SPELLENMOLEN

Onlangs kochten we voor Kobe de kubuspuzzel ‘Koe Carola’, niet zomaar een puzzel: er hoort namelijk ook een leuk (en eenvoudig) spel bij! Als Kobe twee dagen later wakker wordt en vanuit zijn bedje roept “Koe Haba!” – dan kunnen we alvast stellen dat hij er helemaal zot van is.

Er staat niet zomaar “vanaf 18 maand” op, de spelregels zijn namelijk héél eenvoudig. Deze keer hoef je geen kleuren te herkennen of te kunnen tellen, de drie symbolen op de dobbelsteen herkennen is voldoende! Dobbelen kon hij natuurlijk al, maar het blijft zalig om te zien hoe hij de dobbelsteen rustig en gecontroleerd uit zijn handjes laat rollen.

Als je een koe dobbelt mag de koe één stapje vooruit geplaatst worden, daarin moesten we hem de eerste keer wel wat beperken: hij wilde de koe meteen over heel de weg laten stappen! Maar na het eerste spelletje had hij wel door dat ze telkens één plaats vooruit mocht. Wanneer je een klavertje dobbelt heeft de koe honger: tijd voor een korte lunchbreak. Kobe neemt dan super schattig de koe en laat haar eten van de dobbelsteen, inclusief de bijhorende *smak* geluidjes. Tenslotte is er ook het hekje, waarbij je de kubus met het hekje op het bord moet plaatsen. De opdracht? De koe van de wei halen voordat het hek volledig gebouwd is. Zijn enthousiasme als we het spelletje winnen is al even aanstekelijk (zie laatste foto)!

Samen spelen heeft hij ondertussen ook goed begrepen, iedereen mag om de beurt spelen. Zelfs als ik een keertje niet mee speel om foto’s te maken wilt hij mij de dobbelsteen geven als het aan mij is!

Kobe (18 mnd) speelt Koe Carola

Je zou het haast vergeten, maar je kan er uiteraard ook gewoon mee puzzelen. Al is deze kubuspuzzel nog nét te moeilijk om alleen te kunnen, maar hij vindt het wel gewéldig dat er ook een tractor op staat!

Haba kubuspuzzel ‘Koe Carola’, vanaf 1,5 jaar

Spelbeschrijving

De Griekse God Zeus organiseert een heuse competitie. Alle deelnemers krijgen 12 legendarische opdrachten, de speler die de opdrachten als eerste kan vervullen krijgt zijn gratie. Je zal o.a. sierlijke standbeelden en tempels moeten oprichten, maar ook offers moeten brengen aan de verschillende goden. Tenslotte moet je zelfs drie angstaanjagende monsters verslaan!

Aan het begin van je beurt worden je letsels bepaald, als je te veel letsels hebt opgelopen heb je tijd nodig om te recupereren en eindigt je beurt meteen. Als je helemaal géén letsels hebt krijg je een gunst. Vervolgens kan je je drie dobbelstenen (en eventueel een orakelkaart) gebruiken om acties mee uit te voeren, in sommige gevallen kan je extra actie(s) verdienen met je Goden. De kleur van je dobbelsteen zal niet zozeer bepalen wélke actie je kan doen, maar wel hoe je een actie kan uitvoeren. Met een rode dobbelsteen kan je vb. verplaatsen naar een rood vak, een rood monster verslaan, een  rood eiland ontdekken, een rood offer ophalen/afleveren, een rood standbeeld opladen/oprichten, rode letsels verzorgen of de rode God verplaatsen. Met de andere kleuren kan je net dezelfde acties doen, maar het spreekt voor zich dat ook daar de kleur allesbepalend is.

Telkens je een opdracht vervult krijg je een beloning dat je tijdens de rest van het spel kan verder helpen. Je zal dus goed moeten afwegen welke opdrachten je eerst vervult en welke later. Aan het einde van je beurt dobbel je je drie orakel dobbelstenen. Afhankelijk van het resultaat kunnen je medespelers een God (in de kleur van jouw dobbelstenen) een wolk laten stijgen op voorwaarde dat de betreffende God reeds op een witte wolk stond. Je dobbelstenen liggen nu klaar voor de volgende ronde. Op het einde van de ronde wordt de zwarte dobbelsteen gedobbeld, deze zal bepalen of de spelers al dan niet extra letsels oplopen.

