Dit seizoen brengt Asmodee de nieuwe lijn “Logiquest” op de markt. Een reeks solo-spellen met 40 uitdagende denk opdrachten voor jong en oud! Kobe koos Zip City om mee te beginnen, de mooie illustraties op de doos én het feit dat er knikkers aan te pas komen gaven de doorslag.

In de doos vinden we een uitvouwbare doos (waar je alles netjes in kan opbergen!), spoortegels, knikkers en 40 opdrachtkaarten. De knikkers stellen zogenaamde “Zippysferen” voor, een futuristisch vervoersmiddel om volledige wijken van de stad te kunnen verplaatsen. Aan jou de opdracht om de spoortegels een plaats te geven en de zippysferen – met behulp van de zwaartekracht – op het juiste moment naar de juiste plaats te leiden.

Kobe begon vol enthousiasme aan Zip City. Knikkerbanen zijn altijd een hit, combineer dat met uitdagende breinbrekers en hij is helemaal verkocht! De eerste opdrachten zijn relatief eenvoudig om het principe te leren kennen, maar het wordt al snel behoorlijk uitdagend. In het begin moet je één knikker naar zijn plaats brengen, later in het spel worden dat er meerdere. Je zorgt daarbij niet alleen voor de juiste weg, maar ook voor de juiste tijd (kan jij de weg van de knikker vertragen zodat hij als laatste op zijn plaats terechtkomt?). Het niveau van dit creatieve denkspelletje ligt behoorlijk hoog, ook volwassen spelers kunnen ongetwijfeld nog plezier en uitdaging vinden in Zip City!

De mooie lay-out van de doos komt jammer genoeg niet terug in het effectieve spelmateriaal, maar het feit dat je het spelbord als doos kan gebruiken en op die manier alles mooi kan vervoeren is een bijzonder groot pluspunt! Het spelconcept is niet nieuw, maar werd wel op een vernieuwende en creatieve manier uitgewerkt. Kobe is hélemaal in de ban en gedreven om nog heel wat levels te doorlopen!

Logiquest: Zip City, Asmodee, 1 speler, vanaf 8 jaar

Pictures, het was eerlijk gezegd een titel en een cover waar we ons weinig konden bij voorstellen. Het won het prestigieuze Duitse Spiel des Jahres, dus slecht kon het alvast niet zijn. Een blik op de achterkant helpt je verder: we spelen eigenlijk Pictionary. Alleen gaan we deze keer niet tekenen of uitbeelden, maar foto’s namaken met een set materialen.

Die materialen die zijn elke ronde verschillend. Dat kunnen houten blokken of stenen zijn, maar evengoed schoenveters, symboolkaarten of gekleurde blokjes waarmee je een kader moet vullen. Iedereen zal elk materialenset één keer moeten gebruiken, na vijf ronden wint de speler met de meeste punten! Punten scoren doe je enerzijds door duidelijke creaties te ontwerpen en er zo voor te zorgen dat je medespelers kunnen raden welke foto je bedoelt en anderzijds door goed te raden welke foto de andere spelers namaakten.

Het spel is gegarandeerd elke keer verschillend, met maar liefst 182 foto’s in de doos heb je zonder twijfel elk spel 16 andere kaarten voor je liggen. Een ander voordeel is de beperkte downtime, iedereen bouwt/speelt gelijktijdig waardoor je zelden of nooit moet zitten wachten. Hoewel wij zelf niet zo snel naar dit type spellen neigen was Kobe al dolenthousiast toen hij de inhoud van de doos zag: mooie foto’s, stenen (!!), houten blokken, touwen, … Dat kon niet meer mis! In praktijk lijkt het best moeilijk om met sommige sets een foto na te maken, maar ook dat zorgt opnieuw voor hilarische momenten. De term ‘gezelschapsspel’ wordt hier gecombineerd met bouwen, creatief zijn en out-of-the-box denken. Elementen die Kobe prikkelen. Voor sommige opdrachten slaag je met glans, andere keren lijkt het er in de verste verte niet op. Maar ook dat ‘maakt’ het spel. Kobe kijkt er alvast naar uit om Pictures met familieleden en vrienden te kunnen spelen, het is een perfecte sfeermaker!

