Spelbeschrijving

In City of Iron staat elke speler aan het hoofd van een groeiende natie in een fantasiewereld. In je stad heb je aanvankelijk plaats voor vijf gebouwen, en die gebouwen zullen je meestal goederen opleveren! Het doel van het spel is dan ook om zoveel mogelijk goederen te verzamelen want tijdens de puntentelling krijgen enkel diegene die de meeste goederen hebben punten.

Aan het begin van een ronde kunnen de spelers bieden voor de speelvolgorde. Soms zal je er voor kiezen om als eerste aan de beurt te zijn maar andere keren wil je juist als laatste jouw beurt afmaken, het is bovendien belangrijk hoeveel geld je daar voor over hebt. Als je helemaal zeker wilt zijn kan je tot 9 munten betalen, maar met wat geluk kan je ook eerst aan beurt komen door 1 of zelfs geen munten in te zetten! Daarna mogen de spelers elk om beurt een actie uitvoeren, daarmee kan je o.a. een gebouw bouwen in je stad, een kaart nemen of de actie van één van je kaarten uitvoeren. Elke speler heeft namelijk twee persoonlijke decks: militaire en burger kaarten. Aan het begin van het spel heeft elke speler slechts 2 kaarten in elk van deze decks, maar vanaf de volgende ronde kan je er voor kiezen om nieuwe kaarten aan te kopen die je dan aan je deck(s) kan toevoegen. Standaard kan je tijdens de inkomstenfase één burgerkaart op hand nemen, door nieuwe gebouwen/steden aan te kopen zal je steeds meer en meer kaarten kunnen trekken aan het begin van de ronde. Alle kaarten hebben een unieke actie, zo heb je de Ontdekker nodig om een nieuwe stad te ontdekken en de Majoor om een district aan je stad toe te voegen. Met andere kaarten kan je wetenschapspunten verkrijgen die je dan weer nodig hebt voor gebouwen te kopen enz. De kaarten die je speelt moet je ook nog eens vergezellen van de gevraagde symbolen, daarvoor zal je er dus andere kaarten moeten bijspelen. Al deze kaarten komen terecht op je persoonlijke aflegstapel, deze wordt omgedraaid wanneer je trekstapel op is. Het is dus ook nog eens belangrijk in welke volgorde je die kaarten speelt, want de aflegstapel wordt nooit geschud!

De belangrijkste actie is wellicht het aankopen van gebouwen. Je kiest één van de beschikbare gebouwen op het speelbord en betaalt de aangegeven kostprijs in munten en wetenschapspunten. Bovendien moet je over een vrije plaats en een geschikt landtype beschikken in één van je steden. Een gebouw levert meestal enkele goederen op, je kan dan op het speelbord aanduiden hoeveel goederen jij hebt per soort. Tijdens de inkomstenfase zal je één munt extra ontvangen per gebouw met goederen. Enkele gebouwen leveren geen goederen op maar wel wetenschapspunten, extra kaarten of zelfs punten. Een andere mogelijkheid om goederen te verkrijgen is door kleine dorpen te veroveren met behulp van je militaire kaarten, het voordeel van deze dorpen is dat je er geen plaats voor nodig hebt in je steden, het nadeel is dat andere spelers deze terug kunnen veroveren (weliswaar zijn ze dan iets moeilijker om te verslaan) en je dan zowel je dorp als je grondstoffen kwijt bent.

Op het einde van de ronde, nadat elke speler drie acties heeft uitgevoerd, krijg je nog inkomsten naar gelang de kaarten die je voor je hebt liggen: munten, nieuwe kaarten, wetenschapspunten enz. Drie keer in het spel volgt er een puntentelling, per type van de goederen krijgt diegene die er de meeste heeft punten. Wanneer de stapel met gebouwenkaarten uitgeput is volgt de derde en laatste puntentelling, wie daarna de meeste punten heeft wint het spel.

Onze mening

City of Iron is een spel dat niet zo snel uit de kast komt, maar elke keer dat het op tafel komt zijn we opnieuw heel enthousiast. De reden dat het niet vaker op tafel komt is grotendeels omdat het zoveel spelregels zijn en we die telkens opnieuw vergeten zijn. Eens je bezig bent gaat het spelverloop nochtans wel vlot. Een andere reden daarvan is de lengte van het spel, je bent al snel 120 minuten bezig en daar heb je gewoon niet altijd de tijd voor. Terwijl je speelt is het spel zo leuk en boeiend dat de tijd vliegt, na 120 minuten denken we nog ‘Is het nu al gedaan?’. Dat is een heel goed teken, het duurt lang, maar het is zeker de moeite waard.

Het spel is ook elke keer anders, niet alleen omdat de gebouwenkaarten anders geschud zijn, maar ook je medespelers bepalen het spelverloop. Zo hebben we een spel gehad waarbij de dorpen heel belangrijk waren en er veel bij elkaar weggenomen werd terwijl dat tijdens ons ander spel helemaal niet gedaan werd. Toch was het telkens even goed. Ook het biedsysteem is erg leuk, je hebt meer dan 10 plaatsen beschikbaar, afhankelijk van hoe vroeg/laat je aan beurt wilt zijn en hoeveel je daaraan wilt uitgeven. Je kan perfect allemaal op de middelste vier vakjes staan en niets uitgeven. Ook dit is elke spel weer anders, afhankelijk van hoe je medespelers spelen. Het zoeken naar nieuwe kaarten tussen de rondes door is ook spannend, je wilt de beste kaarten aan je deck toevoegen maar die kosten uiteraard wel wat. De volgorde waarin je je kaarten uitspeelt is belangrijk aangezien de aflegstapel later niet geschud wordt, iets wat we in andere spellen nog niet zijn tegengekomen maar dat erg goed werkt. Het geeft een nieuwe dimensie aan het deckbuilden! Op die kaarten staat uiteraard wel wat tekst maar zeker niet overdreven veel. Als je weet wat de vier meest gebruikte begrippen (buildings, cities, districts & towns) voorstellen kan je het spel zeker meespelen ook al heb je geen Engelse talenknobbel.

