens een volgende speelsessie te ontdekken wat er aan het spel zou toegevoegd worden, op die manier speel je het al minstens vijf keer. De modules maken het ook leuker, enkel de laatste module (met de menukaarten) sprak ons niet echt aan. Of het spel daarna nog vaak op tafel komt hangt uiteraard volledig van je smaak af, maar hier zal dat niet zo snel gebeuren. De voornaamste reden is omdat we nog steeds geen fans zijn van reactiespellen. Enerzijds is er een grote geluksfactor in het spel, anderzijds heb je toch ook wel enkele dingen in de hand.  Het voornaamste idee dat wij na élke speelsessie hadden is: het duurt gewoon veel te lang. We kunnen Speed Snacks appreciëren voor enkele ronden, maar het duurt ons te lang vooraleer iemand 5 toques heeft verzameld. In het slechtste geval ben je 9 ronden aan het spelen! De illustraties zijn erg mooi en maken het bovendien leuk om te spelen.

Conclusie: Speed Snacks is ideaal voor snelle duo’s!

Met dank aan Pegasus Spiele!

Speed Snacks

Auteur: Ulrich Blum
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Als je gisteren het interview met Matt Graff gelezen hebt ben je het bizarre thema van dit spel vast nog niet vergeten: het doodrijden van dieren. In dit spel ga je verschillende soorten voertuigen en dieren spotten langs de hoofdweg, met jouw verzameling probeer je zelf een baan te vormen waarop je de dieren raakt. Maar dat is nog niet zo eenvoudig als het lijkt: grote dieren zijn op zich al een gevaar voor hun kleinere soortgenoten en je kleine voertuigen kunnen ook gegrepen worden door grotere trucks. Ben je er klaar voor?

Als je aan de beurt bent heb je vier keuzes, de eerste mogelijkheid is om één van de openliggende kaarten te nemen. Je neemt in deze situatie een voertuig of een dier van de hoofdweg en legt deze in jouw baan. Hierbij moet je rekening houden met het aantal autosleutels op de kaarten, je baan mag namelijk maar drie sleutels bevatten. Hierdoor zal je vaak een keuze moeten maken en kan je niet zomaar “alle” sterke kaarten nemen. Wanneer je een blauwe actiekaart neemt voer je de beschreven actie meteen uit. Op deze manier krijg je soms een extra beurt, maar soms hebben deze kaarten ook een negatief effect op je tegenstanders waardoor zij misschien dieren, voertuigen of zelfs punten verliezen! De tweede mogelijke actie is het doodrijden van een dier op je eigen baan, daarvoor moet je in eerdere beurten minstens één voertuig en één dier verzameld hebben. Als de waarde van je voertuig(en) gelijk of hoger zijn dan de waarde van je dier(en) kan je de betrokken kaarten op je puntenstapel leggen. Deze punten neemt niemand jou nog af! Wat je tegenstanders wél kunnen wegpikken zijn de dieren en voertuigen die nog in je baan liggen. Met de laatste twee acties kan je namelijk een zwakker voertuig of een zwak dier aanvallen met een sterkere kaart in die soort. Het slachtoffer komt op de algemene aflegstapel, de aanvallende kaart blijft gewoon bij de aanvaller liggen.