PICTURES, MATAGOT – Asmodee, 3-5 spelers, 30 min., vanaf 8 jaar

Planet verscheen in 2018 op de markt, de doos alleen al spreekt Kobe – als ruimtefreak – heel erg aan. In Planet gaat iedere speler zelf een planeet creëren. De speler die de meeste dieren aantrekt zal het spel winnen!

Aan het begin van het spel krijgt elke speler een 12-zijdige planeet. In 12 ronden kiezen we steeds een nieuwe magneet om strategisch op onze planeet te plaatsen. Vanaf de 3^e ronde doen ook de dieren hun intrede in het spel, zij kiezen elke ronde een planeet die het meest voldoet aan hun natuurlijke habitat (bos, zee, woestijn, ijs, bergen, …). Bij het plaatsen van een magneet probeer je dus steeds strategisch te plannen in de hoop zoveel mogelijk diersoorten binnen te halen. Elk spel doen er 19 diersoorten hun intrede tot ons universum, met een voorraad van 45 dierkaarten verloopt elk spel dus weer anders.

Eens je de basis-spelregels beheerst kan je ook de natuurlijke habitat-kaarten toevoegen. Op deze manier heeft elke speler een eigen (en geheime) habitat waarvoor hij aan het einde van het spel extra punten zal scoren. Bovendien is er ook een variant voorzien waarbij er elke ronde een geheime diersoort zijn intrede doet. Dit zorgt ervoor dat je minder kan vooruit plannen en voegt ook een extra portie geluk toe aan het spel.

Kobe was meteen heel enthousiast over Planet. Enerzijds is het thema een voltreffer (planeten en diersoorten), maar anderzijds is het materiaal (die planeet vol magneten) ook erg leuk om mee te werken/puzzelen. Een (groot) minpunt was het feit dat de exacte namen van de diersoorten niet op de kaarten vermeld staan. Een groot voordeel is dan weer dat de basis-spelregels zo eenvoudig zijn dat werkelijk iedereen kan mee doen. Matteo (3j.) kan dit spel perfect meespelen, hij hoeft immers ‘gewoon’ elke ronde een magneetje te kiezen en op zijn wereldbol te plakken. Hij maakt liefst zo groot mogelijke gebieden van eenzelfde soort en haalt daardoor toch elke keer opnieuw enkele diersoorten binnen. Kobe speelt het spel op zijn beurt veel strategischer: hij kijkt welke dieren er op komst zijn, welke gebieden zij verkiezen en werkt daar vervolgens naartoe. Al durft hij wel eens de focus te leggen op zijn lievelingsdieren, want alle zee- en ijsdieren wilt hij kost wat kost binnenhalen! Dat maakt van Planet het perfecte familiespel: de kleintjes hebben het gevoel een ‘groot’ spel te kunnen meespelen en de oudere spelers kunnen er alsnog een tactisch en strategisch spel van maken. Een absolute voltreffer voor ons!

PLANET, Blue Orange Games, 2-4 spelers, 30 min., vanaf 8 jaar

Die Seher von Santiiba, vrij vertaald ‘de helderzienden van Santiiba’. Santiiba is de fictieve naam die staat voor ‘de vallei der pronostieken’. Dit familiespel werd door de Duitse uitgever Zoch Spiele voorgesteld op SPIEL.digital. De speldoos geeft aan vanaf 8 jaar, wat alvast weergeeft dat het spel een zekere diepgang biedt zonder dat het té ingewikkeld wordt.