Het spel speelt goed met alle spelersaantallen, zowel met 2, 3 en 4 spelers hebben we even veel plezier gehad. Het enige voordeel van twee spelers is dat het iets korter is. Ook over het materiaal hebben we alleen maar lof. Het is allemaal erg mooi geïllustreerd en van een hoge kwaliteit, zelf de spelregels lijken wel op een hoge kwaliteit van fotopapier gedrukt. Wat nog leuker is dat ook de illustraties van Ryan Laukat zelf komen, hij kan dus niet alleen een goed spel ontwikkelen maar ook nog eens erg mooi illustreren! Nog een ‘klein’ detail: voor City of Iron heb je veel plaats nodig, je grote spellentafel ligt al snel boordevol tijdens een potje City of Iron.

Conclusie: City of Iron vraagt wat tijd voor het spelen en het doorgronden van de spelregels, maar het is het zeker waard!

City of Iron

Auteur: Ryan Laukat
Uitgeverij: Red Raven Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 120 min.
Vanaf 13 jaar

Spelbeschrijving

Welk kind houdt nu niet van verkleedfeestjes en een leuke stoet? Nu kan je gewoon het coöperatieve spel ‘Parado’ op tafel leggen in plaats van een koffer vol verkleedkledij boven te halen! In Parado zullen alle spelers enkele kinderen verkleden met behulp van dobbelstenen en een heleboel leuke accessoires, probeer dit bovendien te doen voordat de knuffelberen-jury arriveert!

Als je aan de beurt ben rol je de twee kleurendobbelstenen, deze bepalen vervolgens welke kleuren verkleedkaarten dat je moet nemen. Om een nieuw kindje te verkleden beginnen we altijd met het hoofd, daarna het lichaam en tenslotte de benen. Je mag beide verkleedkaarten zelf houden maar je kan er voor kiezen om deze aan één van je medespelers te geven, want misschien kan een andere speler die wel beter gebruiken dan jijzelf! Als je kindje helemaal verkleed is kan je uit de schatkist nog twee leuke accessoires kiezen. Als je één dobbelsteen niet kan gebruiken omdat de verkleedkaarten in die kleur uitgeput zijn dan neem je enkel de kleur die wel beschikbaar is, maar als beide kleuren uitgeput zijn dan wordt er een bezoekerskaart omgedraaid en zit de eerste knuffelbeer dus al te wachten op de show!

Het spel eindigt wanneer de zes bezoekers aanwezig zijn of wanneer alle kindjes verkleed zijn. Als alle kindjes verkleed zijn voordat het laatste jurylid arriveerde dan winnen alle spelers samen het spel en volgt de parade, als de kinderen nog niet helemaal klaar zijn dan verliezen we helaas het spel. Na een overwinning volgt de gekste stoet ooit, alle verklede kindjes worden één voor één naar het midden van de tafel geschoven terwijl we een leuk verhaaltje verzinnen over dat kindje. Zo zien we misschien een voetballer in een jurk die uitglijdt op een bananenschil of een politieagent dat zelf het tenue van een gevangene aanheeft en in het gips ligt, …

De zes juryleden kunnen uiteraard ook vervangen worden door echte knuffels en voor een moeilijkere variant kan je proberen met drie juryleden te spelen.

Onze mening

Toen we de spelregels van Parado de eerste keer lazen dachten we dat het spel niets zou voorstellen, het was dan wel vanaf vier jaar, maar dit is wel héél eenvoudig. Toen we het met kinderen speelden veranderden we al snel van inzicht, in dit spel wordt het meer dan duidelijk dat de kinderen echt wel moeten samenwerken om het te halen voordat de jury arriveert! Je kan dan wel overleggen en zeggen dat iemand anders die verkleedkaart beter kan gebruiken, maar sommigen zijn toch zo ‘egoïstisch’ dat ze het liever zelf willen houden, ook al is de kans daardoor groot dat iedereen het spel verliest. De kinderen moeten dus echt leren om mekaar te helpen! Op het einde komt er toch zeker ook wat geluk bij kijken, wanneer er slechts één of twee kleuren over zijn dobbel je natuurlijk gemakkelijk twee kleuren waar je niets mee kan doen, zo komen er steeds meer juryleden. Uiteraard blijft het een eenvoudig spel, zeker voor volwassenen, maar voor jonge kinderen is het best een uitdaging!

Na een overwinning volgt de gekke parade en het lijkt dan alsof een tweede, totaal ander spel begint. Hoe creatiever de kinderen, hoe leuker! Het valt nu duidelijk op wie creatief is en de gekste verhaaltjes verzint over drie eenvoudige verkleedkaartjes en wie niet. Het bracht ons wel wat uit onze comfortzone, maar de kinderen zijn er gek op en ze onthouden het al gauw als één van hun favoriete spelletjes! Ook dit speelden we weer met een groep mensen met een mentale handicap en ook bij hen konden we hetzelfde merken als bij de kinderen. Wat ons nu het meeste verbaasde was dat niet alleen de spelers hier plezier aan beleefden maar dat ook wij erg veel hebben bijgeleerd over het karakter van de spelers!

Conclusie: Parado is een verrassend leuk spel om kinderen hun creativiteit aan te wakkeren en hen te leren samenspelen!

Met dank aan Zonnespel!

Parado

Auteur: Jouke Korf
Uitgeverij: Zonnespel
Tijdsduur: ± 20 min.
Aantal spelers: 2 – 6
Vanaf 4 jaar

Spelbeschrijving

Je bent chef-kok op het grote ‘wok muziek festival’ en wilt de bezoekers overheerlijke gerechten serveren. Helaas heeft een dief al je standaard ingrediënten gestolen en zal je dus creatief uit de hoek moeten komen. De ingrediënten worden vervangen en de koks gaan op zoek naar nieuwe gerechten met de grote woksterren zoals Tina Tuna, Freddie Broccoli of Ozzy Octopus.