De speler die als eerste alle opdrachten vervult én terug bij Zeus arriveert wint het spel.

Onze mening

Al sinds Essen waren we erg geïnteresseerd in deze nieuwe Feld. En tot hiertoe heeft het alle verwachtingen meer dan ingelost. Het heeft wel wat tijd gekost om de regels goed te doorgronden, een eerste keer uitleggen was dan ook niet zo vanzelfsprekend. Bovendien ben je – vooral de eerste keer – toch wel een tijdje bezig met het opzetten van het spel. Maar eens je alles goed door hebt vliegt het voorbij, na 90 minuten heb je nog het gevoel dat het veel te vroeg stopt. Dat is altijd een positief teken! Aangezien er zoveel mogelijkheden zijn én je de kleur van je dobbelsteen met gunstfiches kan veranderen is de geluksfactor in dit spel toch erg beperkt. De interactie met je medespelers is duidelijk aanwezig, zeker als ze een offer net voor jouw neus wegritsen of een monster verslaan dat jij al heel de tijd in het vizier had. Bovendien probeer je ook zo vaak mogelijk mee te profiteren met wat je medespelers dobbelen, de extra acties met je Goden zijn mooi meegenomen! Het bord kan je naar eigen zin samenstellen waardoor het elke keer weer heel anders aanvoelt. De voordeelkaarten (die je verdient na het verslaan van een monster) zijn ook meestal verschillend. Dit alles in combinatie met je dobbelstenen zorgt voor voldoende variatie en een grote herspeelbaarheid. Wij zijn alvast grote fans van Het Orakel van Delphi en leggen het maar al te graag nog heel vaak op tafel!

Conclusie: Het Orakel van Delphi viel bij ons alvast in goede aarden!

Met dank aan Pegasus Spiele!

Het Orakel van Delphi

Auteur: Stefan Feld
Uitgever: Pegasus Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 90 min.
Vanaf 12 jaar

Els droomt er al jaren van: een spellenclub voor personen met een beperking. Dankzij Sint Ferdinand werd deze droom werkelijkheid. In februari 2017 ging dit nieuwe project – met succes – van start en kunnen ook zij genieten van de vele schatten die de spellenwereld te bieden heeft, helemaal op maat! Vanaf september wordt de club toegankelijk voor iedereen (binnen de doelgroep) regio Hasselt.

De opstart van dit initiatief vraagt natuurlijk om budget. Om hen de kans te geven een aantal nieuwe spellen aan te kopen verkopen we sets van deze 4 postkaarten, alle winst gaat integraal naar De Dobbelaar!

Bestel via onze website een set van 4 postkaarten en draag op deze manier ook jouw steentje bij!

Prijs:

• €4 (per set van vier kaarten)
• €5 (per set van vier kaarten) voor bestellingen binnen België (incl. verzending)
• €6 (per set van vier kaarten)  voor bestellingen binnen Europa (incl. verzending)

Bestellen?

Vul dan snel onderstaand formulier in!

* verkoop afgelopen *

Spelbeschrijving

Leo moet naar de kapper, zijn weeldige haarbos heeft dringend een kappersbeurt nodig! Op weg naar de kapper verliest Leo heel wat tijd door de vele diersoorten te ontdekken, je zal goed moeten samenwerken om hem tijdig in Bobo’s kapsalon te krijgen!