Het spel eindigt van zodra de trekstapel uitgeput is. Alle kaarten die nog op je baan liggen worden naar je puntenstapel verplaatst, daarna is het enkel nog een kwestie om je punten te tellen. De speler met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Laat ons beginnen met het thema, zoals de auteur in het interview zelf al aangaf is dit op zijn minst ‘gedurfd’ en ‘taboe’ te noemen. Persoonlijk zouden we dit thema – als dierenliefhebbers – nooit kiezen, maar één ding is zeker: juist doordat het thema zo uniek is zal je dit kaartspel niet snel vergeten! De spelregels zijn snel uitgelegd en iedereen kan meteen meespelen, zowel jong als oud. Kaartje nemen, combinaties proberen vormen en terwijl in de gaten houden hoe je je tegenstanders kan boycotten. Een snelle filler met meer mogelijkheden dan je op het eerste zicht zou denken: de kaarten op de hoofdweg zijn voor iedereen beschikbaar. Laat je de goede kaarten voor je tegenstanders liggen? Of probeer je hun verzamelde kaarten weg te jagen met jouw sterke kaarten? Uiteraard is er een geluksfactor aanwezig in dit kaartspel, maar toch heb je het gevoel dat je het nog wel in de hand hebt. In zo’n kort spel stoort zo’n geluksfactor ons trouwens helemaal niet. De illustraties zijn bovendien wel leuk gedaan. Het prototype was alvast van een degelijke kwaliteit, bovendien kregen we drie definitieve kaarten toegestuurd waardoor we jullie kunnen meedelen dat de kaarten aangenaam spelen en van goede kwaliteit zijn!

Conclusie: Een leuke filler met eenvoudige spelregels en veel taboe in een klein doosje.

Roadkill Rivals

Auteur: Matt Graff
Uitgever: Pygmy Giraffe Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 13 jaar

Roadkill Rivals op Kickstarter

Momenteel loopt er op Kickstarter een campagne voor Roadkill Rivals. Een eenvoudige filler met een bijzonder thema: zoveel mogelijk dieren omver rijden. Schrik niet meteen en lees even verder. Vandaag kan je dit interview – met de auteur – lezen, morgen publiceren we een preview met onze mening over dit snelle kaartspel.

Matt. Stel jezelf even voor aan onze lezers.

Hallo, mijn naam is Matt Graff en ik woon in Portland, in de US. Ik ben verzot op bordspellen en kruiswoordraadsels. Ik hou ook van het ontwerpen. Ik werk fulltime als art director en ontwerper bij Adidas, waar ik verantwoordelijk ben voor de grafische ontwerpen en advertenties. Ik ben ook een imker, een trotse hondeneigenaar én een loper.

Is dit het eerste spel dat je ontwikkeld hebt?

Dit is het eerste spel dat ik ontwikkeld heb tot een écht speelbaar spel. Ik ben een creatief persoon met vele ideeën. Ik heb vele schetsen, ideeën en thema’s aan de kant liggen voor later. Dit is het eerste van vele ideeën dat ik heb gerealiseerd, maar liefst van al wil ik volgend jaar nog een tweede spel op Kickstarter lanceren.

Hoe voelt het om zo’n Kickstarter campagne te runnen?

Het runnen van een Kickstarter campagne is veel meer werk dan ik vooraf had gedacht. Ik communiceer met verkopers en bloggers, ik moet reclame maken en sta open voor alle mensen die me willen helpen met het spel. Terwijl maak ik ook de illustraties en nog veel meer. Het lijkt bijna een tweede, fulltime job. Je kan er wellicht uit verstaan dat ik de laatste weken weinig slaap heb. Ik ben blij dat ik tips heb gekregen van mensen die ervaring hebben met Kickstarter en heb veel geleerd dankzij blogs met Kickstarter advies.

Hoe vaak speel je zelf een bordspel? Wat is je favoriete spel?

Meestal speel ik ongeveer één keer per week, telkens met mijn vrouw of met vrienden. Ik hou vooral van Eurogames of partyspellen. Klassiekers zoals Catan, Puerto Rico, Carcassonne en Cards Against Humanity vallen hier goed in de smaak. Onlangs hebben we ook Camel Up gekocht, ik kijk er naar uit om dat te spelen!

Wat was er eerst: het thema van Roadkill Rivals of het spelmechanisme?

Het spelmechanisme. Ik wist dat ik een spel wilde ontwikkelen dat ik wilde lanceren op Kickstarter. Aangezien ik dat nog nooit eerder gedaan had zou ik een eenvoudig spel ontwikkelen: gemakkelijk om te drukken en wereldwijd te verzenden. Liefst van al wil ik de spellen zo snel mogelijk bij de backers krijgen. Om alles zo vloeiend mogelijk af te ronden heb ik mezelf gelimiteerd tot het gebruik van kaarten. Tegels, een bord, meeples en dobbelstenen spaar ik wel op voor een volgend spel.