Aan het begin van het spel krijgen alle spelers 3 muntkaarten. In het midden van de tafel liggen 4 rijen ingrediënten met daarnaast enkele muntkaarten, de muntkaarten bepalen de kostprijs van de bijhorende ingrediënten. Als je aan de beurt bent kan je kiezen tussen de drie verschillende acties: een munt nemen, ingrediënten aankopen of een wokkaart nemen. Door een munt te nemen zal de prijs van de ingrediënten dus goedkoper worden, maar dit is de enigste manier om aan geld te geraken. Als je een rij ingrediënten wilt aankopen betaal je de huidige prijs en leg je deze munten bij de muntkaarten die er al lagen, de volgende ingrediënten zullen dus weer erg duur zijn in het begin. De laatste actie dat je kan uitvoeren is een wokkaart nemen, daarvoor zal je ingrediënt-kaarten moeten neerleggen waarop in totaal vier keer hetzelfde symbool staat afgebeeld. Er zijn heel wat verschillende wokkaarten, deze bepalen hoe je aan het einde van het spel punten kan verdienen. De dichte woks leveren gewoon een bepaald aantal punten op, voor andere wokkaarten heb je uiteraard ingrediënten nodig. Zo zijn er woks die punten opleveren voor een combinatie van verschillende ingrediënten maar ook woks waar je zoveel mogelijk dezelfde ingrediënten voor nodig hebt. Met de restjes wok kan je nog één punt verdienen per ingrediënt dat je over hebt en met de handwok kan je nog punten verdienen voor je overige handkaarten.

Van zodra beide rijen naast een groep munten zijn uitverkocht eindigt het spel, alle spelers krijgen daarna nog één actie. Voor de puntentelling mogen alle spelers hun verzamelde ingrediënten verdelen over hun verschillende woks, daarvoor mogen ze zowel de ingrediënten op hand gebruiken als die ingrediënten dat ze eerder gebruikt hebben om hun woks aan te kopen. Afhankelijk van het aantal ingrediënten dat je in je woks hebt liggen verdien je punten, de speler met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Toen het spel een heel tijdje geleden verscheen waren we al meteen erg geïnteresseerd bij het zien van de cover, het is dan ook een erg aantrekkelijk doosje met heel leuke illustraties! De leuke namen maken het alleen nog leuker, naast de bovengenoemde heb je ook nog Chick’n Jagger, Mariah Carrot en Elvis the King Prawn. Het visuele plaatje klopte dus al helemaal. Het spel zelf vinden we ook heel interessant, het is vaak een spannende keuze of je een munt wilt nemen of toch al ingrediënten gaat aankopen. Je wilt de prijs uiteraard niet te goedkoop maken voor je tegenstanders, maar je wilt uiteraard ook wel wat geld verzamelen. Ook het nemen van de wokkaarten is spannend, er is namelijk van elke wok maar één exemplaar en wie eerst is heeft uiteraard de beste keuze. Het aantal wokkaarten is verschillend naar gelang het aantal spelers, maar wat nog beter is is dat nooit alle wokkaarten gebruikt worden. Elk spel kan dus een beetje verschillend zijn. Ook van de ingrediëntkaarten worden er bij 2 en 3 spelers uit het spel gehaald, als je dus wilt redeneren hoeveel ingrediënten er nog in het spel zijn kan je wel eens pech hebben! We Will Wok You heeft erg eenvoudige spelregels maar bevat toch meer diepgang dan wat je op het eerste zicht zou vermoeden.

Het spel is naar ons gevoel op z’n best met drie spelers, maar ook met vier leggen we het graag op tafel als filler. Met twee komt het spelletje niet uit de kast. Je kan alles dan uiteraard wel beter inschatten en je kan je vaak wat meer permitteren dan in een spel met 3 of 4 spelers, maar het wordt dan al snel saai.

Conclusie: We Will Wok You is een smaakmakende en leuke filler dat zeker nog op tafel zal verschijnen!

We Will Wok You

Auteur: Sebastian Bleasdale
Uitgeverij: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Een mooie zomerdag in de dierentuin, ware het niet dat alle babydieren schrik hebben van de leeuw en dus allemaal door elkaar gelopen zijn! Het is nu aan ons om de broertjes en zusjes terug bij elkaar te helpen en op de juiste plaats in de zoo te zetten. We zullen goed moeten samenwerken om alle dieren op hun plaats te zetten voordat de directeur in zijn dierentuin aankomt, anders verliezen we het spel.

Net zoals bij een gewone memo liggen alle dierenplaatjes gedekt op tafel en mag je tijdens je beurt twee plaatjes omdraaien. Heb je twee dezelfde dieren gevonden? Dan mag je deze twee plaatjes in de dierentuin leggen. In het andere geval is het belangrijk dat alle spelers goed meekijken welke dieren er werden omgedraaid, want ook die zullen we straks moeten vinden! Als we één van de twee grote leeuwen omdraaien gaan alle babydieren weer lopen van de schrik, de leeuw wordt uit het spel verwijderd en alle overblijvende plaatjes worden geschud. Wanneer er één van de vijf directeuren wordt omgedraaid komt de directeur één stapje dichter richting de dierentuin, we zullen dus moeten onthouden waar de directeur lag om te voorkomen dat we het spel verliezen.

Het spel eindigt als we alle dierenplaatjes terug in de zoo hebben gelegd of wanneer de directeur de zoo bereikt. In het eerste geval winnen we samen het spel, in het andere geval verliezen alle spelers.

Onze mening

ZooMemo is een coöperatief kinderspel vanaf 5 jaar. Wij zijn er zeker voorstander van om coöperatieve spellen te spelen met kinderen, zo leren ze samen omgaan met overwinningen en verlies. Al voelt diegene die er voor zorgt dat de directeur toekomt (door het plaatje met de directeur om te draaien) zich vaak schuldig dat iedereen daardoor verliest. Een coöperatief memory-spel is speciaal en hebben we nog niet eerder gezien, maar het werkt. Het samenwerken in dit spel vat iedereen op een andere manier op, uiteraard wil je allemaal winnen, maar het is niet de bedoeling dat het slimste kind uit de groep het spel helemaal gaat dirigeren. Het probleem uit vele coöperatieve spellen schuilt ook hier om de hoek.