In dit spel kruipen we in de huid van echte waarzeggers. Een element dat Kobe héél bijzonder vond in dit spel. Er is namelijk geen down-time, want ook in de beurt van je tegenstanders ben je actief bezig om in je glazen bol te voorspellen wat je tegenspeler gaat kiezen. Door een juiste voorspelling te maken kan je mee profiteren en word je beloond met een orakelkaart of punten op het scorebord. De speler in kwestie krijgt zijn beloning echter niet meteen, tenzij hij ervoor kiest om zijn beurt te eindigen en geen tweede ronde te spelen. Dat houdt namelijk enig risico in, want als alle spelers er in slagen om je keuze te voorspellen is je beurt ten einde én ben je alles in je risico-gebied kwijt. Gedurende het spel kan je rechtstreeks punten (sterren) verzamelen door een lage dobbelwaarde te kiezen, maar kan je ook kaarten verzamelen door de hogere dobbelwaarden te kiezen. Die kaarten zijn een belangrijk onderdeel tijdens de eindtelling. Na een eliminatieronde waarbij vakkundig geteld wordt wie de minste kaarten van welke kleur heeft, kan je ook hier echter nog heel wat punten mee verdienen. De speler die uiteindelijk de hoogste score haalt, wint het spel.

Het voorspellen in dit spel sprak mij oorspronkelijk niet aan, maar ik moest mijn mening snel bijschroeven als ik Kobe zijn enthousiasme zag. Hij vond het de max om iets te kiezen wat wij niet verwacht hadden, en al helemaal als hij kon doorzien wat wij van plan waren. Aanvankelijk was dat een pure gok. Maar hoe langer je speelt, hoe bewuster je die keuzes maakt. Je ontdekt de strategie van je medespelers en probeert hen tegelijkertijd ook zelf op het verkeerde been te zetten. Hoe vaker je het spel speelt, hoe meer strategieën je erin ontdekt. Ga jij voor de sterren waarvan je zéker bent van je punten, of ga je voor de kaarten waarbij je enig risico loopt maar wel héél veel kan scoren als het goed afloopt? Kobe verraste ons geregeld en dat draagt zeker bij aan zijn enthousiasme over dit spel. Die Seher von Santiiba is een leuk en luchtig familiespel met veel interactie.

Die Seher von Santiiba, Zoch Spiele, 2-4 spelers, 45min., vanaf 8 jaar

De spelletjes van HUCH! Games vallen ons elk jaar op tijdens SPIEL. De levendige en mooie illustraties van de speldozen en het materiaal hebben daar zeker iets mee te maken. Ook dit jaar viel ons oog al heel snel op Jumpkins, en wat het nog beter maakt is dat deze spellen ook alvast Nederlandse spelregels bevatten. Wat zonde dat ze hier nog niet random te koop zijn, lees maar even mee hoe leuk Jumpkins wel niet is!

De speldoos bevat maar liefst 20 felrode dobbelstenen met daarop verschillende Jumpkins-insecten. Er zijn verschillende ondergronden voorzien om het eiland in de doos van voldoende uitdaging en variatie te voorzien, want heel dat insectengebeuren speelt zich namelijk af IN de doos. De insecten hokken samen per soort (door ze op te stapelen), en er komen er alsmaar bij! Elke speler heeft 9 fiches, we spelen dus 9 ronden waarin je elke keer een toestel kiest om een nieuwe Jumpkin in het spel te brengen. Voor Kobe en Matteo was de moszwam alvast het meest opvallende toestel, een soort schuimblok dat dient als trampoline: je gooit er je dobbelsteen op en probeert hem op die manier goed in de doos te mikken. Naast de moszwam is er ook een boomstronk vanwaar je de dobbelsteen kan wegschieten, een blad-springplank en een mierenhoop waarop je de dobbelsteen kan laten vallen. Bij die actie probeer je geen bestaande torens omver te gooien. Na het inbrengen van de dobbelsteen kan je een nieuwe toren vormen met de insectensoort die bovenaan jouw dobbelsteen ligt. Met een beetje geluk en af en toe een strategische keuze kan je op die manier punten scoren.

Jumpkins is geen strategisch spel waarbij je je hersens moet kraken, integendeel. Het is een spelletje waar plezier en lachen centraal staat. De dobbelstenen vallen soms merkwaardig goed, andere keren heb je brute pech. Maar lachen ga je gegarandeerd, hét ideale spel om even alle kopzorgen te vergeten! Kobe en Matteo waren dolenthousiast, en dan hebben ze nog niet eens alle varianten geprobeerd. Ik ben zéker dat dit spel hier nog voor veel leuke momenten gaat zorgen, zeker wanneer ook vriendjes en familieleden weer mogen komen meespelen!