Toen ik het spel effectief ging uitwerken wilde ik een paar unieke aspecten creëren die leuk zijn maar toch niet gebruikelijk zijn in de kaartspellen die ik ken. Het heeft vele maanden en veel verschillende ideeën gekost vooraleer het finale concept van Roadkill Rivals publieksklaar was.

Hoe ben je op het idee gekomen om dieren te vermoorden in een spel?

Wat het thema betreft wilde ik in ieder geval iets uniek. Het principe van het spel bestond al, ik was dus op zoek naar twee types van kaarten die goed met elkaar samenwerkten maar liefst van al ook nog enige betekenis hadden. Op een dag had ik een raar idee. Ik dacht aan de aangereden dieren die je vaak langs de weg vindt, élk dier is uiteindelijk aangereden door een persoon, of die persoon dat nu weet of niet. Misschien voelde die chauffeur hem daarna droevig, misschien niet… het was in ieder geval niet de bedoeling om een dier te doden. Maar wat als mensen wél zouden proberen om dieren te raken? Wat als de dieren probeerden terug te vechten tegen al deze auto’s?

Ja… Het is taboe om een spel te ontwikkelen waarin je dieren probeert te vermoorden met een voertuig, maar dat is nu net de reden waarom ik het zo goed vind. Het is fout, maar in ieder geval uniek en onvergetelijk. Er zijn 101 spellen met ridders, schepen, draken en treinen, maar er zijn niet veel spellen over het doodrijden van slangen. Roadkill is een universeel thema en past zowel in Amerika als in Europa en Australië.

Hoe lang ben je bezig geweest met de ontwikkeling van Roadkill Rivals?

In december 2014 ben ik begonnen met de ontwikkeling ervan, zo’n acht maanden geleden. De eerste maanden heb ik gezocht naar het spelmechanisme en het thema. De maanden daarop heb ik het spel veel getest met vrienden en spelers in de lokale speciaalzaken. Terwijl ik volop bezig was met een business- en Kickstarter plan zijn mijn vrienden van Jolby & Friends begonnen aan de illustraties.

Waarom zouden we het spel moeten backen op Kickstarter?

1. Roadkill Rivals is een spel dat je in 5 minuutjes aan eender wie kan uitleggen. Er zijn weinig spellen waarmee je zo snel kan beginnen.

2. Het is een snel spel (15-20 min.) dat zowel ervaren als gelegenheidsspelers kan boeien. De spelregels zijn heel eenvoudig, maar het mechanisme laat ervaren spelers toe om het uit te vechten tegen zijn of haar tegenstanders. Bovendien heeft het spel een uniek thema dat taboe is én leuke illustraties dat zowel kinderen als volwassenen kunnen entertainen.

3. EU-FRIENDLY: Gratis internationale verzendkosten zonder douane kosten. Ik heb het spel zo ontwikkeld dat het zo klein mogelijk blijft en heb alle internationale verzendkosten reeds meegeteld in de prijs, waardoor je na het backen geen onverwachte verzendkosten meer tegenkomt. Bovendien vermeld ik de fabriekskost en niet de kost van een pledge level, waardoor alle reward levels onder de grens voor douane kosten vallen.

4. Je investeert in mij. Ik wil in de toekomst nog meerdere spellen ontwerpen en een echt bedrijf oprichten. Maar de eerste stap is en blijft een succesvolle campagne voor Roadkill Rivals.

Zal het spel na de campagne beschikbaar zijn in België en Nederland?

Ja. Ik gebruik een internationale verzender voor het vervullen van mijn Kickstarter campagne. Het plan is om deze optie ook aan te bieden voor alle Europese bestellingen via mijn website www.roadkillrivals.com. Misschien zal ik het spel ook te koop aanbieden op Amazon. Ik heb nog geen concreet plan om het spel ook in de Europese winkels aan te bieden, ik focus me nu vooral op de traditionele distributie van de Kickstarter pledges.