De dieren zien er leuk uit maar de kleuren van de doos zijn niet meteen aantrekkelijk voor kinderen. Het voordeel daarvan is dat mensen met een handicap van dit spel kunnen genieten zonder dat ze beseffen dat ze een kinderspel aan het spelen zijn. Wij speelden het met een groep mensen met een handicap en ze waren alvast erg enthousiast over het spelletje. Wat hoeven wij daar dan nog aan toe te voegen?

Conclusie: ZooMemo is ideaal voor kinderen die graag memory spelen en niet tegen hun verlies kunnen!

Met dank aan Zonnespel!

ZooMemo

Auteur: Marleen Van Hoornyck
Uitgeverij: Zonnespel
Aantal spelers: 1 – 8
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 5 jaar

Spelbeschrijving

In ‘Knockout’ gaan alle spelers samen in de ring en halen ze hun beste slag- en traptechnieken boven. Op de juiste moment de juiste techniek uitvoeren en waar nodig proberen counteren. Hoe zwakker je wordt hoe minder energie je over hebt om nog door te gaan, maar opgeven staat niet in je woordenboek! Wie is de laatste man/vrouw dat overeind blijft?

Elke speler krijgt aan het begin 8 kaarten op hand, je kan daarbij drie verschillende kaartsoorten op hand krijgen: bewegings-, aanval- of verdedigingskaarten. Als je aan de beurt bent kan je één van deze kaarten uitspelen. Je kan zo o.a. je bokser verplaatsen in de ring of je tegenstander aan te vallen met één van de verschillende technieken. Als je tegenspeler bijgevolg aan beurt is moet hij verplicht een verdedigingskaart spelen, afhankelijk van de kracht van de aanval kan hij eventueel meerdere kaarten spelen. Als hij een counter kan uitspelen gaat de aanval weer over naar de andere speler enz. Als een speler niet kan of wil verdedigen verliest hij een levenspunt en wordt hij zwakker, deze speler kan bijgevolg een kaart minder op hand houden. Als een speler geen kaart kan of wilt uitspelen kan hij er voor kiezen om één of twee kaarten bij op hand te nemen.

Van zodra de stapel kaarten is uitgeput eindigt de ronde, de twee speelfiguren worden daarna op hun startpositie geplaatst en beide speler krijgen weer het aantal kaarten dat ze op dat moment nog kunnen vasthouden. De speler die het meest werd toegetakeld krijgt een extra pepkaart, een sterkere kaart waardoor de speler mogelijk de kans krijgt om harder toe te slaan. Van zodra één van de spelers een 5de keer buiten bewustzijn geslagen wordt is deze K.O en eindigt het spel, de andere speler wint het spel.

Het spel met drie spelers verloopt op dezelfde manier, het vier-speler-spel is een teamvariant waarbij er twee tegen twee gespeeld wordt.

Onze mening

We waren zeker enthousiast om te zien dat een spel van een Belgische auteur in het verre Amerika wordt uitgegeven. Het openen van de doos zorgde al meteen voor de eerste verrassing. De doos is best mooi geïllustreerd, al is het gewoon een sleeve dat rond een ordinair postpakketje wordt geschoven. Op dat postpakket staat dan ook geschreven dat ze meer geïnvesteerd hebben in het materiaal zelf, en dat lijkt ook het geval. De kartonnen speelfiguren zijn van heel goede kwaliteit, zo’n stevige figuren hebben we nooit eerder gezien in een spel. De grootste verrassing was dan nog de witte serviette dat helemaal onderaan in de doos zat, nadat je even naar je vingers keek werd meteen duidelijk waar dat voor nodig was, het materiaal kon met die overbodige inkt wel een afstof beurt gebruiken.

Het spel zelf speelt op zijn best met twee spelers, ook thematisch klopt dat het beste. De kaarten hebben net als de doos erg mooie illustraties die goed bij het spel passen. Ook het spel zelf is erg thematisch, met de verschillende technieken op de kaarten kan je je best inleven in het gevecht. Als je tegenstander wat op afstand is kan je even de tijd nemen om op adem te komen en dus wat kaarten bijtrekken, het lijkt wel een korte drankpauze. Het spel speelt bijna van zichzelf en je hebt erg weinig in de hand. Je kan geluk hebben en veel aanvalskaarten op hand hebben, maar als je tegenstander volop aanvalt en jij hebt geen verdedigingskaarten kan het spel al erg snel gedaan zijn. Zo gebeurde het bij ons regelmatig dat iemand volledig K.O was voordat de eerste ronde eindigde, van die pepkaarten hebben we dus maar zelden gebruik kunnen maken. Laat ons zeggen dat het spel gewoon helemaal niet ons ding is, het is waarschijnlijk vooral geliefd bij de boksende gezelschapsspelers 🙂

Conclusie: Knockout is een snel, thematisch geluksspel maar is zeker niets voor ons.

Met dank aan Victory Point Games!

Knockout

Auteur: Fréderic Moyersoen
Uitgeverij: Victory Point Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 13 jaar

Spelbeschrijving

In de Schotse hooglanden heerst er een grote strijd tussen de clans van MacBlue en de koninklijke tiran Royal Red. Het beslissende treffen vindt plaats in 1298, wie zal hier het laatste woord hebben? Liefdesperikelen maken de strijd nog ingewikkelder, want de prinsen zijn allebei smoorverliefd op de dochter van de andere prins. Wint de sterkste troep of wordt er een prins verleid door de charmes van de prinses?