Alle bostegels vormen een lange weg van Leo’s zetel tot aan het kapsalon. Als je aan de beurt bent speel je één van je vijf handkaarten uit en verplaats je Leo het aantal weergegeven stappen. Draai de tegel waar Leo eindigt om en controleer vervolgens of deze actie je tijd heeft gekost of niet. Als de kleur van tegel overeenkomt met de gespeelde kaart heb je geluk, in het andere geval verlies je – afhankelijk van de tegel – 1 tot 5 uur tijd! Je hebt slechts 12u tijd, want om 20u sluit de kapper. Als de tijd om is worden alle tegels terug naar de boskant gedraaid, groeit Leo zijn haar en worden de kaarten herverdeeld voor de tweede ronde. De spelers trachten zo veel mogelijk van het dierenspoor te onthouden en zo steeds vlotter in de buurt van de kapper te geraken. In het weekend is het kapsalon gesloten, jullie hebben slechts 5 dagen/ronden de tijd om Leo bij de kapper te brengen. Als dat niet lukt zijn jullie onherroepelijk verloren!

Onze mening

Een coöperatief spel gebaseerd op een soort memory, perfect voor kinderen! Speelt jouw zoon of dochter graag memo, hebben ze een goed geheugen en ben je eens toe aan wat anders? Dan is Leo de perfecte oplossing! Dankzij het coöperatieve element kunnen ze elkaar helpen. Als er volwassenen meespelen en hier en daar wat helpen kan het gerust voor de aangegeven leeftijd (6j.)! De illustraties zijn mooi en aantrekkelijk en het verhaal is bovendien heel herkenbaar en verstaanbaar voor jonge kinderen. Voor jonge kinderen is het best een uitdaging om alles te onthouden, als volwassene kan je het mits wat samenwerking gemakkelijk in de tweede ronde uitspelen. Leo won in 2016 heel wat prijzen als beste kinderspel, daar zijn wij het alvast helemaal mee eens!

Conclusie:  Een coöperatief kinderspel waarbij je goed zal moeten nadenken!

Met dank aan ABACUSSPIELE!

Leo

Auteur: Leo Colovini
Uitgever: Abacusspiele
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

Het is een heuse discussie ten huize McKilt. Nonkel Ian wilt het kasteel bouwen in zijn roestkleurige stenen terwijl Aidan vol lof is over licht graniet. Ook de twee andere familieleden hebben elk hun eigen bouwmateriaal. Tijdens dit spel bouwen de spelers gezamenlijk aan het kasteel van hun Schotse overgrootouders, iedereen heeft maar één doel voor ogen: jouw steensoort zo veel mogelijk in de belangstelling zetten en op die manier de meeste dukaten verzamelen.

Aan het begin van het spel worden de bouwkaarten langs het speelbord gelegd: vier daarvan bevatten slechts één spelerskleur, de zes andere bevatten twee spelerskleuren. Als je aan de beurt bent verplaats je één kaart en bepaal je daarmee welke spelers een toren mogen bouwen. De kaarten moeten steeds in klokwijzerzin verplaatst worden, je mag daarbij een rij aanvullen of een nieuwe rij beginnen. Een nieuwe rij moet echter wel altijd grenzen aan een reeds bestaande rij, je mag nooit meer dan 5 rijen hebben én in een rij mogen maximum 4 kaarten liggen.

De speler(s) wiens kleur op de verplaatste kaart afgebeeld staan moeten nu een toren bouwen in de rij waar de nieuwe kaart gelegd werd. Daarbij heb je twee keuzes: op de dichtstbijzijnde open ruimte of op een bestaande toren. In dat laatste geval betaal je de betrokken speler dukaten naar gelang de grootte van de toren. Van zodra de laatste kaart uit een rij genomen wordt is er dukatendag aan het einde van de ronde. In deze korte puntentelling tel je de punten in je meest waardevolle gebied (= het grootst aantal torens met jou spelerskleur bovenaan). Elke toren is een punt, als er extra dukaten opstaan verdien je nog wat extra’s. Het spel eindigt nadat één speler al zijn torenonderdelen heeft gebouwd, de speler die na de laatste dukatendag de meeste punten verzamelde wint het spel.