Roadkill Rivals op Kickstarter

Spelbeschrijving

Het populaire bordspel ‘Pandemie’ heeft er een nieuw familielid bij: The CURE. Deze dobbelvariant is in grote lijnen gelijk aan het klassieke bordspel. Ook in deze versie gaan alle spelers samen aan de slag in de hoop de vier meest dodelijke ziektes op onze wereld te bestrijden. Daarvoor zullen we voldoende stalen moeten nemen waarmee we met een portie geluk een straf medicijn kunnen brouwen. Vergeet niet om in tussentijd op de oude klassieke manier de ziektes te bestrijden en zo te voorkomen dat het alleen maar erger wordt. Kunnen we samen de mensheid redden of gaan we allemaal samen ten onder?

De wereldkaart wordt in dit spel voorgesteld door 6 werelddelen. Aan het begin van het spel worden er 12 dobbelstenen uit de zak getrokken, gedobbeld en bij de bijhorende werelddelen gelegd (elk werelddeel heeft een waarde van één tot zes), dit stellen de bacteriën voor. Elke speler krijgt een rollenkaart met een bepaalde eigenschap en zes (of soms zelfs meer) bijhorende dobbelstenen. Als je aan de beurt bent rol je deze dobbelstenen en kan je de getoonde acties uitvoeren. De dobbelstenen die je niet wenst te gebruiken kan je zo vaak je wilt opnieuw dobbelen, maar dan loop je uiteraard een groter risico op een biohazard: de enige uitkomst die je niet opnieuw kan werpen en bovendien nog een slecht gevolg heeft ook! Je moet de infectiespuit dan namelijk één plaats verder plaatsen en loopt zo het risico op een epidemie en hogere besmettingsgraad. Er zijn vier standaardacties die de meeste spelers bezitten, zo kan iedereen zich met een boot naar een aangrenzend werelddeel verplaatsen, kan iedereen met een spuitje ziektekiemen weghalen en kan iedereen stalen nemen. De meeste spelers kunnen bovendien ook naar een regio naar keuze vliegen met het vliegtuig. Na het uitvoeren van al je acties kan je indien gewenst stalen doorgeven aan teamleden in jouw regio, daarna kan je een poging wagen om een medicijn te ontwikkelen. Je neemt daarvoor alle stalen van één kleur die je in je bezit hebt en dobbelt deze dobbelstenen. Bij een resultaat van 13 of meer is het gelukt en hebben jullie het eerste medicijn gevonden. Alle bacteriën van deze ziekte zijn vanaf nu iets gemakkelijker te bestrijden. Als het niet gelukt is blijven de stalen in jouw bezit, de volgende keer als je aan de beurt bent kan je er voor kiezen om ze door te geven aan een medespeler of om het nog een keer te proberen. Om je beurt af te ronden moet je opnieuw besmetten, je neemt 3 tot 5 dobbelstenen uit de zak (afhankelijk van de huidige besmettingsgraad), dobbelt deze en legt ze op de bijhorende werelddelen. Indien er een vierde dobbelsteen van dezelfde kleur in een gebied terechtkomt volgt er een uitbraak.

Je wint het spel als je er in slaagt om de vier medicijnen te produceren, je hoeft niet alle ziektekiemen te verwijderen. Je verliest als er 8 of meer uitbraken zijn geweest, als de besmettingsgraad te hoog wordt of als er onvoldoende dobbelstenen in de zak zijn om de infectiefase door te komen.