Elke speler heeft een set van acht personages met waarden van 0 tot 7 die elk een speciale eigenschap hebben. De spelers zullen allebei een kaart kiezen en gelijktijdig bekend maken, daarna wordt de strijd uitgevochten. Gewoonlijk wint de kaart met de hoogste waarde maar heel vaak verandert dit door de speciale eigenschap van de kaarten. Zo zegt de sluipmoordenaar (waarde 3) dat de laagste waarde die ronde wint en de muzikant (waarde 0) dat de ronde onbeslist eindigt! De prins heeft met 7 de hoogste waarde en wint de ronde altijd, tenzij de andere speler de prinses speelde… want dan kan hij niet weerstaan aan de charmes. De speler met de prinses wint dan niet alleen deze ronde maar meteen het hele spel! Tussen de andere personages heb je ook nog een generaal die de waarde van je volgende personage met twee verhoogt en een raadsheer die zijn gewonnen ronde als twee rondes laat meetellen.  De spion eist dat je tegenspeler in de volgende ronde eerst zijn kaart bekend maakt vooraleer jij moet kiezen en de tovenaar maakt dan weer alle speciale eigenschappen ongeldig. Diegene die de ronde verliest draait zijn kaart een kwartslag zodat je gemakkelijk kan bijhouden hoeveel rondes beide spelers gewonnen hebben, maar soms eindigt een ronde ook onbeslist doordat twee spelers dezelfde kaart gekozen hebben of doordat iemand de muzikant heeft gespeeld. De volgende ronde wordt dan eens zo belangrijk want deze zal ook beslissen wie de vorige (onbesliste) ronde(n) gewonnen heeft!

Het spel eindigt meteen van zodra één speler vier ronden gewonnen heeft, dit is dan ook de winnaar van het spel. Het spel kan ook eerder gedaan zijn als een prins en een prinses op hetzelfde moment gespeeld worden, de speler die de prinses speelde wint dan het spel.

In de spelregels zijn ook heel wat varianten voorzien. Zo kan je vb. een trekstapel vormen van je 8 kaarten en er telkens drie op handen nemen. Je kan de twee sets ook onder mekaar schudden en elke speler willekeurig 8 kaarten geven, of de kaarten verdelen via draften.

Onze mening

BraveRats is een super korte filler, ons kortste sessie duurde ongeveer 10 seconden (we speelden in het begin meteen de prins & de prinses) en onze langste sessie duurde misschien 3 minuten. Het speelt heel vlot en is dan ook wel leuk om voor of na een groter spel te spelen. Wil je Love Letter spelen maar vind je het niet leuk met twee? Dan is BraveRats de oplossing! We speelden nooit eerder zo’n korte filler dat je enkel met twee spelers kan spelen. Bij ons komen er best wel wat fillers op tafel, meestal omdat ze zo verslavend kort zijn dat je meteen revanche wilt. Dat gevoel hebben we bij BraveRats dan weer minder. Leuk om een keer te spelen maar het hoeft geen paar keer onmiddellijk na elkaar op tafel te komen want dan zijn we het al snel beu. Al wilt dat niet zeggen dat het hier niet meer op tafel zal komen. Het spel is ideaal om een startspeler te bepalen, al is het dan wel jammer dat je het niet met meerdere spelers kan spelen.

Zoals bij vele fillers komt ook hier geluk bij kijken, maar als je je tegenstander goed kent kan je soms al wel vermoeden wat hij/zij gaat spelen. Zeker na enkele speelsessies werd het hier wel grappig, we konden bijna zo voorspellen wat de ander zou gaan spelen. De momenten dat er één of meerdere onbesliste rondes zijn wordt het best spannend, de volgende ronde beslist dan ook de winnaar van de vorige ronden! Als je het spel voor de eerste keer speelt voelt het heel anders aan omdat je de kaarten nog niet goed (genoeg) kent. Daarom is het in het begin wel leuk om slechts drie kaarten op hand te hebben, dat maakt de keuze gemakkelijker, al komt er dan nog wat meer geluk bij kijken uiteraard. Met kinderen zullen we sneller deze variant spelen. Ook de andere varianten zijn best leuk, die waarbij de kaarten eerst via draft worden verdeeld behoort zeker tot onze favorieten.

Op de kwaliteit is hier niets aan te merken, integendeel! De kaarten hebben erg mooie en leuke illustraties en zijn bovendien van een goede en stevige kwaliteit! Ook het doosje is van goede kwaliteit en heeft een mooi afgewerkte fluwelen inleg waar de titel van het spel ingedrukt staat, een positieve verrassing bij de aankoop! Wel grappig dat 999 Games er een sticker bijvoegt met het logo van Blue Orange, de uitgever die het spel eerder dit jaar in het Engels en Frans uitbracht. De tekst op de kaarten is duidelijk tijdens het spelen, voor de uitzonderingen raadpleeg je vooraf best even de spelregels.

Conclusie: BraveRats is een snel kaartspel om een gezellige spelavond mee te beginnen!

BraveRats

Auteur: Seiji Kanai
Uitgeverij: 999 Games
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 5 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Trifecta is een snel en tactisch kaartspel voor twee spelers. De kaarten doen denken aan een gewone kaartenblok: 3 setjes kaarten van 2 tot 10, vergezeld van een boer, vrouw, heer en aas. Elk om beurt zullen de spelers kaarten plaatsen in het speelveld en proberen een geldige rij van 5 kaarten te vormen. Diegene die daar drie keer in slaagt wordt de winnaar!

Het speelveld wordt in twee delen gescheiden door drie kaarten in het midden, een plus, een min en een kaart met de drie symbolen op. Als je aan de beurt bent vul je je hand aan tot drie kaarten, daarna kan je één van deze kaarten uitspelen. Je kan daarbij kiezen of je een kaart in je eigen gedeelte of in dat van je tegenspeler wilt leggen, maar een kaart zal steeds in één van de drie rijen worden gelegd. Alle kaarten onder de plus-kaart zullen steeds moeten stijgen net zoals de kaarten onder de min-kaart steeds moeten dalen, de derde rij kaarten moet bestaan uit allemaal kaarten met hetzelfde symbool. Een aas telt als joker en kan op elk moment in één van de rijen gelegd worden, onafhankelijk van het symbool of de waarden die eraan vooraf gaan. Wanneer je een heer in een rij plaatst wordt de pluskaart naar een min gedraaid, net zoals de min kaart naar de plus zijde kan worden gedraaid als er een twee geplaatst wordt. Als je geen kaart wil of kan uitspelen kan je er ook voor kiezen om je drie kaarten op de aflegstapel te leggen en twee nieuwe te nemen, je beurt is dan wel voorbij.