Onze mening

We speelden Kilt Castle enkele keren, het spel voelde elke keer heel anders aan. De eerste keer viel het spel serieus tegen, sommige spelers kunnen een tijdlang weinig tot niets doen omdat de kaarten met hun spelerskleur onderaan de rijen liggen. Het enige wat je dan kan doen is een kaart voor je tegenstanders verleggen in de hoop dat jouw kaarten iets later weer beschikbaar worden.  In tussentijd zie je je medespelers een groot gebied opbouwen en worden je laatste torentjes overbouwd, als er dan nog eens traag gespeeld wordt is alle fun wel verdwenen. De volgende sessies vielen daarentegen veel beter mee. Misschien omdat iedereen nu probeerde te voorkomen dat zijn kaarten helemaal naar onder zakten? Of gewoon omdat er vlotter gespeeld werd? Hoe dan ook, de heerschappij verandert continu in dit spel. Je kan helemaal aan de macht staan met een groot gebied, maar 2 minuten later kan de situatie volledig omgegooid zijn. Het is dan een kwestie om te pieken op het juiste moment en zo veel mogelijk dukaten te verzamelen. De spelregels zijn heel eenvoudig, iedereen kan meteen beginnen. De geluksfactor (welke speler verlegt mijn spelerskleur, op welk moment en naar welke rij/kolom) is zeker aanwezig. Het is een heel licht familiespel. De illustraties op de doos zijn prachtig, maar helaas komt daar op het spelmateriaal weinig van terug. Met twee spelers spelen beide spelers met twee spelerskleuren, maar aangezien je gewoon elk om beurt een kaart moet verleggen ondervind je hier geen nadeel van. Het speelt met twee dus net zo goed als met drie of vier.

Conclusie: Op een passende gelegenheid spelen wij Kilt Castle graag nog eens opnieuw.

Met dank aan Zoch Verlag!

Kilt Castle

Auteur: Günter Burkhardt
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

In Agricola begin je met een houten huisje met twee kamers en twee familieleden. Door je familieleden nuttig aan het werk te zetten bouw je langzaam maar zeker een heuse boerderij op. Je kweekt dieren, oogst graan enz. Eén belangrijke zaak mag je echter niet over het hoofd zien: je familieleden op tijd van het nodige voedsel voorzien!

Aan het begin heb je twee familieleden en kan je dus twee acties uitvoeren. Elk om beurt zet je één familielid op een plaats en voer je de bijhorende actie uit. Tijdens deze acties kan je o.a. voedsel en grondstoffen verzamelen, waarmee je dan later weer weiden, ovens, extra kamers en meer kunt aankopen. In je weiden kan je dan weer dieren houden. Door akkers te bouwen en graan te verzamelen kan je ook graan planten, wat je later in het spel dan weer kan gebruiken om brood te bakken. Je kan één van je familieleden ook inzetten om de volgende ronde startspeler te worden. Van zodra alle spelers al hun familieleden aan het werk hebben gezet eindigt de ronde, komen alle familieleden terug naar huis en worden de grondstoffen/dieren op het speelbord aangevuld. Elke ronde komt er een extra actieplaats beschikbaar. Zo kan je later in het spel je huis renoveren, extra familieleden kweken, verschillende diersoorten verkrijgen en een paar investeringen doen. De 5 beschikbare investeringen laten je tijdens elke voedingsfase toe om grondstoffen om te zetten in voedsel, op het einde van het spel zijn bepaalde grondstoffen hiermee extra punten waard.

Na de 4^de ronde vind de eerste oogstfase plaats: iedereen die graan op z’n akkers heeft kan één graan per akker oogsten. Vervolgens moeten alle familieleden voedsel krijgen, naast het beschikbare voedsel kan je nu ook dieren slachten en/of brood bakken om te voorkomen dat je moet gaan bedelen. Tenslotte kweken alle diersoorten waarvan je minstens 2 dieren in je weiden hebt staan. De oogstfases volgen elkaar steeds sneller op doorheen het spel. Na de 14^de ronde volgt de puntentelling.