Onze mening

Pandemie is en blijft één van de betere coöperatieve spellen, deze dobbelvariant had dus al lange tijd onze interesse. Een eerste speelsessie kon ons meteen overtuigen van al het positieve aan dit spel: het speelt heel vlot en het is verslavend. Alle leuke elementen uit Pandemie blijven behouden, het concept, het coöperatieve element en de verschillende rollen met elk hun (goede) eigenschappen. Daarbij komt dat deze dobbelvariant veel vlotter speelt en maar half zo lang duurt, wat er voor zorgt dat de herspeelbaarheid veel hoger ligt. Je verliest het spel en het wordt al gauw nog een keer gespeeld, in een poging toch maar eens te kunnen winnen. Dan komen we meteen bij het element ‘geluk’ in dit spel, want de geluksfactor is hier veel hoger dan in het basisspel. Hoe je het ook draait of keert, het blijft een dobbelspel en de dobbelstenen bepalen zo goed als alles. Je moet het lot niet gaan zoeken door je dobbelstenen vaak opnieuw te werpen, maar als de dobbelstenen tegen zitten kan je gewoon niets doen om het spel te winnen. Het verslavende element in dit spel zorgde ervoor dat het ondertussen al 17 keer op tafel kwam, maar we hebben het slechts 3 keer kunnen winnen. Nu begint het toch wel stilaan tegen te steken dat we maar amper kunnen winnen. Een dubbeltje op zijn kant dus. Het materiaal is van heel goede kwaliteit en de spelregels zijn duidelijk beschreven. Het aantal spelers heeft volgens ons weinig invloed op het spel, zowel met 2, 3 als 4 spelers is het even leuk maar even moeilijk om te winnen. De herspeelbaarheid is groot, al vragen we ons wel af of dat zal blijven duren. Het spel voorziet drie moeilijkheidsgraden, wij speelden meestal de ‘normale’ variant, de intro-variant is iets gemakkelijker te winnen, de heroïsche variant laten we (voorlopig) achterwege.

Conclusie: Pandemic The CURE is een super leuk coöperatief dobbelspel met een vrij hoge geluksfactor.

Pandemic: The CURE

Auteur: Matt Leacock
Uitgever: Z-Man Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Het is inmiddels zo’n vijf maand geleden dat we jullie met veel plezier konden
aankondigen dat E&E’s Spellenmolen een baby’tje verwacht:
“Babyboontje”, de eerste uitbreiding op onze zelfgemaakte Cupiboon.

Om dit plezier én de gelijklopende release van Baby Blues te vieren
organiseren we een pronostiek. Doe ons een plezier en doe een wilde gok…
misschien win jij wel een exemplaar van Baby Blues!

Klik hier voor de wedstrijd

Spelbeschrijving

In dit gloednieuwe spel nemen twee teams het tegen elkaar op. Één spion zal proberen nuttige tips te geven in de hoop dat zijn of haar agenten de juiste woorden zullen aanduiden. Het team dat er als eerste in slaagt om alle correcte woorden te vinden wint het spel, de woorden van je tegenstanders wil je liever niet aanduiden zodat ze de punten niet zomaar cadeau krijgen.

Aan het begin van het spel (met 4 spelers of meer) worden er twee teams bepaald. Elk team kiest vervolgens één spion, beide spionnen gaan samen aan de overkant van de tafel zitten. Daarna worden er 25 kaarten open op tafel gelegd, op elke kaart staat één woord. De spionnen krijgen een sleutelkaart te zien, die kaart bepaalt niet alleen welk team zal moeten beginnen maar ook welke woordkaarten bij welk team behoren! Het team dat mag starten zal 9 woorden moeten raden, het andere team 8. Één van de overgebleven woorden is het slachtoffer (= als iemand dit woord raadt eindigt het spel meteen en is dat team verloren), de andere woorden zijn neutraal.

De spion geeft vervolgens één aanwijzing. Zo’n tip bestaat uit exact één woord, gevolgd door één getal. Het getal geeft aan op hoeveel te raden woorden jouw tip van toepassing is. Stel dat je teamgenoten o.a. de woorden “vliegtuig”, “uil” en “fluit” moeten raden. Je tip zou kunnen zijn: “hoog, 3“. Een vliegtuig en een uil vliegen hoog in de lucht, een fluit produceert hoge muziektonen. De teamgenoten (= agenten) van deze spion mogen nu overleggen en duiden daarna één woord aan. De spion onthult daarna de kleur van dat woord. Indien de agenten een woord in hun spelerskleur hebben geraden mogen ze opnieuw raden, anders eindigt hun beurt en is de spion van het andere team aan de beurt. Het spreekt voor zich dat de spion op geen enkele andere manier contact mag zoeken om zijn/haar teamgenoten te helpen.