Als een rij kaarten in één van de gebieden uit 5 kaarten bestaat wordt de waarde van de kaarten opgeteld. De kaarten van 2 tot 10 tellen voor de afgedrukte waarde, de aas kan 1 of 11 waard zijn (naar keuze), de drie figuren zijn slechts één punt waard. De speler kan één overwinningspunt verdienen als die totale waarde hoger dan 20 maar lager dan 27 is. De 5 kaarten worden op de aflegstapel gelegd waarna het spel gewoon verder gaat op dezelfde manier. Diegene die als eerste drie overwinningspunten kan behalen wint het spel.

Onze mening

Onze mening over Trifecta is doorheen de speelsessies zeker verandert. Na ons eerste spel had ik niet meteen zin om het spelletje nog een keer te spelen, het was saai en gewoon wachten tot je de juiste kaart op handen kreeg om een rij te scoren. Om een recensie te kunnen schrijven spelen we een spel altijd meerdere keren, dus ook Trifecta kwam terug op tafel. Els vond het van in het begin al iets beter, de volgende speelsessies waren dan ook al wat interessanter! Het feit dat je ook kaarten in het veld van je tegenstander kan leggen maakt het veel tactischer dan ik aanvankelijk dacht. Je kan er zo voor zorgen dat de waarde van die rij te hoog of te laag is zodat die dus geen overwinningspunt oplevert. Het is meestal spannend afwachten wie de vierde kaart zal leggen, zodat de andere speler de vijfde, beslissende kaart kan leggen. De komende speelsessies werden steeds boeiender en duurden dan ook langer dan het eerste potje.

De illustraties zijn over het algemeen niet onze stijl. Het grootste deel van de kaarten trekt naar ons gevoel niet meteen aan om het spel te spelen. Onze testversie had helaas een drukfout waardoor de randen van sommige kaarten wit waren, maar dit probleem zou opgelost zijn in de uiteindelijke productie. We zijn in elk geval wel fans van de verpakking van dit kaartspel: één kartonnetje (met de spelregels op!) dat rondom de kaarten geplooid wordt en dan in een sleeve geschoven wordt. Geen verlies aan verpakkingsruimte of geen extra kosten voor een te groot doosje dus, maar wel eenvoudig en efficiënt, ideaal om in je binnenzak mee te nemen.

Dit gezegd zijnde zal Trifecta hier wellicht niet/zelden meer op tafel komen na deze recensie. Daarvoor kon het spel ons niet genoeg overtuigen. Het doet een beetje denken aan een combinatie tussen Ballonrace en Crazy Creatures of Dr. Doom, maar de kans is groot dat die laatste twee sneller op tafel zullen verschijnen.

Conclusie: Trifecta is een snel, abstract en tactische kaartspel voor 2 spelers, maar het kon ons niet overtuigen.

Met dank aan Victory Point Games!

Trifecta

Auteur: Zoran Dobrijevic
Uitgeverij: Victory Point Games
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Mens erger je niet… wie kent het niet? Schmidt Spiele viert dit jaar het honderdjarig bestaan van het spelletje dat de meeste onder jullie reeds als kind speelden. Ik speelde het als kind alvast honderden keren met mijn meme, en ook nu hebben de meeste doorsnee gezinnen het nog in de kast staan. Niets voor jou? Loop niet weg, want om dit jubileum te vieren bracht Schmidt Spiele een nieuwe variant op de markt: Mauerhüpfer!

De twee grootste ergernissen uit het originele spel hebben ze alvast laten vallen, zo hoef je nu geen zes meer te dobbelen alvorens je mag starten én ben je niet meer verplicht om een speelfiguur van je tegenstanders te pakken als je dat kan. Maar je mag dat uiteraard nog wel doen. Als je aan de beurt bent dobbel je met beide dobbelstenen, je bent vervolgens verplicht om beide dobbelstenen te benutten met éénzelfde speelfiguur. Per dobbelsteen kan je wel bepalen of je dat aantal stappen vooruit, achteruit of door de muur wilt verplaatsen, zo kan je soms een hele weg inkorten. Als je jouw speelfiguur voor beide dobbelstenen in de zelfde richting verplaatst kan je enkel op je eindlocatie een pion vangen, maar als je voor de tweede dobbelsteenworp van richting verandert kan je ook op je tussenstop een speelfiguur vangen. Zo is het in theorie mogelijk dat je in één beurt toch twee speelfiguren kan vangen, deze vliegen net zoals in het originele spel terug naar hun startpositie.

De bedoeling van het spel is om als eerste je vier pionnen aan de andere kant van het bord te krijgen. Door op één van de twee blauwe cirkels te eindigen kan je je speelfiguur onmiddellijk op hun eindpositie plaatsen, maar let op: ook nu moet je beide dobbelsteenworpen gebruiken voor dezelfde pion, je moet er dus exact op eindigen!

Onze mening

Terwijl het oude ‘Mens erger je niet’ hier wellicht nooit meer op tafel zal komen is de kans vrij groot dat Mauerhüpfer dat wel zal doen. De nieuwe variant vraagt iets meer inzicht en strategie en is gewoonweg leuk om eens te spelen. Aangezien je nu vooruit, achteruit en door de muur kan heb je best wel wat mogelijkheden met elke worp: breng je meteen meerdere pionnen in het spel of probeer je ze één voor één naar hun eindpositie te leiden? Er zit veel meer strategie in dan in het originele spel. Het speelbord heeft dezelfde (saaie?) kleuren behouden als het origineel, maar ziet er uiteraard veel leuker uit met die muurtjes. Het materiaal is van een degelijke kwaliteit en de doos heeft een mooie en handige inleg.

Mauerhüpfer is een kort familiespel dat we zeker wel eens kunnen appreciëren. Ook onze mede-testers waren erg enthousiast en wilden het meteen aan de collectie toevoegen. Om met jonge kinderen te spelen is het door de nieuwe mogelijkheden iets moeilijker dan het originele spel, maar als ze de gewone ‘mens erger je niet’ goed onder de knie hebben kunnen ze wel overschakelen naar deze.