Onze mening

Agricola was één van de eerste expertspellen die wij heel wat jaren terug leerden kennen, we waren meteen verkocht! Het originele spel kwam wel 50 keer op tafel. Nu is er dus ook een familieversie van deze klassieker: alles in een gestroomlijnd jasje. De mooie lay-out werd gelukkig behouden, inclusief de leukste details: zo spelen ze in de kamers nu niet alleen Agricola en Boonanza, maar nu ook Patchwork! Deze familieversie is ideaal als instapper: je wilt graag wat betere spellen ontdekken maar hebt nog niet zoveel ervaring? Dan is dit hét perfecte spel. Je leert er de beginselen van workerplacement (= familieleden aan het werk zetten) en je hebt een heleboel keuzes te maken. Het thema blijft leuk en alles wat je in het spel kan doen klopt gewoon in het totale plaatje. Dat maakt het uiteraard ook eenvoudiger om de spelregels te begrijpen. Het speelt heel vlot en is – net als het origineel – met alle spelers aantallen zeer leuk. De herspeelbaarheid is voor ons ook zeer hoog, je wilt keer op keer een betere boerderij bouwen. Het enige wat we in deze familieversie missen is toch wel het ‘oude’ spelersbordje waarop je je boerderij kon bouwen, maar ook dat is hier eenvoudiger geworden.

Conclusie: Agricola is en blijft een topper, ook in deze familieversie!

Met dank aan Mayfair Games!

Agricola Family Edition

Auteur: Uwe Rosenberg
Uitgever: Mayfair Games
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In Nitro Glyxerol gebruiken de spelers hun speciale laboratoriumflesje om drankjes te brouwen onder tijdsdruk. Je kan elk moment stoppen in een poging de meest waardevolle Glyx-kaaren te bemachtigen, maar als je dan toch een fout gemaakt hebt geef je je tegenspelers een mooi cadeau. Bovendien wordt de snelste speler de volgende ronde gestraft met muizenpoep!

Aan het begin van elke ronde worden er 5 Glyx-kaarten getrokken en in een willekeurige volgorde op tafel gelegd, dit is de volgorde waarin de blokjes in het buisje zouden moeten eindigen. Vervolgens mogen de spelers hun vijf blokjes in een volgorde naar keuze in het startveld van hun laboratoriumflesje leggen. Van zodra het startsignaal gegeven is kunnen alle spelers hun laboratoriumflesje gelijktijdig bewegen, schudden en mixen. Het spreekt voor zich dat je de blokjes op dat moment niet meer met de hand mag aanraken. Als je beslist te stoppen neem je de laagst beschikbare stopkaart, wanneer de zandloper ten einde is moet iedereen verplicht stoppen (en zo snel mogelijk een stopkaart nemen). In deze volgorde worden de Glyx-kaarten uitgedeeld.

Als de snelste speler drie blokjes in de juiste volgorde heeft, krijgt hij de eerste drie Glyx-kaarten. De tweede snelste kan enkel nog een kaart bemachtigen als hij min. de eerste vier blokjes in de juiste volgorde gekregen heeft. Aangezien de eerste drie kaarten dan al weg zijn, krijgt hij de vierde (en eventueel de vijfde). De speler die de eerste stopkaart grabbelde krijgt tenslotte een zwart blokje muizenpoep. Om volgende keer kans te maken op Glyx-kaarten zal de muizenpoep als eerste blokje in de buis terecht moeten komen. De speler die na 7 ronden de meest waardevolle Glyx-kaarten bezit wint het spel!

 Onze mening

Nitro Glyxerol is een behendigheidsspel, je bent ervoor of niet. In zijn categorie kunnen we het zeker appreciëren, maar het is niet meteen ons ding. Het feit dat de Glyx-kaarten steeds verschillende waarden hebben maakt het meer tactisch dan alleen maar ‘blokjes bewegen en de snelste zijn’. De ene keer wil je vroeger stoppen, de andere keer probeer je net wat langer door te gaan. De meest waardevolle kaarten zijn uiteraard goud waard, maar de vele kleinere kaarten mag je ook niet zomaar negeren. Wij zien het eerder als partyspel, ideaal als je iets luchtigs zoekt en je toch maar met een kleine groep bent.