Jumpkins, HUCH! Spiele, 2-4 spelers, 20min., vanaf 8 jaar

NSV is een Duitse uitgeverij onder de naam Nürnberger Spielkarten Verlag. Hun beursstand op Spiel biedt keer op keer een voorbode van wat we iets later ook hier in de winkelrekken zullen zien staan. Dit jaar introduceerden ze hun ‘MINNYS’ op spiel.digital, of White Goblin Games deze ook zal vertalen is op dit moment nog niet duidelijk. Wij hopen alvast van wel!

De reeks bestaat uit 4 mini-spelletjes die met een minimum aan (papieren) verpakkingsmateriaal erg duurzaam zijn. De spelletjes zijn verpakt in een papieren zakje, met touw gebonden. Om het spel te openen moet je het openscheuren, wat wij stiekem een beetje jammer vonden. Een hersluitbaar papieren zakje was misschien iets praktischer geweest in de spellenkast, maar dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Alle spelletjes zijn Roll & Writes, in het zakje vind je een scoreblok, een potloodje en een mini dobbelsteentje.

Kobe koos Honey moon om te beginnen, een spelletje waarbij je zoveel mogelijk punten probeert te scoren door snoepjes aan te duiden op een suikermaan. Elke speler heeft hetzelfde scoreblaadje en het dobbelresultaat is voor iedereen hetzelfde: het komt er dus op neer om de juiste keuze op het juiste moment te maken. Je dient uiteraard rekening te houden met de spelregels, maar die heb je snel onder de knie. Kobe was meteen enthousiast over dit kleine spelletje. Het is leuk, snel, eenvoudig, spannend verslavend en: ideaal om altijd op zak te hebben om een doods moment te doorbreken!

Recent speelden we ook Hamstern. Een ander thema, andere spelregels, maar minstens even leuk. Ook nu geldt het dobbelresultaat voor alle spelers en moet je kruisjes zetten in de ondergrondse kamers waar ze hun wintervoorraad verzamelen. Aan jou om de juiste keuze op het juiste moment te maken: begin je een nieuwe tunnel, ga je voor de eikels (extra punten) of speel je op voorzichtig en wil je volledige kamers vullen? Het spel verloopt elke keer compleet anders (afhankelijk van je keuzes en de dobbelresultaten), maar leuk is het altijd!

In dezelfde reeks heb je ook nog Wolle en Volle Weide, maar die hebben we op dit moment nog niet getest.

Cóatl behoort voor Kobe tot de categorie ‘grote-mensen-spellen’. Vijf jaar geleden zouden we het als familiespel geïntroduceerd hebben. Cóatl is voorzien van Aziatische illustraties van een draak, op de achterkant van de doos krijg je alvast een blik van de kleurrijke plastic onderdelen in het spel.

Zoals de doos al laat vermoeden gaan we samen gevederde slangen (Cóatl dus!) maken: een kop, een aantal lichaamsdelen en een staart. Dat gaat natuurlijk niet in 1 2 3, want per beurt kan je maar één actie uitvoeren! Daarmee kan je Coatl-delen verzamelen, kaarten nemen of je Coatl (gedeeltelijk) samenstellen. De (Prophecy) kaarten bepalen hoeveel punten je Cóatl aan het einde van het spel zal opbrengen, op voorwaarde dat je aan de eisen voldoet natuurlijk. De meeste opdrachtkaarten zijn afhankelijk van de kleuren van je Cóatl. Wanneer je een Cóatl afwerkt voorzie je ze bovendien van een tempel-kaart die (in het beste geval) ook nog wat punten oplevert. De spelregels zijn uiteraard complexer dan dit, maar dit beschrijft het algemene beeld van Cóatl.