Conclusie: Nostalgie gecombineerd met een vleugje strategie: goed recept!

Update: Mauerhüpfer is nu ook te koop in het Nederlands, je vindt het onder de naam ‘Muurtje Springen’.

Met dank aan Schmidt Spiele!

Mauerhüpfer

Auteur: Norbert Tauscher
Uitgeverij: Schmidt Spiele
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Bliksemsnel toeslagen als je twee dezelfde dieren ziet is één ding, maar daarbij nog tellen en het juiste dierengeluid maken is al wat anders. Let daarbij op van het varken, want als het zwijn verschijnt zal je als eerste Oink moeten roepen, ook al is er maar één!

Elke speler krijgt een stapel met even veel kaarten, op de kaarten staan 7 verschillende diersoorten afgebeeld: honden, katten, koeien, ezels, schapen, kuikentjes en varkens. Alle dierkaarten hebben een waarde van 0 tot 6, enkel de varkens hebben een waarde van 7. Als je aan de beurt bent draai je de bovenste kaart van je stapel rechtstreeks op de stapel in het midden, je moet de kaart daarbij zo draaien dat je tegenspelers de kaart eerst zien en je zelf dus geen voordeel hebt aan je eigen beurt. De handenregel zegt dat je met één hand kaarten moet omdraaien en je andere hand plat op tafel moet leggen, enkel die hand mag je gebruiken om op de stapel te slaan.  Wanneer twee dezelfde diersoorten op elkaar komen te liggen proberen alle spelers zo snel mogelijk op de stapel te kloppen en het bijhorende dierengeluid te maken, diegene die dat als eerste correct doet wint de stapel kaarten. Als echter de som van de bovenste twee kaarten zeven is, moet iedereen ook zo snel mogelijk kloppen en Oink roepen! Het varken heeft als enige diersoort een waarde 7, als het varken op de stapel verschijnt moet dan ook onmiddellijk geklopt worden en Oink geroepen worden, onafhankelijk van de voorgaande kaart. Diegene die de stapel gewonnen heeft begint de volgende ronde. Als je geen kaarten meer hebt liggen gaat de ronde gewoon verder, de andere spelers blijven elk om beurt kaarten draaien en jij mag nog steeds mee kloppen. Van zodra de stapel dan door iemand gewonnen is eindigt het spel. De speler die de hoogste stapel kaarten heeft gewonnen wint het spel.

Onze mening

We speelden Oink! eerst met 3 veelspelers en we vonden er niets aan, al heeft het spelletje wel een leuke twist aangezien er zoveel dingen zijn waar je op moet letten. Enerzijds let je op twee dezelfde dieren, anderzijds zit je continu te tellen zodat je kan kloppen als de som van twee kaarten zeven is, dat zorgt er voor dat het spel toch wel anders is dan andere spellen in deze categorie. Daarnaast is dit ook het type spel dat je als veelspeler uit je comfortzone brengt, reactiespellen zijn al niet ons ding, laat staan dat we daar dan plots dierengeluiden moeten bij roepen. Iets later kwamen er niet-spelers op bezoek en kwam het spel weer op tafel, en eerlijk: we hebben ons rot geamuseerd. Er werd ontzettend veel gelachen, het gebeurde meer dan eens dat iemand zich vergistte en het verkeerde geluid maakte. Met de juiste medespelers en op bepaalde gelegenheden kan het dus een erg leuk partyspel zijn. We speelden het meteen enkele keren na elkaar en het is zeker en vast één van de spelmomenten dat we niet snel zullen vergeten. Verrassend hoe je mening over een spel zo snel kan omslaan, gewoon door het te spelen met anderen. Met twee spelers hadden we eerst de indruk dat het telkens diegene is die recht tegenover je zit die als eerste kan kloppen, maar als je er voor zorgt dat je snel genoeg je kaart omdraait is dat toch niet altijd het geval.

Voor kinderen is het best een uitdaging om te tellen en op dezelfde dieren te letten, wellicht ideaal voor lage schoolkinderen. Zoals bij alle reactiespellen is dit dan ook wel een spel dat niet leuk is om als volwassenen tegen een (jong) kind te spelen, je moet je dan heel de tijd inhouden om niet telkens de eerste te zijn.

Conclusie: Oink! is het ideale spel voor kinderen of voor op feestjes!

Met dank aan ABACUSSPIELE!

Oink!

Auteur: Inon Kohn
Uitgeverij: Abacusspiele
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 15 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

We komen terecht in het tijdperk van de Rococo, waar het ene feest na het andere feest plaatsvind. De baljurken en kostuums zijn haast belangrijker dan het bal zelf, want het is voor de belangrijke mensen in die periode dé manier om indruk te maken. Het is dus een drukke tijd voor de kleermakers van dienst, want ook jouw status heeft er alle baat bij als jouw kledij goed vertegenwoordigd wordt op het bal van de eeuw! Tijd om personeel in dienst te nemen, materiaal aan te kopen en de handen uit de mouwen te steken dus.