Het spel voorziet ook een versie voor twee of drie spelers. In het tweepersoonsspel spelen beide spelers in hetzelfde team en wordt Codenames zowaar omgetoverd tot een coöperatief spel. Één speler is de spion, de andere speler is de agent en zal moeten raden. Telkens wanneer het andere team aan beurt zou zijn moet de spion één van de kaarten van de andere speler afdekken. In een sessie met drie spelers heb je de keuze: je kan ook nu coöperatief spelen waarbij twee agenten samen kunnen overleggen. Je kan ook in twee teams spelen met één gemeenschappelijke spion. De spion geeft dan om de beurt een tip voor het blauwe of het rode team. Het team dat er als eerste in slaagt om alle woorden te vinden wint het spel.

Onze mening

Het enthousiasme over dit gloednieuwe partyspel is erg aanstekelijk, toch begonnen we met gemengde gevoelens aan Codenames. Als we heel eerlijk zijn: we hebben het over het algemeen niet zo voor woordspellen, maar al helemaal niet voor partyspellen. Laat staan een combinatie van beide? Het lezen van de spelregels maakte ons alvast nieuwsgierig en na één beurt hadden we de smaak te pakken. Het spel kwam de eerste dag meteen vijf keer op tafel en iedereen was het er over eens: Codenames is een topper. Een tip vinden die over één woord gaat is vrij gemakkelijk, maar je wilt liefst van al een tip geven waarmee je agenten meerdere woorden kunnen vinden. Het is en blijft een race waarbij je als eerste acht of negen woordjes wilt raden. Je gaat op een andere manier nadenken over woorden. Je denkt al gauw dat er geen mogelijke link is tussen twee woorden, maar even ‘out-of-the-box’ denken doet wonderen. Nadat je Codenames enkele keren gespeeld hebt wordt het er alleen maar beter op en leer je nieuwe strategieën. Dat is meteen ook de reden waarom Codenames zo verslavend werkt: je wilt die ‘race’ niet alleen winnen, het is ook gewoon heel leuk om op zoek te gaan naar goede tips en/of om de tips van je tegenstander te raden. Het spelersaantal bepaalt voornamelijk de sfeer, daarnaast zijn er weinig spellen die zowel met twee als met een grotere groep écht goed zijn. Met twee spelers geniet je gewoon van het concept, met vier spelers doe je exact hetzelfde maar is alles iets meer competitief. Van zodra je team bestaat uit meerdere agenten (vanaf 5 spelers, maar ook in de coöperatieve variant met 3 spelers) krijgt het spel weer een andere dimensie. Je hoort de agenten communiceren en plots denken ze aan woorden die jij als spion helemaal niet in gedachten had. Best grappig om te horen hoe zij over al die tips denken.  Het spreekt voor zich dat de spion op geen enkel ogenblik extra tips mag geven, want dan valt heel de magie van dit spel in het water. De herspeelbaarheid is erg groot, het spel bevat maar liefst 200 kaartjes die dubbelzijdig bedrukt zijn met woorden. Je hebt dus altijd een andere combinatie van 25 woorden open liggen en bovendien is ook de sleutelkaart steeds verschillend. We hopen Codenames toch nog erg vaak te spelen, het is gewoon een heel goed spel. Het speelt snel, is eenvoudig uit te leggen en werkt vooral verslavend. Het zou ons niets verbazen als Codenames een echte hit wordt!

Conclusie: Codenames is het eerste partyspel ooit dat ons zo kon overtuigen, een topper!

Met dank aan Czech Games Edition!

Codenames

Auteur: Vlaada Chvátil
Uitgever: Czech Games Edition, White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 8+
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 14 jaar