De eerste keer waren we als mama’s best enthousiast, het is een spel dat (voor doorwinterde spelers) relatief eenvoudig uit te leggen is en tegelijkertijd ook wel wat diepgang vraagt. Je moet vooruit denken, organiseren en vooral: je plannen kunnen wijzigen als iemand anders plots iets deed wat jouw strategie in de weg staat. Ondanks ons enthousiasme kregen we Kobe niet overtuigd. Om te beginnen vond hij de illustraties niet mooi, maar ook het spelprincipe kon hem niet bekoren. We speelden het toch nog een tweede en een derde keer, maar dan had hij het écht wel gehad met Cóatl. Het sleept, het gaat traag, het is niet vernieuwend en je hebt het gevoel het spel niet in de hand te hebben. Er is bovendien een strategie waarbij je steeds voor het minimum kan gaan en je het spel extra snel laat stoppen, tot grote frustratie voor die spelers die volop aan het opbouwen zijn en het maximum van punten proberen te behalen.

Qua materiaal valt er op Cóatl niks aan te merken, los van het feit dat het met al die plastic geen milieu-prijs zal winnen. De onderdelen van Coatl zijn bijzonder mooi en stevig, alles past goed in elkaar zoals het hoort. Ook de doos is voorzien van een handige inlay waar alle spelonderdelen mooi in blijven zitten. Hoewel Cóatl ongetwijfeld zijn sterke punten heeft, blijkt het toch niets voor ons te zijn.

Cóatl, Synapses Games, 1-4 spelers, 45min., vanaf 8 jaar

Mosquito Show doet ons heel erg denken aan Jurassic Brunch. Dezelfde soort illustraties, een tweepersoonsspel en mooie figuren, deze keer een kameleon en een toekan. De verwachtingen zijn alvast torenhoog!

De mooie figuren zijn om te beginnen al een hit bij Kobe (en Matteo vindt het er ZO leuk uit zien dat hij écht niet blij is dat hij nog niet mee mag spelen). Op het spelbord zien we een raster van struiken met daartussen kleine vijvertjes. In die vijvers liggen waterlelies waaronder muskieten verstopt zitten, het zijn die muskieten die we willen verzamelen. 9 stuks om precies te zijn, en alleen de gouden! De andere muskieten leveren je geen punten op maar wel een bepaald privilege tijdens het spel. Je kameleon en toekan moeten dus zoveel mogelijk muskieten verzamelen en dat doen ze allebei op hun eigen manier. De kameleon plukt ze uit aangrenzende vijvers vooraleer hij zich orthogonaal verplaatst, de toekan pikt ze mee terwijl hij er (diagonaal) overvliegt. Daarnaast zijn er ook nog waterlelies met een bloem waar je de muskieten minder eenvoudig uit kan pikken; ze worden dus een eerste keer ‘bloot’ gelegd en pas de tweede keer opgegeten.

Deze eenvoudige regels zorgen er toch voor dat Mosquito Show heel wat diepgang en strategische mogelijkheden krijgt. Dat is iets dat we hier in huis héél erg weten te appreciëren in een spel, zeker als al de rest (materiaal, illustraties) dan ook van hoge kwaliteit zijn. Kobe zei al na de eerste keer dat hij Mosquito Show NOG leuker vond dan Jurassic Brunch. Beide spelletjes zijn gelijkaardig, maar Mosquito Show biedt nog een tikkeltje meer diepgang. Het enige nadeel is de functie van de gekleurde muskieten: een overzichtskaartje met hun functies hadden we wel handig gevonden. Daar zit maar één ding op: Mosquito Show vaak genoeg spelen zodat je de acties uit het hoofd kent. En daar zitten we hélemaal niks mee in, voor ons is dit een absoluut top spel!

Mosquito Show, The Flying Games/Geronimo, 2 spelers, 15 min., vanaf 8 jaar

Ghost Adventure was één van de spelletjes waar ons oog op viel tijdens spiel.digital. Het onderscheidt zich op veel manieren van een ‘klassiek’ bordspel. Deze keer geen pionnen, geen dobbelstenen, geen kaarten, zélfs geen beurten! Wat dan wel? Een spinner die je als team doorheen verschillende werelden moet leiden!