Elke speler begint met een deck van 5 kaarten, aan het begin van een ronde kies je drie handkaarten uit je trekstapel, dit zijn de drie kaarten waar je deze ronde mee gaat spelen. Nadat je ze gespeeld hebt komen ze op je aflegstapel te liggen, pas wanneer je trekstapel volledig opgebruikt is wordt je aflegstapel terug omgedraaid en kan je pas een kaart hergebruiken. Met die handkaarten kan je vervolgens elk om beurt één van de zes mogelijke acties uitvoeren. Elke werknemerskaart heeft een bepaalde status, er zijn meesters, knechten en leerlingen. Sommige acties kan iedereen uitvoeren maar voor andere acties zal je een knecht of meester moeten hebben. Eén van de belangrijkste acties in het begin is het aankopen van nieuwe grondstoffen, want om later kledij te maken heb je zowel stof, kant en garen nodig. Als startspeler heb je de beste keuze maar zal je het meeste moeten betalen, als je later aan de beurt komt kan je wellicht genieten van de kortingen! Eens je voldoende materiaal hebt aangekocht kan je een knecht of een meester bevelen om een kledingstuk te maken, nadat je de gevraagde materialen hebt betaald kan je kiezen of je het kledingstuk wilt verkopen of verhuren. Als je verkoopt krijg je onmiddellijk een bom geld, als je het verhuurt kan je kiezen in welke balzaal je het kledingstuk plaatst, het zal dan punten opleveren aan het einde van het spel. Enkele plaatsen in de balzaal leveren bovendien nog extra’s op en sommige zijn voorbehouden voor kledij die door meesters ontworpen zijn, het is dus belangrijk wélke kaart je voor deze actie gebruikt. Daarnaast kunnen meesters ook nieuw personeel in dienst nemen, elke ronde liggen er 4 werknemerskaarten in de arbeidsmarkt, maar ook hier geld: als je eerst aan beurt bent heb je de beste keuze, maar moet je het meeste betalen. Hoe meer werknemers gekocht worden, hoe goedkoper het wordt, maar op is op! Deze werknemerskaarten komen onmiddellijk in je hand en kan je deze ronde al meteen gebruiken om een extra actie uit te voeren. Een andere mogelijke actie is het investeren in de aankleding van het bal, je kan vb. een muzikant inhuren of een plaats voor het vuurwerk reserveren. De plaatsen zijn beperkt maar hebben een hoog kostenplaatje, al leveren ze aan het einde uiteraard ook heel wat punten op. Tenslotte kan je ook om de gunst van de koningin vragen (m.a.w: startspeler worden en vijf geld ontvangen) of een werknemer ontslaan, die kaart wordt dan uit het spel verwijderd en in ruil daardoor krijg je een werknemersbonus afhankelijk van het type werknemer.

Naast de besproken hoofdacties hebben de meeste werknemers nog een bijkomende actie. Zo kan je met sommige kaarten een extra actie uitvoeren, terwijl je met andere kaarten geld of zelfs punten kan verdienen. Nadat elke speler zijn handkaarten heeft uitgespeeld krijgt iedereen zijn inkomen. Dat is standaard 5 Livre, maar door te investeren in de aankleding van het bal en één van je schijfjes op de fontein te leggen is het mogelijk om een hoger inkomen te krijgen. Na 7 rondes eindigt het spel en volgt de puntentelling. In elk van de vijf balzalen én op het balkon worden er punten uitgedeeld aan diegene die de meeste kledij geleverd heeft. Daarna kunnen diegenen die een plaats op het balkon gereserveerd hebben iemand vanop het bovenste verdiep naar het balkon sturen, de punten van de jurken worden hier namelijk verdubbeld, of zelf verdriedubbeld! Tenslotte krijgt iedereen de punten die vermeld staan op de afgewerkte kledij en bij de aankleding van de balzaal met je eigen fiche. Diegene met de meeste punten wint het spel.

Fancy Dresses promo

Bij de eerste paar honderd exemplaren van Rococo krijg je alvast de promo Fancy Dresses. Deze nieuwe jurken/kostuums zijn maar liefst 5 punten waard en zijn dus zeker een leuke extra. Vraag er snel naar in je favoriete winkel!

Onze mening

Rococo is een spel waarin verschillende elementen op een succesvolle manier zijn samengevoegd. Enerzijds heb je het deckbuilden waarin je steeds betere kaarten wilt aankopen en een beter set aan kaarten probeert op te bouwen. De meesters zijn handig omdat zij bepaalde acties kunnen uitvoeren dat je niet kan uitvoeren met knechten of leerlingen, maar die laatste hebben vaak een betere bijkomende actie. Anderzijds is het steeds spannend dat een tegenstander niet gaat lopen met de actie die jij wilt doen, het idee achter een workerplacement zonder dat het echt een workerplacement is. Van alle kaarten is er maar één, de materialen zijn beperkt (al is er ruim genoeg voor iedereen) en ook voor de aankleding in de zaal (en op de fontein) geldt: eerst is eerst. Je zal in dit spel dus erg veel plannen, maar je zal je plannen ook geregeld moeten wijzigen. Het spel klopt thematisch volledig en dat helpt bij het uitleggen en begrijpen van het spel, ook al komen er best wel wat regels bij kijken. Ook een pluspunt is dat het spel heel spannend blijft tot het bittere eind. Tijdens het spel worden er zo goed als geen punten uitgedeeld, de grote puntentelling is pas aan het einde waardoor je moeilijk kan inschatten wie er zal winnen. De eindscores liggen vaak vrij dicht tegen elkaar.

Rococo is dus een erg leuk spel dat bovendien erg mooi geïllustreerd werd. Naarmate het einde van het spel dichterbij komt wordt het bord wel erg druk en onoverzichtelijk, grotendeels doordat de kledij dezelfde kleuren heeft als de schijfjes in de spelerskleuren. Ook het verschil tussen de witte en grijze blokjes (draad en garen) is niet zo heel groot en zorgt soms voor verwarring. Als er één nadeel aan het spel verbonden is is het wellicht de speelduur, al hoeft dat niet altijd een nadeel te zijn en staat dit met 60-120 minuten ook duidelijk vermeld op de doos. Met twee spelers is het zeker te doen op een uurtje, maar daarnaast vonden we het met twee spelers toch niet zo’n leuk spel. De interactie die je met meerdere spelers wel hebt valt hier weg, je kan gemakkelijk veel kaarten aankopen en ook het behalen van de meerderheden in de balzalen is niet zo spannend. Met drie spelers is het spel meteen heel wat beter, een echte topper zelf. Voor 4 en 5 spelers kan je de achterkant van het speelbord gebruiken, we hebben dat tot hiertoe nog niet kunnen proberen maar vermoeden dat dat ook wel erg goed zal zijn. Al is het naar ons goesting misschien wel wat te lang om echt met 5 spelers te spelen.

Conclusie: Rococo is een topper dat in een erg mooi kleedje werd gestoken 🙂

Met dank aan White Goblin Games!

Rococo

Auteurs: Matthias Cramer, Louis Malz & Stefan Malz
Uitgeverij: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 120 min.
Vanaf 12 jaar