Conclusie: Een behendigheidsspel voor diegenen met stalen zenuwen.

Met dank aan Zoch Verlag!

Nitro Glyxerol

Auteurs: Luca Borsa & Andrea Mainini
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Het is maar hoe je het noemt… Afval? Kunst? In dit spel bouwen we aan een combinatie van beide, we noemen het Junk Art. In een mum van tijd werd deze nieuwe kunstvorm razend populair en besloten de beste kunstenaars om wereldwijd tentoonstellingen te houden. Wie vergaart de meeste fans?

Aan het begin van het spel worden er willekeurig drie steden bepaald voor de wereldtour. Deze drie steden bepalen de opdrachten tijdens de 3 spelronden. In sommige steden bouwt iedereen gelijktijdig aan een individueel kunstwerk, in andere steden wordt er een gemeenschappelijk kunstwerk gebouwd. Soms probeer je een zo groot mogelijk kunstwerk te bouwen, andere keren is het aantal stuks van belang of probeer je gewoon zo lang mogelijk ‘in het spel’ te blijven door geen blokken te laten vallen. Twaalf steden, 12 totaal verschillende spellen. Bovendien voorziet het spel nog 3 blanco steden om zelf extra opdrachten te verzinnen.

Naast de stads gerelateerde opdrachten zijn er een paar algemene regels. Zo mag je eerder geplaatste blokken niet meer aanraken, tenzij je ze voorzichtig met je huidige blok kan verschuiven. De straf voor gevallen stukken varieert van stad tot stad, net als het aantal fans dat je kan vergaren (en de manier waarop). Raak vooral nooit het kunstwerk van je medespelers aan: het mag er dan wel uitzien als afval, in hun ogen is het kunst! De speler die na drie ronden de meeste fans vergaart heeft wint het spel.

Onze mening

Het mag gezegd worden, Junk Art is voor ons één van de party-toppers van het afgelopen jaar. Of je nu met twee of zes bent, plezier verzekerd van zodra dit stapeltje kunstig afval de tafel bereikt. Het materiaal is van heel goede kwaliteit en de kaarten zijn bovendien voorzien van mooie illustraties. Als we dan toch een klein minpuntje moeten verzinnen: ondanks de vele symbolen op de stadskaarten moet je toch steeds even de spelregels van die betreffende stad lezen. Maar als één iemand gauw even de drie opdrachten leest voor het spel begint dan hoeft dat verder geen spelbreker te zijn. De variatie in dit spel is heel uitgebreid, naast de 12 steden heb je uiteraard ook nog 15 verschillende blokken (in 4 kleuren) die ook op hun beurt voor veel afwisseling en mogelijke combinaties zorgen.

Conclusie: Junk Art is een party spel dat hier nog vaak op tafel mag komen!

Met dank aan Asmodee België!

Junk Art

Auteurs: Jay Cormier & Sen-Foong Lim
Uitgever: Pretzel Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In Kuhno draait alles, letterlijk en figuurlijk, om één vervelende strontvlieg. Ze maakt de bende koeien nerveus, het enige wat ze kunnen doen is draaien en in een kring gaan staan zodat hun vlekken in de juiste richting wijzen. De speler die als eerste zijn kaarten kan uitspelen wint het spel.

De stapel kaarten – met een strontvlieg en een koeienvlaai op de achterzijde – ligt in’t midden van de tafel, elke speler krijgt zeven koeien. Als je aan de beurt bent leg je één koe neer. Niet persé aan jouw kant, maar wel met de richting mee zodat ze elkaar mooi opvolgen in een cirkel rond de stapel. Daarnaast zijn er nog twee andere zaken waar je op moet letten: de koe moet met de richting mee kijken (dus met z’n kop naar de plaats waar de volgende koe moet komen) én ze moet een vlek hebben aan de kant van de strontvlieg. Als je geen passende kaart kan afleggen neem je een kaart van de stapel, waardoor de plaats van de strontvlieg uiteraard ook wijzigt. Als je daarna alsnog een passende kaart kan afleggen mag je dat meteen doen. Bepaalde koeien hebben een speciale eigenschap. Zo verplicht de melkkoe één of meerdere spelers om een beurt over te slaan terwijl een andere er dan weer voor zorgt dat de vorige speler een aantal kaarten bij op hand moet nemen. De feestkoe verandert dan weer de richting waarin de koeien geplaatst worden (let op: de speelrichting verandert niet!) en tenslotte kan je dankzij de bloemenkoe nog een extra kaart uitspelen.