De bijzonder mooie kwaliteit van het materiaal is het eerste dat opvalt. Het spel bevat twee verschillende spinners, een gewone en één met lanceerder. Daarnaast vind je 2 boekjes met in totaal 56 scenario’s in stijgende moeilijkheidsgraad. Je begint in wereld 1 door de spinner te laten draaien op de steencirkel, vervolgens beweeg en kantel je het platform om je doel te bereiken. Daarna leid je de spinner – zonder dat hij stopt! – naar het volgende platform om ook daar je doel te bereiken. Op die manier moet je minstens 4 en maximum 13 doelen behalen. Je begint het spel met 3 toverflesjes die je kan benutten om je spinner opnieuw te laten draaien, gelukkig is er ook een actieknop waarmee je zo’n flesje terug kan vullen.

Dit spel sprak meteen tot Kobe’s verbeelding. En uiteraard: zo’n spinner op zich is al een groot succes, dat hij die nu in een spel kan gebruiken is al helemaal “super cool”! Je kan er dan ook echt coole trucs mee uitvoeren, zo moet je in de moeilijkste opdrachten je spinner omhoog gooien, je platform omdraaien en weer opvangen om je opdrachten te voltooien. Eenvoudig is het allesbehalve, zo’n spinner heeft ten eerste voldoende snelheid nodig om lang genoeg te blijven draaien. Bovendien vraagt het veel teamwork: wie neemt welke plaat, wie laat hem starten, wie houdt de opdrachten in de gaten? … En tenslotte moet je best handig en precies zijn om de taak tot een goed einde te brengen. Maar oefening baart kunst: wat bij het eerste spel nog onmogelijk leek bleek ons na een aantal keer steeds beter te lukken!

Ghost Adventure is zonder twijfel één van de meest innovatieve spellen van 2020. Het is geen rustgevend spel dat we als mama meteen zouden kiezen, maar kinderen vinden het super cool en dan genieten we graag mee van hun enthousiasme. En toegegeven, het heeft een verslavend kantje, want stiekem wil je het toch steeds beter en vlotter kunnen.

Ghost Adventure, Geronimo, 1-4 spelers, 20 min., vanaf 8 jaar

Voor al wie Ticket to Ride nog niet kent: dit treinenspel is dé hit in de moderne bordspelwereld. Met meer dan 4 miljoen verkochte exemplaren en een hele waslijst aan varianten kan je er niet meer om heen: dit is een must-have.

Voor de spelregels van het basisspel verwijs ik graag naar onze recensie van inmiddels 6 jaar geleden, toen de 10-jarige jubileum editie op de markt kwam: Ticket to Ride 10 jaar. Onlangs leerde Kobe ook al Mijn Eerste Reis kennen, de junior variant die de liefde voor ‘hét’ treinenspel alvast aanwakkerde. Maar toen kwam ‘Ticket to Ride: Amsterdam’. Een grote-mensen-spel, maar in een kleiner doosje dan we van hen gewoon zijn. Na New York en Londen werd Amsterdam de derde stad in de reeks, deze speelt zich bovendien af in de Gouden 17e eeuw.

De spelregels zijn nagenoeg hetzelfde als het basisspel, maar zoals het hoort in een stad (de vorige TTR versies omvatten steeds een land of zelfs een continent) is alles gewoon wat kleiner: een kleiner bord, minder routes, minder locaties en minder treinen. Ook nu verzamel je kaarten en claim je treinroutes met als doel je geheime tickets te behalen en punten te scoren. Als kleine extra zijn er in deze versie wel bepaalde handelsroutes aangeduid. Door deze plaatsen te claimen krijg je een handelskaart als beloning, en die leveren op het einde natuurlijk extra punten op. Een leuke extra.

Ondanks het feit dat het speelbord er niet uitziet als de meest kindvriendelijke versie, is TTR Amsterdam volgens ons echter dé perfecte versie om te introduceren bij kinderen. (Hoewel het daar niet specifiek voor bedoeld is.) Ze kunnen een grote-mensen-spel meespelen zonder dat het 45 minuten of langer duurt zoals de grotere versies van Ticket to Ride. Kobe was dan ook meteen verliefd op dit spel. Het is uitdagend, verslavend, biedt veel variatie en is gewoon super leuk! Ook leuk onder volwassenen, als je gewoon zin hebt in een korter spel dan het origineel.

Ticket to Ride Amsterdam, Days of Wonder, 15min., 2-4 spelers, vanaf 8 jaar