Diegene die een feestkoe uitspeelt moet bovendien ook een dierengeluid roepen. Het laatst geroepen geluid kan je maar beter onthouden, want als je je op één na laatste kaart uitspeelt moet je dát geluid roepen (of hopen dat je tegenspelers het niet merken en je niet gestraft wordt). Als je je laatste kaart uitspeelt roep je Kuhno en eindigt de ronde. Het aantal vlekken op de handkaarten bepaalt de strafpunten voor de andere spelers. Na een aantal ronden wint de speler met de minste strafpunten.

Onze mening

Kuhno is zo’n typisch kaartspelletje voor op een rustige familie avond. Eenvoudige spelregels, gewoon spelen en plezier maken zonder dat je een hele theorie moet uitdokteren. Een overzichtskaartje met de speciale eigenschappen van alle koeien had wel handig geweest, want het blijft toch verwarrend om te onthouden. Zeker als je het spel nog moet leren kennen of maar heel af en toe op tafel legt. Nog iets verwarrend is de plaats waar je je kaart moet leggen, als je een ogenblik afgeleid werd weet je soms niet meer waar de laatste koe gelegd werd. Opletten geblazen dus!

Conclusie: Kuhno, een klein doosje kan volstaan voor een avondje familie-plezier!

Met dank aan Zoch Verlag!

Kuhno

Auteurs: Thierry Chapeau
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Kobe blijft een grote fan van zijn HABA-spelletjes. Zijn favoriete spellen komen elke dag minstens één keer op tafel. Sinds vorige maand hoort daar nog een nieuw spel bij, Sinterklaas bracht hem namelijk het Fädelspiel Im Zoo. In het Nederlands (rijgspel in de dierentuin) is deze helaas amper verkrijgbaar. Wat wij zo leuk vonden aan deze variant is dat dit een echt spel is. Geen rijgspel waar hij alleen mee bezig is en op zijn eentje de figuren in de juiste volgorde moet rijgen, neen, een echt gezelschapsspel dat we samen als gezin kunnen spelen.

Van zodra hij zag wat de bedoeling was werd hij alweer enthousiast. Het blijft fascinerend om te zien hoe zo’n klein mannetje zich zo op iets kan concentreren. Al snel bleek dat dát rijgspel (nog) niet ideaal was voor hem. Het rijgen zelf moest hij uiteraard nog leren, en om dat goed te kunnen moet hij touw en figuur dicht bij hem houden. Niet handig, als de touwtjes van de andere spelers daar ook bij aanhangen en hij dus eigenlijk het hele spel naar zich toe trekt.

We besloten om dus ook maar een ‘gewoon’ rijgspel in huis te halen, we kozen voor de versie met de bouwkranen (al waren die met de dieren of de politie ook wel leuk). En jaja, deze is echt ideaal voor Kobe op dit moment. Hij heeft zijn eigen touwtje, kiest een blok en rijgt het er flink aan. Op het einde haalt hij alle blokken er weer af om terug in het zakje te steken. Het stokje door de figuur steken was geen probleem, dat hij het stokje er langs de andere kant door moest trekken had hij pas een paar dagen later door.

Kobe (16 mnd) speelt een rijgspel

De opdrachtkaarten hebben we momenteel nog niet uitgetest, dat is ook nog niet nodig. Momenteel kan hij zich een hele tijd bezig houden met dit rijgspel, het andere halen we terug boven wanneer hij het nog beter beheerst en het spel volledig begrijpt.

Haba Rijgspel ‘op de werf’, 1-2 spelers, 15min., vanaf 1,5 jaar